Home » Artikelen » 17. Woede? Leg je hart op je tong

P.S. Help je mee de MIR-Methode te verspreiden? Je doet me een groot plezier als je dit artikel wilt doorsturen naar anderen! Plaats gerust dit artikel op jouw Facebook-pagina of verstuur het via je email, Twitter of Linked-in! Gebruik de knoppen aan de linkerkant of hierboven! Dankjewel!

P.S. Ken je de MIR-Methode nog niet? Ga dan naar de home page. Bekijk daar de video en ook de uitgebreide instructievideo. Meld je ook aan voor de nieuwsbrief en de 6 weken begeleidingsmailtjes voor extra ondersteuning!

Hoe meer je leert, hoe gezonder je wordt!
Wil je meer achtergrondinformatie en extra krachtige MIR-Methode technieken leren? Meld je dan aan voor de Be the MIRror website. Daarop staan meer dan 90 video's, waarmee je jezelf de rest van je leven kunt begeleiden, wat je ook overkomt! Door lid te worden, draag je bovendien bij aan het wereldwijd verspreiden van de MIR-Methode. Dankjewel daarvoor!
Klik hier voor meer informatie.
Mireille Mettes

Reacties

17. Woede? Leg je hart op je tong — 158 reacties

  1. Hoi Mireille,

    Herkenbaar hoor! Van mezelf ben ik een vredelievend mens en geduldig en begripvol. Maar dat zie ik nu minder bij mezelf terug. Ik ervaar veel boosheid en uitspattingen en chagrijnigheid. Ik scheld vaker om mij te kunnen uiten (bv als iets mislukt of als ik mijn teen stoot enz…). Ik vind het moederschap heel erg mooi en daarnaast ook zwaar. Ik heb 2 heerlijke lieve, maar ook pittige kinderen van 1 en 4 en ik heb het gevoel dat mijn leven enkel bestaat uit het zijn van een “goede” moeder. En daarnaast nog een “leuke” partner. Ik mis enorm de rust en tijd voor mezelf. Alsof ik mezelf half kwijt ben. En ik kwam erachter dat ik mezelf juist een minder leuke moeder en partner vind door hoe ik mij gedraag. En ik wil mijn kinderen ook niet het voorbeeld geven dat je jezelf moet wegcijferen. Dus werk aan de winkel! Ik mag goed voor mezelf gaan zorgen en tijd en rust gaan creëren voor mezelf…
    En daarnaast vergevingsgezind zijn naar mezelf ipv mezelf te veroordelen vanuit schuldgevoelens.

    Een leerzame weg vind ik het.

    Liefs, Sarah

    • Beste Sarah,
      Ja dat is een pittige leerweg. Ik vind het ook ongeëvenaard zwaar om in je eentje 2 kinderen op te voeden plus een heel huishouden te runnen. In natuurgebieden waar mensen in groepen leven, wordt een jonge moeder altijd geholpen door de anderen om haar heen. Ik vind zelf dat dat beter zou zijn.
      Blijf verder zien hoe sterk je bent en dat als je bijvoorbeeld 1 middag per week voor jezelf zou nemen, dat je daar al enorm van op zou kunnen knappen.
      Veel sterkte en veel rustmomentjes gewenst!
      Groetjes, Mireille

  2. Hoi Mireille,

    Wat een geweldig iets is dit toch deze Mir methode. Dank voor dit.
    Ik wilde ff zeggen dat ik het voor mijzelf gebruik maar ook voor sommige van mijn massage klanten.

    Laatst was er iemand die super gefrustreerd en woedend was op de relatie met haar man en zoon. Ze reageerde vaak woedend op hun omdat ze hun gedrag niet begreep en afkeurde. Door het optimaliseren van met name haar aura kwam het niet meer zo binnen, kon ze het beter van een afstandje zien. Maar andersom werkte het ook: door haar aura kwam haar woede óók niet zo snel naar buiten! En met haar frustratie is ze nog bezig, is ws een vader loskoppel en basisbehoefte dingetje. Mooi hoe dit zo werkte en hoeveel meer ontspannen ze ervan werd.

  3. Gezien en gehoord willen voelen. In eerste instantie door mijn eigen familie (moeder en broers) maar zie in dat dat niet zal gebeuren op de manier waarop ik het van kinds af aan gewenst heb. In mijn huidige relatie mis ik dat ook. Mijn partner en ik levelen niet waardoor diezelfde frustratie naar boven komt. Waardoor hij steeds meer “dichtklapt” wat voor mij voor nog meer woede zorgt. Soms ben ik nu al op zo’n punt dat dat niet werkt en we dingen stil zwijgen, langs elkaar heen leven…dit geeft me nog meer het gevoel er niet toe te doen.

