129. Waarom mensen elkaar niet durven te helpen
“Bijdragen aan andermans leven, is de zin van het leven. Daar geloof ik in. Dat gaat moeiteloos. Als je ziet wat het met je doet als je een ander hebt geholpen. Dan gloeit je hart en voel jij je intens blij. Gelukkig maar! Het is bijzonder prettig wanneer mensen in actie zijn om anderen te helpen. Birdy zong al: “People, help the people” en daar geloof ik sterk in. Geven is normaal. Dat is iets dat in onze genen zit. Het is niet zo dat we alleen maar hebberig zijn of aan onszelf denken. Goed doen zit in de aard van mensen. Mensen kunnen het niet laten, ze doen het als vanzelf.”
Zo begint hoofdstuk 1 van mijn boek ‘Waarom ben ik in Vredesnaam op aarde?’ En daarna vervolg ik dat er twee emoties zijn die mensen ervan weerhouden om anderen te helpen: Angst en Schaamte. Het zijn twee hardnekkige emoties waar we allemaal last van hebben. Allemaal. Ook de mensen die succesvol zijn en die hun nek uitsteken. Denk maar aan het geven van een euro aan een straatkrantverkoper of een muzikant op straat. Dat is voor de meeste mensen spannend. Er is alleen een verschil: de een wordt bedolven onder z’n angst en schaamte, terwijl de ander de angst en schaamte onder ogen ziet, bij de hand neemt en toch door gaat.
Praat met je angst en je schaamte
Onlangs leerde ik dat je Angst of Schaamte kunt zien als een klein kind. Het wil je iets vertellen. Soms is het een waarschuwing en is het heel goed om op je hoede te zijn. Meestal is het een herinnering uit het verleden en wil Angst voorkomen dat je nog een keer hetzelfde meemaakt. Schaamte doet dat ook. Wat dan heel goed helpt, is om met Angst in gesprek te gaan.
Wat is er, Angst?
Je moet daar niet heen gaan, dat is gevaarlijk!
Waarom dan?
Omdat daar mensen zijn die onaardig zijn. Straks doen ze gemeen tegen je!
Heb jij dat ook weleens meegemaakt, Angst?
Ja, en dat weet jij donders goed! Het was heel naar!
En ben je nu weer bang dat het gebeurt?
Ja!
Weet je, Angst, het is helemaal okee dat je bang bent. Dat is prima. Je hebt het toen niet makkelijk gehad. Je hebt hele nare dingen meegemaakt toen ik klein was. Maar nu ben ik groot. Als er nu iemand gemeen doet, dan kan ik iets terug zeggen. Of ze negeren of gewoon weggaan. Ik heb nu keuzes en ik ben nu veiliger. Omdat ik nu groot ben, volwassen.
Okeeeee, als jij het zegt.
Kom, geef me een hand, dan gaan we samen. Ik zal op mijn hoede zijn en goed voor mezelf opkomen.
In gesprek met je Schaamte
Hetzelfde geldt voor Schaamte. Dat is wel zo’n hardnekkige emotie! Schaamte zit heel diep. Wil niet graag tevoorschijn komen. Lees daarover artikel 22. ‘Schaamte kan het daglicht niet verdragen.’ Daardoor hebben we vaak niet eens in de gaten dat we ons schamen. Word je er maar eens bewust van wanneer je je schaamt. Sinds ik hardop tegen mensen durf te zeggen dat ik me schaam, bijvoorbeeld omdat ik niet op tijd heb teruggebeld of een afspraak ben vergeten, is mijn leven een stuk makkelijker. Dan is het zichtbaar en kan ik er een volgende keer anders mee omgaan. Schaamte houdt mensen op veel vlakken tegen, net als angst. Het weerhoudt ons om enthousiast te doen, om spontaan voor iemand klaar te staan, om als eerste te zeggen dat je het er niet mee eens bent. Of is dat meer angst? Hmmmm, die twee liggen dichter bij elkaar dan ik eerst in de gaten had. Het zijn beide verlammende emoties die jou tegen houden om stappen te zetten.
Angst vraagt aan Schaamte: Waarom durf je niet, Schaamte?
Omdat ik bang ben dat ik dan voor schut zal staan.
Oh, ben je bang dat ze je gaan uitlachen?
Ja, en dat ze me dan gaan buiten sluiten.
Dus eigenlijk doe je niet mee, zodat je je niet hoeft te schamen en dat je bij de groep kunt blijven, omdat je er graag bijhoort.
Ja! Ik ben blij dat je me begrijpt.
Nou, dan ben je eigenlijk net als ik. Ik schaam me dan wel niet, ik ben gewoon bang. Dus doe ik ook niks. Zullen we gezellig samen thuis blijven en niets doen?
Ja, fijn!
De MIR-Methode voor een fijnere samenleving
En zo verzetten Angst en Schaamte samen geen stap en verzetten ze zich tegen het leven. Als een blok dat aan elk been hangt. Als Angst en Schaamte het voor het zeggen hadden, zou er niet veel veranderen in de wereld.
Als je de MIR-Methode doet, breng je daar verandering in. Wees je erop voorbereid dat je leven niet meer hetzelfde zal zijn, maar dat je stappen gaat zetten. Je omarmt je angst die daardoor steeds iets kleiner wordt. Schaamte wordt steeds doorzichtiger, ijler, alsof het uiteen valt in mist die door wat zonnestraaltjes oplost. Heel apart om dat waar te nemen: mensen die de MIR-Methode doen, worden dapperder en gaan meer durven. Ze stappen sneller in situaties waarbij ze anderen kunnen helpen, ze durven hun nek uit te steken. Ze blijven niet in hun angst zitten, maar ondernemen actie.
Ze praten over wat hen dwars zit en doordat ze erover praten, helpen ze anderen ook hun angst en schaamte onder ogen te zien. Ik houd veel van MIRrors, het is een mooi slag mensen, omdat ze hun angst en schaamte op de juiste plaats zetten: als raadgevers uit het verleden toen je nog klein en nog niet zo krachtig was. En als geluiden die je serieus mag nemen, maar waar je je niet meer door hoeft te laten tegen houden. Dat we maar miljoenen MIRrors in de wereld mogen hebben!
En jij? Hoever ben jij inmiddels? Is er iets waar je bang voor was, maar wat je toch gedaan hebt? Dwars door je angst of schaamte heen? Ik hoor het graag! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Met de toets ‘End’ op je toetsenbord spring je meteen naar het invulformulier.
