220. Als je familie je familie niet is.
Wanneer je je een eenling voelt in je ouderlijk gezin, zo anders dan de anderen, kan je weg eenzaam zijn. Je bent zo anders als zij. En nee, je bent niet geadopteerd. Je lijkt wel op ze, aan de buitenkant, maar aan de binnenkant verschil je zoveel van je ouders, broers en zussen dat je jezelf voelt als een buitenbeentje, iemand die er niet bij hoort, die per ongeluk in het verkeerde gezin terecht is gekomen.
Hooggevoeligheid
Veel mensen die hooggevoelig zijn, hebben hier last van. Ze voelen zich niet gehoord, niet gezien en niet begrepen en in het gezin zijn, kost bakken energie. Als je later als volwassene op verjaardagsvisite moet of familiebijeenkomsten hebt op feestdagen, zie je er huizenhoog tegenop. Wat ga je nu weer tegen komen? Wie gaat jou nu weer vernederen, afwijzen, respectloos behandelen? En druip je weer af naar huis, compleet leeg van energie.
MIR-Methode en familie
De MIR-Methode heeft soms mysterieuze uitwerkingen. Je doet de 9 stappen en diep van binnenuit begint jouw zelfheling. Het maakt je zelfbewuster, krachtiger, je krijgt meer energie en bovendien versterk je je zelfrespect, eigenwaarde en beschermlaag. Dit gebeurt vooral met stap 7 ‘Basisbehoeften aanvullen’. En wat denk je dat er gebeurt wanneer jij jezelf meer respecteert, waardevoller vindt en beter kan beschermen? Juist, de bezoekjes aan het ouderlijk gezin worden lichter en makkelijker… En… je gaat zien wie je echte familie is!
Je familie is niet je gezin
Voel je je niet thuis in je ouderlijke gezin, dan ga je met de MIR-Methode anders kijken. Je eigenwaarde groeit en je gaat merken dat je je bij andere mensen meer op je gemak voelt. Dat andere contacten je meer vervullen. Dat je je veiliger voelt bij anderen. En wie zijn die ‘anderen’? Dat zouden wel eens je ware familieleden kunnen zijn. Degenen waar je echt bij mag zijn in dit leven.
Hoe herken je je echte familie?
Wie zijn die familieleden? Kijk eens om je heen? Heb je een vriendin die jou onvoorwaardelijk steunt? Die er altijd weer voor je is, ook al heb je haar al in geen maanden gesproken? Of heb je een vriend die jou begrijpt, zonder dat je veel hoeft te zeggen? Heb je iemand om je heen waar je je goed door voelt, waar je opgeladen in energie weer vandaan gaat? Ken je iemand die jou respecteert, wat je ook doet? Die zorgvuldig is in wat hij/zij tegen je zegt? Het zijn er meestal maar een paar, maar weet dat dat weleens jouw werkelijke familieleden zouden kunnen zijn!
MIR-Methode familie
Het mag misschien gek klinken, maar ik zie alle MIRrors altijd als een familie. Een groep mensen die bewust zijn van zichzelf en van hun omgeving. Die hun uiterste best doen om zichzelf te helen en daarna positiviteit in de wereld te brengen. Daar waar MIRrors bij elkaar komen, zie ik vaak kruisbestuiving, dat mensen elkaar vinden, klikken met elkaar, mogelijk vriendschappen voor het leven ontwikkelen. Zin om deel te zijn van de familie van MIRror? Kom dan een keer naar een MIR-Methode kring of MIR-Methode workshop. Daar kun je ze vinden!
Veel geluk met elkaar!
En, heb jij zo iemand om je heen die eigenlijk jouw moeder, vader, zus of broer is? Heb je door de MIR-Methode nieuwe mensen om je heen gekregen? Ik hoor het graag van je! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Dat je gelukkig mag zijn met je nieuwe familieleden!
Groetjes, Mireille
Dag Mireille, en anderen, ik herken me in je uitleg en ook in de reakties van de anderen.
Op mijn 28e begreep ik ineens dat ik in soort groot spel leefde. In het gezin waar ik werd geboren als nakomertje in 1939, speelde ieder zijn rol, zonder het bewust te zijn. Later kreeg ik drie kinderen achterelkaar, had een echtgenoot (wiskundige) met Asperger, (in 1968 wisten wij dit laatste niet) Zelf was ik hoog gevoelig, HSPer, pas herkend na 1990. Na veel nare periodes, in ons gezin,maar ook mooie waarin ik bv een studie deed, of de kinderen slaagden voor hun examen, kwam al zoekende de MIR methode op mijn pad. Sindsdien is er zoveel goeds gebeurd. Ik leef nog bewuster, vond een HSP psycholoog, schreef gedichten, ging schilderen, maak gebruik van kosmische energie, MIR elke dag nog steeds, het leven gaat zoveel makkelijker als je ook kennis van anderen in je leven toe laat. Ik ben in meerdere families terecht gekomen van bewust levende mensen, dat voel zo goed.
Energie volgt je aandacht is echt waar. Kinderen zijn uitgevlogen, wij verhuisd naar een huis met grote mooie tuin, in West – Friesland, dat was een wens die uit kwam toen mijn broer overleed. Hij heeft mij nooit begrepen, vond mij te positief en daarom hadden we weinig contact. Dank voor je mooie methode en aandacht.
Ik herken heel veel in je artikel. Gelukkig heb ik ook mensen om me heen waarbij ik wel mezelf kan/mag zijn en waarbij ik me thuis voel. Een ándere familie dus, zo noem jij dat. Maar voor mij blijft wel de vraag: hoe ga ik om met mijn broers en zussen? Ik ben toch niet voor niets in dit gezin geboren? Welke houding vraagt dat van me, welke actie? Gewoonweg doen alsof ik geen deel uitmaak van die broers- en zussenrij lijkt mij vermijd-gedrag. Jammer dat je in je artikel daar niet verder op in gaat.
Beste Marian,
Ja, goede vraag. Het kan vermijdgedrag zijn, het kan ook wijsheid zijn. Dat is het onderzoeken waard in jezelf. Mogelijk krijg je daar antwoorden op als je per ontmoeting kijkt of je erbij wilt zijn, wel of niet wilt gaan. Van binnen voelen of iets vluchten is of wijsheid is het enige wat je erbij kunt doen, denk ik.
Sterkte!
Groetjes, Mireille
Zó herkenbaar dit. Ik voelde me inderdaad niet thuis bij mijn familie. Ik reageerde áltijd anders als de anderen. Nu merk ik dat ik veel steviger in mijn schoenen sta. Ik vind het niet meer vervelend om op bezoek te gaan. Soms vind ik het zelfs wel leuk om mijn mening te ventileren en de reacties daarop te zien. Soms krijg ik zelfs nog wel eens gelijk ook. Ha, ha. Ik houd van mijn familie en ben gewoon anders. Ik vind het niet meer erg.
