127. Liegen uit naam van een Goedheiligman
Elk jaar weer het heerlijke Sinterklaas-avondje. Veel kinderen kijken er naar uit, omdat ze cadeautjes krijgen. En dat is ook leuk, cadeautjes krijgen. Van een weldoener die onvoorstelbaar rijk moet zijn dat hij jou van alles kan geven en ook alle andere kinderen. Het is een heerlijk gevoel dat er iemand zoveel om je geeft, je altijd in de gaten houdt en je iets leuks komt brengen, en ook nog precies datgene wat je wenste!
Genieten
Was Sinterklaas heel belangrijk voor jou als kind? Hield je je daaraan vast? Was hij voor jou een beschermheilige die jou werkelijk aandacht gaf? Veel kinderen zijn zielsgelukkig met Sinterklaas. Ze tekenen vol overgave de mooiste tekeningen, laten zich wekenlang betoveren door mooie liedjes, toevallige ontmoetingen met pieten, een heuse intocht met muzikanten, paard en boot. Ouders genieten van hun kindjes die vol overgave bij hun schoentje zingen. Die dolblij zijn als ze het pakpapiertje eraf scheuren en hun cadeautje zien. Ouders willen niets liever dan hun kinderen gelukkig zien!
De ontmaskering van Sinterklaas
Totdat je ontdekt dat Sinterklaas niet bestaat. Je herkent ineens de stem van Piet: “Dat is de stem van onze buurman!”. Je vindt de mantel van Sinterklaas op zolder, je ziet de buurvrouw wegrennen, vlak nadat de pepernoten gestrooid zijn en pats! je kinderdroom is aan diggelen! Alles is nep, alles is gelogen, er is niets van waar. Sinterklaas is gewoon een verklede man en iedereen doet mee aan dit toneelstuk. Sinterklaas bestaat niet!? Maar, maar, maar, en al die cadeautjes dan? En wie is dan die man met die mantel? Is die ook aan het liegen, dan? En weet iedereen dat al? Heeft iedereen al die tijd tegen me gelogen? Zelfs oma?
Volwassenen liegen
Als je geluk hebt, kun je de schok van de ontmaskering van Sinterklaas goed hanteren. Ben je echter een kind dat intens geraakt wordt door deze ontgoocheling, dan krijgt dit een plekje in je hart dat een spoor achter laat: volwassenen zijn niet te vertrouwen. Volwassenen liegen. Als ze over mijn dierbare Sinterklaas liegen, waar dan nog meer over? Het kan een spoor achter laten dat je altijd met je mee neemt, ook als je al volwassen bent. Dit noem ik een S.E.G., een Significante Emotionele Gebeurtenis. Het is een klein, maar belangrijk moment. Een moment dat jou voorgoed verandert en wat z’n weerslag heeft op je gezondheid.
Sinterklaas-ontgoocheling en de MIR-Methode
Heeft deze ontgoocheling over Sinterklaas je als kind diep geraakt, dan kan deze gebeurtenis ervoor zorgen dat er een blokkade zit in je miltmeridiaan of zelfs in je Drieverwarmer-meridiaan. Is het alleen de miltmeridiaan, dan kan het ervoor zorgen dat je moeite hebt met het aardse leven. Dat je bijvoorbeeld veel piekert, controle probeert te houden over alles en iedereen of dat je moeite hebt met de werkelijkheid. Is ook de Drieverwarmer-meridiaan geblokkeerd, dan kun je je hierdoor zelfs zwaarmoedig of eenzaam voelen. Het goede nieuws is, dat je met de MIR-Methode bij stap 4 ‘Meridianen zuiveren’ zelf die blokkade laagje voor laagje weg aait. Heb je meer haast, dan kun je altijd naar een MIR-Methode begeleider gaan om te laten testen of er bij jou nog S.E.G.’s zijn, indringende gebeurtenissen, zodat ze die met jou rechtstreeks kunnen aanpakken. Als je dat doet, gaat je helingsproces een stuk sneller. Wil je meer leren over de meridianen, dan kan je de meridianencursus bekijken op de Be the MIRror-website.
Je chakra’s krijgen ook een optater op het moment dat je van je geloof afvalt. Je onderste chakra, chakra 1, is een energieplek die zich aan de onderkant van je bekken bevindt. Deze chakra is heel belangrijk om jezelf veilig te voelen op aarde, om je plek te durven innemen, om er te durven zijn. Maar ook om de realiteit onder ogen te durven zien. Deze chakra kan verstoord raken op het moment dat je ontdekt dat Sinterklaas niet bestaat. Als hij niet echt is, wat is er hier dan wel echt? En is de wereld dan een koude, kille plek vol liegende volwassenen? Het geeft een heel diep gevoel van onveiligheid. Het goede nieuws is, dat je met stap 8 ‘Chakra’s en aura optimaliseren’ laagje voor laagje het diepe gevoel van onveiligheid weer uitwist. Tegelijkertijd vul je je interne veiligheid aan wanneer je stap 7 ‘Basisbehoeften aanvullen’ aait.
En tot slot, bij stap 3 ‘Vader loskoppelen. Moeder loskoppelen’, werk je aan het loskoppelen van Sinterklaas. Dat klinkt vast heel gek! En toch is het heel belangrijk dat je de teleurstelling in deze mythische figuur loskoppelt. Zodat je ruimte in jezelf maakt om werkelijk verbinding aan te gaan met anderen. Dat je opnieuw leert vertrouwen op mensen en werkelijk het contact durft te maken met anderen!
Waarheid spreken
Als volwassene is het overigens heel goed mogelijk om de waarheid te spreken en toch het plezier in Sinterklaas te behouden. Als je vertelt dat het een verklede man is en dat we met z’n allen een toneelstuk spelen, dan lieg je niet en kan het kind het Sinterklaasfeest toch mee vieren. Dit zal vooral gevoelige kinderen helpen, omdat zij moeite hebben met het aanvoelen van zowel waarheid als leugens.
Let op! Ook al noem ik maar een paar stappen, doe altijd alle 9 stappen van de MIR-Methode! Ze werken met elkaar samen en het is een totaal-systeem dat je als geheel moet gebruiken!
Dat het wantrouwen naar volwassenen vervangen mag worden door vertrouwen en contact!
Mireille Mettes
Altijd verteld dat Sinterklaas niet bestaat. Kleintjes gaan er dan nog in mee, het is tenslotte ook een leuk feest.
Als ik nu (kinderen zijn inmiddels 28 en 35) aan iemand vertel dat ik het altijd duidelijk heb gemaakt krijg ik, net als toen, reacties dat het raar is. Ik ken mensen die het normaal vinden dat kinderen van 8 het nog helemaal geloven. Ik ben blij dat ik mijn kinderen niet heb voorgelogen. Ze hebben daardoor niets gemist.
Ik vind het geen reden om het af te willen schaffen. Gewoon vertellen en verder lekker genieten.
Liefs allemaal en veel plezier met de kerstman, die ook niet echt is 😉
Riekje Boswijk Hummel heeft een boek geschreven: Sinterklaas en God.
Zeer de moeite waard.
Zij geeft net als Mireille ook de tip om te vertellen dat het een toneelstuk, een verkleedpartij is waar vrijwel iedereen aan meedoet.
In het stuk van Mireille raakt mij het meest het ontbreken van een gevoel van veiligheid en vertrouwen dat als volwassene nog een alleen voelen tot gevolg kan hebben. Dank voor de verheldering.
Het stond mij al meteen tegen om te gaan liegen tegen mijn kind. Wij hebben er voor gekozen om gewoon te zeggen wat het is; we spelen dat Sinterklaas nog leeft, iemand speelt dan dat hij Sinterklaas is. Vroeger heeft er wel zo iemand bestaan, maar die is al heel lang dood. Zo konden ze zelf kiezen wanneer ze meegingen in het spel, en als we zagen dat ze daar zenuwachtiger van werden dan fijn voor ze was herinnerden we ze eraan dat het een spel is. Dat werkte goed, ze deden mee aan het leuke aspect eraan zonder de nadelen.
Wat een goed stuk om te lezen. Voor mij voelt het als bevestiging van mijn eigen gevoelens.
Ik lees vooral dat het sinterklaasfeest zo’n magie is voor kinderen. Mijn ervaringen van vroeger zijn echter heel anders. Ik was doodsbenauwd voor die man en zijn pieten. Ik heb meerdere foto’s waarop ik op Sinterklaas zijn schoot moest zitten, met tranen in mijn ogen en een beteuterd koppie. Ik vond het vreselijk, ik was altijd nerveus en gespannen. Ervan genieten kon ik niet. Ik heb me altijd anders gevoeld, raar noemde ik het zelf ook wel. Ik denk dat dat in die tijd al naar voren kwam. Andere kinderen leken het leuk te vinden, ik niet.
Toen ik merkte dat mijn eigen dochter angstig was voor Sinterklaas heb ik besloten om eerlijk te zijn. Bovendien heb ik haar ook altijd meegegeven dat niets moet. Als je niet op Sinterklaas zijn schoot wil zitten, dan hoeft dat niet. Wil je hem geen hand geven, dan hoeft dat niet.
Elk jaar kwam dit weer terug. Elk jaar geloofde mijn dochter weer en kwam er weer angst om de hoek kijken. Elk jaar heb ik, zodra ik merkte dat mijn dochter deze gevoelens had, het eerlijke verhaal verteld. Ze heeft het nooit gedeeld met andere kinderen. Maar heeft daardoor zelf fijne sinterklaasfeesten gehad, zonder grote angst. Het haalde voor haar het zware ervan af.
Als ik dit deelde met andere ouders, viel ik weer buiten de boot. Mensen vonden het maar raar hoe ik dit aanpakte. Zelf heb ik er geen moment spijt van gehad, dit voelde voor mij als het enige juiste om te doen!
Mooi artikel..
Ik voelde dat ook bij mijn kids en heb het nooit gedaan.. Mijn zoontje vond het op school wel jammer dat hij de enige in de klas was die niet geloofde..
Ook in mijn familie zei iedereen.. je ontneemt de lol..
Tja… omgekeerde wereld zei mijn eigen systeem..
en vond het zelf ook idd niet leuk dat er dat ‘liegen’ aan vast bleek te zitten..
Merkte dat ik het best lastig vond.. de enige te zijn die dit zo sterk voelde.
Liefs Wieke Nieuwenhuijsen
Ps grappig dat ik het tijdens de corona discussies vaak als metafoor gebruikte hoe graag de massa liever gelooft in n leugen want dan bederf je iig het groepsgevoel niet…
Zo ook met De Germaanse van dokter Hamer.. tja.. alles komt uiteindelijk weer op zijn oorspronkelijke plek..
