Home » Artikelen » 243. Je trouwdag, een rouwdag?

P.S. Help je mee de MIR-Methode te verspreiden? Je doet me een groot plezier als je dit artikel wilt doorsturen naar anderen! Plaats gerust dit artikel op jouw Facebook-pagina of verstuur het via je email, Twitter of Linked-in! Gebruik de knoppen aan de linkerkant of hierboven! Dankjewel!

P.S. Ken je de MIR-Methode nog niet? Ga dan naar de home page. Bekijk daar de video en ook de uitgebreide instructievideo. Meld je ook aan voor de nieuwsbrief en de 6 weken begeleidingsmailtjes voor extra ondersteuning!

Hoe meer je leert, hoe gezonder je wordt!
Wil je meer achtergrondinformatie en extra krachtige MIR-Methode technieken leren? Meld je dan aan voor de Be the MIRror website. Daarop staan meer dan 90 video's, waarmee je jezelf de rest van je leven kunt begeleiden, wat je ook overkomt! Door lid te worden, draag je bovendien bij aan het wereldwijd verspreiden van de MIR-Methode. Dankjewel daarvoor!
Klik hier voor meer informatie.
Mireille Mettes

Reacties

243. Je trouwdag, een rouwdag? — 14 reacties

  1. Ik trouwde op mijn verjaardag, dan zou hij dat vergeten. Na 20 jaar met veel verdriet en eenzaamheid vertrok hij met een ander zonder enig financieel regeling. Moest op mijn 52e opnieuw beginnen. Gelukkig had ik mijn 2 handen en heb het gered. Het is nu 25j later en toch herinner ik het op mijn verjaardag maar vervaagd en mir heeft ook goed geholpen. Helaas dacht ik dat hij mijn grote liefde was. Groet, Dewi

  2. Mijn trouwdag (25 jaar geleden) werd écht een rouwdag. Het werd de begrafenis van mijn man die enkele dagen ervoor verongelukte. Dus in plaats van een bruiloft een begrafenis. Dat bedenk je in horrorverhalen niet eens hè.
    De MIR-methode heeft me bij alle zorgvuldig verborgen trauma’s geholpen om ze te verwerken. Hard werken hoor! Ik doe het nu een jaar en voel me geweldig. Nu met de kristalchakra’s bezig. Ook pittig, maar ik ga nog even door hoor. Zó de moeite waard.

  3. Dag Anne Marije, wat lees ik veel verdriet en eenzaamheid tussen de regels door. Het is verschrikkelijk dat je je kinderen en kleinkinderen nog niet kunt zien.
    Dat doet pijn. Hartepijn is een van de ergste pijnen. Die pijn mag je voelen, alleen Ben je Niet die pijn. Dat weet je inmiddels wel.
    De bloedband tussen jou en je kinderen blijft, dat is en blijft zo. Ik hoop voor jou én voor hen, dat er op een dag een kentering komen zal.
    Tijd en geduld is je grootste vriend.
    Misschien is het een troost voor je te weten, dat (helaas) veel ouders hun kinderen niet meer zien en kinderen hun ouders niet..
    Kennelijk rust hier nog een taboe op en wordt hier niet zo vaak over geschreven. Ik weet dat het een eenzame weg kan zijn, blijf hoop houden en geniet van Die mensen die wél hun hart voor jou open hebben en jij voor hén. Geniet van dat wat er ook is, na het intense gemis en verdriet. Onder anderen de MIR-Methode kan je echt tot steun zijn. Ze kan je helpen door liefdevol veel van je gemis te helen. Jij kan jezelf een heel stuk op weg helpen.
    Ik wens je veel moed en liefde toe.
    Ondersteunende groet, Margreet Pielage, begeleider uit Ommen.