Heel herkenbaar. Ook al werd ik als enig kind erg verwend ( financieel ) door mijn ouders en was ik “ de baas “ in huis, voelde ik mij ontzettend eenzaam en verwaarloosd thuis omdat ze emotioneel gesloten bleven. Ik kwetste de ouders als ik er iets over wilde zeggen, want dat was zo ondankbaar en gemeen. De kilte maakte mij ziek en ongelukkig. Pas op mijn 60 ‘ste heb ik het contact met mijn moeder verbroken en ben uit ons familie patroon gestapt door aan vergeving te werken en de ouders te zien voor wat ze echt zijn. Twee eenvoudige mensen met ieder een liefdeloze jeugd en ze werden ook geslagen vroeger. Nu , 5 jaar verder, ben ik trots op ze dat ze in staat waren om dit patroon te doorbreken en mij juist op een voetstuk hebben gezet en dus niet geslagen. Langzaam is het contact weer opgestart en voel ik mij een goede kennis van mijn moeder met begrip en empathie. Deze week is haar bijzetting en voel ik mij vrij en laat ik haar in liefde los. Goed gedaan ouders, bedankt dat ik met jullie hulp een vrij en liefdevol mens mocht worden. Ik heb geleerd wat vergeving is. Ook een beetje dankzij de Mir-methode natuurlijk
Ik heb veel baat bij de MIR methode, daar ben ik enorm dankbaar voor.
Vanuit mijn gezin van herkomst heb ik flink wat uitdagingen en een enkel trauma meegenomen.
Wat mij het meest geholpen heeft en nog steeds voorruit helpt is te erkennen dat ik het leven te danken heb aan mijn beide ouders en ook het leven van onze (klein) kinderen.
Waarvoor dank.
Te erkennen dat zij gegeven hebben wat zij te geven hadden (zonder oordeel) en dat de tekorten die ik opgelopen heb, ik die zelf in de ogen mag kijken en aangaan.
Dit is hoe het is, niet meer en niet minder.
Mijn (voor) ouders en al mijn broers en zussen blijven ten alle tijden mijn familie.
Daarnaast kan ik natuurlijk op zoek gaan naar “nieuwe” familie, dat staat mij vrij.
Ik denk dat het genezend kan werken om je familie juist te omarmen (al is het gedachte) en van daaruit je leven leiden met alle uitdagingen die er zijn.
De eerste tien jaar van mijn leven was ik heel verbonden met mijn vader. Toen hij ging scheiden van mijn moeder bleef ik bij mijn moeder, zus en broer wonen. Mijn vader had een gokverslaving en leefde in een auto, dus ik kon niet bij hem wonen. Ik was het lievelingetje van mijn vader, mijn andere “familie” heeft mij dat enorm kwalijk genomen. Toen mijn vader ons huis en mij verliet, was het alsof ik bij een pleeggezin terecht kwam. Nooit hoorde ik erbij. Er werden veel grapjes gemaakt over hoe ik eruit zag. Door mijn moeder, broer, zus en vrienden van mijn moeder en broer. Daar zit dus een groot stuk vernedering. Zelfs op haar sterfbed maakte mijn moeder een grapje over hoe mijn haar zat. Zeer pijnlijk. Ik denk dat ik meer verwant ben aan mijn vader. Ik ben artistiek, meer filosofisch ingesteld. Heel anders als de rest van mijn familie. Ik ben ook de enige die dik is. Mijn broer en zus zijn dat totaal niet en hebben geen eetverslaving. Ik ben heel benieuwd wat de MIR-methode voor afvallen voor effect gaat hebben. Ik hou je op de hoogte van de ontwikkelingen. Ik ben heel benieuwd of ik van mijn chocoladeverslaving, mijn bang voor honger/tekort af kom.
Lieve mensen, Mireille,
Hoe meer ik lees van jullie reacties, hoe meer ik me besef dat ik mijn leven geregeld nog als eenzaam ervaar. Keer op keer verhuizen, bij mijn gezin van herkomst steeds weer in hun gesprek mee moeten omdat mijn leefwereld voor hen schijnbaar niet te ‘pakken’ is. Hetzelfde in mijn leefomgeving.
Vrijwel elke ochtend kijken waar het wel licht is in mijn leven valt me zwaarder dan me lief is. Niemand heeft ooit gezegd dat het leven als lichtwerker meest van de tijd fijn is, ergens had ik die verwachting wel. Zodra ik met gelijkgestemden in contact ben is er warmte en licht, dat is fijn. Zodra ik een healing mag geven, of met andere energetisch werk bezig ben stroomt de energie.
Alleen de ochtenden, vlak na wakker worden, die vallen vaak zwaarder dan me lief is. Intussen is mijn innerlijke glimlach er weer, mijn mooie hart luchten doet goed. Dankjewel voor deze mogelijkheid ❤️
Goedemorge familieleden.
Het gezin waar ik geboren ben was geen veilige haven waar ik mezelf mocht zijn. Jong getrouwd en dat was mijn droom. Een veilig warm nest voor m’n kinderen. Helaas……
Onze relatie die 47 jaar geduurd heeft is onlangs……op 5 mei BEVRIJDINGSDAG!!! Beëindigd.
Heb jaren aan de zijkant van t leven geleefd en mezelf geheeld.
De laatste jaren kwam ik er steeds meer achter dat ik me bij sommige mensen VEILIG voelde. Een openbaring!
Ik schrijf dit voor mijn FAMILIELEDEN die nog worstelen tijdens de heling. GEEF NIET OP!
Heel jezelf, en de MIR methode kan een goeie hulp zijn, en begin bij t begin
HOUDEN VAN JEZELF je bent , ondanks dat je dat niet van huis uit mee hebt gekregen……
Helemaal GOED zoals je bent. Je geboorterecht is om dat met je opvoeding mee te krijgen, en als dat niet aanwezig was
Dan………heb je pech en mag je het zelf gaan verwezenlijken. En ik kan je zeggen als ervaringsdeskundige
Wat er ook gebeurd…….wat je voor jezelf hebt verwezenlijkt kan niemand je meer afpakken.
Het is geen snel proces , kan gewoon niet, maar zo gauw jezelf BESLUIT om die weg op te gaan, komt er hulp.
Op die weg zitten familieleden waar je je veilig bij voelt.
Wens je hele mooie ontmoetingen met je familie toe.
Ls
https://www.vol-ledig.nl/zelfliefde/
Dit artikel over Zelfliefde is toch een mooi antwoord op het vinden van jouw familie.