Persoonlijke gezondheidsvragen graag stellen aan een MIR-Methode begeleider!
Ik wens je een hele fijne aanloop naar de feestdagen toe!
Groetjes, Mireille
Dag Mireille, de tip om met je gevoelens in gesprek te gaan is wel een mooie… Maar wat nou als je dingen hebt gedaan die een ander zo vreselijk hebben gekwetst dat de schaamte veel groter is dan ‘ik durf me niet te laten zien omdat ik misschien voor schut sta’?
Ik mir al jaren af en aan, de laatste maanden weer structureel twee keer per dag, maar het lijkt wel alsof ik alleen maar slechter word voor mezelf en mijn omgeving. Ik bedoel dat ik intussen helemaal niet meer geloof dat ik ooit nog een goed mens zal zijn. Mijn eigen vriend heeft me een “zwaarbeschadigd, mishandeld en kapot gemanipuleerd kind” genoemd met wie het nooit meer goed komt. Ik schaam me vreselijk voor hoe ik andere mensen heb gekwetst. Ik kan niet meer met zachtheid en compassie naar mezelf kijken. Kan er zo zijn dat sommige dingen gewoon te erg zijn? Ik kan mijn eigen schaduw niet meer onder ogen komen.
Lieve Nienke,
Je bericht raakte me en ik wil er graag op reageren. Onvergeeflijk is een menselijk concept. In de goddelijke wereld bestaat er niet zoiets als onvergeeflijk; daar is alleen onvoorwaardelijke liefde. Zonden bestaat niet in de ogen van de goddelijke wezens/wereld, er zijn alleen leerervaringen. Wat je ook gedaan hebt, het is je al vergeven. Sterker nog, het is je nooit aangerekend geweest. Alleen door mensen, en (daardoor) door jezelf.
Op jouw tijd mag je de schaamte loslaten. Je kunt als stap 0, dus voor de 9 stappen, ‘schaamte loslaten’ zeggen, of bij stap 7 eerst ‘vergeving aanvullen’ en dan ‘basisbehoeften aanvullen’ aaien. Bij schaamte loslaten als stap 0 kan het zijn dat het heftiger gaat dan bij ‘vergeving aanvullen’. Zelf heb ik een tijd veel verdriet gehad. Bij ‘verdriet loslaten’ kwamen er allerlei verdrietige ervaringen langs, zodat deze verwerkt en losgelaten konden worden. Terwijl ‘troost aanvullen’ de verdrietige gevoelens verzachtte. Voor mij werkte een combinatie van de twee. Vergelijkbaar met een pleister langzaam of snel verwijderen. Op dezelfde manier kun je ook “zachtheid aanvullen” en “compassie aanvullen”, waarvan je zo zuiver aangeeft dat je daar behoefte aan hebt. Je bent prachtig, zoveel mooier dan je nu weet. Ik wens je veel liefde toe, eerst en vooral voor jezelf. Dan zal je die in de buitenwereld steeds meer gespiegeld zien worden. Bereid je voor op wonderen 😉
En weet: “Er is geen schaduw zo groot, of hij verdwijnt zodra er licht op schijnt.”
Veel liefs, en alle goeds gewenst vanuit Leiden
Misschien helpt het je om in te zien dat er ‘ego’ is en je Ware Zelf. . Wie je werkelijk bent is Liefde, liefdevol, vrij en houdt van jou, zoals je bent. Ook van anderen.
Ik ben op mijn 49ste een Hbo opleiding gaan doen.
Aangezien ik het heel spannend vond heb ik een oefening gedaan waarin ik mijzelf al werkende visualiseerde en voelde dat ik als maatschappelijk werker, durfde ik het aan om de stap te zetten.
Wat een mooi stuk Mireille, herkenbaar, en ik voel ook direct bij mezelf en anderen wat het was, angst of schaamte. Mijn leven lang heb ik geholpen en nog, en ik herken wat Kees schrijft, veel mensen willen niet geholpen worden. Maar klagen en zeuren ( excuseer voor het negatieve woord) wel , soms tot in den treure. Maar toen ik werkte in de psychiatrie leerde ik iets heel waardevols, ‘ziektewinst’ veel mensen halen zoveel ‘voeding’ (aandacht’ een luisterend oor, afhankelijk blijven etc) uit hun probleem dat ze het , onbewust natuurlijk, echt niet kwijt willen. Zolang de ‘winst’ in het oplossen van hun probleem in hun ogen kleiner is dan de winst om het probleem te houden zullen ze niet geholpen willen worden. Maar wel de aandacht willen van jou.
Maar er is nog iets moois, in de volgende dimensie, de energiefrequentie waar we nu al een beetje inzitten, gaat het om heel andere dingen dan in de derde die we nu langzaam aan achter ons laten. In de derde ging het om overleven, jezelf leren kennen , van jezelf leren houden, ( noodzakelijke voorwaarde om van anderen te kunnen houden)en dan van anderen leren houden ( accepteren en respecteren)
maar nu in deze hogere energie gaat het om het onderscheid te leren tussen compassie en wijsheid. Compassie, de drive van waaruit wij willen helpen is mooi, goed, liefdevol, en toch is het niet altijd ‘juist’ om compassie onze leidraad te laten zijn. Soms is het nodig om bewust ‘niet’ te helpen. Terwijl de compassie er is, niets te doen, iemand zelf te laten struikelen en vallen en leren opstaan op eigen kracht. Dat is dan een beslissing uit wijsheid. Soms moet je afwegingen maken tussen je drang tot helpen uit compassie ( compassie is niet hetzelfde als medelijden) en de wijsheid om iemand zijn soms pijnlijke ervaringen te gunnen, de lessen te gunnen…
Direct na het verzenden van mijn mail over ‘alleen angst is relevant’ werd ik geconfronteerd met het fenomeen schaamte, gepaard gaande met schuld. in het schrijven verloor ik de tijd uit het oog, en daarmee ook de tijd waarop ons geliefde huisdier Tippi (cavia) gedwangvoederd moest worden om zijn darmen op gang te houden (gasophoping, potentieel dodelijk). Vijf kwartier na het geplande moment (door de nacht zat er al -te- lange tijd tussen) riep mijn dochter ‘hij piept zo raar’, en zodra ik er was en hem oppakte, voelde ik het leven eruit gaan. Ik was boos op mezelf en mijn dochter zei na een tijdje ons verdriet gedeeld en geuit te hebben ‘ik wil graag dat je een liedje luistert’. Dit heette ‘be kind to yourself’. Van mijn andere kinderen, die ieder moment thuis kunnen komen, verwacht ik meer boosheid, en in mijn ogen terecht. Hoe het anders ook was gegaan, ik heb hierin echt geblunderd. Overigens heet het kind dat mij dit liedje wilde laten horen ‘ASS’ te zijn en sociaal-emotioneel achter te lopen… “Onvoorwaardelijke liefde voor al wat is aanvullen.” “Vergeving aanvullen”. Het zal, en mag, enige tijd duren voordat ik mezelf dit zal kunnen vergeven.
