231. Na de bevalling: roze wolk of grijze wolk?
De bevalling is achter de rug. Het kindje is geboren. Het is het mooiste kind van de hele wereld! Je bent meteen helemaal verliefd! Toch!? Of toch niet? Het komt bijzonder vaak voor (20% van alle vrouwen!) dat je je niet meteen blij voelt met je kindje. Omdat je moe bent van de bevalling, omdat je onzeker bent over wat je moet doen. Vooral wanneer de kraamhulp weg is en je kindje begint te huilen. Vervelender wordt het wanneer je na een aantal weken nog steeds geen blij gevoel hebt. Je verzorgt je kindje zo goed als je kunt, maar je voelt weinig behoefte aan knuffelen, aanraken. En van verliefdheid is al helemaal geen sprake. Je voelt je down en kunt niet genieten van je kindje.
Herstelperiode
Na een bevalling heb je een herstelperiode van minstens 9 maanden voor de boeg. Deze periode wordt zwaar onderschat. De verwachting is dat je van alles weer meteen kunt. Daarbij heeft je hormoonstelsel een onbalans die weer in evenwicht moet komen. Denk aan stap 6 van de MIR-Methode: ‘Hormoonstelsel in evenwicht brengen’. Die is voor pas bevallen moeders erg belangrijk. Veel aandacht gaat naar het kindje, terwijl de moeder minstens zoveel aandacht nodig heeft om de bevalling te kunnen verwerken. Dat zit in stap 7 ‘Basisbehoeften aanvullen’.
Weeënopwekkers
Kreeg je tijdens de bevalling weeënopwekkers toegediend, dan kan dat de oorzaak zijn dat je je nu niet blij voelt. Weeënopwekkers bevatten oxytocine. Dit hormoon bevordert de bevalling en het is het hormoon waar je blij van wordt. Wanneer dit hormoon weer afbreekt na de bevalling, kan je gevoel in neerwaartse spiraal terecht komen en zelfs gevoelens van depressie of angst veroorzaken. Dit blijkt uit een studie van wetenschappers in Massachuttes, Amerika. De onderzoekers concluderen dat vrouwen die oxytocine tijdens de bevalling krijgen een grotere kans hebben op depressie en angst in het eerste jaar na de bevalling.
Heb je een postnatale depressie?
Is er geen sprake van een roze wolk, maar meer een grijze of zelfs zwarte wolk? Dan moet je serieus onderzoeken of je geen postnatale depressie hebt. Vraag hulp aan de wijkverpleegkundige, vul tests in op internet en vooral: praat erover! Vertel wat je voelt, hoe je je onzeker voelt of hulpeloos. Dat je je niet blij voelt, dat je geen interesse hebt voor je kindje en dat je je daardoor misschien geen goede moeder voelt. Neem je gevoelens serieus voordat je in een dieper dal terecht komt!
Drie typische signalen
Heb je last van een postnatale depressie? Dan zijn er drie typische signalen die je kunt herkennen:
1. Je krijgt het niet goed voor elkaar je kindje te verzorgen. Kleertjes verschonen is een enorme opgave. Het kindje in bad doen ook.
2. Je verwaarloost het huishouden. Was stapelt zich op, net als de afwas in de keuken. Koken schiet er bij in, laat staan boodschappen doen.
3. Je verzorgt je kindje alleen als het gaat huilen. Knuffelen, spelen, genieten is er niet. Of de andere kant op: je bent overbezorgd naar je kindje en bent er voortdurend mee bezig. Hebt geen rustmoment voor jezelf, tenzij je kindje slaapt.
Omgeving moet mee kijken
Vrouwen die een kindje hebben gekregen, kunnen gebukt gaan onder schuldgevoelens wanneer ze de boel niet op orde krijgen. Ze voelen zich ‘geen goede moeder’ en zullen uit schaamtegevoel geen hulp vragen. Mensen die op bezoek komen, kunnen een aantal signalen zien: raakt de moeder het kindje wel aan? Of is de moeder overbezorgd? Is het huis redelijk op orde? Hoeveel afwas staat er in de keuken? Hoe verzorgd ziet de moeder er zelf uit? Zie je als gast veel wanorde en weinig contact tussen de moeder en het kind, of overdreven nerveuze aandacht voor de baby, probeer dan vragen te stellen over hoe ze zich voelt.
Daarnaast is het bijzonder waardevol als een wijkverpleegkundige langs komt om deze observaties te doen. In de meeste gemeentes is dit goed geregeld. Belangrijk te weten: is er sprake van een postnatale depressie, dan mag deze geen dag te lang duren, dus is snelle hulp noodzakelijk! In het belang van de moeder en het kindje!
MIR-Methode na de bevalling
In de MIR-Methode zit stap 2 ‘Detox alle toxische belasting’. Daarmee geef je je lichaam opdracht om alle toxische belasting uit je lichaam te verwijderen, dus ook de weeënopwekkers die je hebt gekregen tijdens de bevalling.
Je meridianen kunnen geblokkeerd zijn geraakt tijdens de bevalling of daarna. Bijvoorbeeld doordat je woede hebt gevoeld, die je nog niet kunt verwerken. Of doordat je in diepe onzekerheid bent gekomen en het gevoel ‘geen goede moeder’ te zijn. Met stap 4 ‘Meridianen zuiveren’ help je mee om de meridianen weer te laten stromen. Het zal ervoor zorgen dat je vermoeidheid sneller over gaat.