Vanuit Zelfliefde komt het naar je toe.
Dankzij de Mir methode kunnen we dit in onszelf aanvullen en ervaren.
Loskoppelen, loslaten, aanvaarden, vergeven zijn allemaal sleutelwoorden om bewuster van het leven te kunnen genieten.
Dankbaar dat deze methode zo resoneert met mijn zijn.
Warme, liefdevolle groetjes
Min
Heel herkenbaar, helaas. Familie opstellingen verlicht de pijn soms, maar niet altijd. Soms brengt het dingen aan het licht die je van jezelf nog niet gezien had.
Ik dacht altijd dat ik in het gezin van mijn peetoom thuishoorde. Totdat ik de verhalen hoorde van wat zich daar allemaal afgespeeld heeft. Heb me in Nederland nooit veilig gevoeld, woon sinds 2004 in het zuiden van Europa en voel me veel minder opgejaagd. Maar nog altijd het buitenbeentje, als vegetariër in een agrarische familie of land waar stierengevechten nog normaal zijn. Gelijkgestemde zielen vinden kan wel wat oplossen, maar ook daar heb je de mores van de groep, erbij horen is ook een keuze, door dik en dun. Elke samenleving heeft zijn eigen hebbelijkheden, kunst lijkt het om er in mee te gaan zonder jezelf teveel geweld aan te doen.
De yogis in India hebben er een grap over… Als je jarenlang mediteert en denkt dat je aardig gevorderd bent, ga dan eens een weekendje met je familie op stap. Als je na dat weekend nog steeds denkt dat je gevorderd bent dan heb je inderdaad wat bereikt.
Dank voor de methode, hoe ouder je wordt, hoe meer je vast komt te zitten in patroontjes lijkt het. Vooral “ouders loslaten” lijkt veel los te maken, zelfs nu ze al ruim 10 jaar dood zijn.
Inderdaad ja, leuk dat u de yogis aanhaalt. Ik heb ook een variant op gelezen; ga eens een weekje bij je ouders terug en zie je vorderingen. Zodra je terug thuis bent, al is het na 30 jaar, gelijk zijn de oude verhoudingen terug. Het gaat om emotioneel loslaten, juist door los te laten kun je echt van anderen houden. Het ego kan helaas nooit onvoorwaardelijk van een ander houden. Alleen als het hem/haar tevreden stelt, anders zijn de rapen gaar. Ik kan u aanraden verder te gaan met uw zoektocht naar uw ware Zelf ! Ben ik ook mee bezig, misschien ontmoeten we elkaar nog eens (-;
Mooi
Idd zo herkenbaar, ik heb er jaren lang tegen opgebokst. Als je je gevoelens uitspreekt schoppen ze je keihard weg. Ik ben nu met de afvalcursus bezig. Vernederingen, afwijzing ed. Veel dingen die voor mij herkenbaar zijn binnen ons gezin.
Met de MIR methode kan ik de familie waarin ik ben opgegroeid veel beter loslaten. Mijn bloeddruk is gezakt en ben van de medicijnen af.
Steek mijn energie in mensen die ook energie opleveren. Mijn moeder en 3 broers zijn onbewuste bloedzuigers/ vampiers.
Alles draait om hen. Als je maar doet wat zij willen dan ben je goed voor ze maar gevoel?? Ho maar.
Ik ben mij er bewust van dat zij er niets aan kunnen doen.
Naast vriendinnen heb ik nog wel1 broertje die net als ik ook hooggevoelig is. Wij begrijpen elkaar!
Ik ben superblij met de MIR methode, Mireille bedankt
Ik vind bloedzuigers en vampiers wel hele onbewuste woorden voor als je gewoon elkaar helemaal niet begrijpt. Alsof het monsters zijn ofzo. Nee, daar schiet geen mens iets mee op. Okee jij bent overgevoelig ( is het zo? dacht ik ook ook van mezelf namelijk maar blijkt gewoon normaal te zijn). Zij zijn gewoon erg onbewust en jij bent bewuster van jezelf en je omgeving, en je kan ze dat niet aanrekenen, ze zijn zoals ze zijn en dat zint jou niet. Omdat je nog niet bewust genoeg bent om zoveel onbewustzijn te verwerken. Inderdaad in een verkeerd gezin geboren zo lijkt het, maar voor voor jou de enige manier misschien om te groeien. Juist van mensen die het niet door hebben kan je het meest leren. Neem ze gewoon niet serieus, je hebt niet de opdracht om leipoos serieus te nemen hoor. Onthecht jezelf van alles wat je niet aanstaat, dat is je enige opdracht in dit leven. En dan van alles, dan ben je vrij. Je bent zowiezo vrij, je bent vrij geboren en gaat ook vrij!
Steven wat heb je dit heerlijk nuchter beschreven….en dat is ook wel eens fijn om op deze manier te benaderen.