  4. Ik moest inderdaad trouwen met een man die ik nauwelijks kende en pers’e seks met me wilde en me daartoe dwong. Mijn sterk gelovige familie was beschaamd en gaf mij de schuld. Mijn huwelijk bleef wringen. Ik ben na 21 jaar gescheiden en kreeg toen weer de wind van voren. Ik heb mijn drie kinderen veel tekort gedaan en veel verdriet bezorgd. Nu begint de pijn pas echt duidelijk te worden. Ik ben 77 jaar. Met de kinderen kan en wil ik een goed contact hebben. Voor mezelf mag ik wel nog wat aardiger zijn.

  5. Dag Mirelle,
    Hoe verwerk je een huwelijk van 12 jaar niet uit liefde maar als een vlucht om uit het vreselijke ouderlijk huis weg te zijn.
    In die 12 jaar 2 dochters gekregen waar ik nauwelijks contact mee heb helaas.
    Ze moesten altijd en bij pappa en bij mamma zijn.
    Ze zijn volwassen nu en ik voel het minimale contact als een straf voor mijn scheiding, wilde ze niet claimen wat pappa wel deed en nog doet.
    De meisjes hebben het altijd druk, eens per week een wattsap bericht en ik heb ze dit jaar nog niet fysiek gezien……
    Hoe los ik dit op, als ik zelf het initiatief neem in het weekend kom ik even langs hebben ze herhaald een verjaardag…..etc. ik voel mij niet gewenst
    Mary

    • Beste Mary,
      Klopt het wat je denkt? Dat je door de scheiding straf krijgt van je dochters? Als je afspreekt met een van hen, zou je er dan eens naar kunnen vragen of het waar is? Vraag anders om raad bij een MIR-Methode begeleider om dit gesprek voor te bereiden.
      Veel sterkte!
      Groetjes, Mireille

  6. ja mijn trouwdag was een ramp wilde niet trouwen maar mijn moeder had dat zo geregeld jaren 60 en toen deed je nog wat je ouders zeiden heb dit ook maar 3 jaar volgehouden
    was een narcist en alcoholist een boek kan ik er over schrijven maar heb dit gelukkig los gelaten ook gesterkt door door de MIR

  7. Mijn trouwdag was helemaal waardeloos: We stonden samen met de twee getuigen voor de burgemeester (ik was 4 maanden zwanger), hebben toen samen gegeten en dat was het dan!

    Elf jaren en na 3 bevallingen zijn we gescheiden (ik vooral!) omdat ik genoeg had van dagelijks vernederen en beledigen. Maakte niet uit of de kinderen aanwezig waren of niet. Gelukkig hebben ze dit gedrag niet overgenomen (komt genoeg voor in families). Bovendien wisten ze heel goed op wie ze konden rekenen als er iets was.

    Nu zou ik niet meer trouwen maar in de jaren tachtig was dat nog niet zo gebruikelijk en bracht nogal wat gedoe. Twee van mijn kinderen hebben een kind, zijn niet getrouwd en gelukkig met hun compagne/compagnon maar mijn andere dochter zegt dat ze vast en zeker wil trouwen. Enfin ze is nog niet zo ver.

    • Mijn trouwdag in 1987 is vergelijkbaar met de jouwe.
      Alleen 2 getuigen waarvan 1tje van de gemeente was. Geen feest verder. Mijn ouders wilden niet komen.
      Ik heb ook 3 kinderen gekregen. Ik vermoed dat mijn man in Nederland wou blijven en daardoor perse wou trouwen. Ik had de boot eerst afgehouden. Uiteindelijk toch gezwicht.
      24.5 jaar volgehouden. Helaas.