  4. Een groot gedeelte van mijn leven ben ik gericht geweest op anderen. Het aangeven van grenzen gebeurde vaak te laat. Dit omdat ik de ander in hun waarde wilde laten zijn, maar van binnen ervaarde ik iets anders.Ik gaf mijzelf weinig ruimte voor mijn behoeftes en daardoor liet ik mensen over mijn grenzen gaan.Totdat ik uiteindelijk in een diep dal kwam. Ik verloor mijn baan, financieel moeilijk en er was niemand die er echt voor mij was. Ik was diep teleurgesteld. Vanaf dat moment ben ik begonnen met het leren van grenzen aangeven. Mensen herkenden mij niet meer en ik kwam alleen te staan. Het gevoel van niet belangrijk te zijn versterkte, maar diep van binnen wist ik dat dit de weg is.
    Het gaat voor mij om de verbinding, het respecteren van elkaars grenzen en het vinden van een middenweg.
    Nu na lange tijd heb ik weer een relatie. Wat moeilijk is dit voor mij, maar ook voor hem. Ik ben extrovert en hij introvert. Ik heb behoefte aan communicatie en het delen van wat er in mij leeft. Hij heeft moeite met de diepgang en betrekt het regelmatig op zichzelf, waardoor het conflict groter wordt en hij uiteindelijk met modder gaat gooien. Door de onmacht en het niet begrepen worden (het oude stuk wat er altijd bij mij is geweest) komt de frustratie naar boven. Uiteindelijk ontaard het in boosheid en nog erger in woede.
    Het is zo verdrietig… IK hou van hem, maar we kunnen elkaar niet bereiken. Het blijft een aantrekken en afstoten. Dit kost zoveel energie. Uiteindelijk heb ik hem nu losgelaten.
    Maar ja de verwarring is er, blijft het mij achtervolgen. Zit de blokkade in mijzelf, is hij de spiegel voor mij geweest. Hoe heel je jezelf van al die oude pijn. Maar ook hoe zet je jezelf neer vanuit kracht in plaats vanuit boosheid. Wat als je wordt getriggerd in je oude pijn… is het dan ook echt geheeld. De MIR methode zal ik toepassen en ik weet dat het beter met mij zal gaan. Echter er is nog steeds de wens om gezien en gehoord te worden door de buitenwereld.

    • je beschrijft heel goed wat en hoe je je voelt, ergens zijn we denk ik ook opgegroeid met de gedachte er altijd voor anderen te moeten zijn, en onszelf niet zo belangrijk te vinden. Maar we zijn net zo belangrijk, indien niet belangrijker op die manier dat je niks kan geven aan anderen wanneer je jezelf niet vult met wat nodig is, en wanneer je niet krijgt wat nodig is. We hebben allemaal behoefte aan gezien,gehoord en begrepen te worden en daarnaast ook aan het respect van anderen. het is een eeuwige wisselwerking.Ik heb op een gegeven moment gedachtenveld therapie gehad,hielp enorm ook met beter inzien wie ik ben en wat ik nodig heb en hoe ik ervoor kon zorgen dat ik dat ging krijgen. Heb het mezelf aangeleerd, wat niet moeilijk is aboluut niet. Heb de MIR ook lang geprobeert, had niet het gevoel dat ik daarmee verder kwam helaas. In het engels heet die therapie emotional freedom technic, dat kan ik je zonder meer aanraden.Ik heb door die therapie dingen van vroeger een plek kunnen geven en ze beter kunnen verwerken. Want vaak ligt onze jeugd en opvoeding ook ten gronde aan hoe we ons voelen.Geef niet op Corrie, besef je waarde als vrouw/ mens in het geheel en ga niet aan de kant voor hen die je behandelen zonder respect, draai je dan om en loop weg, je verdient beter.

  5. Ja…vannacht nog kussens door de kamer gegooid…kon niet slapen naast mijn lief…ben naar beneden gegaan en daar kwamen zoveel tranen en boosheid…..omdat er zoveel verlangen is naar intieme intimiteit en ik niet genoeg heb aan omarmd in slaap vallen..ik wil kussen en vrijen maar voel me zoooo kwetsbaar dat te vragen…te laten zien dat daar zo een groot verlangen, zo een grote behoefte ligt, ik schaam mij er voor…ik uit het niet, versteen en kan niet slapen….en dan komen de boosheid en verdriet eruit…..en een gevoel van “niks meer willen”…..overweldigend vind ik het wat er allemaal in mij schuilt…..Dank je wel voor het artikel, helpt me te voelen en ja de dapperheid te vinden mijn hart op de tong te leggen, elke keer weer en weer en weer!

  6. Hallo Mireille, in 2006 heb ik lichaamswerk gedaan bij kasteel Opoeteren in België en een cursus communicatie gedaan met aikido oefening volgens het boek Geweldloze Communicatie en het systeem van Marshall B. Rosenberg. Achter iedere frustratie zit een behoefte en als je zo leert kijken naar jouw kwaadheid en voor jouw innerlijke kind goed zorgt, door een goede vader en moeder te zijn voor jezelf en te vragen aan het kind: Wat heb je nu nodig Gina, dan krijg je het antwoord al vanzelf. Mijn boosheid in het afgelopen jaar had te maken met de achterdocht van mijn omgeving vanwege mijn bewindvoering. Toen ik vorig jaar juli uit de bewindvoering kwam en uit de uitkering, nam mijn vertrouwen toe en doordat ik voor mijzelf goed assertief was opgekomen, is mijn belangrijkste blokkade eruit:namelijk frustratie om als verlengstuk van mijn moeder gezien te worden en dat mijn hartelijkheid werd uitgelegd als flirtgedrag. Doordat ik 1 week vrij heb genomen tussen Kerst en Nieuwjaar ben ik met mijzelf in retraite gegaan en ik ben dankbaar voor mijn hogere zelf en de steun van de spirituele wereld en de MIR-Methode dat ik nu luchtiger aan het leven ben, niet meer achterdochtig, een goede vader-moeder voor mijzelf die mijzelf alles gunt en geeft wat het nodig heeft. Je bent ook pas verlicht als je sterft zo licht als een veertje. Ik heb 3 weken een reinigingsritueel gedaan 3x per dag als volgt: Ik leef in het hier en nu en heb het verleden losgelaten en stuur licht en liefde aan allen die mij pijn gedaan hebben en ben diep dankbaar voor alle lessen. Dit is nu voor mij een dagelijkse affirmatie geworden. Ik voel mij bevrijd van alle ballast, ben autonoom en sta goed in het leven. Ik ben saamhorigheid en ik ben verbondenheid!!! Namaste Gina Erkens