Ik heb hier nooit eerder van gelezen. Altijd gedacht dat ik hier alleen in stond. Ik ben de jongste van de 7 kinderen. Door ziekte van mijn moeder heb ik als baby tot ongeveer 3 jaar oud bij familieleden doorgebracht. Veel liefde en aandacht gehad. Op een dag kwam mijn vader me ophalen en werd definitief in zijn gezin opgenomen. Ik raakte in paniek en werd hysterisch volgens mijn tante omdat ik niet mee wilde met mijn vader. Zij wilden mij niet kwijt maar hadden het niet voor het vertellen. Mijn vader heeft kort hierna het contact met hen verbroken. Volgens mijn oudste broer, 10 jaar ouder dan ik, wisten zij niet wie ik was toen ik voorgoed bij hen kwam wonen. Ons gezin was liefdeloos, er was geen sturing, veel lichamelijke en geestelijke mishandeling. In de opgroeifase heb ik nooit enige binding met mijn moeder, broers en zusters gevoeld. Wel met mijn vader omdat hij me dagelijks bezocht bij de familieleden bij wie ik verbleef. De aandacht van mijn moeder ging uit naar mijn andere broers en zusters. Ik was goed genoeg om dagelijk het huis schoon te maken, een soort assepoester. Als ik het niet goed had gedaan werd ik voor rot uitgemaakt. Het was voor mij onhoudbaar omdat ik altijd op de zijlijn stond. Na het overlijden van mijn vader ben ik op de leeftijd van 15 jaar uit huis weggelopen. Sindsdien altijd voor mezelf gezorgd met heel veel vallen en opstaan. Ook toen had mijn moeder met haar negatief gedrag invloed op mij en verteld niet van mij te houden. Ze bleef doorgaan met mij geestelijk te mishandelen, vernederen, alles wat negatief was. Of dat niet genoeg was liet ik mij door mijn oma vertellen dat mijn moeder van mij af wilde vlak na mijn geboorte legde zij een kussen op mijn gezicht zodat ik zou stikken. Mijn moeder heeft het niet ontkend toen ik haar hier naar vroeg. Op mijn 28ste raakte ik in verwachting van mijn dochtertje en mijn vriend verliet mij. Mijn moeder wilde dat ik het weg liet halen, wat ik niet deed. Achter mijn rug om heeft zij toen mijn oudste broer en zus gevraagd om mijn kind op te voeden, waar ik later achter kwam. Dat wilden ze mij niet aan doen. Op mijn 40 ben ik en mijn zoon uit onze geboorteplaats vandaan gegaan om los te komen van dat gezin. Ik kreeg een narcistische vriend die was ook niet veel beter dan het gezin waar ik was opgegroeid. Na 4 jaar verliet ik hem. Het was mijn schuld volgens mijn moeder. Nadien in 2008 heb ik mijn moeder een brief gestuurd met al mijn ervaringen met haar, zo gefrustreerd was ik. Ik kreeg een brief terug van haar dat zij was uitgepraat met mij. Ik heb mezelf ontwikkeld met veel pijn, verdriet en tegenslag. Ik bleef overeind en ging door met mijn persoonlijke ontwikkeling met veel verdriet, pijn en eenzame momenten. Op een dag in 2016 werd ik door mijn zus gebeld dat mijn moeder in het ziekenhuis lag en er nooit meer uit zou komen. Ik heb afscheid genomen van haar in het ziekenhuis. Mijn moeder overleed niet lang daarna, mijn broer verzocht mij niet op de crematie te komen. De anderen hebben hem overtuigd dat ik ook familie was. Dus ik mocht komen maar onder die voorwaarde niet in zijn buurt te komen omdat hij uit zijn plaat zou gaan. Na de koffietafel zouden alle genodigden bijeen komen bij mijn zus thuis maar ik en mijn zoon mochten daar geen deel van zijn. Sinds dit jaar heb ik definitief met mijn broers en zusters verbroken omdat mijn haatdragende broer veel invloed heeft op mijn andere broers en zus. Met mij en mijn zoon gaat het goed. Mijn zoon heeft een liefdevolle jeugd gehad waar zijn mening ook er toe deed en nog steeds. Maar het verleden blijft verdrietig en onbegrijpelijk. Mijn zusters en broers zijn anders dan ik en zal het moeten accepteren. Ik heb lieve vrienden maar een echt gezin mis ik af en toe. Ik vraag mij af of ik alles heb verwerkt. Ik ben niet verbitterd maar de vraag komt nu en dan op, waarom mijn moeder zo met mij is omgegaan. Britt
Dag sterke vrouw,
Onze ….verhalen ….. zijn allemaal een beetje hetzelfde, alleen de details verschillen.
Het BESEF dat ik mezelf als ….slachtoffer… zag en dat het juist omgekeerd is, een krachtige sterke vrouw, heeft m’n leven totaal veranderd.
Ik las je verhaal en werd blij….weer een familielid erbij.
Een krachtige sterke vrouw. !!!
Veroordeel je broers maar niet, probeer zelfs van ze te houden, dat kan ook zonder contact te hebben.
alles wat je afwijst wijs je toch bij jezelf af, en doe je hetzelfde als hun Ook de negatieve kant van t leven mag er helemaal zijn. Dit besef heeft me veel wijsheid gebracht. In plaats van iemand veroordelen omgedraaid naar blij zijn met mezelf. EN DAT IEDEREEN GUNNEN?
Ook degene die nog onbewust zijn!!!
Jij hebt dat besef…..hun nog niet en daar hoef je verder niets mee, alleen maar de moed hebben om helemaal jezelf te zijn.
Zo simpel is het!!
Wat een vreselijk verhaal en wat ben je sterk. Maar ik zit er ook zo in. Door therapie in het verleden kreeg ik al in 2005 te horen breek met je wortels. Alleen toch blijven proberen die erkenning en bevestiging te krijgen. Ik ben de jongste in een van 4 kinderen en enige dochter. Pas nu voel ik dat ze me echt niet begrijpen. Was al toen ik in 2001 te horen kreeg hsp te zijn. Ik denk dat die leegte altijd zal blijven, het Niet Normale als gezin en Anders zijn. Ik kan je enkel een dikke knuffel geven. Jij pakt toch door met je kind vol liefde en dat geeft mij ook weer kracht…..ook wij verdienen een plekje❤️
Heel herkenbaar! maar als iedereen hetzelfde zou zijn in een gezin, dan zou er veel minder sprake zijn van groei.
Het zijn juist de verschillen waardoor diepere inzichten kunnen ontstaan, KUNNEN ontstaan! want het duurt wel erg lang voordat die veranderingen zichtbaar worden…het tegendeel lijkt juist het geval: de groep ervaart steun en uitsluiting lijkt een voorwaarde om dit zo te kunnen houden.
Naar als je dat voortdurend ervaart.
Beste Mireille.
Gewoon herkenning, maar ook weer niet. Als klein kind van vier jaar, kreeg ik van mijn vader s ávonds straf, omdat ik overdag iets kapot had gemaakt en me moeder het aan me vader vertelde.
Het was veel meer dan een klap op mijn blote billen. Me vader sloeg hard en heel wat keren, terwijl me moeder riep stop maar, zo is wel genoeg. De volgende dag had ik hele erge blauwe billen. Er zijn meer vervelende dingen gebeurd. Mijn moeder was angstig en zenuwachtig en mijn vader dominant. Maar ik weet nu wel, dat ik als kind geborgen en veiligheid heb gemist. Ik heb toen al me ouders nooit meer in vertrouwen genomen. Ik was heel erg bang voor me vader. Ook voor mijn anderhalf jaar oudere broer, waar ik altijd moest ontgelden, hij was veel sterker dan ik. Als kind speelde ik wel met hem en ook met buurt kinderen. Maar echte vrienden had ik toen al niet. In puberteit was ik bang, verlegen en heel veel schaamte over mijn uiterlijk. Op school werd ik uitgescholden voor witte en rooie. Ik heb daardoor altijd bepaalde angst voor mensen gehouden. Ook heb ik weinig liefde gekend in mijn leven. Ik ben inmiddels al 62 jaar, maar ik heb nog steeds geen vrienden om me heen en liefdevolle familie die heb ik altijd gemist. Ik ben super gevoelig, het leven voelt voor mij zwaar, heel eenzaam en ik mis familie en echte vrienden. Mijn brief is niet opbeurend, maar ja het is wel zo nu is en menselijk geluk is voor mij niet gekomen. Groetjes Jan
Beste Jan,
Is het een idee om een keer deel te nemen aan een MIR-Methode kring? Of naar een lezing of workshop te gaan? Daar kun je mogelijk meer gelijkgestemde mensen ontmoeten.