Lieve Mireille,
Niet schaamte, maar angst triggerde me tot het schrijven van dit bericht.
Sinds de lockdown wil ik me uitspreken over alle leugens omtrent SarsCov2. De opgeklopte ernst tegenspreken, de zelfzorgopties voor je immuunsysteem, de behandelmogelijkheden (HCQ), de in 40 jaar onbewezen veiligheid en effectiviteit van vaccins in het algemeen, de invoer ervan toen de ziekten al vrijwel op natuurlijke wijze waren verdwenen, en het aantal patiënten sindsdien nog evenveel is (!) … De huisartsen die langzaam afhankelijk gemaakt worden van vaccininkomsten (!). De overheid die het vaccinatieprogramma voor pneumokokken dit jaar invoert, ondanks het advies van terughoudendheid van de Gezondheidsraad (!). Het was even zoeken naar deze 2 laatste punten, waarmee men natuurlijk niet graag te koop loopt.
De keren dat ik me uitsprak kwamen me op felle negatieve reacties te staan. En ik keerde terug naar zwijgen. Vandaag moet ik alle moed verzamelen om de school van mijn kind te informeren over mijn standpunten, omdat zij vandaag voor de derde dag op rij thuis is van school. Met griepachtige klachten. En wij willen geen test laten doen (onbetrouwbaar + lid OMT zit in directie PCR-fabrikant), geen quarantaine (niet-effectief/nodig), geen vaccin (experimenteel + vaccinproducent is Belgische broer van NL-se Coronagezant en aanvaardt geen enkele aansprakelijkheid voor het product; alsof je een auto zonder garantie koopt en de garage zegt ‘ik kan niet garanderen dat ‘ie rijdt’). Ik was 2 x op het Malieveld, de meest liefdevolle bijeenkomsten die ik in 2020 heb bijgewoond bijwonen. En ik durf bijna niemand te vertellen dat ik geweest ben… Omdat ik geen monddoodkapjes wil dragen (en geen auto heb/rijd), kan ik mijn vriend in Arnhem niet bezoeken en kunnen we elkaar veel minder vaak zien. Op vakantie konden we niet naar de overkant van het water naar de Brabantse zijde, waar de Biesbosch het mooist is (pont). Vanuit Leiden is het Malieveld wel fietsbaar, maar de bijeenkomsten in Utrecht en Berlijn (wat was ik daar ook graag naartoe gegaan !) waren vanwege mijn onoverkomelijk sterke anti-monddood-kapjes niet mogelijk.
Ik heb geen mobiele telefoon, betaal nu meer dan ooit contant (en het wordt overal gewoon aangenomen) en heb nog geen enkele keer desinfecteermiddel gebruikt, omdat ik weet dat dat je huidimmuniteit aantast. De klasgenoten die het wel doen, hebben een rode en pijnlijke huid. In de horeca was ik de eerste, in maanden met die regel, die geen naam wilde geven op het terras; het hoeft niet, de horeca heeft instructie je dan gewoon te bedienen.
Ken je rechten (er is voor de maatregelen geen wettelijke grondslag; en dwang is strafbaar!) en maak maximaal gebruik van je vrijheden. Waar je aandacht aan geeft groeit.
Je riep op Linked In op mensen die dat plan al hadden, om NU een praktijk te openen om de mensen die wakker worden op te kunnen vangen. Ik heb de mijne juist uitgeschreven, uit protest tegen de maatregelen, die voor mij de druppel waren in de trend van toenemende regelgeving en kosten. Ik wil liefst op Esseense basis werken, dus vrij-uit helpen en openstaan voor wat mensen vrijwillig willen geven. In volledig vertrouwen. Mensen in de buurt van Leiden die een luisterend oor of contact zoeken, kun je als je wilt naar mij verwijzen voor een wandeling of anders.
Dank je wel voor het luisteren, en ik begrijp het als je mijn mail niet openlijk op je site plaatst. Vandaag overwin ik mijn angst, en doorbreek ik mijn zwijgen. Iets dat ik, voel ik nu zo sterk, al veel te lang heb uitgesteld. (en zelfs het schrijven van deze mail voelt als/is nog even uitstellen; dit schrijft makkelijker omdat ik vermoed dat jij het hierin wat meer met me eens zal zijn dan de mensen aan wie ik moet laten weten hoe ik denk 😉
Als laatste, een bemoedigende tekst die ik lees als er uitdagingen zijn:
Moed is
Bang durven zijn
En toch de stappen zetten
Omdat je iets anders belangrijker vindt dan je angst
En dan vertrouwen
(ooit gezien in een Happinezz oid, bron onbekend)
Lieve Anita,
Ongelooflijk dapper en moedig dit verhaal. Het voelt voor mij precies zoals jij omschrijft. Ik kan dan ook niet meer zeggen dan ‘Amen’ en dank je wel voor het verwoorden van datgeen waarvan veel mensen weten dat dit de waarheid is.
Warme groet va Regina
Lieve Regina,
hartelijk dank voor het plaatsen van deze reactie, dat doet zo goed!
Tijdens het schrijven verzamelde ik de moed om de school van mijn oudste kind te laten weten dat wij geen test laten doen en ook niet van plan zijn om in volledige quarantaine te zullen gaan. ik kreeg net een mail dat onze keuze wordt gerespecteerd, en nu door school nadere informatie ingewonnen moet worden; een negatieve test hebben ze op dit moment als voorwaarde voor terugkeer naar school. ze dachten direct mee hoe mijn dochter onderwijl op schema zou kunnen blijven. het voelt goed om ze aan het denken te kunnen zetten en het gaf veel rust toen het eenmaal ‘out in the open was’. wij hebben te maken met 3 verschillende (VO)-scholen; ik ben benieuwd wat we nog allemaal gaan tegenkomen, maar het komt zeker goed! nogmaals dank, en heel veel sterkte met je eigen uitdagingen.