  7. Mijn woede ,mijn diepe woede ,mijn enorme woede
    mijn jeugd doorgebracht in kindertehuizen daarna dapper dol verliefd in een zwanger huwelijk gestapt een kind kwam snel daarwaren wij ouders voor,dit kind zou ouders krijgen ! een vader en moeder ,al gauw kwam er een tweede kind de eerste een zoon en de tweede een dochter een rijkeluis wens !
    Onze overleed plots op zijn 29 e jaar ,ik vond hem dood in huis .20 jaar geleden
    En nu hoor ik dat onze dochter een beginfase heeft van Baarmoederhalskanker ……….godver de G……………geknokt om volwassen uit het kindertehuis te komen een zoon verliezen en nu onze dochter in deze situatie ……..ik ben woedend ,woedend woedend

    • Beste Frans,
      Woedend van onmacht, he? Zo oneerlijk allemaal… Heel veel sterkte met alles wat je door moet maken!
      Groeten, Mireille

    • Beste Frans,

      Jouw verhaal raakt mij diep. Niet omdat ik kan invoelen wat je doormaakt, daarvoor moet je er (helaas!) doorheen, maar om het diepe verlangen dat ik erin lees om voor iemand te zorgen. En dat dat een goed effect heeft op diegene en zijn / haar leven. De ontzetting die je overvalt als een gezinslid er plotseling niet meer is, of door een zware periode heen moet, geeft een machteloos gevoel. Na het plotselinge overlijden van mijn (ook veel te jonge) vader heb ik dit intens gevoeld, maar toen ik het eenmaal een plek gegeven had, kwam er ruimte om te zien wat de goede gevolgen ervan waren. Dat klinkt misschien vreemd, maar die waren er ook! Ik wens je van harte toe, dat je dit mag ervaren en daarnaast goede hoop voor de genezing van je dochter. Het is nog een beginfase, er is nog veel mogelijk. Hoop doet leven, niet omdat het een goede afloop garandeert, maar omdat het goed is om te hopen op iets dat je moeite waard is. Warme groet, Marie-Astrid

      • ik zit hier met een traan ,normaal ben ik dapper en sterk . Het is waar we hebben allen onze rugzak . Marie-Astrid dank je wel jullie reacties maken mijn woede stromen naar verdriet . Ja er is hoop ,ik zal dapper naast mijn dochter staan en natuurlijk haar moes ook . We maken geen drama ,moest even mijn woede kwijt …….dank je wel

  8. Wat bijzonder om net vandaag deze mail te krijgen, omdat de grote woede-uitbarstingen richting mensen en ‘iets’ waar ik me een aantal jaar heel erg voor heb ingezet iets is geworden waar ik me heel erg voor schaam.. Erkenning, denk ik, de behoefte om te helpen en iets te betekenen, waardevol te zijn en er dan ook bij te mogen horen… Dat is denk ik het intense verlangen dat er achter zit. Te groot om goed uit te leggen misschien.. Dank voor dit vandaag verzenden, ik ga het MIR-ren gelijk weer oppakken!

  9. Over woede, is voor mij zo herkenbaar. Zit sinds een jaar op kick boxen, waarbij ik goed begeleid wordt, maar heb moeite om het achterste van mijn tong (emoties) te laten zien, vind dat een ander dat niets aan gaat. Toch vind ik het jammer dat ik niet begrepen word, wil ook duidelijkheid van iedereen , terwijl ik moeite heb om mij duidelijk uit te drukken tegen vreemden??? loop mezelf in de weg constant omdat ik niets van mezelf begrijp.

    • Beste José,
      Het is ook altijd een grote kunst om je zo te uiten dat anderen zich niet gekwetst of schuldig voelen. Ik heb zelf veel gehad aan de cursussen van geweldloze communicatie, waarin je op een veilige en zachte manier leert je gevoelens te uiten.
      Dankjewel voor het vertellen!
      Groetjes, Mireille

  10. Wat een mooi stuk over het onvervulde verlangen. En ja, ook ik ken het, mijn woede-uitbarstingen. Het grote verlangen gehoord te worden. Een oud stuk, wat ik als kind heb gemist en wat ik heb leren zien en helen. En een verlangen van nu, om mijn missie in de wereld te kunnen zetten. Ook dat krijgt nu steeds meer vorm.
    Een prachtig proces van heel-wording.

  11. Beste Mireille,
    Zo herkenbaar wat je schrijft. Ik leef al heel wat jaren met een alcoholist samen en ik ben woedend geweest om het drinken. Nu is er eindelijk hulp en ik dacht dat het met mij dan wel beter zou gaan maar ik voel zo mogelijk nog meer woede en frustratie. Ik hoop dat er een tijd mag komen dat mijn man me meer serieus zal nemen, dat hij kan luisteren naar wat het met mij en ons gezin heeft gedaan. Dikwijls heb ik geprobeerd dat te vertellen en uit te leggen maar hij doet het af als onzin en flauwekul. Ik weet niet of dat echt is wat hij ervan vindt, misschien is het een houding omdat de waarheid te pijnlijk voor hem is? Hoe het ook zij, ik voel me niet gehoord, niet gezien, niet gevoeld. En ontzettend kwaad omdat ik zo mijn best heb gedaan en nu mag dealen met de negatieve kanten en de schade van het drinken. Onder mijn woede zit een groot verdriet en ik ben bezig om dat te helen.Ik ben pas voor de eerste keer naar een lotgenoten avond geweest en dat was erg fijn, ik voel me gesterkt door deze mensen. Voor een deel ben ik ook woedend op hoe het in Nederland gaat als iemand verslaafd raakt. Het drankprobleem en alles wat ermee samenhangt is al vele jaren bekend bij de huisarts. Daar ben ik regelmatig geweest omdat ik het niet meer aankon en klachten kreeg en heb. Ook mijn kinderen gaan er aan onderdoor en dat vind ik zo vreselijk, ik heb daar veel verdriet van. Ik vind het eigenlijk heel raar dat een heel gezin van 7 personen er onderdoor moet gaan, totdat er een verandering en/of hulp op gang komt. Ik ben absoluut niet voor gedwongen opnames maar ik vind het ook vreselijk zoals het nu gaat. Men zegt dat de verslaafde zelf om hulp moet vragen en erachter moet staan om die hulp tot een succes te maken. En ondertussen gaat de ellende voor het gezin maar voort en voort. Ik ben ook kwaad op mensen die mijn man de hand boven het hoofd houden en zijn gedrag vergoelijken. Ook ben ik kwaad op mensen die je in de steek laten. Een verslaving heeft invloed op zoveel aspecten in het leven, binnen een huwelijk en gezinsleven en daarbuiten. Dank voor je artikel, het heeft weer wat meer helderheid gebracht.