Hoop echt dat je aardige mensen mag gaan ontmoeten!
Groetjes, Mireille
Beste Jan,
Wat spijt me dat voor je, om te lezen dat je geen vrienden om je heen hebt! Dat je geen liefdevolle familie om je heen hebt en eenzaam bent.
Als je de behoefte voelt, neem dan gerust per e-mail contact met me op!
Misschien kunnen we via de MIR contact leggen.
Vriendelijke groet,
Ron
Beste Mireille en Ron,
Wat fijn en het doet mij goed dat je op mijn mail reageert.
Ik woon in provincie Utrecht en ik zal het leuk vinden om met elkaar in contact te komen.
Ik ga je zeker mailen en misschien woon je dichtbij voor MIR contact.
Elk contact is voor mij een geschenk en als er meer mensen willen reageren, zal mij alleen maar nog meer goed doen.
Mireille dank je wel voor deze mogelijkheid.
Vriendelijke groet Jan
Beste Jan,
Ik weet niet hoe we onze gegevens hier kunnen uitwisselen.
Zelf kom ik ook uit de provincie Utrecht, dus wie weet!
Mireille, kan jij me helpen met hoe ik mijn gegevens kan uitwisselen met Jan? Bedankt alvast!
Hartelijke groeten,
Ron
Beste Ron,
Ja, ik heb jouw emailadres aan Jan toegestuurd.
Groetjes, Mireille
Beste Jan,
Als het goed is, heeft Mireille mijn e-mailadres inmiddels aan je doorgegeven.
Schroom niet om contact op te nemen.
Vriendelijke groet,
Ron
Dag Jan,
Blijkbaar zijn er veel eenzame mensen, ik dus ook.
Ik woon ook in de provincie Utrecht en het lijkt me bijzonder fijn om via jouw verhaal wat ook mijn verhaal is met jou n contact te komen. Jij hebt inmiddels al een groep contact willende mensen om je heen en ik hoop dat ik mij mag aansluiten.
Hartelijke groet en misschien tot gauw.
Mary
Hallo Jan,
Mocht je behoefte hebben aan meer vriendschap (ik zie hieronder een paar reacties, ik zie geen datum(s)) dan kun je mijn e-mailadres opvragen bij Mireille.
Beste Jan,
Ik woon dan wel niet in Nederland, via email ben je met de hele wereld in contact.
Mireille mag gerust je mijn email bezorgen als je nog meer mensen in je leven wil.
Een warme knuff zend ik je nu alvast 😉
Beste Jan,
Eva is een MIR-Methode begeleidster die in Spanje woont.
Groetjes, Mireille
Hallo Mireille, bedankt voor het artikel. Ik vind het alleen wel jammer dat in jouw artikel niets staat over de zielsopdracht. Je ziel kiest een gezin en niet voor niets. Het leven is een leerschool. Thema’s die je uit mag werken tot het geleerd is en het niet meer op je pad komt. Jij mag leren van je gezin maar de gezinsleden van jou. Spiegels, bewust of niet. Soms kunnen gezinsleden niet omgaan met jouw gevoeligheid omdat ze nog in hun eigen ego zitten en geen veranderingsproces op gang kunnen brengen. Dat bewustzijn komt dan pas als ze zijn over gegaan naar een andere dimensie. Ieder mens heeft zijn eigen proces, bewust of niet. Daar kun je als hooggevoelig mens naar kijken en de ander uiteindelijk vergeven. Hij of zij kon niet anders en doet of deed wat in haar of zijn vermogen ligt. Marga
dat heb ik al benoemd Marga, ik ben het helemaal met je eens.Anke
Het leven is géén leerschool. We zijn hier enkel om te herinneren en te her-scheppen wie we zijn.
Beste Mireille,
Bedankt voor je helder artikelen en uitleg!
Het is zeker ook een eyeopener. Ik heb me in mijn ouderlijk gezin (gelukkig) geen eenling gevoeld. Dit was wel het geval bij familiebezoeken, voornamelijk aan mijn vaders kant. Ik kon het vroeger nooit plaatsen, maar naarmate je ouder wordt (ik ben nu 51) vallen de puzzelstukjes langzaam maar zeker op de juiste plek. Ik weet nu dat ik bepaalde kenmerken van HSP heb. Dit in combinatie met op latere leeftijd voor je geaardheid uitkomen was niet gemakkelijk. Familie kan je helaas niet uitkiezen, vrienden en vriendinnen gelukkig wel. Daar voel ik me wel happy bij.Dat wilde ik even kwijt. Bedankt voor je waardevolle en leerzame werk!
Lieve groeten,
R
Ik ben heel dankbaar dat ik mijn zielefamilie heb gevonden, als je er aan toe bent komen deze mensen op je pad. Bij mij heeft dat lang geduurd, de band met hen is des te intenser.
Vanuit het perspectief van mijn ziel, heb ik het zelf gekozen om bij deze familie geboren te worden om zo te leren niet meer afhankelijk te zijn van het oordeel van anderen. Alle wijsheid zit in ons, vaak zijn anderen nog onwetend en/of er nog niet aan toe of vinden het eng.
Het is fijn en soms ook belastend om kapot moe thuis te komen en je al weer niet gehoord te voelen. Een pijnlijke en leerzame weg, waarmee wij anderen ook weer mee kunnen helpen.
Hoi Anke, zoals jij het omschrijft voel ik het ook. Ik ben alleen nog niet zover om mijn zielefamilie te ontmoeten. Hoop dat dat nog mag komen…
Het artikel beschrijft alles hoe ik me voelde. Omstreeks 16 jaar kreeg ik daarbij te horen van een kennis van mijn vader dat mijn vader mijn vader niet zou zijn. ZIE JE WEL. Ik zou een kind zijn van m’n peetoom. De vader van nu m’n zwager. Hoe dan ook ik heb me dacht ik 🙂 er levend uitgeworsteld. Het maakt me niet meer uit wie wat is. En nu zou m’n zwager een DNA test willen. Hij wil wel een zus erbij. Voor mij maakt het niet uit …familie op z’n kop. Wil mijn ma, pas overleden, niet aandoen.Hij blijft man van mijn zus.
En als ik de aarde verlaat dan is het toch ook niet van belang? Of is dat gek gedacht Mireille
Beste Tamoshja,
Heerlijk nuchter gedacht! Uiteindelijk maakt het niet uit, maar voor sommige mensen is de waarheid weten wel belangrijk. Kijk maar wat goed voor jou voelt.
