Verlies van een dierbare. Het is de harde kant van het leven. Waarom moest dit gebeuren? Waar is dit goed voor? Overlijdt iemand waar je zielsveel van houdt, dan is de realiteit zo bikkelhard dat het niet te hanteren is. Dan moet je je afsluiten, muren omhoog, ik ben er niet!

De grootste klap van het leven

Het is de grootste klap die je kunt krijgen. Je houdt zielsveel van iemand en ineens is die weg. Zomaar. Uit het leven gegrepen of na een ziekbed. BAM! Je krijgt een dreun die z’n weerga niet kent en bent volledig van de kaart. Soms loop je nog weken door, in het dagelijkse stramien alsof er niets is gebeurd. En dan zakt de waarheid, die koude, wrede waarheid langzaam naar binnen. Je dierbare is weg. Voor altijd. Onontkoombaar. Snoeihard.

Het leven is keihard

Het verlies van een dierbare zet je in één klap in de harde realiteit van het leven. Het leven is eindig. Het houdt een keer op. Om daarmee te leren omgaan, is misschien wel een van de grootste ‘lessen’ van het leven. Ik heb het lange tijd niet kunnen begrijpen: hoezo moeten mensen dood? Waarom moeten mensen zo aftakelen om uiteindelijk mensonterend te sterven? Waarom wordt iemand zomaar uit het leven gerukt? In de spirituele en religieuze wereld zijn er wel antwoorden op deze vragen. Toch zijn die antwoorden nooit voldoende. Het geeft schrale troost. De harde werkelijkheid is dat je je dierbare moet missen. Nooit meer zijn/haar stem horen. Nooit meer even elkaar aanraken. Voor altijd. Misschien word je na de dood ooit herenigd, maar daar heb je nu weinig aan: schrale troost.

Emoties die er niet mogen zijn

De emoties die met het overlijden van een dierbare de overhand nemen, zijn talrijk. Intens verdriet, maar ook frustratie of woede. Of misschien wel schuldgevoelens: “Had ik maar…”, omdat je denkt dat je het overlijden nog had kunnen voorkomen. Heb je er wel alles aan gedaan? Of schaamte omdat je opgelucht bent: “Wat ben ik blij dat hij eindelijk dood is!”, bijvoorbeeld wanneer je na jarenlange zorg voor iemand nu eindelijk weer vrijheid ervaart. Het zijn allemaal emoties die spelen en deze emoties mogen er niet zijn. Als je na 5 weken nog verdriet laat zien, kun je opmerkingen krijgen als: “Het leven gaat door.” Een enorm gevoel van onbegrepen zijn en eenzaamheid maakt zich dan van je meester. Het gevolg is dat je je emoties gaat onderdrukken. Je zet je masker op. “Ja hoor, met mij is alles goed!”

De MIR-Methode maakt emoties los

Emoties die er niet mogen zijn, komen door het doen van de MIR-Methode weer vrij. Je kunt daardoor verdriet gaan ervaren, of boosheid. Zonder dat je weet waar het vandaan komt, krijg je periodes van intense gevoelens. Het beste wat je kunt doen, is je eraan overgeven. Voel je je verdrietig, geef jezelf dan de ruimte om te huilen. Ben je boos, gooi het er dan uit! Sla op een kussen of ren de trappen op en neer. Weet dat de emoties gehoord en gezien willen worden. Alleen op die manier kun je ze oplossen. Dan ben je bezig met het echte verwerken. De MIR-Methode helpt je om de intense pijn te hanteren in deze heftige periode. En, het gaat voorbij!

Je hart openen

Mensen zijn logische wezens. Wanneer je iemand hebt verloren waar je zielsveel van hield, sluit je je hart af. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn en je voelt je zo belazerd door het leven! Om dat nooit meer te hoeven voelen neem je de beslissing: “Ik open mijn hart niet meer voor anderen. De kans dat ik weer zulke pijn ga voelen, is te groot!” Om jezelf te beschermen, doe je je hart op slot en laat je nooit meer gevoelens van intense liefde toe.
Doe je de MIR-Methode, dan laat je deze beslissing langzaam maar zeker weer los. De oude pijnen verdwijnen en je vermogen om intens lief te hebben, komt weer terug!

Herken je je in dit verhaal? Heb je steun aan de MIR-Methode? Laat het me hieronder weten. Dankjewel!
Met de toets ‘End’ op je toetsenbord spring je meteen naar het invulformulier. Persoonlijke gezondheidsvragen graag stellen aan een MIR-Methode begeleider!

Ik wens je toe dat je je dierbaren koestert, of ze nog leven of niet.
Sterkte en liefde gewenst!
Mireille Mettes