Stap 5 ‘Alle tekorten aanvullen’ is erg belangrijk na een bevalling. Eet naar behoefte. Heb je trek in spinazie of vlees? Eet het! Het kan zijn dat je ijzer tekort komt door bloedverlies tijdens de bevalling. En misschien heb je een tekort aan mineralen. Zorg dat je voldoende zout binnen krijgt. Met stap 5 zal jouw lichaam duidelijk aangeven wat het nodig heeft. Luister ernaar. En drink voldoende water!
De hoofdrol ligt na de bevalling bij stap 6 ‘Hormoonstelsel in evenwicht brengen’. Om je hormonen weer sneller op orde te krijgen, gebruik je stap 6. Opdat het ontzwangeren bij jou licht mag verlopen!
En jij? Gebruikte jij de MIR-Methode al tijdens de zwangerschap, tijdens de bevalling en na de bevalling? Ik hoor graag hoe het je is bevallen! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Veel geluk met je/jullie kindje!
Groetjes, Mireille Mettes
Inmiddels ben ik 20 weken zwanger en heb ik de MIR methode weer opgepakt. Deze heb ik een aantal jaren geleden gedaan en heeft mij toen veel goeds opgeleverd. In het begin van mijn zwangerschap was ik heel depressief en zag ik alles heel somber in. Ook was ik iedere dag enorm ziek en moe. Ergens wilde ik zelfs niet meer zwanger zijn en die gedachte maakte dat ik mij schuldig voelde. Want hoe kon ik dit denken, terwijl onze kinderwens zo groot was?
Intuïtief wist ik dat ik de MIR methode weer moest oppakken. Iedere dag voel ik me lichter worden. Langzaam heb ik minder angsten en dagelijks voel ik meer spanning van me afglijden. Eindelijk kan ik me meer verbinden met mijzelf en met de baby in mijn buik. En bovenal; eindelijk ben ik aan het genieten van zwanger zijn!
k zat vooral in een roze wolk, waar ik met moeite uitkwam. Vond in vrwachting zijn en het kindje baren heerlijk. eindelijk functioneerde ik goed. welzijn en heel actief. ze hebben uiteindelijk wel de vliezen moeten doorbreken. Ben dan toch uit mijn roze wolk gestapt , een hele tijd later, en het werd een heel karwij mijn dagdaaglijkse dingen te doen, . Ik gaf borstvoeding en de tijd ertussen in deed ik niet veel, slechts slapen. Moe zijn . Mijn dochtertje zelf sliep heel weinig. Later bij de bevalling van mijn dochter van een zoontje hetzelfde euforie gevoel. Onmogelijk iets uit het daaglijksleven te ondernemen. Niets was belangrijker dan mij kleinzoontje.
Ik had mijn oudere zus heerlijk thuis in haar kraambed zien liggen na een voorspoedige bevalling, kindje bij zich en in een heerlijke kraamsfeer omarmd door iedereen konden zij genieten van het wonder dat hun kindje was geboren. Ik gun het iedereen inclusief mezelf…Tijdens mijn eerste zwangerschap waren we heerlijk aan het wandelen totdat ik iets warms langs mijn benen voelde stromen…in de 31ste week. Ik verloor bloed, werd opgenomen in het ziekenhuis, verplichte bedrust, de vliezen waren gebroken ondertussen, kreeg infuus weeën remmers, na een week begonnen de weeën zich opnieuw aan te dienen, heftiger, nog meer weeën remmende medicatie. Het werd duidelijk dat de bevalling ging doorzetten. Ik kon niet meer staan dus moest alles in bed opvangen, drama, kreeg lachgas, ik weigerde op een bepaald moment want ik wilde graag helder zijn en de geboorte van ons kind meebeleven…werd ingeknipt, Onze dochter werd geboren en gelijk meegenomen voor onderzoek. Geen warm welkom kon ik mijn dochter geven…ze werd meegenomen voor onderzoek. Ik bleef achter, kreeg na verzorging. De begeleiding toen, nu 27 jaar geleden, was minimaal. Borstvoeding werd niet goed begeleid; ik was 28, en wist nog niet veel, ik deed dat geen wat van me verwacht werd en wat we dachten dat goed was. Mijn dochter lag in de couveuse en daarna in een bedje op een baby kamer. Werd tijdens bezoekuur geshowd…Na ruim een maand heen en weer rijden naar het ziekenhuis, kolven, mocht onze kleine meid mee naar huis. Dan wordt er bedacht dat het allemaal wel oke is. Ook ons kindje moest wennen aan dit welkom en huilde met regelmaat, begrijpelijk…we hebben binnen onze mogelijkheden ons best gedaan. Jaren later zaten we in de bioscoop en keken de film ‘de gelukkige huisvrouw’, tranen rolde over mijn wangen, herkenning van wat er in mij zich, wel in iets mindere mate, had afgespeeld, ik had een postnatale depressie na de geboorte van onze dochter; eindelijk voor mezelf erkenning… Gelukkig is de tijd meegegroeid en is onze kennis en kunde verder ontwikkeld.
Bedankt voor de informatie Mireille. Wat leer ik toch veel van jouw artikelen. Had ik bovenstaande 19 jaar geleden maar geweten…
Lieve groetjes Conny
Mijn schoondochter heeft nu 6 cm ontsluiting. Ik wacht op het wakker worden van het meisje van drie.
Ontroerend, dit nu te lezen.
Beste Ine,
Wat een bijzonder moment! Fijn dat jij als moeder en oma nu extra kunt opletten hoe het met de moeder gaat! Ik wens je toe dat het voor het kindje, voor je schoondochter en voor jou een prachtige tijd mag worden!
Groetjes, Mireille