Groetjes, Mireille
Nou, voor mij erg herkenbaar. Mijn familie is zo anders. Ze kijken zo anders dan ik kijk. Altijd dacht ik: “als ik nu zus doe of zo doe” , zou ik er dan wel bij mogen horen. Toen ik in de gaten kreeg dat het niet uitmaakt wat ik zei of deed moest ik gaan verwerken dat ik nooit iets kan doen aan vooronderstellingen en beelden die zich eindeloos herhalen. Oude patronen. Mijn patroon: verdriet! Ik voel verdriet opkomen als ik dit opschrijf. Binnenkort ga ik familie-opstellingen doen om dit verdriet te doorbreken. Nu bescherm ik mezelf en heb alle aardscontact met mijn familie op de lange baan geschoven.
Graag deel ik een uitspraak van onze pleegzoon.
Hij was toen tien jaar.
Over hooggevoeligheid gesproken.
‘Familie is als je voelt dat je bij elkaar hoort’
Mijn moeder heeft vanaf mijn jeugd haar kinderen tegen elkaar opgezet en gebruikt voor haar emotionele uitspattingen en hang naar aandacht. Zij was altijd het slachtoffer en deed me veel pijn als het haar goed ging. Ze heeft me respectloos behandeld, maar ik heb dat niet ingezien. Ik zat in mijn rol haar te helpen als het niet goed met haar ging. Ik was zo geprogrammeerd en ging er heel ver in en vergat me zelf daarbij. Ik was vaak doodmoe en diep ongelukkig. Maar bleef haar steunen. Veel later nam ik haar in huis wat een ramp werd ze ondermijnde mijn leven en wilde dat ik alles voor haar betaalde. Na een gesprek met een bekende werd het duidelijk wat een narcist inhield. Ik vond mezelf terug en twijfelde niet meer aan mezelf. Via een rechtszaak moest ik haar uit het huis laten gaan. Want ze wilde niet vertrekken. Nooit een moeder gekend. Maar wel veel kracht uit inzicht en MIR methode gehaald
lieve mireille ik ben nu 65j. ik was niet gewenst door mijn moeder, heb veel trauma’s opgelopen en heb mij nooit lekker gevoelt bij mijn moeder, was veel liever bij mijn oom en tante daar voelde ik mij thuis ik heb vaak gedacht waren zij mijn lieve ouders maar, ben ook hooggevoelig en heb altijd [onbewust] te veel aandacht aan mijn moeder gegeven maar kreeg er niets voor terug, alleen maar afwijzingen heb hierdoor last van mijn spieren en voel mij erg stijf en eenzaam heb niet iemand om er over te kunnen praten mijn man en niemand snapt mij wat het nog moeilijker maakt. ik ben al wel super trots op mijzelf dank zij de MIR-Methode veel dank hier voor. lieve groetjes ursela en veel succes met jullie lieve werk wat jullie allemaal doen
Inderdaad alles erg herkenbaar.
Mijn schoonmoeder was er gelukkig altijd als een ware moeder voor mij.Mis haar nog steeds!
Mijn moeder is 93 maar in triest om na 10 jaar haar weer eens te bezoeken. Ze durft je niet recht in de ogen te zien en maar wijzen naar derden, niemand deugt. Ben blij er geweest te zijn en voel me nu pas vrij door haar, mijn broer en overige 2 zussen totaal los te laten. Zij schijnen te weten wat goed voor mij is.Slechts 1 zusje ervaart het zelfde als ik met haar een goed contact. Genoeg is genoeg.Heb hen allemaal vergeven vanuit mijn hele wezen en wens ze alle geluk toe wat ik mij zelf ook toewens.
Ik ben oudste van 5 kinderen en hoorde alleen maar dat ik niet deugde en een voorbeeld diende te zijn wat dat ook moge zijn. Had doodsangst voor mijn vader. Hij werd ziek en zelfs dat was mijn schuld! Toen ik 48 was hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder zeggen: zie je wel, ze kan wel wat! Ik liet toen een tekening zien en ben daarna succesvol gaan schilderen!
Mijn vader heeft inmiddels een goede plek in mijn hart! Zijn ziekte had hem “zachter” gemaakt, denk dat hij het bestaan beter begon te begrijpen, namelijk: dat dit leven op deze aarde niet alles is wat we zien, horen, voelen, maar dat wat we steeds denken zeggen en doen de grondoorzaak is van wat we scheppen……..
Toen ik 54 was ben ik vertrokken uit Nederland met een nieuwe partner ook dat werd heel duidelijk afgekeurd! Ben nu 68, het heeft bijna mijn hele leven gekost om uit dit web te geraken. Toch uiteindelijk een goede leerschool geweest en heb het geluk dat mijn kinderen mij als moeder en mijn ex-partner hun vader wel waarderen.
Onderling weer een fijn contact met een ieder!
Heb geleerd alles 180 graden om te draaien dus eens door de ogen van de ander te kijken, dat kan je goed helpen om begrip te tonen voor diegenen die het hele plaatje nog niet kunnen bevatten.
Dus het kan wel, liefdevol zijn naar elkaar toe! Voel mij dankbaar!
Herkenbaar. Tot 12 jaar geleden ik een artikel las van HSP. Yes, nu wist ik wat er met mijn dochter aan de hand was, maar nog veel belangrijker, ik vond de gebruiksaanwijzing van mezelf! Helaas stond familie hier niet voor open en ook ex man en vader van mijn 4 kinderen vinden dit onzin. Ik voel me vaak zo alleen. Nu mijn moeder ouder wordt, komt ze steeds naar mij en zegt, jij begrijpt me tenminste. Maar bewust wat afstand genomen van mijn “familie”. Doet pijn om geen erkenning te krijgen, terwijl het zo in de familie van mijn moeders kant zit. Zo jammer, ik had gehoopt dat ik mijn kinderen kon helpen, maar wordt steeds afgewezen. Verdrietig hierover maar fijn dat ik hier zoveel kan vinden wat wel bij me hoort en in de MIR kring gelijkgestemden ontmoet. Doet me goed
Toen ik nog jong was, had ik geen woorden om te beschrijven wat ik voelde, nl. een vondeling.
Geen zelfvertrouwen, geen eigenwaarde. Hoe zou dat hebben gekund met een moeder die minstens 1 keer per week gilde: ‘ik zal je kapot maken’. In mijn huwelijk was het niet veel anders, maar ik wist ook niet beter. Na het overlijden van mijn man ben ik in therapie gegaan. Daar kreeg ik het advies het boek van C.G.Jung: ‘Herinneringen Dromen Gedachten’, te lezen. Toen werd mij duidelijk dat ik helemaal niet zo raar was als ik dacht. Zo wist ik dingen die ik eigenlijk niet kon weten, zoals een vriendin me eens heeft gezegd. Een Eye opener was het boek voor me.