Hart. groet, Anita
Lieve Anita,
Ik ben Rina 68 jaar en wakker ,al jaren en kan mij 100 % vinden in je verhaal
Moedig om dit zo onder woorden te brengen.Dankjewel daarvoor!
Voel mij al vele jaren een roepende in de woestijn. Met alle gevolgen van dien.
Harte groet,Rina
Je hebt in elk geval voor een deel gelijk. Nl. dat gezond leven en daarmee een goede weerstand kweken deels zal helpen om te voorkomen dat je COVID krijgt. Dit geldt dan natuurlijk alleen voor dié mensen die daarvoor de nodige zelfdiscipline hebben. En helaas: dat zijn er niet veel. Je hebt waarschijnlijk ook gelijk dat er financiële belangen een rol spelen bij de keuzes die gemaakt worden. Maar: er is ook een andere kant aan het geheel. Er zijn zeker wetenschappelijke bewijzen die ten grondslag liggen aan de beslissingen van onze regering. EN: we hebben er tenslotte met zijn allen voor gekozen om ons op democratische wijze te laten besturen in onze samenleving. DUS: Helaas, als je in deze samenleving wilt blijven functioneren, dan heb je je bij de beslissingen van de door onszelf gekozen regering neer te leggen. Al mag je je stem natuurlijk wel op een fatsoenlijke wijze laten horen. Ik ben het ook lang niet met alles eens wat deze samenleving me voorschrijft. Helaas lukt het me niet om meer mensen mee te krijgen voor de standpunten die ik ondersteun. Want, we zijn momenteel wel zo druk met COVID, maar klimaatverandering en teruggang biodiversiteit zijn waarschijnlijk veel grotere bedreigingen. Helaas: de meeste mensen hebben een kortetermijnvisie en dat betekent symptoombestrijding. Voor oorzaken wegnemen is het dan te laat. Laten wij MIRrers in elk geval beiden doen. Pak oorzaken aan, maar vergeet niet dat als je soms niet ontkomt aan symptoombestrijding. En neem hierbij ook je verantwoording t.o.v. de rest van onze samenleving die misschien nog niet zo ver is.
Haha, beetje lange aanloop naar de feestdagen!? (Is waarschijnlijk een eerder geschreven artikel?). Thema is natuurlijk tijdloos. Ik heb veel gehad aan de boeken en filmpjes van Brené Brown. Haar verhaal over schuld, angst en schaamte herken ik en velen met mij. Vind persoonlijk niet dat goed doen aan de andere ook altijd de intentie van goed doen aan een ander in zich meedraagt. En intentie daar gaat het volgens mij altijd om dat die zuiver is. Ook geen schuld en schaamte als je iets puur voor jezelf wilt doen. Daarna kun je ook van trots gaan gloeien dat je dat voor jezelf gedaan hebt. Te altruïstisch(Calvinistisch) is m.i. niet goed en zelfs destructief… Ik probeer hier de balans in te blijven vinden wat veel interessante informatie vrijgeeft.
Ik heb deze zin zin uit een boek onthouden.
Angst klopte op de deur, vertrouwen deed open en zag niemand staan!!
Mijn reactie en gevoel bij het lezen is tweeledig. Laten we mensen helpen die het nodig hebben en willen/kunnen ontvangen. Laten we mensen helpen die hulp vragen.
EN laten we stoppen met redden, ongevraagd helpen of advies geven. Een redder maakt een ander tot slachtoffer. Het zorgt er ook voor dat de ander er niet zelf van leert, dus hetzelfde blijft doen. “Als iedereen voor zichzelf zorgt, hoeft er voor niemand gezorgd te worden” is een uitspraak die ik eens gehoord heb en me altijd is bijgebleven. Uitzondering dus de mensen die fysiek of mentaal niet voor zichzelf kunnen zorgen… Laten we die met Liefde helpen en de wereld fijner maken…
Helemaal mee eens
Nu ik jouw stukje Kees vallen er weer een aantal puzzelstukjes op hun plek. Waardoor precies weet ik niet maar het gebeurt. Al heel lang vraag ik me af waar mijn schoorvoetend tevoorschijn komen toch vandaan komt. Inmiddels veel minder erg dan vroeger maar ik besef het met een zekere regelmaat nog wel. Mezelf zichtbaar maken en gewoon doen want ik vanuit mijn hart wil doen. Een jaar of 8 geleden ontdekte ik wat een jeugdervaring met mij gedaan heeft. Het heeft mij klein klein gehouden. Ik wilde altijd graag zingen. Maar zowel mijn moeder als een onderwijzer op school vertelden mij dat ik dat niet kon. Op school moest ik zelfs een poosje mijn mond houden als er gezongen werd. Daarna heb ik eigenlijk nooit meer durven zingen wat dat kon ik niet dat was duidelijk. Maar de invloed hiervan was nog veel groter ontdekte ik later. Ik heb de conclusie getrokken dat het dus kennelijk beter was als ik me niet liet horen. Dat heeft een enorme invloed op mij gehad dat mag duidelijk zijn. Niet alleen zong ik niet meer maar ook praten is je stem laten horen. Ook dat heb ik heeeel lang nogal mompelend gedaan. Niet overtuigd van wat ik te melden had en dat dat mogelijk zin kon hebben. Inmiddels ben ik 62 en een hele ontdekkingsreis verder. Ik zing bij twee koren want de wens om te zingen kwam toch weer boven. Doodeng in het begin en de angsten het niet goed te doen is nog niet helemaal weg. Maar ik kan het steeds meer van me af schudden. Voor mij is zingen mezelf toestaan om er te zijn. En naar,ate ik dat met meer vrijheid doe durf ik ook in andere dingen verder uit mijn schulp te kruipen. Zingen is voor mij de graadmeter geworden voor hoe het werkelijk met mij gaat. Daarin maak ik contact met mezelf. Echt mensen helpen gaat me ook steeds beter af. Mooi hoe alles in elkaar grijpt. Dank je wel voor je stukjes Mireille ik heb er vaak iets aan. Allemaal stapjes verder op een pad dat ontstaat door het te gaan. Ik ben niet zo’n reiziger maarik ga de hobbel nemen om in januari met ons koor in New York in Carnegie Halll te gaan zingen. Ik wil mezelf niet kunnen verwijten dat ik die uitdaging niet aangegaan ben.