Ik vind het een onzinnig feest. We zijn zo’n rijk land en hebben alles, die hebzucht vind ik weerzinwekkend. Laten we dan voor andere kinderen inzamelen, die niet zoveel hebben als wij. Ik geloofde erg lang in Sinterklaas. Totdat de buurtschoffies met mijn sinterklaascadeau aan de haal gingen, en ik huilend zei dat ik t Sinterklaas zou vertellen. Ik ben vreselijk uitgelachen door die groep, en toen ik naar huis rende om troost te zoeken bij moeders, zei ze dat de jongens gelijk hadden. Ik heb mijn kinderen daarom nooit voorgelogen, ik voel me gewoon schuldig als ik die onschuldige goedgelovige gezichtjes zie, en wil ze nooit laten meemaken wat ik als kind meemaakte. Ik moet zeggen dat ik er ook zeker van ben dat veel volwassenen constant liegen. Ik vertrouw dan ook mensen niet echt. Ik heb nooit gedacht dat het met mijn nare ervaring te maken zou kunnen hebben. Tja wie weet wel..
Mijn oudste zoon geloofde heel lang in sinterklaas, zelfs toen al zijn vrienden lieten doorschemeren dat hij niet bestond. Hij kwam er mee bij bij. Hij vertelde over wat zijn vrienden hadden gezegd, maar…hij moest wel bestaan want anders liegen jullie tegen mij, en dat kan niet. Wat had ik het moeilijk om hem uit te leggen hoe het zat. Nog steeds. Ik denk inderdaad dat het flink impact op hem heeft gemaakt.
Annemarie
wij kregen thuis weinig speelgoed met sint maar er waren altijd wel pakjes .de sokken die je nodig had de handschoenen of soms zakdoeken. met zorg uitgekozen en bewaart tot sint en mooi verpakt zijn ook cadeautjes. jammer dat nu alles zo over de top is .maar soms er ook leuke speelgoed in de kringloopwinkel. een schoen cadeautje is ook wel eens een verpakt mandarijntje geweest
Ik heb tot 12 jaar in Sinterklaas geloofd totdat mijn neef, die een jaar ouder is, me zei dat hij niet bestond. Ik geloofde hem niet en ben aan mijn moeder gaan vragen die beaamde wat de neef zei. Ik had veel moeite om het te geloven terwijl mijn 7 broers en zussen het al lang begrepen hadden. Maar ja, ik heb altijd al moeite gehad met de werkelijkheid, met of zonder Sinterklaas: ik was de dromer thuis en werd daardoor niet zo serieus genomen. Tot nu toe is dat eigenlijk nog wel een beetje zo en zelfs nu met mijn volwassen kinderen is dat ook af en toe zo. Dit ligt vooral in het feit dat ik slecht kan praten en als ik iets zeg wat niet met hun mening overeen komt heb ik de argumenten niet en kom slecht uit mijn woorden. Nu met die onzin over Covid is mijn oudste dochter een beetje afstandelijk geworden want zij gelooft nu nog dat ik overdrijf en onverantwoordeleijk ben. De 2 andere kinderen weten dat dit alles manipulatie is maar denken dat het vanzelf weer over gaat! Ach, ik praat hier niet meer over om de lieve vrede en om mijn kleinkinderen, maar het knijpt wel en ik huil er vaak om! Maar het fijt dat de volwassenen gelogen hadden over de Sint is nooit in mijn hoofd opgekomen: daar was ik veel te naïf voor!
Ik beleef dit alles totaal anders. Sint is geen leugen hij is een beeld voor het hogere in de mens, als ouders wordt je uitgedaagd ook zo naar je kind te kijken je kind heeft deel aan de geheimigzinnige sfeer rond sint hoe hij daar op de hoge daken rijdt en weet wat er in je om gaat je verlangens kent ( die uitdaging ligt er dan: wat is het juiste cadeau ken je je kind) Het probleem is dus dat de volwassene niet meer in staat is om in Sint te geloven en denkt dat hij liegt. Wanneer je het moment dat het kind beseft dat de cadeautjes van de ouders komen, zal het die diepere laag aan het gezamenlijk feest al lang begrepen hebben en loont het feest zich t.o.v de teleurstelling. We gaan nu toch ook geen sprookjes afschaffen omdat daar on dingen gebeuren die niet kunnen? Zij vertellen over de mens en goede geheimen dragen bij tot ontwikkeling van fantasie.
Ik ben het helemaal met je eens, Frederika! Wij hebben het altijd sober gehouden. De kinderen niet overlaadden met cadeautjes..Toen wij onze zoon vertelden dat Sinterklaas niet bestaat was zijn reactie “ Ohh!, kopen júllie als die cadeautjes?” Het heeft zeker een diepere laag gekregen.
Marjon.
Mooie kijk Frederika, inspirerend, zo had ik er nooit over nagedacht, komt uit de hoek van de antroposofie?.. alleen bij sprookjes weet je dat er een verhaal uit een boek wordt voorgelezen en maak je je kind niet wijs dat het waargebeurd is. (tenminste, dat lijkt mij niet de bedoeling) Inderdaad voelt een kind natuurlijk aan wat de intentie is. Mijn manier met onze kinderen was om te zeggen dat Sinterklaas wel geleefd heeft maar lang geleden, en dat we nu een spel spelen waarbij iemand doet alsof hij Sinterklaas is. Op die manier hadden we de fijne kant van het feest zonder de hysterie en teleurstelling. Eigenlijk wel een beetje een praktische uitvoering van wat jij hier schrijft, denk ik?
Heel juist geformuleerd ! Ben het volledig met je eens. Het is reeds jaren het kinderfeest bij uitstek vol magie en geheimzinnigheid waar veel kinderen naar uitkijken. Ontneem hun dit toch niet !
Dit stukje zet me aan het denken, ik was een kind dat heilig geloofde, ondanks berichten hier en daar dat t niet waar was. Mijn moeder zegt t dus is t waar. Ik zal nooit t moment vergeten dat ze me apart riep en vertelde dat het niet waar was. Ik voelde me ontzettend beschaamd dat ik er in getrapt was, dat ik mijn moeder zo had verdedigd, ik voelde me zo voor gek staan, dat ben ik nooit meer kwijt geraakt. Een paar jaar eerder was er ook al iets voorgevallen waar ik zo van in verwarring was geraakt: mijn zusje en ik vroegen een poppenwagen en bij een spelletje verstoppertje ontdekte ik 2 poppenwagens achter het bed van mijn ouders. Opgetogen vertelde ik dat aan mijn moeder die reageerde met: nee hoor die zijn niet voor jullie, Sint heeft gevraagd of ik er op wil passen. Ik was zo verdrietig, waarom kreeg ik t niet en een ander kind wel terwijl ik zo mijn best deed een goed kind te zijn. Ik kreeg hem natuurlijk wel maar er was iets stuk in mij, ik kon er niet blij mee zijn en heb er nooit met plezier mee gespeeld. Helemaal begrijpen deed ik t niet anders kon ik later ook niet zo van mijn geloof afvallen. Ik voel ook dat t te maken heeft met mij niet serieus nemen. Ik zag en voelde veel meer dan goed voor mij was, voelde me verward als ik dat verwoordde en t werd ontkent. Ik denk dat ik liever in t Sinterklaascomplot betrokken had willen worden maar ze behandelden me als een onnozel kind. Wat ik in jaren wel was maar in t echt niet. Ik heb dat bij mijn kinderen wel altijd aangevoeld. Hoop ik.
Waar het volgens mij omgaat is de manier waarop je verteld wordt dat Sinterklaas een “sprookje” is. Voor mij en mijn kinderen was dit echt geen schok. Doordat je ouder wordt ga je beseffen dat het allemaal niet kan en als je dan wordt uitgelegd dat dit een feest is voor kleine kinderen en dat jij nu ook het grote geheim kent dan voel je je super groot. Ik heb altijd begrepen met hoeveel liefde bij ons het Sinterklaas feest werd gevierd en ik heb daar dan ook alleen maar heel veel goede, warme en liefdevolle herinneringen aan. Laat kinderen toch nog een tijd heerlijk in fijne sprookjes geloven.
Hier kan ik me volledig bij aansluiten.
Ja precies. En toen ik het eenmaal wist, genoot ik nog steeds van Sinterklaas.
En dit is helemaal niet liegen uit naam van een Heiligman. Dit hoort gelukkig nog bij de kinderjaren. Net als het muisje voor de melktanden en de Paashaas.
Ik heb ook mijn ouders nooit als leugenaars gezien en ik was altijd verbaasd dat sommige kinderen daarin bleven geloven, terwijl ze allang op de leeftijd waren dat ze moesten weten dat dit niet mogelijk was. De ouders zijn daar verantwoordelijk voor. Ze houden hun kinderen in een schijnwereld. Dat is jammer. Ze willen hun kinderen te lang kinderen houden. Ze waren waarschijnlijk zelf heel teleurgesteld toen ze hoorden dat die goede Sint niet bestaat.
Ben van dezelfde mening. Ik heb er nooit problemen mee gehad en ook mijn kinderen en kleinkinderen niet alleen mooie herinneringen.
Van jongs af aan heb ik nooit tegen mijn kinderen gelogen over sinterklaas, maar hen verteld dat het een groot spel was van volwassenen en kinderen. Er werd verkleed, er waren cadeaus met kleine gedichtjes en later kwam er voor elk een surprise bij. Dat alles was echt en tastbaar. In bepaalde zin bestaat ‘sinterklaas’ natuurlijk, in de vorm van verklede mensen in échte pakken met het geheimzinnige van échte cadeaus in sinterklaaspapier, afkomstig van steeds dezelfde gever. Het heeft geen enkel probleem opgeleverd, noch voor mijn kinderen, noch voor mij. De leugen dat babytjes gebracht worden door een ooievaar of uit een kool komen gekropen heb ik ook nooit verteld. Wordt een geboorte daar minder mooi om?
Sinterklaas was een feest waarin iedereen plezier leek te scheppen en de creativiteit losbarstte.
Nu staat Sint me tegen vanwege de pijnlijke confrontatie met armoede en huidskleur voor heel veel gezinnen. De mythe dat sinterklaas voor iedereen leuk is, is inmiddels doorbroken. Dankzij veel mensen die hun nek hebben uitgestoken en daarvoor nog steeds de klappen opvangen. Zolang Piet nog zwart is, extra fel bevochten door al diegenen die daarmee tegelijk hun verborgen racisme prijsgeven, stop ik met dit ‘feest’ waaraan ik zoveel goede herinneringen bewaar.
Met een verworven inzicht heb ik me langzaam richting solidariteit bewogen.
Het is hier niet echt de plek om over Zwarte Piet te discussiëren, maar misschien is het toch leerzaam voor alle betrokkenen om eens te bekijken, waarom deze Zwarte Pieten discussie zo escaleert. Ikzelf probeer begrip te hebben voor de kennelijk vervelende gevoelens die Zwarte Piet bij sommige donker gekleurde mensen oproept. Ik vind dit heel vervelend. Maar, waarom kunnen niet ALLE blanken begrip opbrengen voor deze vervelende gevoelens? Zou het soms zijn, omdat deze mensen zich aangevallen voelen door de manier waarop ze door de donkerder mensen benaderd worden? Hoe zo zijn ze racistisch? Hoe zo, ben ik een racist, als ik met de grootste wil van de wereld niets kwaads kan zien in een gekleurde medemens die tegen betaling taken uitvoert voor een ander, m.a.w. die een knecht is van die ander.