Het is een lange moeilijke, maar ook interessante weg geweest, maar ik voel me nu genezen van mijn verleden. Sta positief in het leven en ben mijn ouders zelfs dankbaar dat ze me, hoe onbewust ook, hebben voorbereid tot de studie van counselor. Ik heb geleerd de negatieve ervaringen ten positieve te kunnen gebruiken om anderen te helpen.
Nu heb ik een boeiend leven met vele vriendschappen en heb geleerd het tot levenskunstenaar te brengen.
Ik ben heel blij met de inzichten van de MIR methode, want er blijven toch wel altijd restjes van het verleden zitten. De MIR methode helpt mij via de heel duidelijke omschrijvingen verder aan mezelf te werken.
Dank Mireille
Hoi Mireille Zo herkenbaar over hooggevoeligheid inderdaad zie ik vaak op tegen feestjes ergens waar het heel druk is zoek ik al bij voorbaaat zo min mogelijk op.Te veel prikkels.
Beste Mireille,
Allereerst dank voor de MIR-methode! Het heeft werkelijk mijn leven veranderd en nu ik dit artikel over “familie” lees, moet ik je gewoon een reactie sturen! Dit artikel is zó 100% hoe ik mij altijd gevoeld heb, dat ik nu met tranen in mijn ogen zit! Heb sinds 2009 geen contact meer met een groot deel van mijn familie en dat voelt eigenlijk heel goed! Heb nog contact met 1 van mijn zussen, mijn zielsverwant, en mijn moeder die ik nog zie en dat is genoeg. Heb twee hele dierbare vriendinnen en een fijn gezin en sinds ik met de MIR-methode ben begonnen is er veel los gekomen. Kon mij weer herinneren dat ik als kind altijd iedereen in een “gekleurd waas” zag, maar ik dacht dat dat zo hoorde. Dit is sinds kort teruggekomen, evenals het uittreden uit mijn lichaam ‘s nachts. Dit had ik als kind zó vaak en het waren zulke ingrijpende ervaringen, dat ik er altijd huilend van wakker werd ‘s nachts. Kon aan mijn moeder niet goed uitleggen hoe ik me voelde en moest dan maar weer gaan slapen. Viel vaak uit mijn bed en werd daar erg mee gepest (op een goedmoedige manier, maar het voelde voor mij niet fijn). Door de MIR-methode is dit alles aan herinneringen weer boven gekomen en dat voelt goed. Ik heb heftige lichamelijke reacties gehad toen ik met mirren begon (was eigenwijs en deed de 9 stappen meteen allemaal!), maar nu brengt het me alleen maar goede dingen. Bloeddruk is verlaagd, kalknagel verdwijnt en voel me meer en beter geaard. Durf beter voor mezelf op te komen en daardoor is mijn hele houding veranderd, het voelt geweldig! Mijn oudste dochter is super hoogsensitief (haar missie is “helen”) en we herkennen veel bij elkaar, kunnen elkaar steunen en trots zijn op elkaar!
Dank je wel voor het belangeloos beschikbaar stellen van de MIR-Methode!
Lieve groet,
Nelleke
Familie, ik heb me nooit ‘thuis’ gevoelt..Ik ben geboren bij een moeder die pas na 6 maanden ontdekte dat ze zwanger van mij was..In die tijd een schande dus heeft ze snel een man gezocht als vader voor haar kind (mijn biologische vader had ze maar 1 keer ontmoet en kon ze niet meer traceren). Ik kreeg vrij snel nog twee zusjes. Het huwelijk bleek geen succes en toen ik zeven jaar was woonden we met z’n viertjes. Ik heb me nooit thuis gevoelt in dit gezin. Mijn zusjes waren zo anders en mijn moeder kon geen goede moeder zijn in de zin van onvoorwaardelijke liefde en steun geven. Ze had het zelf zwaar..Ik heb als kind altijd geprobeerd mijn moeder gelukkig te maken..Heb mijn biologische vader gevonden na een lange en zeer bijzondere zoektocht maar na de DNA uitslag was zijn vrouw zo overstuur dat er geen contact tussen vader en dochter mocht plaats vinden. Heb me heel erg afgewezen gevoelt maar het is wat het is. Blijkbaar is dit mijn pad.
Beste As,
Hoe mensen ingewikkeld kunnen doen he! En in die tijd ging het op deze manier. Voor jou bijzonder verdrietig. Ik hoop dat je steeds meer liefde en respect voor jezelf kunt voelen en er vrede aan kunt geven.
Sterkte!
Groetjes, Mireille
Beste As, een afspraak bij een Medium met een foto van jou zelf en je ouders of (personen) waar je vragen over hebt kan ook helend werken .. heb ik mochten ervaren misschien voelt dit idee ook goed voor jou ?
Ik heb altijd last gehad van een grieperig gevoel, ik merk door de MIR methode dat de negativiteit van mijn moeder de oorzaak is. Deze negativiteit heeft in mijn jeugd en studie tijd mijn immuunsysteem en daarbij mijn gezondheid beïnvloed.Ik werd ook niet begrepen doordat ik een ander mens was, wat zij vertaalden in zwart maken van mijn persoon.
zo herkenbaar dit artikel, precies het stuk waar ik nu mee bezig ben, maar wat als blijkt dat je vader waarschijnlijk niet je vader is, maar dat je opa je vader is, dat je door uit te spreken wat je als lastig vindt en met je sexueel misbruik naar buiten komt onterft wordt en uit de familie wordt gezet, eert uw vader eert uw moeder vindt ik zo’n lastige uitspraak, genoeg lieve vrienden en vriendinnen maar loslaten van je biologische familie vindt ik heel erg ingewikkeld, schuldgevoel en schaamte over het voelen dat het niet fijn was en niet goed voelt en als je dat gaat inzien en het voorzichtig bespreekbaar probeert te maken en wederom monddood wordt gemaakt, ondanks veel “getuigen” die erkennen wat er is gebeurd en hoe het was vindt ik heel lastig
Beste MJ,
Wat je hebt meegemaakt is ook intens en mens-onterend. Vooral dat jou verboden werd erover te praten. De enige weg is hen vergeven en het accepteren. Mocht het ooit boven tafel komen… eindelijk erkenning voor jou. Mocht het nooit boven tafel komen… aan jou de kunst om er vrede aan te geven en het te accepteren.
Veel sterkte en geluk gewenst!
Groetjes, Mireille
Beste MJ,
Ken je het boek van Alice Miller ‘het drama van het begaafde kind’?
Misschien is het iets voor je. Ik heb er veel aan gehad.
Sterkte.
