177. Herbeleven is slecht voor je gezondheid!
Dieren hebben het makkelijk. Ze maken iets mee, kijken ernaar, likken even aan hun wonden en gaan weer verder. Nee, dan mensen! Ze maken iets mee, kijken ernaar, raken volledig overstuur, maken er hele verhalen bij, likken aan hun wonden, blijven likken, laten anderen ernaar kijken, laten anderen zeggen dat het heel zielig en sneu is en als het de mens dan past, dan blijft hij erin hangen. Dan wordt de gebeurtenis een beroep en is het bijna niet meer uit het leven weg te denken. Het heet ‘dramatiseren’ of ‘herbeleven’ en is een van de grootste handicaps in het leven van een mens. Een ziekmakende handicap.
Als drama nog nodig is
Mensen vragen aandacht voor hun problemen door drama te creëren. Luistert er niemand, of niet echt, dan gaat de mens door met de situatie aan te dikken. Drama erop: “Het is echt heel erg, hoor!” En de situatie aandikken, erger maken dan het was, zodat de ander wel móet luisteren. Mensen die zich dit aanwennen en te vaak doen, noemen we ‘drama queens’ of zelfs ‘professionele slachtoffers’. Het zijn mensen die eraan gewend zijn allerlei redenen te hebben voor wat hen is overkomen en draaien zich erin vast. De echte reden, de diepe reden waarom ze dit blijven doen, blijft verborgen onder een dikke laag woorden en gedoe.
Eerlijk zijn naar jezelf
Dit is een van de allermoeilijkste stappen in je mensenleven: dat je ophoudt met oude gebeurtenissen aan te dikken. Dat je gaat zien dat je moeder nu eenmaal recht voor z’n raap praat en daarbij mensen kan kwetsen. Dat je je dat niet persoonlijk hoeft aan te trekken, dat is nu eenmaal haar onhandige manier van communiceren. Dat je vader nooit ‘ik ben trots op je’ tegen je zei, nooit een blijk van waardering gaf. Omdat hij nooit leerde met zijn gevoelens om te gaan. Het is wat het is. Niet te veranderen. Accepteren of vergeten.
Wat wil je eigenlijk zeggen?
Achter al het drama, het overdreven gedrag, schuilt een intens diep verlangen! Je wilt dolgraag dat iemand je begrijpt! En het verlangen is dat je snakt naar liefde, aandacht, geborgenheid, verbinding.
Wat je eigenlijk wilt zeggen is:
“Ik ben diep ongelukkig, ik wil me begrepen voelen. Wil je naar me luisteren?”
“Ik mis je nabijheid, wil je naar me toe komen?”
“Ik voel me zo mislukt en ik snak naar jouw steun. Wil je me dat geven?”
“Ik ga dood van verdriet dat ik niet werkelijk contact met je kan maken. Mag ik je vertellen wat ik werkelijk voor je voel?”
“Ik voel me zo alleen en mis echt contact met anderen.”
Revivificatie is slecht voor je gezondheid
Hoe meer je over je problemen vertelt, hoe sterker ze worden. Verwerking heeft nadelige effecten als je oude situaties telkens opnieuw voor de geest haalt. Je hersenen moeten dan telkens weer de plaatjes, woorden en gevoelens oproepen die je je herinnert. Dat maakt dat die hersenverbindingen steeds sterker worden. Net als een paadje dat door een grasveld loopt, omdat daar telkens mensen overheen lopen.
Hoe meer je je hersenverbindingen traint, hoe sterker ze worden. Dan word je heel goed in ‘oude koeien uit de sloot halen’. Dat gebeurt ook bij drama. Als je telkens oude pijnherinneringen terug haalt, maak je het sterker en blijf je er sterker in hangen.
Houd je daar mee op, dan kan je jezelf bevrijden. Dat was in het verleden. Het is geweest. Het maakt NU geen deel meer uit van je leven.
Houd er mee op! Stop it!
Dit korte comedy-filmpje geeft heel grof aan wat ik bedoel. Komt een vrouw bij een psychiater… misschien wel de meest efficiënte vorm van therapie die er is!
Als ik dit bekijk, ben ik bezorgd over de mensen die langdurig bij therapeuten zijn, die je telkens weer laten teruggaan naar het verleden. Je maakt de hersenverbindingen dan sterker en de herinneringen worden sterker en intenser. Je komt er dan niet los van.
Je zult daarom bij een MIR-Methode begeleider niet meemaken dat ze langdurig praten over het verleden, maar eerder snel naar de kern gaan via spiertesten en oude emoties met jou uitwissen. Meestal wordt er niet eens naar het hele verhaal gezocht van wat er precies is gebeurd. Dat is allemaal zonde van je tijd en onhandig gebruik van je hersenen. Lees over gedachtes ook artikel 136. ‘Spreek je gedachtes tegen‘.