    • Beste,
      alanon, ondersteuning voor familie en en vrienden van alcoholisten,
      alateen special voor kinderen van alcoholisten
      en ACA, voor volwassen kinderen uit alcoholische en andere disfunctionele gezinnen. STERKTE

  12. Beste Mireille,

    Dank je wel voor je heldere uitleg over woede.
    Ik ben er al lang mee bezig om de mijn woede explosies te begrijpen en te vertalen naar mijn behoefte. Maar dat lukt me niet altijd. Later vaak wel, als ik er over nadenk. Het hart op de tong is dan dus nog toekomstmuziek.
    Gisteren ben ik bijvoorbeeld woedend geweest omdat een hondenbezitter het dominante gedrag van zijn hond tegenover mijn bange hond o.k. vond en toestond “dat doet ze altijd, maar ze bijt nooit”. Het lukte me (weer)niet om te zeggen wat mijn behoefte was, n.l. het respecteren van de behoefte van mijn hond om een gepaste afstand tot zijn hond te houden. Ik laat alleen merken dat ik het er niet mee eens ben, door te zeggen dat dit gedrag niet nodig is en door boos weg te lopen. De boosheid ebt langzaam weg, maar er is in plaats van woede nog een tijd een zere plek vanbinnen voelbaar, het is dan ook alsof ik daar misselijk van word.
    Mijn woede heeft vaak te maken met grenzen die overschreden worden, van mij of van mijn hond in dit geval. Het wordt wel duidelijker en makkelijker te hanteren maar heb nog een weg te gaan! Jouw artikel helpt me, om de koe bij de horens te willen pakken wanneer het nodig is! Bedankt Mireille! Groeten van Tineke

  13. Wat een mooie uitleg, ik heb, maar gelukkig is het steeds meer had, veel woede in me, en het beeld van de vulkaan dat herken ik ook, die gaat deze zomer uitbarsten maar dan vuur dat gericht is op de juiste zaken:
    – een nieuwe liefde (met wie ik me al verbonden voel maar nog onderweg is)
    – mijn missie helemaal neerzetten
    – samenwerken
    – verhalen vertellen en de familiegeheimen die ik al zo lang meedraag eindelijk kunnen uiten (ben al begonnen met schrijven)
    Beetje bij beetje begint dit zich al te manifesteren en dat geeft vertrouwen, de woede is in een hoog tempo aan het zakken. Door jou tekst begrijp ik hoe het met elkaar verbonden is, dank je wel daarvoor!

  14. He fijn dat je dit onderwerp beschrijft. Woede heeft voor mij een negatieve klank, vanuit mijn kinderjaren al. En vooral sinds ik met spiritualiteit bezig ben. Boosheid is slecht.
    Ik ben vaak te aardig, geef mijn grenzen niet aan en dan ontplof ik. Ik heb het wel steeds eerder door. Vooral als mensen mij belazeren, ik voel me niet gezien. Een vriendin die geld van mij leent, belooft het aan het eind van de maand terug te betalen en dat na 3 maanden nog niet heeft terug betaald, omdat ze het aan andere dingen heeft uitgegeven. Bovendien draait ze om de waarheid heen. Ik ben van de week ontzettend boos geworden. Het is eigenlijk heel vreemd, want meestal kan ik heel goed met mensen over moeilijke zaken praten. Dat probeer ik dan ook, maar in dit soort lastige gevallen, zijn we bezig met ‘nietes en wellis’. Ik heb haar nu vanuit rust een mail gestuurd, waarin ik beschrijf hoe ik me voel en dat ik graag een gesprek wil, waarbij we naar elkaar luisteren. Een persoon praat, de andere luistert en dan omgekeerd. Ik heb nog geen reaktie gehad.

  15. Ik zat 22 jaar in mijn geliefde boekenvak en was een prachtige carriere aan het maken. Het vak is mijn leven. Ik ontmoette er mijn vrienden en mijn man. Toen werd ik ontslagen door een manager die mij te eigenwijs vond. Een voorbijganger in het vak die niet voor boeken voelt wat ik er voor voel. Daarna kwamen de woede aanvallen bij mij. Zomaar uit mijn werkend leven gezet worden door een incompetente manager. Vooral tegen mijn man die pronotie kreeg in die tijd. Waarom hij wel? Ik ging Mirren en ik deed een opleiding tot trendwatcher. Nu werk ik voor mezelf in hetzelfde vak. Woede komt bijna nooit meer opzetten. Ik doe er weer toe en ik word weer gehoord…

  16. Hallo Mireille,
    Ik ben al erg lang aan het worstelen met boosheid en frustratie.Ik herken dan ook goed wat je schrijft in de laatste Mir-Leg je boosheid op je tong.
    Maar als je dat doet kan je jezelf aardig in de problemen brengen dat is mijn n.l. overkomen.
    Dus ik zou daar ook graag beter om leren gaan.
    Ook ben ik weer begonnen aan de MIR-Methode wil toch wel ervaren of ik daar rustiger van wordt?
    Groetjes José

    • Beste José,
      Ja, dat is wel wat er uiteindelijk gebeurt. Dat het makkelijker wordt om te voelen wat er onder de woede zit. En de woede zelf wordt minder ontvlambaar. Fijn dat je de MIR-Methode weer gaat doen! Ik hoop dat je woede al snel milder mag worden.
      Groetjes, Mireille

  17. Ik herken alles wat je schrijft, ik wil zo graag afvallen ben daar ook hard voor aan het werk,maar het gaat er moeilijk vanaf dat is toch wel een van mijn frustraties waar ik erg boos om kan worden.