Volgens mij is iedere blanke bereid om direct afstand te doen van een stukje van zijn cultuur als ze werkelijk doorhebben dat kennelijk Zwarte Piet echt sommige mensen pijn doet. Tenminste als ze daarmee niet hoeven toe te geven aan het (ook in mijn ogen) volkomen onterechte verwijt van racisme, waar Zwarte Piet toch echt niet voor bedoeld is! Het is een gewone betaalde knecht van Sinterklaas met een hele verantwoordelijke taak. En verder is Sinterklaas eigenlijk wel altijd heel racistisch bezig geweest door donker gekleurde mensen voor te trekken bij het sollicitatieproces. Bijstelling van de kleur van de Pieten is dus sowieso om deze reden aan te bevelen!
Ik ben het met je eens Marja, ik denk ook dat mensen die het onzin vinden dat gekleurde mensen zich gekwetst voelen door zwarte piet (niet allemaal, of zouden de mensen die beweren dat ze zich niet gekwetst voelen zich goed houden? Dat is een beproefde methode bij gepest worden!) stoppen met nadenken/meevoelen op een punt waar het pijnlijk wordt. Ik vergelijk het altijd met het volgende voorbeeld: Peter heeft een erg pijnlijke schouder, en vraagt aan Koos of die hem niet elke keer op zijn schouder wil slaan als ze elkaar tegenkomen. Waarop Koos naar de schouder van Peter kijkt, en zegt “ik zie helemaal niet dat er iets met je schouder aan de hand is, dus dat is onzin” en slaat hem toch weer op zijn pijnlijke schouder. Als ik dit vertel krijg ik nooit echt een reactie. Zou dat komen doordat de vergelijking niet klopt? Of raak ik daar aan een niet te ontkennen gemakkelijk mechanisme van veel mensen?
Het is jammer dat de diepere betekenis van sprookjes, ook het sinterklaasverhaal is een sprookje, niet meer door iedereen wordt begrepen. Het gaat om de ziel van het verhaal – een sprookje moet wel goed aflopen. Als we er op de juiste wijze mee omgaan en de essentie begrijpen!, hoeft het niet traumatisch te zijn voor het kind. Dit geldt voor elk sprookje. Hier onder een stukje wat ik heb gekopieerd: “In sprookjes is het goede even gewoon als het kwade. Deze twee tegenpolen krijgen gestalte in de vorm van twee figuren die met elkaar in strijd zijn. Door goed en kwaad uit te beelden als twee ver uit elkaar staande gestalten in het sprookje, is het verschil voor een kind beter te begrijpen. De beelden geven kinderen richting in hun leven. De essentie van de meeste sprookjes is namelijk dat het verhaal goed afloopt.
Sprookjes geven kinderen de boodschap mee dat strijd en moeilijkheden in het leven onvermijdelijk zijn. In sprookjes zitten aanwijzingen om kinderen te helpen met hun problemen om te gaan. Kinderen zien dat sprookjesfiguren als overwinnaar uit de strijd komen wanneer ze tegen de obstakels vechten. Sprookjes kunnen angstige kinderen een hart onder de riem steken omdat het allemaal goed afloopt.
(Zo heb ik ook het sinterklaasfeest ervaren; als een onnavolgbaar mooi sprookje waarin ik geloofde, zoals het past bij het jonge kind: als een hele grote, spannende happening. Al weken vooraf leefde ik er naar toe. Het bracht me niets dan spanning en vreugde!)
Sprookjes hebben voor kinderen grote waarde omdat de tegenstellingen die beschreven worden, te maken hebben met de keuzen die het kind zelf moet maken. De strijd in sprookjes is een symbolische weergave van de morele dilemma’s waar kinderen voor staan. De figuren in de sprookjes zijn eigenlijk delen van de persoonlijkheid van het kind. Het sprookje leert het kind hoe het met deze tegengestelde delen om kan gaan, waarbij de boodschap op onbewust niveau overkomt.
Helemaal eens met Nieske. Sprookjesachtige verhalen zijn belangrijk voor je ontwikkeling als kind. En het Sinterklaasverhaal is een levend gespeeld sprookje! Ik heb natuurlijk geluk gehad met geboren te zijn in een creatief gezin waar het maken van surprises en gedichten een heel grote rol speelde, en we een zoektocht kregen door het hele huis (of het hele flatgebouw zelfs) voor we in de box beneden de teil met cadeautjes vonden – al ie leuke dingen om de cdeautjes heen, en de sfeer….
Bravo ! Dat zou iedereen moeten begrijpen !
Er klopt iets niet in het verhaal van Nieske. Sprookjes worden niet als waarheid gebracht, daar zijn het sprookjes voor. Kinderen griezelen misschien maar weten dat het niet echt is. Dat sprookjes een dieperliggende waarde kunnen vertegenwoordigen zal ik niet ontkennen. Maar juist het geschetste beeld van de tegenstelling tussen zwart en wit en goed en kwaad maakt haar verhaal in deze context extra wrang. Wit staat immers model voor de wijze Goedheiligman die bepaalt wie cadeaus verdient en hoeveel, zijn zwarte ondergeschikte mag ze dragen. Dat zichtbare verschil is inderdaad voor een kind makkelijk te begrijpen. Een cliché dat lange tijd de norm was, maar nog steeds niet is uitgebannen en ook al is zwarte piet inmiddels van dom naar slim gepromoveerd, knecht blijft hij. Met dat beeld dat gevierd en bevestigd wordt moeten witte en gekleurde medemensen, van klein tot groot, het jaarlijks doen.
Diversiteit zie ik als een groot goed, als de gelijkwaardigheid maar gewaarborgd wordt.
Ging het oorspronkelijke bericht van Mireille over de trauma’s van een kind rond de “mythe” of “het sprookje” en de ontdekking dat Sinterklaas niet bestaat, nu zitten we weer in het gebied van de discriminatie en het racisme. Kunnen we niet bij het oorspronkelijke onderwerp blijven of moet het Zwarte Piet-verhaal echt functioneel weer ter sprake komen?
En zo ja, wat voegt het dan toe aan dit onderwerp?
Fijn dat dit onderwerp van maatschappelijke leugens en het verbergen van waarheid in de opvoeding van ons mensenkinderen aanbod komt, Mireille!
Heel hartelijk dank!
Door het af voeren van de surprises, de liedjes, de dans, de muziek en de grapjes, het strooien voor iedereen, de grollen met vrolijkheid, allemaal van Zwarte Piet omdat deze racistisch zou zijn, is het enige leuke kleurrijke December feest vervangen door Santa Obesitas, je weet wel, van die vrolijke bebaarde bejaarde man (Ho Ho) van dat suikerdrankje waarmee je de medische industrie aan inkomsten helpt en die je aanspoort vooral nooit meer te consuminderen of iets tot een surprise te recyclen… (Zelfs de Paashaas is een Bleekgezicht!)
Eens per jaar je hart luchten met een pittig gedicht of surprise om je creativiteit een beetje in vorm te houden, is nu verleden tijd,
want Sint is voor eeuwig zijn vindingrijke maatje kwijt.
Als de maatschappij zich echt wil inzetten voor mensen die eerlijk en oprecht mens zijn (oeps, eco-no-misch nog niet wenselijk),zou de prioriteit van alle politieke beslissingen liggen bij en op het welzijn van iedereen onder de zes jaar (momenteel ook de democratische meerderheid op Aarde). Kindvriendelijke oplossingen zullen veel werk besparen (jeugd trauma’s afschaffen).Niemand is Zwart(goud bruin) of wit (bleek beige) maar iedereen is vloeibaar rood van binnen. Ook de vogels en andere dieren.
Dat doet me denken, dat vreemd genoeg de partij van de Dieren nog niet aan de bel heeft getrokken om het arme paard,(Amigo!) van Sinterklaas te redden. Echt een raadsel. Een dier dat over daken moet klimmen in de kou, is dat wel menselijk?
Sprookjes waren vroeger reclame voor de verdeel en heers (Goed en Kwaad) praktijken.
Gelukkig weten we nu dat alles twee kanten heeft: Het goede verhult het slechte, het slechte verhult het goede. Eigenlijk hebben we geen flauw idee hoe het is dat iets is.
Laten we daar eens nieuwe sprookjes over schrijven! En een feest voor vieren!
Je hebt wel gelijk Victor, ik heb ook gereageerd op het racisme verhaal, ik kan alleen voor mezelf antwoorden, en het is omdat ik op het moment dat dit ter sprake komt fysiek boosheid voel. Natuurlijk kan ik er dan voor kiezen om er niet op in te gaan, maar er zit toch ook iets bij van het willen helpen om mensen te overtuigen, dat is denk ik in deze groep niet nodig, maar op z’n MIR’s, breng de woorden in de wereld en ze hebben effect, misschien heeft iemand ooit iets aan het voorbeeld dat ik gaf om iemand uit te leggen hoe het werkt (je kan niet voor iemand anders weten of bepalen wat diegene voelt, en het is niet OK om iemand moedwillig te kwetsen). Het is denk ik voor mij toch een trigger naar me buitengesloten voelen. Lekker doorMIRren dus maar voor mij! 😉
Ik kan me nog herinneren, toen ik merkte/hoorde dat Sinterklaas niet bestond, dat ik teleurgesteld was. Een flauwe grap vond ik het, voelde me genomen. Bedacht toen ook : hoe zou dat zitten met God, al die grote mensen gaan naar de kerk zonder dat er ergens een god te zien is. Zou die dan ook niet bestaan, gaan ze me dat later ook nog es vertellen ? Op een gegeven moment dacht ik dat het met god waarschijnlijk een beetje anders lag dan met Sinterklaas.
Ik bedenk nu dat dit er misschien wel toe heeft bijgedragen dat ik zelf ben gaan nadenken over wie god dan wel zou kunnen zijn, als hij bestond. En daar ben ik voor mezelf wel uitgekomen, realiseer ik me nu. Niet die god die er vaak van gemaakt wordt, maar het goddelijke dat bijv. mensen kan ‘bezielen’..
Bedankt voor dit fijne artikel Mireille. Ik heb zelf tot 12 jaar in Sinterklaas geloofd ook al waren er kinderen die beweerden dat hij niet bestond en dat je ouders de cadeautjes kochten: ik geloofde ze gewoon niet. Totdat een neef van mij het zei toen ik 12 was en dit keer ben ik toch gaan twijfelen en heb het aan mijn moeder gevraagd die eigenlijk opgelucht was dat ze het zelf niet hoefde te vertellen. Ik heb 7 broers en zussen (3 zijn er jonger dan ik) maar misschien wel de laatste om eindelijk te begrijpen dat het allemaal maar een verhaaltje was. Ik wist het dus maar kon er niet echt in geloven!
Over kinderen krijgen werd ook altijd heel geheimzinnig gedaan; bij ons was het niet de ooievaar maar een engel die het kindje bracht.