Meike zou je misschien ook zin hebben om zo af en toe met mij te mailen. ik weet niet hoe oud je bent. ik ben over de 70. houd erg van de natuur en fiets graag.dan kun je zo lekker uitwaaien.en het houd je geest heel erg jong.hier heb ik ook alle moed voor bij elkaar verzameld om deze mail te schrijven.ik woon ongeveer 40 km bij jou vandaan. Hartelijke groet van Tea
Beste Tea,
Ik heb je bericht doorgestuurd aan Meike.
Groetjes, Mireille
Wat lief en moedig van je Tea. Er is inmiddels een mail naar je onderweg. Dankjewel voor je uitnodiging!!
Dank je wel ook Mireille dat je het hebt doorgestuurd!
Liefs en groetjes van Meike
Geweldige tekst!
Dank je wel Mireille.
Ik zal dagelijks in gesprek gaan met mijn Angst en Schaamte.
Fijne jaarwisseling.
Liefs,
Amar
Als er iets is waar ik ontzettend bang voor ben, dan is dat de dood. Deze komt voor mij heel dicht bij als ik eenzaam ben. Gelukkig durf ik hier wel met anderen over te praten maar inmiddels heb ik gemerkt dat mij dat niet echt helpt. Door er over te praten heb ik gemerkt dat er ontzettend veel mensen bang en eenzaam zijn, schaamte kennen.
De vraag wat ik hier in hemelsnaam op aarde toe wordt alleen maar groter en dat maakt me soms wel eens moedeloos. Sinds een maand doe ik de MIR-Methode en dit geeft me een soort houvast. Heb nog niet echt het idee dat het iets doet maar ga gewoon door.
Hetgeen me blij maakt is dat jij Mireille jouw MIR-Methode met iedereen deelt. Daar wordt de wereld beter van.
Hartelijke groet, Nieke
Nienke ,
Toen ik 27 was ben ik overleden en weer geincarneerd
Doodgaan is wakker worden ,helaas weten mensen dit niet meer .
Als je het lichaam hebt verlaten mag je je levensdroom bekijken door het oog van liefde .
Dat is liefde ,niet de emotionele lovey dovey mensen onzin
Is geweldig.
Lees eens over “bijna dood ervaringen “dan kom je meer te weten .
Je kunt niet doodgaan ,want je geest leeft voor eeuwig .
Boek van Pim van Lommel , “Eindeloos bewustzijn” ,is ook een aanrader
Er is geen god ofzo ,is allemaal bullshit en hersenspoeling .
Er is alleen puur bewustzijn .
Eckhard Tolle schrijft er ook over en trouwens eeuwenoude geschriften ook ,de Veda’s etc etc .
En ik weet dat ieder mens hier in de mist leeft van culturele en religieuze geloofsystemen .
Het geloof in “gehoorzaamheid aan authoriteit” is het meest idiote geloof waar we allemaal mee zijn belast vanaf de geboorte
De mens is hier om zichzelf te leren kennen en begrijpen .
Ken uzelve en doe vriendelijk en oprecht .
In feite ben ik altijd alleen ,want ik ben de wereld die ik zie,en dat geldt voor ieder “ander”,die ik ben of tegenkom … .
Google maar ns en informeer jezelf
Groetjes ,Sonja
Liefste Meike,
Ik wens je veel sterkte, dank voor het delen , ooit stelde ik de vraag in een workshop , zoveel mensen mocht ik helpen hun weg verder zetten , “.
Voor mezelf voelde ik mij achterblijven, met in mij een diep verdriet.
De vraag of liever het beeld was : ik voelde me een sleepbootje die de grote schepen uit de haven loodste, ik bleef achter in de haven, ik wilde ook eens uitvaren n op zee het ” volle leventegemoet’
Het antwoord van KoosVan Raventsein was’ als Loodsbootje zijn nu eens je missie is ????
Waar ik nu veel aan heb ‘ is het boek ZERO LIMITE. Van Joe Vitale en
Dr HewLen. ISBN nr 978-90-77677-82-7
Ik heb nog een boek reserve liggen en wil het je heel graag schenken.
Als je het in liefde wilt ontvangen vraag dan aan Mireille om je mijn mail adres te geven . Dan kun je mi j uw adres doorsturen en kan. Ik het boek opsturen.
Liefdevolle knuffel
Marleen
Hallo Marleen,
Sorry dat ik nu pas reageer, want ik lees het berichtje zojuist, aan mij, heel bijzonder! Dank je wel voor je sterkte enne.. het voelt alweer stukken beter, zoveel herkenning en vinden en delen met elkaar, al is het op afstand via internet, het voelt heel warm en liefdevol.
Goh joh, ik wil het boek best hebben want ben er ook benieuwd naar en voel me zeer vereerd dat je het mij aanbiedt, echt fijn!!
Ik weet echter niet goed hoe ik dit voor elkaar moet zien te krijgen.
Je mag mijn mail adres best weten; bienehetbronnetje@tele2.nl
als het niet goed is dan zal dit niet gepubliceerd worden, maar ik heb alle vertrouwen in jullie dat dit helemaal gaat lukken!
Bij deze wens ik u allemaal STRALENDE FEESTDAGEN toe en het LICHT van onze Oorsprong als opmaat voor het nieuwe jaar!!
Liefs van Meike.
Liefste Meike,
Mireille heeft me er attent op gemaakt dat er een antwoord was van u.
Ik hád een tijdje niet meer naar de mails gekeken( veel sterfgevallen in de familie )
. Mijn reserve boek is intussen doorgegeven,
Maar ik bestel wel een nieuwe in de boekhandel.
Ik stuur een mail rechtstreeks naar u, dan kun je me uw adres doorsturen , dan bezorg ik u het boek Zero Limite, zo rap mogeliijk .
Ik wens. Je ook nog in 2016 veel deugddoende ervaringen bij het MIRREN.