  8. Ik heb nog steeds moeite met de dag. Nu bijna 30 jaar geleden alweer. M’n vader lag in het ziekenhuis maar er was gezegd dat hij er eind vd week met onze trouwdag er zeker wel bij zou kunnen zijn dus dat kon rustig doorgaan. Vertrouwend daarop dachten we ook dat zou kunnen. De donderdag hoorden we dat een hele dag wel wat te veel zou worden maar het officiële deel en de kerk? Ja hoor. Daar zouden ze vanuit het ziekenhuis voor zorgen en maatregelen nemen. Rolstoel en een zuurstoffles (dat was toen nog heel uitzonderlijk dat dat kon, maar voor het afstemmen daarvan lag hij er al weken)
    Ik voelde mij niet gerust maar dat werd in de wind geslagen. Mijn broer zou hem ophalen en terugbrengen eind vd middag. Ik regelde die donderdagavond een buffet voor de zaal die m’n broer ook mee kon nemen dan op de terugweg
    We trouwden om half 2 vrijdagmiddag. Zònder mijn vader. Ik hoorde rond 12 uur van m’n moeder dat ze s’ochtends al vroeg gebeld was dat het s’nachts helemaal fout was gegaan. Ws voor hem de spanning te groot was om in een rolstoel gekluisterd met zuurstof in het openbaar te komen op de bruiloft. M’n vader had altijd een groot en goed lopend bedrijf gehad en het was teveel geweest in de maanden daarvoor dat hij z’n bedrijf had verkocht
    Ipv de receptie af te maken zijn wij halverwege in de auto naar m’n vader gegaan ( met de hapjes). In voor ornaat door het ziekenhuis met opmerkingen als: “Wat leuk, een bruidspaar etc.” Om ons heen horend. Ik kon wel huilen. De hele dag is een uitputting geweest van toneelspel tussen m’n man en mij. Groot houden. We hebben een trouwboek. Zelf gemaakt uiteindelijk maar nooit foto’s bij laten maken voor de familie en vrienden. Weggestopt. De foto van m’n vader met ons. Hij in pyjama, wij in chique kleding staat er uiteraard ook bij in. Wat een pijn dat dat nog steeds oproept. Zelfs nu komen de tranen weer naar boven. Het is altijd een moeilijke start gebleven waarin veel vertrouwen is gesneuveld. Hoop dat dit eindelijk afgesloten mag worden. Ik had zelfs niet verwacht dat dit me nog zo zou raken.

  9. Hoe om te gaan met een huwelijk dat je als kind hebt moeten ondergaan? Een nieuwe partner van je moeder bijvoorbeeld. Dat je ervan gruwelt en toch daar mee moet leven zonder dat het besproken wordt.

  10. Lieve Mireille
    De titel deed me schrikken. Want in april ga ik trouwen en ik vind dat heel eng.
    Ik heb in het verleden samengewoond en ben toen weggelopen wat toen goed was maar achteraf niet veel heeft opgelost. Want je leert er niks van. Ik heb altijd weglopen in mijn achterhoofd. Nu woon ik alweer heel wat jaren weer samen.
    Van de zomer was ik heel ziek en toen bedacht ik dat ik niet meer weg moest lopen maar “er voor gaan” en toen besloot ik te gaan trouwen en het niet meer af te houden.
    Onze relatie zou veel beter kunnen. Als er problemen zijn zie ik het als teken om aan mezelf te werken. Door te voelen in mijn lichaam en met de MIR methode natuurlijk.
    Groetjes April

  11. Alles in mij schreeuwde NEE toen ik ging trouwen. Toch heb ik mijn intuïtie helaas genegeerd en na een aantal jaren vol frustraties zijn we gescheiden. Het allerergste is dat ik door toedoen van mijn ex en zin nieuwe vrouw, mijn kinderen niet meer zie. Voor zover ik weet heb ik inmiddels 5 kleinkinderen. Het is moeilijk om met zoveel verliezen te moeten leven. Ik heb geen partner, mijn ouders zijn overleden en ik voel me regelmatig behoorlijk eenzaam. Ik doe elke dag de MIR-Methode en maak er ondanks alles het beste van.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Vul alleen je voornaam in!

P.S. Je reactie zal niet meteen zichtbaar zijn op de website, omdat die eerst door ons gelezen wordt. Soms kan dat even duren wanneer we veel reacties ontvangen. Let op! Persoonlijke gezondheidsvragen worden niet beantwoord. Stel deze aan een MIR-Methode begeleider. Hartelijke groeten, Team MIR-Methode.