Maar ach, in die tijd, en nog lang daarna, leefde ik in mijn eigen wereldje vol mooie verhalen. Het was voor mij alleen een paar extra sprookjes. Misschien dat ik hierdoor geen trauma heb overgehouden van dit soort leugens.
Zelf heb ik tegen mijn kinderen hierover niet gelogen. Hier viert men geen Sinterklaas maar de Kerstman is natuurlijk precies hetzelfde. Allen vind nog steeds ik dat kado’s niet bij de Kerst horen. Kerst is voor mij het feest van de vrede en daar hoort dit enorme geld uitgeven helemaal niet bij!
Zoals sinterklaas word voorgespiegeld voor iemand die hij nite was , is het mi nog even een tandje ‘erger’ hoe over kerstmis wordt gesproken en gehandeld. een vreet en koopfeest. 39397 keer per dag hoor zie en lees je dat het echt verschrikkkkkkelijk is om met kerst alleen te zijn. daarmee geven ze de mensen die dat zijn gratis een extra dosis eenzaamheid erbij wat helemaal niet hoeft. de grap is dat 9 vd 10 mensen die kerst zo enorm belangrijk vinden , atheist zijn dus wat valt er dan te vieren? voor mij persoonlijk is dit een nare tijd. maar dat is niet alleen december. familie uit elkaar. niemand die nog wat gelooft of oprecht is. en ik zei de gek die diep gelovig is maar geen boek of kerk daarvoor nodig heeft. en aangezien het lente was toen jezus geboren werd denk ik zomaar dat ik het niet precies op die dagen hoef te vieren;-) dank je wel Mireille voor je interessante en mooie woorden altijd. ze voelen goed en empathisch aan.
Beste Annabel,
Dankjewel voor je extra invalshoeken op het kerst- ‘vreet en koopfeest’. Ja, wat valt er eigenlijk te vieren? Fijn om daar over na te denken en het samen zijn een grotere plaats te geven dan de cadeaus.
Groetjes, Mireille
Helemaal mee eens Annabel.
Ik heb mijn kinderen van kleins af altijd verteld dat Sinterklaas een spel was en dat we daar met z’n allen veel plezier aan beleven: geen enkel probleem, kinderen gaan vaak in een spel helemaal op, magisch bewustzijn is dan nog aanwezig. Nooit het gevoel gehad dat Sinterklaas neit leuk voor ze was. Inmiddels zijn ook hun kinderen groot, alleen mijn dochter laat haar zoontje van 5 wel “geloven”, Iedere generatie moet het zelf maar beslissen, ik heb in elk geval geen spijt van dat ik het zo heb gedaan, deze moeder uit de flower power tijd…Er gingen toen wel meer heilige huisjes op de schop..
Ik heb Sinterklaas altijd als een geweldig feest ervaren, het was even wennen nadat ik te horen had gekregen dat het een sprookje was, maar door de manier zoals het gevierd werd bij ons thuis was dat geen probleem. Ik heb geen idee terwijl ik dit schrijf of mijn drie kinderen er last van hebben, mijn twee volwassen zoons hoeven niet zo nodig mee te doen aan heel het circus, mijn dochter en haar man die zelf nu twee kleine kinderen hebben vinden het ook een top feestje. Vaak krijg ik tegen december te horen hoe gezellig het altijd was. Weet je nog die keer toen alle cadeautjes aan de balken in de kamer hingen. …. hadden jullie echt die paardenpoep bij de boer gehaald die bij ons achter in de tuin lag en waar de halve straat naar kwam kijken naderhand …..de speurtocht met opdrachten zoals oma ophalen was super…..het terugdenken naar deze avonden gaan altijd over het spel wat we er van maakte, nooit over de cadeautjes. De rijmen zijn mooie herinneringen van hun leven, er kwamen hele leuke momenten terug, maar ook taaie stukken in hun leven, zoals doofheid aan een oor, en bij een ander een tumor in zijn kaak, bewust gedaan om het niet weg te poetsen maar om het nog een keer aan het licht te brengen op een luchtigere manier en om ze te vertellen hoe trots en dankbaar we zijn hoe het later met ze ging.vergeet niet dat pakjesavond ook de mogelijkheid biedt om zo veel van elkaar te genieten, en elkaar in het zonnetje te zetten, en grapjes met elkaar uit te halen. Mijn dochter heeft in haar woonplaats Hilvarenbeek dit jaar op een school de recycle Sint ervaren, alle inwoners konden speelgoed inleveren wat prima was maar thuis niet mee gespeeld werd en kregen daarvoor een briefje met een bepaalde punt waarde erop, toen alle speelgoed er was konden ze met die briefjes weer ander speelgoed uitkiezen. Dus alles met gesloten beurs, ideaal dus ook voor diegene die slecht bij kas zit in die tijd. Ik breng dit expres onder de aandacht om dit geweldige idee op meerdere plekken te laten gebeuren. Lieve mensen, geniet vooral van elkaar, dat is mijn idee om van Sinterklaasavond een geweldig feestje te maken, elkaar de aandacht geven is belangrijker dan grote cadeaus te geven. Veel liefs.
Beste Corrie,
Wat een verfrissend idee daar in Hilvarenbeek! Dat er vele scholen mogen volgen! Recycle Sint… super idee! Er is al meer dan voldoende speelgoed in omloop, volgens mij. Dank voor het delen!
Groetjes, Mireille
Zelf ontdekte ik al snel dat je met een paard niet over de daken kon rijden en was het sinterklaasfeest meer een leuk toneelspel.
Later ontdekte ik dat Sinterklaas afkomstig is uit de Germaanse mythologie. Wodan, de Germaanse God van donder en bliksem, reed met zijn achtpotige paard over de wolken. Het geluid van de donder komt aardig overeen met een paard dat over de daken rijdt. Wodan sloeg met zijn hamer op de wolken voor de bliksem. Die hamer werd de staf van Sinterklaas. Hij werd begeleid door zwarte raven die bekend staan om hun scherp en uitstekend zichtvermogen. De raven veranderden in zwarte Pieten. Alles ziet die slimme Piet! Wodan wordt wel eens verwisseld met Donar. De dagen woensdag en donderdag zijn naar hen genoemd.
Toch kan men de feesten Sinterklaas en ook Kerstmis een andere betekenis geven. Namelijk feesten waarbij de kunst van het geven en ontvangen wordt beoefend, waarbij de cadeaus niet zo belangrijk zijn!
Hallo Mireille,
Dank voor dit herkenbare verhaal, vooral omdat ik het ook heb beschreven een jaar of wat geleden.
Het gaat niet zozeer om de feesten zelf, maar -zoals je schrijft- het besef dat je als kind door iedereen bent voorgelogen. Iedereen die mijn basis vormde, waar ik op vertrouwde. Wat klopt er dan nog meer niet? Een ernstige (on)opvoedkundige misser.
Mocht het je interesseren, lees even mijn verhaal op mijn website: http://www.dehuisheks.nl/437814552
De titel is Collectieve leugens.
Een fragment: ” Altijd mijn best doen, altijd eerlijk en goed zijn… Hallo, ik ben een kind! Hoe moet ik weten wat eerlijk en goed is, als mijn ouders er lol in hebben om me voor de gek te houden?”
We kunnen de ‘collectieve leugens’ ook breder bekijken. Want als we elkaar voor de gek houden met een simpel feest, op welke gebieden worden we dan nog meer voorgelogen? Dit keer niet door onze ouders, maar door diegenen die alles regelen in het land, zogenaamd voor het bestwil van de burgers en stiekem andere zaken doen die dan als geheim worden bestempeld. Als je daar een glimp van opvangt, wordt de hele bodem onder je voeten weggeslagen.
Hartelijke groet, Lilian.
Beste Lilian,
Hee, Waarheidsbrenger? Dankjewel voor je aanvulling! En hoe meer we met elkaar begrijpen dat we voor de gek gehouden worden, hoe sterker we staan. Laat mensen maar rustig aan bewust worden, dan kunnen ze de waarheid wel aan.
Dankjewel! Groetjes, Mireille
Dank voor je reactie, Mireille. Waarheidsbrenger, wellicht? Overigens geheel vrijblijvend. 🙂
Mag ik nog een laatste toevoeging delen: Door alle lagen van onwaarheden heen, heb ik ervaren dat het merendeel onbewust liegt in een poging anderen te beschermen (voor zover je iemand met onwaarheden kan beschermen), veelal met oprechte intentie het goed voor anderen te willen doen.
Snappen dat we allemaal meedoen of hebben gedaan met die collectieve leugens, maakt dat we met compassie kunnen kijken naar diegenen (en hun intenties) waar we door zijn voorgelogen. Accepteren dat het doorzien van die leugens ons vertrouwen (gevoel) hard heeft geraakt en dat we (blindelings) vertrouwen in anderen mogen herzien. En van daaruit andere keuzes leren maken.
Zoals je zegt: ‘Laat mensen maar rustig aan bewust worden.’ De eerste stappen kunnen bijzonder ontluisterend zijn, als je beseft dat de realiteit anders is dan je altijd hebt aangenomen.
Groetjes, Lilian.
Ik heb het op ongeveer zesjarige leeftijd opeens zelf ontdekt, ik weet niet eens meer hoe, maar opeens “had ik het door’ dat de volwassenen dat deden. Dus het was geen schok. Wel ging ik het onmiddellijk aan mijn vierjarige broertje vertellen, wat ik had ontdekt. Die was gelukkig zo sterk in zijn geloof dat hij het gewoon weer vergat. Ik vond het heel leuk dat ik nu mee kon doen ‘met de grote mensen’ en ook cadeautjes mocht bedenken (voor papa en mama en tantes en oma, het was bij ons een uitgebreid en creatief feest) en ik zat nog steeds in spanning als er op de deur werd gebonkt en daar bij opening een teil vol pakjes stond. En zelfs toen we allemaal groter waren en uit het geloof waren gevallen, riepen we bij ieder cadeau nog” Dank u, Sint! en dan probeerden we stilletjes te raden van wie dit cadeau of het pesterige gedicht vandaan kwam.
Hoi Mireille,
Ik heb jaren terug dit artikel van jou gelezen en het is me steeds bijgebleven, want ik was het inderdaad met jou eens. Ik vraag me nu alleen af hoe jij tegen de pietendiscussie kijkt? Is het wel/niet een probleem dat de pieten zwart blijven? Of zou het niet uitmaken als we de kinderen de waarheid zouden vertellen? Misschien dat je er iets mee kunt? Grtjs Nathalie
Beste Nathalie,
Mijn mening over het Sinterklaasfeest is niet zo rooskleurig. Dat heeft meer te maken met vele gezinnen die in de bijstand zitten. Het maakt het feest behoorlijk zuur voor vele ouders die het moeilijk hebben en die op televisie alsmaar de reclames voor kopen kopen kopen langs zien komen. En ja, we kunnen de kinderen gewoon de waarheid vertellen. Dat het een groot toneelstuk is, waar veel volwassenen aan mee doen.