Hartelijke groeten
Marleen
Dag Mireille,
In de groep waarmee ik regelmatig koffiebreaks heb, heb ik gemerkt dat ik niet meer met de dagenlijke prietpraat óver dingen gaande in de wereld niet meer mee kan en mee wil. Voor mij gaat het erom, hoe zit ik er nù bij, en de gebeurtenissen in de wereld, leuk (of niet)maar hoe raken ze jóu. Ik wilde graag het persoonlijke en de verbinding ervaren. Van hoofd naar hart. Angst om dit in te brengen heeft me een tijd weerhouden, maar uiteindelijk was mijn wens om hierin zuiver te zijn naar mezelf sterker en heb dit verlangen uitgesproken. Het werd erg goed ontvangen en nu doen we standaard ‘s-ochtends een rondje om te horen hoe iedereen er bij zit. Zo’n verandering in betrokkenheid! Ben d’r erg blij mee.
Lieve groet,
Fried
Hallo Mireille,
Nogmaals bedankt voor je nieuwsbrief. Heel interessant !! Een bedenking die bij mij opkomt is : wat is helpen ?. In veel gevallen wordt helpen ‘bemoeien’ en dat is toch niet de bedoeling denk ik. Ik denk dat je alleen van helpen kan spreken als mensen er echt om vragen of zie ik dat verkeerd ?
Ik ben iemand die goed kan luisteren maar ik heb toch de grens moeten aangeven bij een vriendin van mij. Zij valt van het ene probleem in het andere. Ik luister telkens en probeer haar dingen aan te reiken zoals de MIR-Methode. Zij moet daar allemaal niet van weten en doet dus niets aan haar problemen. Het enige wat zij doet is mij uitvoerig mailen ook in mijn vakantie. Ik heb haar toen op een heel assertieve manier gezegd dat ik dat niet meer wil. Zij vond dat heel raar dat ik een vriendin in de steek laat. Het was tijd om mijn grenzen te stellen al help ik wel graag mensen. Ik zou dat vroeger nooit gedurfd hebben maar ik mir bijna 2 jaar en dit is het resultaat! Ik vind het super van mezelf dat ik dat heb kunnen doen zonder mij daar schuldig of ambetant over te voelen. Dit was het juiste voor mij.
Ik wou dit even melden omdat dit toch een andere kant van de medaille van helpen is.
Lieve groetjes
An
Beste An
Ik denk dat je het heel goed hebt aan gepakt. Waarschijnlijk heb jij bij haar wat in gang gezet waar door zij wel na moet denken. Dat is natuurlijk niet altijd leuk dat je het op deze manier moet doen. Maar het kan natuurlijk niet de bedoeling zijn dat jij er last van onder vind. Heel mooi dat jij zo goed luistert naar je mede mens. Dat werkt helend. Wat goed dat jij de MIR-Methode al 2 jaar doet. En ja dan ga je voor je zelf op komen. Hoe mooi is dat.
Een dikke knuffel van mij Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Hallo Mireille,
De kop ‘Waarom mensen elkaar niet durven te helpen’, is voor mijn gevoel te negatief en wil daar graag iets positiefs tegenover zetten. Ik werk bij een stichting die ruim 600 keer per jaar medewerkers van 250 bedrijven inschakelt voor maatschappelijke organisaties. Met honderden per jaar zetten zetten deze medewerkers zich belangeloos in als vrijwilliger voor een klus of een uitje voor ouderen of mensen met een handicap, bieden hun vakkennis aan of doneren materialen. Geven maakt blij en dat is waarom ze maatschappelijke organisaties (mensen) willen helpen.
Persoonlijk kan ik geen onrecht zien en help ik die mensen waarvan ik denk dat ze het nodig hebben in mijn privé- en professionele leven. Kortom, ik denk dat er nog steeds een heleboel mensen zijn die anderen willen en kunnen helpen. Het is wel belangrijk dat je je grenzen bewaakt en aangeeft.
Hartelijke groet,
Leoniek
Dank je wel Leoniek voor je mooie werk wat je voor je mede mens doet!!!
Een dikke knuffel van mij.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Dank Mireille,
Tot een paar weken terug kende ik die angst en schaamte niet. Ik ben 64 en ineens krijg ik mokerslagen, worden deuren dicht gegooid en dat omdat de verwachtingen van degenen die ik help niet matchen met wat ik kan geven. Ik word ineens overvraagd. Hoe ingewikkeld kan het worden en hoe fijn had het kunnen zijn.
Lieve groetjes, Sineve
Beste Sineve
Wat jammer nou dat je die schaamte en angst voelt terwijl je eigenlijk alleen maar wilt helpen. Maar weet je soms willen mensen gewoon niet geholpen worden. Of zijn er nog niet aan toe. Lieve Sineve twijfel maar niet aan je zelf want jou inzet is heel mooi.
Blijf lekker bij jezelf. Dan gaan de mensen die je wilt helpen wel in zien dat je het goed bedoelt. Een dikke knuffel van mij.
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Ja heel herkenbaar voor mij, die angst…. Ben 2 weken geleden gestart met stap 5 en 7. Sinds maandag doe ik de 9 stappen. Ik voel me momenteel kwetsbaar, emotioneel en ook heel erg bang. Ik volg taallessen omdat ik een probleem heb om te spreken,ik durf dit gewoon niet, bang om uitgelachen te worden. Dus ik moet me nu moed inspreken en tegen mezelf zeggen, volhouden, je hebt al die jaren al zo’n lange weg afgelegd, het lukt je wel!
Fijne eindejaarsfeesten!
Lieve Lin
Wat knap van jou dat je taal lessen volgt!!Dat op zich is heel stoer want als je bang bent om te spreken is dat heel moeilijk. Maar weet je lieve Lin je doet het toch maar. Dat zegt toch wel dat jij een heel krachtige vrouw bent. Alleen is dit voor jou nog even moeilijk om dat te geloven. Mooi dat je met de MIR-Methode bent gestart. Ik hoop van harte dat het je verder helpt. Wat ik zeker geloof, alleen heeft het wel wat tijd nodig. Een dikke knuffel van mij
Corrie Wouters MIR-Methode begeleider in Uithoorn
Beste Corrie,
Lees nu pas je reactie en is zo deugddoend! Ik voel me de laatste tijd zo kwetsbaar en tegelijkertijd ook heel sterk! Ik doe nu momenteel alle stappen van de MIR-Methode, toch wel confronterend. Ik heb cvs en fibromyalgie. Heb al een hele weg afgelegd! Homeopathie, osteopathie, familieopstellingen en de steun van mijn man en goeie vrienden zijn al super belangrijk geweest! Ik heb ondertussen ook wel echt zicht hoe ik aan die cvs ben geraaakt…..