  18. Beste Mireille,

    Ik ben nu voor de tweede keer begonnen met de mir methode. De eerste keer was het teveel.
    Nu ben ik rustig aan het opbouwen.

    Het lijkt erop dat mijn dochters met mij mee veranderen. Ze zijn alletwee eerst verkouden en benauwd geworden en nu zijn ze rustiger. De oudste kan nooit alleen zijn, wordt snel boos maar ze is al bijna een week rustig, zit goed in haar vel.
    Gisteren zei ze zelfs. He ik heb gewoon een paar uur niks gedaan en het was niet erg. Ik kan het gewoon. Ze heeft ook het gevoel dat ze zich niet meer zo hoeft te bewijzen. Heel mooi.
    Kan het dat ze mee profiteren van de MIR-Methode terwijl ik het alleen doe?

    Groetjes
    monique

    • Beste Monique,
      Ja, dat kan. Als de moeder ontspant en loslaat, ontspannen kinderen vaak mee!
      Ben blij voor jullie!
      Groetjes, Mireille

    • Beste Monique,

      Je vormt samen met je kinderen een systeem, waarin veel meer van elkaar gevoeld wordt dan we ons bewust zijn.
      Het zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat jouw kinderen jouw onrust hebben weerspiegeld. Misschien jouw gevoel van ‘je moeten bewijzen?’
      Hoe het ook zij, doordat je als ouder heelt, mag er heling plaatsvinden in jouw systeem.

      Prachtig dat je dit jezelf gunt en daarmee je kinderen.

  19. Beste Mireille,
    Twee jaar terug heb ik de MIR-methode zeker zeven maanden gedaan. Heel veel baat bij gehad, o.a. mijn huid werd stukken beter, zelfs een moedervlek heeft los gelaten en ik voelde mij relaxt en lekker in mijn vel.

    Nu ben ik weer gestart, omdat ik merk dat ik in een negatieve spiraal zit. Last van pijn in stukje van mijn onderrug, linkerbil en linkerbeen. Af en toe slapend gevoel in het been. Naar dokter mee geweest, foto´s en echo´s gemaakt, niets te vinden. Paar maanden fysiotherapie gehad wat een beetje hielp, paar maanden acupunctuur gehad zonder resultaat. Dokter heeft nu zoiets leer maar leven met die pijn. Met 48 jaar vind ik mijzelf echt te jong om dat te accepteren en pijn is daarnaast een signaal van het lichaam dat er iets niet ok is. Dat gaan negeren voelt zo tegenstrijdig.

    Door de pijn minder bewegelijk, waardoor ik wat kilo´s ben aangekomen en de pijn hindert mij om juist in beweging te komen, terwijl ik dat graag wil. Bewust help ik iedere week mijn zoon met zijn krantenwijk, waardoor ik een uur aan het wandelen ben. Daarna kan ik vaak niet goed meer lopen.

    Ik had een goed lopend eigen bedrijf, bewust gekozen ander vakgebied te kiezen om daar mensen mee te helpen. Mijn energie gestoken in 2 zware internationale certificeringen op dit vakgebied, die ik heb gehaald. Maar ik loop tegen enorme weerstand en onwil aan in dit vakgebied. Het is een erg gesloten wereld en nieuwe toetreders worden niet geaccepteerd. Ondanks al mijn energie lukt het niet om opdrachten binnen te halen, iedere keer onder het mom dat ik op dat vlak geen ervaring heb. Heel frustrerend, omdat ik weet dat op dit gebied heel veel mensen nodig zijn de komende jaren.

    Resultaat is dat ik nu al een paar weken echt woedend ben over mijn lichamelijk situatie, maar nog meer dat mijn werk geen resultaten oplevert. Ik was altijd iemand die bergen kon verzetten, altijd bereikt wat ik wenste. Op dit moment bots ik met iedereen, heb ik steeds ruzie, hoeft er maar iets verkeerd gezegd te worden en ik ontplof. Aan de ene kant wil ik door iedereen met rust gelaten worden aan de andere kant wil ik actie ondernemen om juist deze situatie te keren en gewoon weer mijzelf te zijn.

    Ben gisteren weer begonnen met de MIR-methode en hoop zo dat ik deze negatieve spiraal van aan de ene kant woede en aan de andere kant lichamelijke klachten kan doorbreken.

    Liefs, Esther

    • Beste Esther,
      Zo helder hoe je het beschrijft. De pijn in je linkerbeen… zou je de route van de galblaasmeridiaan eens willen bekijken? Staan overal op internet. En ik ga hem nog in de meridianencursus laten zien en uitleggen. Kan veroorzaakt worden door de diepe frustratie die je voelt. Ik hoop van harte dat de MIR-Methode de weg in het nieuwe vakgebied voor je mag openen! Pijn in heup, benen of voeten wil ook nog weleens aangeven dat je stappen wilt/moet zetten. Daar zit je al middenin, dus hoop ik dat je de stappen binnenkort kunt gaan zetten!
      Sterkte en veel geluk!
      Groetjes, Mireille

      • Beste Esther, pijn in onderrug, heupen, billen en benen komt ook vaak doordat één of meerdere wervels in het onderste deel van de wervelkolom niet in de juiste stand staan. Dat kan zijn ontstaan door een val of een ongeluk of door vertillen.
        Een orthomanueel arts kan dat weer herstellen. Grote kans dat dat je kan helpen.