Groetjes, Mireille
Hoi Mireille,
Bedankt voor je reactie. Ik had er ondertussen zelf ook al over nagedacht, want het bleef me toch steeds triggeren en ik heb heel veel inzichten gekregen. Waardoor ik ook besloten heb om het kinderboek ”De naakte Waarheid van Sinterklaas” te schrijven. Ik heb zelfs ook al een oplossing bedacht voor een nieuwe look voor zijn Pieten. Hopelijk is het realiseerbaar voor volgend jaar en zal het boek met open armen door een uitgeverij ontvangen worden.
Hieronder nog een limerick die ik heb geschreven:
Het AD pleit voor een Sinterklaasbestand,
zolang Sinterklaas en zijn pieten aanwezig zijn in ons land.
We willen voor onze kinderen toch niet al die narigheid!
Want kinderen verlangen net zoals ons naar de Waarheid!
Dus let op ooit vallen we toch met onze leugens door de mand!
Bedankt voor de inspiratie en naakte Waarheid (hahaha!)
Liefdevolle groetjes, Nathalie
#Sinterklaasbestand #limerick #NathalieButtiens
Beste Nathalie,
Laat je het me weten als je je boek klaar hebt?
Groetjes en veel succes met schrijven!
Mireille
Doe ik!
En dat is waar velen niet aan denken. Dat kinderen uit een gezin waar het geld niet voor het oprapen is nooit mee kunnen doen en zeker ook geen kadootjes krijgen. Ik heb dit als kind meegemaakt en het deed pijn. Alle kinderen in de buurt aan het juichen en ik aan het huilen. Ik heb voor mijn kinderen kadootjes kunnen kopen, maar op een bepaalde leeftijd erbij verteld dat de kadootjes gekocht worden en niet door een Sint gebracht worden.
Ik schaam me niet om te huilen.
Ik schaam me niet om me alleen te voelen.
Ik schaam me niet voor pijn.
Ik schaam me niet om dom te zijn.
Ik schaam me niet voor Zwarte Piet.
Maar ik schaam me voor de Amerikaanse bommen op Yemen.
Ik schaam me voor de slavenhandel in Libië.
In het verlengde van Sinterklaas ligt ook het geloof dat je als kind mee kreeg. Opgevoed binnen de zwarte kousen kerk en op mijn 45e door allerlei bewustwording cursussen erachter komen dat het allemaal nep is. Dat doet heel veel met je basischakra. Toen ik dit over sinterklaas las, schoot ik ook meteen vol. Mijn basisveiligheid werd bij de poten doorgezaagd. Het gaat nu heel goed met me. Maar ik was wel verbaast dat ik toch nog volschoot bij het lezen.
Beste Ineke,
Misschien is het ook wel, omdat je ziet hoeveel mensen op het verkeerde been worden gezet…?
Groetjes, Mireille
Ik heb het van mijn moeder te horen gekregen, nadat twee kinderen mij ervan hadden geprobeerd te overtuigen en de (domme) juf toen zei; “Sommige kinderen weten dat nog niet, shhht.”
Mijn moeder vertelde dat Sinterklaas niet meer bestond. En ik ging huilen. Nadat ik klaar was, vertelde ze me dat Sinterklaas vroeger bestaan had.
Maar net als alle andere mensen gaat ook Sinterklaas een keer dood.
En de mensen hadden daar zo’n verdriet van, dat ze iemand verkleed hadden, zodat het feest kon doorgaan.
Ze vertelde me over hoe mensen in andere steden het ook vierden, hoe het naar andere landen ging en iedereen Sinterklaas vierde. En als die Sinterklaas stierf, dan kwam er een nieuwe. En zo vieren we dat al heel erg lang.
Zodra ik toen ook hoorde dat de pakjes en snoepjes niet zouden verdwijnen, was de magie al min of meer hersteld. Ze hebben mij nooit hoeven vertellen dat ik het ‘geheim’ niet mocht doorvertellen aan mijn zusje, ik had er geen behoefte aan. Ik wilde er net zo graag weer in geloven.
En nu ben ik 25 en ik ben dit jaar voor de derde keer Zwarte Piet. Het is fantastisch mooi. Je moet de kinderen uitleggen wáárom er tegen ze gelogen is en vooral dat het niet met een ‘fop’ of ‘truc’ te maken had.
Het was om je een sprookje te vertellen, die je leven nog leuker maakte.
En (mits goed opgevangen en uitgelegd) nog steeds je leven mooi maakt. 🙂
Dit is de beste uitleg tot nu toe, bedankt Nadine
Prachtig inderdaad
Nadine, dit is inderdaad de beste reactie die ik gelezen heb.
Hebben we niet allemaal een beetje magie nodig in ons leven ?
En ik weet dat er vele initiatieven zijn om alle kinderen van gelijk welke afkomst en rijk of arm een mooi Sinterklaasfeestje of een geschenk te bezorgen. Laat de kinderen in hun wereldje genieten van dit feest. Of moeten we ook vertellen dat alle sprookjes niet echt zijn ?
Ik hoop dat veel mensen er zo over denken.
een hele fijne en genuanceerde reactie Nadine, dankjewel. Ik heb warme gevoelens aan het Sinterklaasfeest dat wij samen met een bevriend gezin vierden. Het stond vooral in het teken van creativiteit, met elfgemaakte gecihten die werden voorgelezen voor het pakje mocht worden opengemaakt, en met zelfgeknutselde surprises, waarin het cadeautje verstopt zat. Het was het gezelligste feest van het hele jaar, kerst en andere feestdagen haalden het daar niet bij. We kwamen als twee gezinnen samen, met oma, oud-tante en tante van verschillende kanten er bij, met eerst gezellig soep en sandwiches eten, en dan na de soep opeens die klop op de deur (door een meewerkende buurman waarschijnlijk) en daar stond die teil met pakjes…. dorodat we met zovelen waren was de teil vol. Geen enorme cadeau’s, maar voor ons kinderen speelgoed, een boek, een chocoladeletter van je eigen naam, een speculaas of taai-taai pop, maar de hoofdzaak was toch het samenzijn, de soms pesterige gedichten, de leuke surprises. Toen ik zeven jaar was had ik zelf bedacht ‘dat het je ouders waren die dat deden’ en mijn moeder bevestigde dat, en zei dat ik nu bij de grote mensen hoorde en zelf ook cadeautjes kon gaan geven, met een surprise of gedichtje! Ik helemaal trots. Geen enkel trauma van gehad. En zo ging het ook met mijn broertjes. Tot we bijna twintig waren hebben we zo samen Sinterklaas gevierd, de gedichten werden steeds professioneler, en de lol was er niet minder om, vooral het raden wie er nu weer achter deze Sint en Piet verscholen zat. Nog iets anders: mensen die niet ad willen van zwarte Piet meteen uitmaken voor racisten, is wel erg kort door de bocht. Het zijn vaak mensen die hele warme herinneringen hebben aan het feest, en het voelt alsof ze dat nu wordt afgepakt. Ze hebben gwoon tijd nodig om te merken dat het feest niet wordt afgepakt, dat alleen de kleur van Piet verandert.
Ik hoop dat veel mensen er zo over denken.
Ik was denk ik zes jaar, mijn moeder had een naaimachine met kast erom heen, zij droeg altijd een schort met zakken. Op een avond in de sinterklaas tijd pakte zij uit die naaimachine een handvol pepernoten die zij daarna strooide. Ook waren de deuren van de “voorkamer” dicht en schenen daar “kleuren” door, wat later een poppenkast bleek te zijn. Wij, mijn broertje en ik waren door de klerenkast naar die kamer geslopen, gesnapt en de roe gekregen i.p.v. die poppenkast, die later wel, omdat wij een liedje hadden gezongen en beloofd voortaan braaf te zijn, terug kwam.
Even iets anders maar in dezelfde lijn, Mireille. Bij het lezen van deze nieuwsbrief moet ik onmiddellijk denken aan de S.E.G. die ik heb opgelopen toen mijn adoptieouders me op 11-jarige leeftijd vertelden dat ik geadopteerd was (en er daarna niet meer met me over praatten). Ben namelijk als baby geadopteerd. Dit sloeg in als een bom, was de schok van mijn leven en heeft gans mijn systeem geblokkeerd. Ook het onmiddellijke besef dat veel mensen het al die jaren wisten terwijl ik het zelf niet wist was bijzonder pijnlijk. Dit hadden mijn ouders in verhaalvorm moeten vertellen toen ik een jaar of 3 was zodat ik er kon mee opgroeien. Was een megablunder van formaat met grote gevolgen voor mijn verdere ontwikkeling. Ondertussen ben ik 44 en heb ik al goed gewerkt aan mezelf. Het deed deugd om deze nieuwsbrief te lezen!
Beste Mireille,
Ik ben erg blij met wat je schrijft over de Sinterklaasmythe. Ik weet nog hoe ik me voor de gek gehouden voelde toen ik er achter kwam dat alle verhalen over Sinterklaas onzin waren.
Toen mijn dochter in groep 1 van de basisschool zat was ze al erg pienter en vroeg me van alles over Sinterklaas. Het stond me vreselijk tegen om haar, net zoals bij mij was gebeurd, dingen te vertellen die niet waar zijn en dus mijn kleine slimme dochter voor te liegen.
Ik heb haar de waarheid verteld en ze vond het prima en leuk dat ik haar dit vertelde.
Op school heeft ze vriendinnetjes hetzelfde verteld, dat Sinterklaas een leuk verhaal is maar niet echt bestaat.
Ik kreeg boze telefoontjes van ouders dat mijn dochter dit aan hun kind had verteld.
Sinterklaas een onschuldig kinderverhaal als ouders zo reageren?
Ik ben dus blij met jou mening over dit onderwerp en ben het helemaal met je eens.
Succes met het mooie werk wat je doet en alles wat je met ons deelt. Dank je wel Mireille
Het staat jou helemaal vrij om Sinterklaas te vieren en te beleven zoals je dat zelf wilt. Maar door je kind vrijelijk rond te laten vertellen, ontneem je de kans van andere mensen om hun eigen invulling aan sinterklaas te geven.
Liever had je je dochter dit verteld, en haar uitgelegd dat ze het daarom niet verder mag vertellen. Ik snap de reacties van de ouders wel, al zijn ze misschien wat heftig. Maar ik mis jouw inlevingsvermogen naar hen toe wel in je verhaal, het is nogal eenzijdig.
Fijne sinterklaas gewenst!
Ik herken dat. Ik wilde tegen mijn kind niet liegen, en had haar wel uitgelegd dat andere mensen dat vervelend konden vinden. Zij ging het (natuurlijk) toch met haar vriendinnetjes delen, wat mij hele boze telefoontjes van ouders opleverde, en moeilijke momenten dat mijn kind wilde, dat ik het verhaal ook bevestigde voor haar vriendinnen. Wat niet kon, omdat dat de keuze vrijheid van die ouders aantaste. Dus heb ik maar mijn eigen vrijheid van speech opgegeven, om het voor mijn dochter makkelijker te maken. Ik hoop al jaren en jaren en jaren dat het Sinterklaasfeest ook geupdate wordt, en weer gaat over samen vieren, eerlijk zijn, alle mensen kansen geven en mee laten doen, en niet een starre vertoning die volgens mij meer over macht gaat. De macht van het weten over het niet weten, de macht van de rijken over de armen, de macht van de witten over de niet-witten, de macht van de volwassenen over de kinderen. En dan wordt het wat mij betreft pas echt een Feest dat gevierd kan worden.