Angelique
Beste Mireille,
Ik herken wat je schrijft. Ik was het mislukte buitenbeentje in ons gezin, ik kon het nooit goed doen, te anders, te lelijk, te lang, te dun enz. Zelfs op haar sterfbed heeft mijn moeder geweigerd me aan te kijken zo diep zat het. Ik heb in mijn leven mensen ontmoet waarbij ik me wel gekend en herkend wist en dat was wederzijds. Ik heb de diepe wijsheid van het sprookje: het lelijke eendje, ervaren. Het diertje werd door iedereen afgewezen, weggejaagd, het moest noodgedwongen op reis. Ergens op die tocht heeft het zijn zielenfamilie ontmoet, en was hij waar hij hoorde en mocht hij worden wie hij altijd al was. Het sprookje heeft bijgedragen aan de heling omdat ik ten diepste begreep dat ik ook die reis heb moeten maken om thuis te komen bij mezelf, dat de reis deel is van mijn levensweg.
Dag Mireille dat verraste me dit onderwerp.je weet dan dat je daar al jaren op wacht maar kunt het zelf niet accepteren omdat de behoefte om geliefd te zijn door je ouders zo zwaar telt dat je het telkens ontkracht.fijn de erkenning
Wàt een mooi artikel en herkenning. Dingen vallen steeds meer op de plek en krijgen vorm. Nooit erbij horen en nu zachtjes aan lukt het om er zonder naar gevoel vooraf, naar familieleden te gaan.Gisteren naar het kerkhof geweest en vroeg mij nog af waarom het nu eindelijk wel lijkt te gaan kloppen nu beide ouders al even zijn overleden, dat ik minder alleen lijk te staan en ik hun wel opval als familielid. Er lijkt een deur op een kier te staan. Ook de “andere familieleden” ontmoeten gaat met hele kleine stapjes. Weet nu door dit artikel dat ik daarop mag vertrouwen dat dat klopt. Hoop dat m’n vertrouwen daarin nog mag groeien maar dit artikel is weer een mooie stap verder. Dank je
Beste Mireille,
Familie heb je ?~!
VRIENDSCHAPPEN – Warme gloed om je heen moet je voor gaan en kost ook energie,
MAAR met resultaat op den duur .
BLIJ met jou MIR -Methode – fijn dat je er bent “oprecht medegedogen naar velen ~X !’Liefs Ansje.
Wat er onder het kopje “hooggevoeligheid” staat, kan ik mij helemaal in vinden. En ja ik voelde mij niet gehoord.Ik voelde mij vaak eenzaam en een éénling.Ben heel anders dan mijn moeder, vader en broer Ja ik heb uiterlijk wel wat van hen weg, maar van binnen totaal niets.
ik herken me er helemaal in.
Ik denk dat hooggevoelige mensen geboren zijn om licht en bewustzijn te brengen waar het donker is. Als we allemaal bij elkaar geboren zouden worden, missen we ons doel/hebben we geen bereik/nut; we hebben ieder onze ‘werkvelden’. #logica 😉 Grappig verhaal: Tijdens mijn studie psychologie moesten wij ons gezin tekenen. Ik tekende mijn vader, mijn moeder en mijn zus. Ons interpretatieboek werd er bij gepakt en o wee; als je (zoals ik) jezelf niet had getekend was er flink iets mis met je! Pas veel later heb ik begrepen dat het destijds juist gezond was om me niet te identificeren met ons disfunctionele gezinssysteem. Dat dat de weg eruit vrij maakt (en daarvoor noodzakelijk is; je hebt een zekere afstand nodig om helder te kunnen zien). Inmiddels heb ik me met mijn verleden en mijn ouders verzoend; zij hebben, hoe moeilijk soms ook, het licht omarmd en waarderen me voor wie ik ben. Mijn anders-zijn is van een vaak gevoelde ‘vloek’ een zegen geworden. Persephone, Leiden. Mooi en fijn artikel weer!
Aan het team van de MIR-Methode,
Heel herkenbaar voor mij….Ik heb me altijd een buiten beentje gevoeld, nu nog maar contact met 1 broer en schoonzus Maar wel een goede band met de fam. van mijn vriend. Weinig contact met mijn kinderen. Ik reageer hierop omdat ik wel Heel graag een <3 vriendin zou willen hebben, misschien vindt ik die hier wel op deze manier. Gr. Ans
Beste Ans,
Ja, wie weet vind je zo iemand. Waar woon je? Misschien zijn er mensen die een keer met je willen afspreken?
Groetjes, Mireille
Hai Mireille,
Thanks voor je snelle reactie, ik woon in Apeldoorn.
Gr. Ans
Ik ben 50 jaar en ik worstel nog altijd met mijn familie. Als ik er geweest ben duurt het een dag voordat ik weer een beetje mezelf ben.( vroeger was ik nooit mezelf, ik was altijd compleet in de war) Het kost me idd bergen met energie. Op dit moment kom ik er zo weinig mogelijk. Moeder is nu 82 jaar en er komt steeds meer zorg aan, dat vind ik moeilijk (ik zou zo graag vrij willen zijn in mijn leven, pas de laatste paar jaar besef ik dat ik vrij zou willen zijn van mijn familie.(moeder en 3 zussen)
Hoi leah, ik herken je verhaal. Moeilijke weg. Mijn uitgang was het breken met mijn moeder en via het sjamanenpad weer verbinding vinden. Eerst met de natuur, met de aarde, met mezelf en anderen. Op mijn manier. M’n eigen centrum en levenswiel vinden ipv daar steeds uitgetrokken te worden. Mindfulness en de mirmethode hebben ook goed geholpen. Wat mireille zegt klopte voor mij: als je het vroeger niet gekregen hebt, kun je het later in je leven alleen jezelf geven. Inmiddels heb ik na tien jaar weer contact omdat ik al doende voldoende losgekoppeld raakte. Ik wens je veel liefde toe van andere ‘familieleden’, zorg goed voor jezelf.
Dank je wel mireille voor je inzichten, je werk, je positieve aandacht. Vanaf mijn plek werk ik met je mee.
mooi geformuleerd! in mijn geval (als zwart schaap) was het ook veel afstand nemen; dan pas kun je naar jezelf kijken en rust creëren. Geef jezelf de liefde en aandacht die je altijd gemist hebt, want je bent het zo waard! Ik heb jaren lang geprobeerd toch hun aandacht te krijgen door veel aandacht aan hen te besteden en veel cadeaus te geven etc., maar dit heeft geen zin gehad. Nu ben ik er gelukkig achtergekomen dat dit totaal geen meerwaarde heeft. het besef geeft rust. Zorg goed voor jezelf en diegenen die voor jouw belangrijk zijn
Mireille bedankt voor je energie! ik wens iedereen het allerbeste