  20. Vroeger was ik een stil en teruggetrokken meisje met nul komma zelfvertrouwen . Door de klappen van het leven heb ik geleerd om voor me zelf op te komen en niet meer over me heen te laten lopen . Dat was een jarenlang proces .

    In mijn werksituatie kom ik geregeld situaties tegen waarin collegas , me onderuit proberen te halen en onwaarheden vertellen en zelfs verhalen verdraaid terug koppelen richting manager .
    Je raad het al……ik kom dan in een ongelukkige situatie te zitten.
    Ik kan daar heel boos van worden en heb de neiging om me dan steeds te moeten verdedigen . Dat doe ik dan ook , maar het lijkt erop dat het geen zin heeft dat te doen omdat er een paar collega s zijn die onder een hoedje spelen . Daar is moeilijk tegen op te boksen , want als meerdere collegas het zeggen dan wordt het verhaal of de klacht toch geloofd en aangenomen als waarheid .

    Dit maakt mij erg ongelukkig en verdrietig……ik ben dat boksen beu ..meer dan beu . Hoe meer ik erover nadenk hoe bozer ik wordt .
    Het liefst kapte ik met mijn baan , maar geen werk hebben is geen optie .

    Nu las ik vandaag je artikel over het uiten van boosheid . Ik ben bij mezelf nagegaan wat mijn diepste verlangen is betreffende collegas . Ik wil me gesteund voelen , wil collegialiteit , begrip ,en bovenal eerlijkheid .

    Betreffende mijn werkzaamheden verlang ik naar een minder hoge tijdsdruk en ook menselijkheid richting personeel .
    Ik werk in de zorg , alles moet snel goed en liefst perfect want kwaliteit staat hoog in het vaandel . Daar en tegen wel minimale bezetting .

    Ik merk ook dat collegas er moeite mee hebben dat ik mondig ben . Maar dat mondig zijn helpt niet altijd , heb ik het gevoel .

    Ik weet het even niet meer …..het maakt mijn zelfvertrouwen wankel …

    • Beste Clair,
      Je zult spreken namens vele vrouwen, vermoed ik. Je diepste verlangens zijn nu net de woorden die je zou kunnen uitspreken. Om te laten weten waar je naar verlangt, wat je mist. Je hoeft niet aan jezelf te twijfelen, je zit in een situatie waarvan de organisatie steeds minder menselijk is geworden en jij bent iemand die daar misschien wat verandering in kan brengen.
      Sterkte en vooral geluk gewenst!
      Groetjes, Mireille

    • Clair, onder jouw stukje tekst had mijn naam kunnen staan. Dat boksen (vechten) heeft mij uitgeput. Want tegen wie vecht je eigenlijk……? Ben nu aan het herstellen van een burnout en door onzekerheid of ik wel mijn baan zou behouden in een depressie geraakt. Van het weekend heb ik een stukje tekst op het internet gevonden: “Durf te falen, verlies eens die strijd. Streef niet naar perfectie, omarm je kwetsbaarheid”. Deze raakte me erg. Ik ben dat vechten ook moe. Maar dan ‘moet’ ik het idee loslaten ‘perfect’ te moeten zijn. Ik ben onzeker ‘ja’. Maar ik ben goed genoeg. Ik hoef niemand iets te bewijzen, harder te werken, beter mijn best te doen. Ik ga nu aan mijzelf werken…..want van die burnout (wake-up call) ben ik behoorlijk geschrokken.. Want je kunt van alles en iedereen wat vinden (doe ik ook). Maar wij zijn degene die de ‘last’ dragen. Maar zie dit alles wat je meemaakt en voelt en waar je verdrietig en boos om bent als inzicht. Een gegeven waar je iets mee kunt, waar je aan kunt werken. Toen ik voor mezelf na, vele maanden huilen, paniekaanvallen en op iedereen incl. mijzelf boos te zijn geweest omdat ik bang was om mijn baan te verliezen (waar ik doodongelukkig was) heb ik voor mijzelf gekozen. Ik dacht, dit is het allemaal niet waard. Er is een leven na dit bedrijf (waar ik bijna 20 jaar werkzaam was en altijd hard heb gewerkt). Toen ik het losliet en het ‘aanvaardde’ dat ik zelf weg wilde bij dit bedrijf kwam er een rust over mij heen.

      • Bedankt voor je reactie Amber en gelukkig heb je de keus kunnen maken om het bedrijf te verlaten om met wat nieuws te beginnen .Een hele verademing en verlossing zal dat zijn . Dapper dat je het hebt gedaan !
        Als ik 30 jaar jonger zou zijn zou ik , denk ik , die stap ook zetten . Gezien mijn leeftijd is me dat te riskant en geen optie . Dus ik zal een andere manier moeten zien te vinden om het hoofd boven water te houden . Ik denk ( nu zoveel maanden later nadat ik bovenstaand bericht geplaatst heb ) dat me dat redelijk begint te lukken .
        Inzicht en accepteren dat je niet perfect hoeft te zijn ( en ook niet kunt zijn want dat is niemand ) is een goed ding . Daarna komt het leren anders reageren als dat je gewend bent , dat wordt een stuk lastiger .
        Ik probeer het maar het gaat met vallen en opstaan .
        Een ding heb ik wel al goed geleerd en dat is loslaten van alles waar ik geen invloed op hebt of niet kan veranderen . In mijn hart zou ik anders willen , ja dat gevoel blijft . Daarom probeer ik te roeien met de riemen die ik heb .