Sinterklaas of St. Nicolaas: misschien is er iemand die je kent en die je met een kleine attentie (anoniem) kunt verblijden
Aandacht voor een ander, ook dat is Sinterklaas, de ‘Goed Heiligman’ die ooit in vroeger tijden goed deed aan …….
Beste Geerdine,
Ja, dat is eigenlijk het mooiste idee dat er is! Soort van belangeloze cadeautjes waar iemand anders toch blij van wordt. De Facebook-groep Facebook groep “voorjouvanmij” doet dat ook. “We leggen iets neer voor een ander, belangeloos en anoniem. Het effect is een smile op het gezicht van zowel gever als vinder. Een positief gebaar van mens tot mens. We zijn inmiddels met meer dan 17.000 leden. Als je mee wilt doen, het hoeft niks te kosten. Een lief kaartje of iets dat je zelf hebt gemaakt is voldoende.
Ik ga eens kijken hoe ik dat rond Kerst kan gaan doen. Lijkt me erg leuk!
Groetjes, Mireille
Ik maakte over dit onderwerp juist deze week een tekening in mijn dagboek. Dit gaat meer over de combinatie van gedichten en surprises waarin op een grappige manier feedback wordt gegeven, met een cadeautje. Dat kwam bij mij helaas een beetje anders binnen dan bedoeld. Blij met de MIR inzichten die ik hier nu lees!
Je kunt het op Facebook zien: https://scontent-ams2-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xpa1/v/t1.0-9/p720x720/11218456_987776617935534_795919470644243040_n.jpg?oh=8ce421950b9d3d0e294bc26b356e6e84&oe=56D4EBFB
hallo Mireille,
vader was die avond zoals gewoonlijk niet thuis. Moeder wel en die gaf me een klein cadeautje met ongeveer de volgende woorden:
hier heb je een cadeautje. Het is klein en ook het enige, want meer geld hebben we niet voor cadeaus. Dit hebben papa en mama gekocht en niet sinterklaas, want die bestaat niet…….. nog heel goed herinner ik me het knalrode hard plastieke afzichtelijke portemonneetje.
wat een afgang want nu na ruim 63 jaar staat het nog op mijn netvlies
en heb ik nog dat rotgevoel van dat moment.
heel anders reageerde mijn buurjongetje van 8 jaar toen zijn moeder hem uit de droom hielp: ach mama, heeft u dan altijd die cadeautjes zelf gekocht??? en vloog zijn moeder om de hals om haar te bedanken.
Wat een lieve reactie.
Zo kan het ook.
fijne feestdagen en warme groet Nelly.
Toen ik dit artikel las over de goede Sint, was ik echt teleurgesteld in de MIR-Methode! Ikzelf heb het altijd héérlijk gevonden als kind, de fantasiewereld van sprookjes en de Sint en was echt niet in mijn miltenergie gestoord toen ik het leugentje vernam dat de sint mijn ouders waren, maar blij dat ze het me zo laat pas vertelden!! Ik vind het jammer dat er zo veel aandacht verspild wordt en problemen worden “gemaakt” waar er geen zijn!
Laat ons even “kind” zijn en genieten van deze mooie tijd samen met onze kinderen en kleinkinderen!
een bezorgde oma!
toen ik 40 was speelde ik sinterklazien, compleet met mantel en mijter. daarna voelde ik me 3 dagen verdrietig op de achtergrond, nu wist ik het pas echt zeker, sinterklaas bestaat niet. dit was voor mij geen gemaakt probleem, ik heb dit lang bij me gedragen, het idee, dat sinterklaas bestaat.
Kinderen moeten leren, dat er veel gelogen wordt in onze wereld. Daar is de sinterklaasmythe niets bij. Bovendien wordt het ook nog eerlijk verteld, als je een bepaalde leeftijd hebt. Dan behoor je opeens bij “zij die weten”. Mireille je weet toch wel dat de grootste schok is, dat alles of bijna alles dat op teevee, en in de krant wordt verteld, gelogen is of een verkeerd accent krijgt. Als je dit niet weet, dan staat jou nog een grote schok te wachten. En na die schok zullen nog meerdere volgen. En om al die schokken een plaats te geven, is het goed te weten, dat uiteindelijk alles liefde is. Zelfs haat is liefde in wording.
Ik zou het niet beter kunnen verwoorden
Beste Saskia,
Dat is de strekking van het artikel, dus ja, ik ben op de hoogte.
Groetjes, Mireille
Morgenavond vieren wij Sinterklaas voor het eerst in Frankrijk zonder Sinterklaas en zwarte Piet. Er wordt gewoon op de deur geklopt en dan staat er een zak met cadeau’s voor de deur. Ik weet nog goed, hoe ik voor het eerst na jaren Sinterklaas met zijn hoge mijter op en zijn staf door die smalle deuropening moest om de woning vol met kinderen en grot mensen binnen te treden. Dat moet ongeveer tien jaar geleden zijn. Mijn hart klopte weer als vanouds, vol verwachting. Ik schoot helemaal vol en het bleek dat ik als volwassene nog steeds het knd van vroeger ben gebleven. Onze wereld is gebaseerd op leugens. Meer en meer worden ze nu aan ons onthuld. We staan op de drempel van een massale bewustzijnsverhoging.
Hoewel ik dezelfde goede ervaringen heb, kon ik me toch wel de vele teleurstellingen en problemen voorstellen. Het begint al met of je het aanvoelt als leugen of niet. Dat blijkt heel persoonlijk te zijn. Zo ja, dan kun je het op jouw manier oplossen door bijv.als de vraag zich voordoet,te vertellen dat hij echt heeft bestaan en dat we het nog altijd zo vieren, maar dan heb je weer de kans om verontwaardigd gekapitteld te worden door de zgn. “leugenaars”, die zichzelf helemaal niet zo zien.
Het leven is vol van dit soort dilemma’s. Het belangrijkste is, denk ik, dat een kind zich hoe dan ook door zijn ouders gehoord en serieus genomen voelt, zonder dat het te zwaar gemaakt wordt. Humor en grapjes op het juiste moment kunnen wonderen doen.Zo kunnen veel teleurstellingen, ook die i.v.m. Sinterklaas verzacht worden.
Oma Thea, ik geloof dat wij echt hebben geboft !!
beste Thea,
ik leef helemaal met je mee, ik heb er ook van genoten. Mijn ouders hebben op een casettebandje opgenomen dat ze mij vertelden dat Sint niet bestond, de trilling in mijn stem doet me pijn als ik het nu hoor! Ik vond en vind het een heerlijk feest. Helaas heb ik mijn eigen kinderen al veel eerder moeten vertellen dat Sint niet bestaat. Met alle commercie en Sintjournaals van tegenwoordig wordt de spanning wel heel groot gemaakt. Ook dit jaar weer met de witte wieffe, de spoken op de heide. Voor kinderen onder de 9 jaar echt wel heel spannend. Ik betreurde het dan ook enorm dat ik mijn kinderen al eerder het geheim moest vertellen en daar kwam nog eens bovenop dat er inderdaad bij 1 heel veel wantrouwen was. Nog steeds benadruk ik dat Sint het enige goede geheim is van volwassenen. Dus ja, ik kan me in jouw verhaal vinden en in de MIRverhaallijn!
Ja precies zo voel ik het ook.
En zeker in deze huidige wereld. Laat kinderen nog even kunnen genieten van dit heerlijke feest, een soort sprookje.
Ik woonde in Amsterdam en we gingen met mijn moeder naar het centrum waar Sinterklaas op zijn witte schimmel aankwam. Wij stonden dan te wachten in de buurt van de Dam. De Zwarte Pieten gooiden snoepjes en dansten enz… en ik vond het geweldig.
Toen ik later hoorde dat hij niet bestond, vond ik dat wel logisch. Als je wat ouder wordt, begrijp je dat best. Maar ik was trots om mijn jongere zussen nog te laten geloven en later ook cadeautjes met gedichtjes te maken.
En het kloppen op de gang en zingen van liedjes vond ik nog steeds leuk.
Het is ook een moment om iemand blij te maken met een cadeautje hoe klein dan ook.
De moeite voor iemand doen om een bijpassend gedichtje te maken met een surprise waarin het cadeautje zit. Je hebt immers de tijd genomen om daar iets bijzonders van te maken.
Ik ben nu ook oma, maar houd alleen heel gezellige herinneringen daarvan over en die kan niemand mij ontnemen. De sfeer in de huiskamer, de warme chocolademelk, de spanning en de verrassingen.
Kortom een heerlijk feest !
Fijne feestdagen, Lotje
Mijn moeder (inmiddels 75) kreeg last van dezelfde ontgoochelingen in dit artikel toen zij achter de leugens over Sinterklaas en paashaas kwam. Zij heeft toen gezworen haar toekomstige kinderen de waarheid te vertellen. Dus mijn zus en ik hebben altijd geweten hoe het in elkaar stak. Wij vonden het sinterklaasfeest net zo spannend en gezellig als alle andere kinderen, maar hadden minder zenuwen voor die mysterieuze figuren.
Omdat ik dezelfde mening erop na houd als mijn moeder heb ik het ook tegen mijn eigen kinderen verteld. Ik ben iemand die niet kan en wil liegen en wil graag dat voorbeeld uitdragen naar mijn kinderen toe.
Destijds woonden wij in een klein dorpje. Ik had 1 ouder zachtjes verteld dat mijn kinderen niet geloofden. Dat ging als een lopend vuurtje rond. Hoe groot was de consternatie onder leerkrachten en ouders dat ik dit aan mijn kinderen had verteld! Ik moest op school op het matje komen en kreeg zowat dreigementen aan de voordeur om de zeepbel voor hun eigen kinderen in stand te houden. Ik had mijn kinderen daarom ingepeperd om het geheim goed te bewaren. Maar zodra er een ander kind achter het geheim kwam werden standaard mijn kinderen hiervan beschuldigd.
Dus het ‘trauma’ dat ik mijn kinderen had willen besparen is op een andere manier alsnog gekomen, ook voor mij.
Ik ben geschrokken van het venijn dat door andere mensen aan de dag gelegd werd om hun leugen in stand te houden. Mijn kinderen vonden de verantwoordelijkheid van het ‘grote mensen geheim’ zwaar op de schouders rusten, grotendeels aangepraat door de leerkracht.
Inmiddels wonen we ergens anders waar de bevolking wat ‘normaler’ is en hebben de kinderen het allemaal kunnen relativeren.
Ik woon in een grote stad, en ook daar kreeg ik enorme reacties op het feit dat ik niet tegen mijn kind wilde liegen. Ik hoop dat er voor iedereen keuzevrijheid komt om feesten te vieren zoals een ieder wilt.