Fijne kerstdagen en een hoopvol 2016! Een jaar waarin geen dag voorbijgaat zonder een ogenblik van geluk!
Liefs
Lieve Mireille en eenzame mensen,
Dit verhaal pakt ook mij weer…
en al jullie verhalen zijn zo bekend !!
Ik voel mij,ondanks mijn relatie,heel vaak alleen.
Mijn vriend heeft zijn bezigheden en hobby dingen.
Vroeger had ik ook vele hobby’s en werkte in de Horeca.
daar heb ik altijd contact gehad maar sinds ik verhuisd ben,nu 12 jaar geleden,is dat steeds minder en minder geworden ..Ik hoor er hier in het dorp niet bij en dat is voelbaar en merkbaar..
ga ik naar een ander dorp een 10km verderop, dan zijn de mensen lief en aardig.. Gek he!
Mireille ik hoop dat ik dit mag plaatsen?
Zou het ons helpen om elkaar een duwtje in de rug te geven door wenskaarten naar elkaar te sturen per post,met een leuke text erin?
Ik hoor graag of het oké is..
Beste Christina,
Ja natuurlijk is dat goed. Hoewel je dan wel elkaar’s adressen nodig hebt. Misschien dat jullie elkaar via Facebook kunnen vinden?
Groetjes, Mireille
Lieve Christina,
dank je wel voor je reactie en ja, alle herkenning, het voelt goed ondanks dat je er maar mooi mee zit op sommige momenten. Want dat zijn het ook wel denk ik, momenten, en dan komt zo’n verhaal van Mireille wel heel heftig binnen … enne…. helend ook … zeker ook om mijn eigen verhaal te mogen plaatsen…..
jullie zijn zulke lieve schatten, gevoelige mensen hebben het niet altijd makkelijk … mijn wens aan jou:
veel lieve mensen en veel kracht om zomaar ff te zwaaien naar iemand, een glimlach naar een klein kind, een praatje met een Daklozenkrantenverkoper, een knuffel en aai voor een ‘vreemde’ hond/kat, vogel?? Nou ja, in ieder geval veel creativiteit toegewenst om met deze ‘gevoeligheid’ om te gaan enne… vergeet niet … je bent volgens mij al veel verder dan jezelf denkt alleen al door te ontdekken welke mensen wel en welke liever niet. En dat is goed, niets mis mee. Soms komen ook oude contacten ‘zomaar’ terug op mijn pad, kan ook heel mooi zijn! Ik zou jullie allemaal een prachtige kaart willen sturen (en graag een heleboel terug willen ontvangen!!) maar ik sta niet op FB, te heftig en confronterend allemaal, dus bij deze voor jullie ALLEMAAL – LIEVE GOUDEN MENSEN IK WENS JULLIE ENGELEN OM JE HEEN ENNE… NIET VERGETEN ER OOK ZELF EENTJE TE ZIJN!
HEEL VEEL LIEFS VAN MEIKE ps. ik woon in Almelooooo , kom maar een keertje – ik denk vast dat ik je zal herkennen op straat!! Doeg!
Ja, dit is weer zo’n artikel! Het lijkt wel voor mij geschreven!!
De afgelopen zes weken zijn mij een paar dingen duidelijk geworden. Ik heb een paar activiteiten stopgezet. Het proces heeft me veel energie gekost. Nu ben ik aan het nadenken wat ik verder met mijn leven wil. Daaroverheen komt nu dit artikel. Ik ben inderdaad zo’n angsthaas en voel me gauw schuldig en niet gewenst. Ik weet dat dat z’n oorsprong in mijn jeugd heeft. Maar nu ben ik kwetsbaar en komt dit artikel als een mokerslag binnen.
Toch ben ik er heel blij mee. Het geeft me een push om actief te worden! Dank je wel Mireille!
Heel veel geluk voor 2016 en prettige feestdagen.
tja, lastig dat omgaan met hulp geven en hulp vragen. Bij mij ging dat ook altijd heel makkelijk… vanzelf en op die momenten was het goed, prachtig zelfs en kon ik me sterk voelen. Behulpzaam zijn, ik probeer het zoveel mogelijk toe te passen. Toch moet ik zeggen dat het lijkt of mijn leven hierdoor heel veel verdriet en pijn naar zich toe heeft getrokken. Zoveel dat ik momenteel vast lijkt te zitten, niet weten hoe ik verder wil of moet, of.. eigenlijk weet ik het wel maar mijn verleden zit ertussen! Niemand lijkt me nodig te hebben, hoe onaantrekkelijk kun je jezelf voelen. En het ergste is; ik heb ook geen flauw idee aan wie ik om hulp zou kunnen vragen, want … dat heb ik als kind niet geleerd, enkel er zijn voor anderen en flink van de koude kermis thuisgekomen zijn. Is dit de andere kant van de medaille? Ik ben flink aan het MIR-ren geslagen, maar soms lijkt het dat de koek voor mij op is. Anderen groeien ergens naar toe en soms voel ik dat ook wel, maar het is nog erg eenzaam en ik heb geen flauw idee hoe ik verder moet.
Beste Meike,
Het ziet eruit als dat je missie een wending mag krijgen. Wat is er voor jou weggelegd? Wat zou jij zelf graag willen doen? Niemand lijkt je meer nodig te hebben. Dat doet zeer. Maar is het de waarheid? Heeft niemand je meer nodig? Of mag je je licht op andere mensen laten schijnen. Andere mensen dan waar jij eerst voor nodig was… je gaat het zien. Met de MIR-Methode open je je missie in jezelf al en krijg je vanzelf aanwijzingen naar je toe. Bedenk ondertussen eens wat jij zelf leuk vindt. In welke plek zou je willen zijn? Natuur? Met dieren? In verzorging van mensen? In plaatsen waar gefeest wordt? Want daarin liggen al antwoorden voor je.
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
dank je wel Mireille,
al met al vind ik het toch ook een mooi stukje dat je schreef over anderen helpen. Ook in wat Kees schreef over negatieve emoties, angst, kan ik me enigszins vinden. Jezelf vergeven en opnieuw voor Liefde kiezen. Mooi. sluit goed aan bij de kerstgedachte.