        • Geef niet op ! Het is een lang groeiproces voor ieder van ons, in wat wij echt anders willen. De gulden middenweg bestaat maar dat betekent dan ook op andere raakvlakken gematigder reageren en prioriteiten dienen. Niet mensen
          Liefsx Kati

  21. Hallo Mireille,
    Ben wel een beetje verbaasd over dit artikel, dat je boosheid moet uiten. Het lijkt me dat je de gevoelens of je mening moet uiten waar het eigenlijk om gaat, boosheid is eerder een vorm van onmacht en frustatie dan kracht. Je bereikt er niets mee. Niet bij de opvoeding van kinderen of dieren niet binnen je relatie en ook niet op de werkvloer. En dan je uitspraak:”Boze mensen zijn ambitieus” en dat het woede en frustatie oplevert wanneer ze zich in hun missie,hun levenspad gehinderd voelen, heb ik moeite mee. Ik ken genoeg mensen die hun ambities en doelen hebben nagestreefd en daarin ook zijn ondersteund, maar niet tevreden zijn en nooit genoeg hebben. Ze willen nog meer erkenning nog meer aandacht altijd op zoek naar podium en voetstuk. En ondanks alle vervulling van hun wensen en dromen toch vaak boos en ontevreden zijn .Ze worden zeker niet in hun missie en op hun levenspad gehinderd zoals je zegt, het tegenovergestelde is zelfs waar.
    Misschien zijn ze wel teveel met zichzelf en hun ambities bezig waardoor zij niet gelukkig kunnen zijn.

    Hartelijke groet

    • Hai Paula,
      Ja, zoals je het opvat, kan ik niet anders dan het met je eens zijn. Ik vind die boosheid meer een frustratie en ‘verwend’ zijn dan een boosheid omdat je onrecht wordt aangedaan en voor jezelf opkomt. Ik ben er eigenlijk vooral verbaasd over dat er mensen zijn die nooit boos worden en waardoor anderen geen rekening met hun ‘hoeven’ te houden. Jouw uitleg is natuurlijk ook waar. Boosheid kent blijkbaar vele gezichten. En mensen die maar ontevreden blijven opeisen, nee, daar kan ik ook niet blij van worden.
      Dank voor de aanvulling!
      Groetjes, Mireille

      • Mireille, Heb moeite met onterechte agressie , zoals bv in het verkeer en begrijp ook niet waarom mensen zo reageren. Ben zelf ook niet foutloos, maar waarom is het zo moeilijk voor sommigen om je oprecht te verontschuldigen bij een forse verkeersfout? Je moet wel een ongeloofelijke hufter zijn om iemands huid vol te schelden die je zelf notabene bijna omver hebt gereden.
        The more I know about people, the more I love my dog.

        • Beste Elles,
          In het verkeer is het heerlijk schelden achter de veilige autoruiten, vaak agressie die mensen op andere plaatsen niet durven te uiten. En bij aanrijdingen is de agressie meestal een vecht/vluchtreactie. Mensen worden dan agressief vanuit de schrikreactie. Ook niet lekker… In zo’n geval zou je trouwens wel de MIR-Methode EHBO kunnen doen. De EHBO bij agressie van anderen.
          Groetjes, Mireille

    • Volkomen met je eens, Paula. Deze frustranten ken ik ook gewoon een gebrek aan zelfkennis en je ten onrechte gefrusteerd voelen. Heb het helemaal gehad met de korte lontjes, ik reageer meestal maar niet omdat je dergelijke graftakken anders nog kwaaier maakt dan ze al zijn negeren is de beste optie. Alleen is dat niet altijd prettig voor je eigen gemoedsrust omdat je je toch onterecht behandeld voelt

  22. Hallo Mireille,

    Mijn verlangen is om geaccepteerd geworden, serieus genomen.
    Ik ben al heel vaak en met name door me moeder niet serieus genomen in het leven.
    Zij heeft geleerd haar emoties niet te uiten vanuit haar opvoeding.
    Ik daar en tegen ben heel open en ik ben muzikaal.
    Ik wil ook wat met die muzikaliteit en zodat ik mijn boodschap kan uitdragen aan de hoorders!
    Ik heb heel veel woede uitbarstingen gehad vroeger maar dat was vooral omdat mijn ouders mij niet begrepen of wouden horen?
    Ik merk nu met de MIR-Methode ik beter leer omgaan met mijn woede en beter mijn energie verdeel.
    Zo ook vandaag toen ik voorrang had op een weg met de fiets en een vrouw met haar vriendin op de fiets dat niet beviel en me uitschold voor geit.
    Ik heb voor het eerst niks gezegd!
    En of dat hielp!
    Ik ben echt blij met de MIR-Methode en ben van plan hem zo lang ik hem nodig heb te gebruiken!
    Ik doe de MIR-Methode nu langer dan 6weken iig.
    Dank je Mireille! Want toen ik eraan had ik nooit gedacht dat het zou werken.
    Mvg tjitske

    • Beste Tsjitske,
      Boos worden, omdat je niet begrepen wordt… ja, kan ik me veel bij voorstellen. Lijkt me een hele goede reden! En hoe gaaf dat je je vanochtend kon inhouden bij die vrouw. Mensen zitten vol hoogspanning en als ze eindelijke een reden hebben om het eruit te gooien, zullen ze dat niet laten. Als je daar niet op reageert, en het kunt inzien dat zij voor een probleem hebben, sta je krachtig!
      Ga zo door!
      Groetjes, Mireille

    • Tjiske ,Je zegt ;” Zolang ik hem nodig heb te gebruiken”
      Maak er een gewoonte van ze iedere dag te gebruiken .
      Ze doet zoveel goeds ….waarom zou je er dan mee stoppen ?
      Iedere dag een paar minuutjes met jezelf en je gezondheid bezig zijn
      is toch niet teveel gevraagd van ons .
      Dat is iets dat je gans je leven kan doen en het kost je niets ….
      Dat houd de dokter buiten …;
      Leve Mireille die dat aan ons leerde gebruiken .
      En het werkt voor alle ongemakken die ons te beurt vallen.
      Doen,doen Tjiske je zult er wel bij varen.