Lieve Mireille,
Voor mij was het ook een traumatische ervaring. Een meisje op school had tegen mij gezegd dat Sinterklaas niet bestaat. Ik wilde dat niet geloven, maar vertelde het wel thuis. Toen zeiden mijn broers dat Sinterklaas idd niet bestaat en dat ik eens moest weten wat er allemaal nog meer niet waar was……?!?! Ik vroeg nog wat dan meer, maar dat wilden ze niet zeggen. Ik ben er lang mee bezig geweest en heb nachtenlang bijna niet kunnen slapen. Nu leg ik zelfs de mogelijke link dat ik een half jaar later maanden lang onverklaarbaar ziek was en zelfs een paar weken in het
ziekenhuis heb gelegen.
Nu is er gisteren nog iets vreemds gebeurd. Zoals altijd vond ik het leuk om het artikel van jou te lezen en ik zag dat het over Sinterklaas ging. Ik wilde het lezen, maar er kwam iets tussen. Later pakte ik de tablet en kon de mail niet meer vinden. Ik had ‘m toch echt niet verwijderd! Dan maar het mobieltje gepakt: ook weg! Ten slotte nog de computer…… ook niet!!! Je hebt het artikel toch gisteren verstuurd?! Er gebeuren wel vaker vreemde dingen, maar dit…. Ik heb het toen maar op internet opgezocht, maar wilde dit toch even delen,
hartelijk dank voor al jouw werk en liefdevolle ondersteuning, Iny
Als kind werd ik erg boos toen ik ontdekte dat Sinterklaas niet bestond, ik luisterde op de radio naar luilekkerland en met Pasen kwam de paashaas chocolade eieren en een sprookjesboek brengen, allemaal zaken die belangrijk voor mij waren. Min of meer in een klap stortte de kinderwereld in doordat ik besefte dat ik niet voor vol was aangezien, voor de gek gehouden moest worden blijkbaar. Het deed erg veel met mij. Zelf mocht ik absoluut niet liegen, mijn Moeder kon het als de beste. Als heel klein kind heb ik niet mogen praten over mijn herinneringen uit de lichtwereld, dat paste niet in het stramien van het katholieke geloof. Mijn wereld lag op zijn kop na dat leugenverhaal.Terwijl mijn Moeder er alleen maar om lachte. Later heb ik mij vaak afgevraagd hoe ik toch zo’n verschrikkelijke puber kon zijn die haar Moeder alleen maar aanviel op alles wat oneerlijk leek. In de tussentijd heb ik geleerd dat de belevingswereld mijn ouders ook gebonden was aan die tijd en kan ik er mild naar kijken.
Ik ben nu wel heel blij met de oproep om eerlijk te zijn naar kinderen toe.
Herkenbaar zeker het verhaal van Jasmone uit Amerika. Al vroeg weten dat men niet altijd zit te wachten op de waarheid.
Ik was zes en had wat oudere vriendinnetjes die als zoiets lieten doorschemeren. De bevestiging kwam toen ik in de eerste klas op een nonnenschool bij de Sint moest komen. De goede man stonk en zijn snor zat los. Ik ben heel boos geweest op de nonnen, want in mijn idee moest je bij Sint komen als je stout was geweest.
Ik had al moeite met jokken, vaker de waarheid vertellen zit ook niet iedereen op te wachten. Zeker als je als kind zegt wat er niet klopt.
Ik heb mijn kinderen ook altijd gezegd dat het een volksfeest is en dat hij niet ‘meer’ bestaat. Ze waren altijd wel van het meedoen. De moeite die hun school erin stak om het leuk te maken kan ik ook waarderen.
Mijn ouders hebben me gelukkig ook niet meer voorgelogen toen ik het wist.
Nu kan ik intens lachen om het Sinterklaasjournaal.
Op het ogenblik heb ik een tekenwinkel samen met een kinderboeken afd. Dan zie ik weer diezelfde krampachtige bewegingen bij ouders nu. Ik zeg dan ook meestal: vertel gewoon dat het feest uit respect van een man die ooit geleefd heeft, wordt gevierd. Kinderen kunnen dat heel goed begrijpen.
Ik zelf zit te denken dat ook de dunne darm meridiaan meespeelde. Als die goed werkt, ben je heel snel in staat de dubbele bodem en verborgen agenda’s te onderscheiden. Dus wie weet was dat bij mij wel overactief op vroege leeftijd.
Dromen koesteren in het leven.
Een sprookje,een engel of Sint Nicolaas
Geeft ruimte om spontaan her en der te geven
En te genieten van speculaas.
Vergeet dus niet om te dromen
Sta er ook open voor iedere nacht.
Er zal je veel op je pad komen.
Wat je nimmer had verwacht.
Hou het luchtig niet te zwaar.
En wees aardig voor elkaar.
Koester vooral mooie herinneringen.
Dat maakt blij en doet je zingen.
En nu tot besluit .
Blaas ik mijn prevelementje uit
Ik vond het heerlijk. Dat dromen, dat spannende, dat bijzondere. Het zingen, het kleuren, het gevoel van verwachting van iets onverklaarbaars. Ik ben het nooit vergeten en die ervaringen kunnen me niet afgenomen worden.
Evenals dat ik later heb geleerd dat zaken soms anders zijn dan ze lijken. Dat er een verschil is tussen binnen en buiten. Dat mensen liegen om diverse redenen. Hier was de reden mij kind te laten zijn in een kinderwereld van het magisch denken van het kind. respectvol afgestemd op mijn niveau ipv dat ik al mee moest in de volwassen mensen wereld.
Ik hecht eraan nu mijn zoontje 14 maanden is dat hij deze beleving en ervaringen mag meemaken. De werkelijkheid haalt je als mens altijd in en het blijft ieders eigen werkelijkheid met de betekenis die hij/zij geeft aan dromen en geloven maar ook aan ontdekken van de dubbelheid. Ik gun hem zijn vreugde en zijn spanning en ik gun hem zijn verlies en zijn verwarring (later). Voor mij persoonlijk is er ruimte voor beide.
Ik gun iedereen zijn eigen waarheid en werkelijkheid.
Tot slot niet vergeten je schoentje te zetten. Misschien krijg je als volwassene nog wel iets van de Sint.
Dianne
Wat enorm veel reacties zie ik hier. Het is toch iets wat bijna iedereen bij gebleven is! Ik geloofde heel lang in Sinterklaas. Ik was al negen jaar toen mijn moeder het vertelde. Ik was verbijsterd en ik geloof inderdaad dat het mijn vertrouwen in de mensen geschaad heeft. Het heeft er in ieder geval in geresulteerd dat ik ook niet meer in God geloofde, want dat zou ook wel niet waar zijn, dacht ik toen. Tot op de dag van vandaag geloof ik niet. Ik heb ook enorme moeite om mijn jonge kleinkindjes voor de gek te houden, maar ik moet natuurlijk wel mee doen. Ik begrijp niet wat er leuk aan is, om een kind iets te laten geloven wat niet bestaat.
Wat is dit een voortreffelijk onderwerp.
Ik ben helemaal tegen het sinterklaasfeest, altijd al geweest.
Hoe ouder en bewuster ik word hoe erger ik het Sinterklaasfeest vind. Als kind boeide het mij niet zo denk ik want ik heb er eigenlijk geen herinneringen aan, alleen de cadeautjes dan :-), de cadeau’s vond ik natuurlijk geweldig om te krijgen en de surprises inpakken en weer uitpakken, maar sinterklaas zelf heeft nooit indruk op me gemaakt, integendeel. Het rijmen en dichten haatte ik, maar je MOEST ….. ik nooit gedaan dus hahaha!
Ik kan me zelfs niet eens herinneren wanneer mij verteld werd dat hij niet bestond.
Ik heb er eigenlijk altijd wel een antipathie tegen gehad.
Toen ik voor kleuterjuf studeerde vond ik de sinterklaastijd vreselijk. Ik heb er altijd omheen gedraaid, maar nooit echt met de kinderen over sinterklaas gepraat, heb het altijd heel erg fake gevonden. En als ik dan zag dat er veel kinderen waren die panisch waren en letterlijk rilden, dan brak mijn hart.
Ieder jaar dat vrienden van me sinterklaas met hun kinderen vierden, dacht ik, wat dit betreft ben ik blij dat ik geen kinderen heb, want dan had ik een probleem tegenover het gros van de mensen.
En ik vond en vind het nu nog steeds vreselijk als ouders sinterklaas en zwarte piet gebruiken om macht over de kinderen te hebben en ze bang te maken. Brrrrrr en dat gebeurt zooo vaak.
Ik heb nog nooit sinterklaas gevierd met de kinderen van mijn zus, toen ze klein waren. Wilde best cadeautjes geven hoor, maar niet doen alsof sinterklaas echt bestond, nee faken kan ik niet.
Ik zie de lol er eerlijk gezegd ook niet van in en al helemaal niet om de kinderen zoveel wijs te maken.
En hoe ik over sinterklaas (de man) denk, hou ik maar wijselijk voor me 😉
Ik ben helaas heel negatief over dit overwerp, gelukkig ben ik voor de rest een positief mens 🙂 en ben blij dat ik voor het eerst eens mijn hart heb kunnen luchten over dit fake gedoe, dank je wel Mireille 🙂
Ik vertelde het mijn zoontje , dacht dat hij acht was ,zodat hij het niet van een vriend ofzo zou horen.
Hij was heel boos en reageerde met : dan bestaat god ook niet .
Daarom heeft mijn zus aan haar kinderen verteld dat het een verhaal was .
Haar kinderen genoten er toch van
Mijn zoon , nu vader van 2 kinderen heeft dat niet vertelt en viert het nog steeds enthousiast
ps die liedjes zijn toch ook hartstikke fout eigenlijk, opvoedkundig gezien: wie stout is de roe..?! Ik heb mijn zoontje gezegd dat er geen stoute kinderen bestaan en als er van de lieve kinderen iemand stout gedaan heeft, krijgt die óok cadeautjes hoor..
Ik vind het moeilijk om te liegen, het gaat tegen de eerlijkheid in die ik heb met mijn zoontje van 5, maar ik word al gestigmatiseerd vanwege mijn gezonde voeding en spiritualiteit, en een rechtzaak door de vader van mijn kind waarin alles tegen me gebruikt wordt dus ik houd wijselijk mijn mond! Ik had al wel de fout gemaakt om te vertellen dat de tandenfee niet bestaat.. nu heb ik maar gezegd dat dat een geheimpje is wat hij niet door mag vertellen. Ik vind het niet meevallen dat sinterklaasverhaal, vooral niet met het sinterklaasjournaal en al die verhalen waar je in mee moet gaan want anders klopt het niet meer!
Ik heb drie kinderen in de leeftijd van 24, 21 en 13 jaar en ik heb ze vanaf kleins af aan verteld dat sinterklaas niet bestond, maar wel dat hij bestaan had en op zijn verjaardag altijd cadeaus gaf aan kinderen en dat we dat in ere hielden.