Dank jullie wel en heel fijne feestdagen toegewenst.
Meike
Hoi meike.ik wil hier graag op reageren. Ik weet niet hoeveel jij al uit je leven geleerd hebt. Zo te lezen houden de oude patronen jou nog op de plek en kom je niet verder.vind een manier om jezelf hiervan te verlossen. De MIR-Methode kan je hierbij helpen. Uit ervaring weet ik dat eerst de inzichten komen en dat dan een tijdloos tijdperk aanbreekt waarin je gaat resetten met vaak alle ongemakken mentaal en lichamelijk. Deze groei gaat niet over rozen maar is zeer de moeite waard om jezelf nog meer te gaan ontdekken.als je nog niemand bent tegengekomen om jou te ondersteunen kijk dan eens bewuster om je heen wat er allemaal wel langskomt maar geen aandacht aan schenkt.
Hoi Mireille,
Volgens mij is schaamte een gevolg van een angst gedachte. Volgens “Een Cursus In Wonderen” zijn er maar twee emoties. Angst en Liefde
Iemand helpen doe je vanuit Liefde. Angst creëert, negatieve gevoelens, emoties. Liefde positieve. Bij een angst gedachte kun je het beste jezelf vergeven en opnieuw kiezen voor Liefde. Jezelf veroordelen voor je gedachten is heel slecht, dus doe dit niet!
Lieve groet, Kees
Dag Mireille,
Wat schrijf je toch steeds mooie stukjes, daar heb ik wat aan!!
Een mens leert maar door een leven lang.
En jouw site helpt mee om dat duidelijker te krijgen.
Fijne feestdagen voor jou en een warme groet van mij.
Ik herken mezelf helemaal niet in deze dingen, ik ken geen angst om mensen te helpen, nu ook weer, ik stuur eenzame ouderen een kerstkaart, iedereen ontvangt graag leuke post! En schaamte? Niet dat ik niet te laat terug bel of een afspraak ben vergeten, want ik ben heel attent, ik vergeet zulke dingen niet! Ben ik anderen dan een stap vooruit?
Trouwens, dat videootje is opgenomen in London, niet in Parijs……;)
Beste Angela,
Ja, dat denk ik wel! Gelukkig!
Dankjewel voor alle mooie dingen die je doet voor anderen!
Groetjes, Mireille
Mireille, het is je weer gelukt met deze spiegel voorhouden ja ik ben voor zo veel dingen bang geweest en denk dat allemaal overwonnen te hebben maar, elke keer als ik mij afvraag waarom deed ik dat niet of waarom reageerde ik zo is het angst om op te vallen een hoop zaken heb ik onder controle maar elke keer komen er nieuwe angsten of schaamtes om de hoek kijken Ik leer er wel steeds beter op te reageren en me voor te houden dat het tussen mijn oren zit.
Beste Thieu,
Ja, en moet je kijken wat je een stappen aan het zetten bent! Het is ook iets wat bij veel mensen er goed ingehamerd is, die angst en schaamte en het vergt telkens weer moed om onder ogen te zien dat het er nog is en nog krachtig genoeg is om je tegen te houden. Gewoon mooi doorgaan zo, want elke stap die je wel weet te zetten, geeft zoveel blijheid!
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Hoi Mireille,
Niet durven helpen. Het brengt weerstand in me. Het is heel leuk om iemand te helpen en ik doe het graag. Maar mijn hele leven heb ik mezelf weggecijferd om goed te zijn voor anderen. Waar zou die burn-out vandaan zijn gekomen? Nu kijk ik heel scherp of anderen wel geholpen moeten worden. Of willen worden. Want in elk probleem schuilt een les. Zolang ik zaken voor anderen blijf oplossen sta ik ze vaak te belonen voor hun gemakzucht. Als mensen het prima zo, dan voel ik me soms toch voor gek staan om de te denken dat het op mijn manier moet. De kosmos waarin we leven is eerlijk en rechtvaardig. Het feit dat we de grotere bedoeling vaak niet snappen, geeft veel mensen een gevoel van onrecht. Volgens mij hebben we echt zelf gekozen voor onze problemen. Wat ik wel wil leren is om mensen te steunen in hun ellende. Vaak is het ook moeilijk en lastig en soms heel zwaar. Helaas kan ik wel trachten anderen hun hoofd te laten draaien en ergens naar te kijken, maar vaak wensen ze niet te kijken naar wat ik zie. Aan de andere kant willen mensen vaak niet geholpen worden. Daarin herken ik mezelf ook. Want om ergens om te durven vragen, laten weten dat ik iets niet kan, of durf, is het laten zien van kwetsbaarheid. Wellicht heb je het al eens rond geschreven. Dat we heel sterk moeten zijn, om onze kwetsbaarheid te durven tonen en hulp durven te ontvangen. Als we dat tijdens ons leven leren, is het makkelijker wanneer we oud zijn, om hulp te vragen en te accepteren.
Warme groet uit Alkmaar
Ook hele fijne feestdagen voor jou. 🙂
Wauw Kees, ik zou je stukje geschreven kunnen hebben. Hoe herkenbaar.
Beste Kees,
Wat een prachtige wijze woorden toch weer. Ik hoopte al dat je weer zou schrijven! Ja, je hebt enorm gelijk dat veel mensen geen hulp WILLEN. Dat is voor gevers en helpers misschien wel het allermoeilijkste. En hoe dapper is het om zelf om hulp te vragen! Ik schreef daar inderdaad al een keer over in dit artikel: 83. ‘Hoe volwassen ben jij al?’ Dat je maar vaak hulp mag ontvangen die voor jou goed is en dat je jouw energie mooi op peil kunt houden daardoor!
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Jij ziet denk ik heel goed Kees wat de problemen bij mensen zijn.
Dan ga je proberen die voor hen op te lossen. Dan willen ze niet.
Ze willen het denk ik wel, maar de (jouw) stap is misschien te groot. Met de MIR methode gaat het heel geleidelijk. Soms heb je het niet eens door en krijg je na een hele tijd plotseling door dat het werkt. Mensen helpen het probleem te duiden is al helpen. Eerst komt accepteren en dan oplossen. Accepteren duurt vaak al heel lang. Eigenlijk moet je mensen zo helpen dat ze problemen zelf oplossen. Dat geeft het beste gevoel!
MIRgroetjes, Nico