  23. Als ik minder goed in mijn vel zit, ben ik met name naar mijn man heel snel geirriteerd. In alles wat hij doet zie ik dan wel iets negatiefs. Ook bij andere dingen/emails/opmerkingen denk ik vaak eerst negatief en moet ik enorm veel moeite en zelfchecks doen om ‘normaal’ te reageren. Ik realiseer me dat ik dan eigenlijk boos op mezelf ben dat ik zo negatief denk, en dat de ander het waarschijnlijk helemaal niet slecht bedoelt. Er is bij mij een enorme faalangst, bang dat ik het niet goed doe, bang dat ik niet genoeg aandacht krijg, bang dat ik dan verlaten word. Rationeel weet ik dat het niet zo is, dat ik echt niet snel ontslagen zal worden en dat mijn man me echt niet zo snel zal verlaten, maar emotioneel is een ander verhaal. Ook vind ik veel dingen en zeg dus al snel ergens ja op waardoor ik dan teveel doe. Ik kan me van een klein iets zo enorm wanhopig voelen dat ik geen raad met mezelf weet op dat moment. Mijn man krijgt dan vaak ongegronde verwijten naar hem toe die eigenlijk een schreeuw om liefde en aandacht zijn. Ik ben iedere keer trots als ik mezelf weet in te houden en het dus niet op hem negatief afwentel, als ik de tegenwoordigheid van geest heb om te beseffen dat ik met een angst te maken heb en hem zeg dat ik even een knuffel of wat aandacht nodig heb.
    ‘Loslaten’ is een belangrijk woord voor me dat me helpt om me niet alles aan te trekken, me niet overal verantwoordelijk voor te voelen en minder veeleisend naar mezelf te zijn. Ook belangrijk voor me is het besef dat anderen ook niet perfect zijn, dat anderen ook wel eens negatief denken en dat ik dus ook niet perfect hoef te zijn. Ook al hoop ik serieus dat anderen niet de wanhoop voelen die ik soms voel, en kan ik me dat ook maar moeilijk voorstellen. Ik voel me af en toe een emotioneel kruidvat. Ook heb ik veel moeite om goed voor mezelf te zorgen. Ik heb moeite om op tijd te gaan slapen (als ik dat doe dan ben ik snachts weer wakker), (regelmatig) te sporten, gezond te eten en weinig alcohol te drinken. Ik wil t wel maar t lukt me maar sporadisch. Soms denk ik dat een gedeelte in mij mij het liefste ongelukkig houdt, bang voor succes, ongeloof dat dat voor mij weggelegd is. Terwijl ik het in me heb. Dat weet ik ook, maar iets lijkt me tegen te houden, me onder de duim te houden. Bang voor succes. Bang dat ik dan niet meer bij de rest hoor ofzo. Gelukkig kan ik ook genieten en probeer ik goed naar mezelf te luisteren en mezelf de rust en aandacht te geven die ik nodig heb en niet boos op mezelf te zijn als t eens een keer niet goed gaat. Loslaten dus. Soms lukt het wel, soms lukt het niet.
    Maargoed, ik heb vandaag MIR-Methode ontdekt via een vriendin en ben er direct mee begonnen. Ben benieuwd.

    • Beste Marie-José,
      Mijn complimenten voor hoe scherp je naar je eigen gedrag kunt kijken! Die zelfbeschouwing is echt al meer dan de helft van de oplossing! Je hebt alleen nog last van oude ingesleten patronen die je met de MIR-Methode laagje voor laagje uit je systeem kunt krijgen. En ja, angst voor succes is iets dat heel veel mensen kennen. Het is ook heel Nederlands om je Nederig te houden. Vooral niet opvallen, jezelf klein houden, in de massa opgaan. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’ Komt goed. Je gaat stappen zetten en in het tempo dat jij het prettig vindt. Zo is de MIR-Methode ontworpen, dus ga er vanuit dat je je kunt ontwikkelen zoals het voor jou fijn is.
      Veel geluk!
      Groetjes, Mireille

    • Beste Mj. Het lijkt wel of je mijn verhaal hebt opgeschreven. Mijn hemel wat herkenbaar. Wat goed dat je het zo helder kunt formuleren. Zo diep was ik nog niet in mijn ziel binnengedrongen! En ik zou nog wel zo graag schrijver willen zijn.
      Maar nu ik over jouw woede lees, steekt ineens de enorme ,,schipbreuk” de kop op, van een ambitieus interviewproject anderderhalf jaar geleden. Ik had het zelf een jaar of vijf ervoor opgezet maar het werd mij door vuige manipulaties zomaar uit handen genomen. Daarna was de wereld gewoon een stuk minder leuk. Bedankt dat je mijn onderzoek naar mijn woede zo op gang hebt geholpen. Ik denk dat ik dank zijcjou wel weer ff verder kan.. C

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Vul alleen je voornaam in!

P.S. Je reactie zal niet meteen zichtbaar zijn op de website, omdat die eerst door ons gelezen wordt. Soms kan dat even duren wanneer we veel reacties ontvangen. Let op! Persoonlijke gezondheidsvragen worden niet beantwoord. Stel deze aan een MIR-Methode begeleider. Hartelijke groeten, Team MIR-Methode.