Menig ouder en zelfs school begreep mij niet en vonden het jammer dat ik mijn kinderen niet liet geloven.
Toch heb ik er nooit spijt van gehad en mijn kinderen vonden dat ik het goed gedaan had, door hen de waarheid te hebben verteld.
Ik heb alleen nog een foto die ik wel betreur, mijn zoon was denk ik 5 jaar oud en wilde de sinterklaasmuts niet op die ze op school hadden gemaakt en daarop kijkt hij heel boos en verdrietig, wat moet hij zich eenzaam hebben gevoeld denk ik dan….
Groet, Margareth
Ik hoorde van kinderen op school dat ze wisten dat Sinterklaas niet bestond en ik heb m’n ouders verdedigd door dik en dun, geen twijfel dat ik hen niet kon geloven, vertrouwen.
M’n teleurstelling, desillusie was zo groot, dat ik nu ter plaatse nog moet huilen.
Ik ben een vrij angstig iemand en doe veel om steviger in het leven te komen staan.
Mijn kinderen heb ik verteld dat het een spel is en ze genoten intens van Sinterklaas, zonder angst. Alleen denk ik doordat ze zelf die ervaring niet hebben gehad, hebben ze tegen m’n kleinkinderen wel gezegd dat hij bestond.
Oh Maria bij mij gebeurde precies hetzelfde. Natuurlijk logen mijn ouders niet. In de vierde klas van de lagere school stond ik tegenover een groepje klasgenoten te oreren dat Hij echt bestond. Dat herinner ik me nog als de dag van gisteren oh dear ik schaam me nu nog.
Misschien een tip: als je het hebt over ‘het verhaal van Sinterklaas’ dan ben je nooit aan het liegen. Je kunt het vergelijken met een sprookje. Die zijn ook niet waar of niet echt gebeurd en zijn toch mooi om te geloven. Veel plezier allemaal met het ‘Verhaal van Sinterklaas’!
Hallo Mireille,
Ik vind wel mooi dat je het onderwerp aanstipt en ook hoe iedereen daar zijn/haar eigen beleving in heeft. Zelf heb ik er voor mijn gevoel geen last van gehad, toen het niet bestaan van de Sint “uit kwam”. Wel teleurstelling dat het feest nu over was en tegelijkertijd opluchting, want dan hoefde ik niet meer. Het ergste vond ik zelf namelijk het op schoot moeten zitten bij Sinterklaas. Als kind met een seksueel misbruik verleden was het voor mij heel moeilijk om bij een vreemde meneer op schoot te gaan zitten. Daar heb ik nog niemand in de reacties over gehoord en wil ik daarom wel graag even melden. Het liefste had ik dat gewoon helemaal niet gedaan!!
Ook het hele gericht zijn op of je wel braaf geweest was het afgelopen jaar, heb ik als moeilijk ervaren. Ik deed het hele jaar mijn best om maar zo braaf mogelijk te zijn en dan toch die angst dat je iets verkeerd gedaan had. Hoewel de sinterklazen verder altijd wel aardig waren, is dat wel blijven hangen. Dat zat al in mijn aard, maar werd wel versterkt door Sinterklaas. De pieten vond ik alleen maar leuk en aardig, die wilden ook niets van mij – dat scheelt. Verder hebben mijn ouders hun uiterste best gedaan om er een zo leuk en mooi mogelijk feest van te maken. Wat dat betreft: petje af. Zeker met de weinige middelen die er waren.
Groetjes,
Sabrina
Hoi Sabrina, ik herken veel in je verhaal. Ook ik vond het op schoot zitten bij de Sint altijd eng – kon toen zelf nog niet duiden dat dit te maken had met het seksueel misbruik wat ook speelde. Goed dat je dit hier ook vermeld, er zullen er meer zijn die dit herkennen.
Wat me opvalt in je verhaal is dat je zo mild bent naar je ouders toe – dat vind ik zelf nog steeds lastig door het seksueel misbruik verleden, zelfs na al die jaren.
Groetjes,
Isabel
Hoi Isabel, dank je wel voor jouw reactie. Mild ben ik wel van nature, maar ik heb naar mijn ouders echt hard gewerkt om al mijn gevoelens onder ogen te zien – alles wat ik had weg gestopt – en om voor vergeving te kiezen. Vergeving geeft rust. Uiteindelijk hebben ze namelijk geen idee van wat ze hebben gedaan en de impact die het op mij had. Ik kan het ze kwalijk nemen, maar daar vergiftig ik alleen mezelf mee. Niets zo toxisch als negatieve gedachten en emoties die zich vastzetten. Mijn keuze voor vergeving heeft ontzettend veel verlichting en vrede naar mezelf gebracht en is dat uiteindelijk niet wat we allemaal willen: een gelukkig en gezond leven? Ik wens je veel sterkte met jouw proces en alvast een heel fijne Kerstmis. Groetjes, Sabrina
Ik heb eigenlijk als kind al geweten dat het één groot spel is, doodeng dat wel, het voelde inderdaad enorm onveilig. Ik vond het doodeng om naar Sinterklaas te moeten als hij in een grote zaal zat of om hem een hand te geven als hij voorbij kwam. En ook de pieten vond ik eng en ….. ik vind het als vrouw van 50 nog steeds eng. Ik krijg altijd een sterk onbehaaglijk gevoel bij die intocht. Bah, van mij mag het afgeschaft worden, die vermomming blijf ik eng vinden, want ik weet niet waar ik aan toe ben. Maar aan de andere kant: de sfeer van de vrolijke pieten en de boot die aankomt vind ik op een afstand wel leuk en daar kan ik van genieten. Maar liefst geen persoonlijk contact met Sint of de pieten.
Maar ik heb me niet bedrogen gevoeld, als kind voelde ik die vermomming haarfijn aan, maar vond dat dus wel erg eng. Ik bleef lachen, want dan kreeg ik snoep en kadootjes.
Hallo Mireille,
Wat veel narigheid rond Sinterklaas en wat jammer! Ik zal niet veel cadeautjes gekregen hebben, omdat het oorlog was. Maar ik heb nu nog hetzelfde magische gevoel bij Sinterklaas als toen ik klein was. Die prachtige rode bisschop, in het donker door weer en wind, op de schimmel over de daken, en die mooie kleurrijke zwarte Piet met een zak vol cadeautjes. ‘s Morgens heel vroeg als het nog donker was naar je schoen gaan en ook nog even uit het raam naar de daken kijken of je misschien net nog een glimp kon opvangen van Sint of Piet. En de liedjes ‘s avonds bij de kachel ! Daarna advent en Kerst met weer een heel andere, meer verstilde, sfeer. Ik vond het prachtig allemaal.
Toen ik een jaar of 7 was ging ik twijfelen en toen ik tijdens het bezoek van Sinterklaas in de gymzaal vanwege de drukte in het wandrek zat, keek ik van die hoogte in de mijter en zag zwart haar. Thuisgekomen vertelde ik dat hij bovendien een touwen baard had. Mijn moeder lachte en zei: ach kindje, nu ben je groot. Dat vond ik ook wel wat hebben. En het sprookjes-gevoel bleef, of Sinterklaas nu bestond of niet. Net als met kabouters en elfjes en Engelen. Die verbeelden ook iets dat je wel voelt maar niet ziet. Met mijn kinderen en kleinkinderen is het ook ongeveer zo gegaan.
Kinderen denken inderdaad magisch en het hangt, denk ik, van de mensen en toevallige gebeurtenissen rondom het feest af of vertrouwen geschokt wordt. In dat geval is er dus gelukkig nog altijd de MIR-Methode of bijv.ho’oponopono !
Toen ik je artikel las was ik zo ontzettend blij! Eindelijk iemand die het precies zo heeft ervaren als ik. Toen mijn moeder het vertelde zag de wereld er in één klap anders uit. Ik geloofde heilig in Sinterklaas al vond ik het wel vreemd dat mijn vervelende verwende buurkinderen altijd van die grote en leuke cadeau’s kregen en ik nooit de cadeautjes die ik graag wilde. Ik voelde me daardoor erg afgewezen. Maar het feit dat ze jarenlang zo hadden gelogen was de reden dat ik niemand meer vertrouwde. Inderdaad wat was er dan wel waar! Ik heb het meteen aan m’n jongere broertje verteld om hem verdriet te besparen en die had het tegen m’n moeder gezegd. Ik heb toen enorm op m’n kop gekregen van haar en moest het spel met haar meespelen. Dat heb ik niet gedaan. Ik weet nog dat ik jaren later toen ik serieuze verkering had bang was om kinderen te krijgen. Één van de redenen was het idee dat ik ook mee zou moeten doen aan de leugen van Sinterklaas en dat beangstigde me enorm want mijn omgeving zou het niet pikken als ik het anders zou doen. De hele maatschappij zou ik tegen me krijgen en ik wist dat ik daar niet tegen op kon. Gelukkig is het goed gekomen en hebben we zelfs 5 kinderen mogen krijgen. Ik ben tot een levend geloof gekomen in de Here Jezus en heb me verzoend met God waardoor ik nu de kracht krijg om wel er tegen in te gaan. De Sinterklaastijd is nu één van de leukste periode’s van het jaar. We zien het echt als een kinderfeest en hebben altijd verteld dat het een soort groot toneelstuk is. Als onze kinderen gewetensbezwaar kregen naar hun vriendjes hebben we altijd gezegd dat ze het aan hun mochten vertellen en het leuke was dat de kinderen zelf er heel positief op reageerde maar de ouders in de meeste gevallen heel agressief van werden. Ze vonden dat we de traditie verpesten en dat we tradities in stand moeten houden. Dan vertel ik altijd dat de traditie in China was om de voetjes van jonge meisjes af te binden. Moet je dat dan ook maar blijven doen? Als tradities goed zijn voor ons ben ik de laatste om ze af te schaffen maar als ze schadelijk zijn op wat voor manier dan ook vind ik dat ze moeten worden afgeschaft, in ieder geval het leugenachtige erin.
Mireille dank je wel dat je het hebt willen delen, het heeft me heel goed gedaan.
Hartelijke groeten,
Corry
Sinterklaas is een feest waarbij verschillende dingen uit verschillende tijden door elkaar lopen. Winterfeesten stammen vaak af van pre christelijke dodenfeesten. Zo ook Sinterklaas, vermengd met de vereniging van Nicolaas van Mira. Vanouds tamelijk ruige feesten met maskerades en ommegangen, een hoop herrie en vaak na negen maanden een geboorte golf. Vanaf de negentiende eeuw steeds keuriger en steeds meer voor kinderen. Geheimzinnigheid en elkaar voor de gek houden hoort er ook bij. Wat is waarheid, wat is leugen? Sommigen zijn daar erg rechtlijnig in. Zo steekt het leven niet in elkaar. Wij zijn allemaal Sinterklaas, helemaal eens met Willy. En Zwarte Piet kun zien als zijn schaduw, net zoals wij allemaal onze schaduw hebben.