Stressbestendig worden
Doe je de MIR-Methode, dan kan het heel goed zijn dat je steeds rustiger wordt en steeds ‘volwassener’. Met ‘volwassen’ bedoel ik dat je steeds flexibeler wordt in het verwerken van tegenslag. Dat je het beter kunt hanteren. Dat je je hoofd makkelijker tot rust kunt brengen: ‘Wat is er nu feitelijk gebeurd? Hoe erg is dat nou eigenlijk?’ Je kunt makkelijker relativeren, je schouders ophalen en blijft er niet meer in hangen. Je schudt zo stress makkelijker van je af.
En jij? Herken je dat? Dat je minder snel in het drama schiet, maar beter kunt zien wat er eigenlijk gebeurt? Herstel je makkelijker na iets heftigs? Na stress? Ik hoor het graag! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Dat je je hersenen maar heerlijk licht mag houden!
Groetjes, Mireille
Beste Mirreille,
Ik heb ook een verleden die niet zo prettig is, wel te verstaan vanaf mijn kinderjaren. Ik inmiddels bijne 70 jaar en inderdaad therapie in en uit. Maar uiteindelijk had ik lang geleden wel achterwege gelaten. Tot dat ik nu boeken las over de oorlog (mijn ouders in een kamp) en ik eindelijk besef dat mijn ouders en zeker mijn vader ook getroumatiseerd is. IK had spijt dat ik hem van me had afgestoten en wel gezegd dat ik met hem niks te maken wil hebben. Hij inmiddels overleden en zelf toen hij in zijn ziekte bed gekluister was kwam ik niet. Wat heb ik echt spijt toen ik die boeken las wat ze hadden meegemaakt in de oorlog tijd en getracht de kinderen en zijn vrouw te redden. OOO wat doet mij dat zeer dat ik nooit interesse had in die gebeurtenis. Ben getrouwd en heb een kind en drie kleinkinderen. Dit naar gevoel gaat op en af. Dit gaat gepaard met een gebeurtenis die mij een soort trauma??? rottig voel. in februari 1910?, was ik suisidaal – al mijn medicatie geslikt- en naar bed gegaan. Was 14 februari vrieden dag??. Ik dacht iedereen een berichtje te sturen en mooi kaartjes. Maar ik kreeg bericht van een vrouw die mij terug schreef: je hoeft het niet te doen, want je kind wil geen contact meer met jouw en ook zo je man. Aan mij hoef je ook niet te sturen en zal goed voor je dochter zorgen. DAT KWAM BIJ MIJ BINNEN en ik besloot om niet meer te leven. Mijn echtgenoot kwam thuis en zag mij liggen en meteen de ambulannce gebeld – ga ik vanuit-. Toen ik wakker werd zag ik al mijn zusters en fam. aan mijn bed en begreep niet wat er aan de hand was. Toen ik na een twee dagen helemaal mezelf was mocht ik naar huis. Wij woonde in een appartement op de eerste verdieping en bleek dat mijn buren binnen was geweest toen de ambulandce en politie binnen waren. IK SCHAAM MIJ DIEP DAT IK EIGENLIJK BOOS WAS DAT IK NIET DOOD WAS. IK had al een briefje gemaakt op mijn comp. dat ik het leven niet meer zag zitten door dat berichtje. Maar weer het leven opgepakt (is niet anders he met een rot gevoel). Ging prima wel met behulp van de therapie. DUS DIT IS VOOR MIJ ECHT TOT VORIGE WEEK AL ACHTER ME GEZET. Met een nieuwe leven begonnen en tot heden gaat prima. Tot dat ik eergisteren haar plotsklap op een verjaardag ontmoet en zijn mij omhelsde. IK was wel verstijfd en echt geschokeerd. IK werd emotioneel en gewoon haar een hand gegeven (niks aan de hand), maar tot heden zit ik weer even in die modes. IK had besloten van mij af te zetten, maar makkelijk gaat het niet. Wel zo door je schrijven geeft mij de moed om die dag te vergeten. Is al gebeurd en laat het zo. Maar dat is niet makkelijk hoor, maar bedankt dat ik je schrijven mag lezen en ik krijg wel een andere kijk. Mijn gevoel van emotie laat ik los en niet meer aan die tijd denken moch ik haar weer zie. Dat kan gebeuren en had die dag niet verwacht. Raar maar waar. IK hoop zonder medicijnen te leven. Ik wil dat!!!. SAS
Beste Mireille,
Ik vind het schitterend. Het verbaast me enorm hoe het zo anders geïnterpreteerd kan worden. Die ervaring heb ik zelf ook vaak als ik iets post waar ikzelf heel vrolijk van word. ‘STOP IT’ heeft mij al veel goeds gebracht. Ik ben door zulke dingen uit mijn slachtofferrol geraakt en trek dat dus ook niet meer aan. Heel leerzaam artikel.
Hartelijke Groeten,
Hilde D.
Persoonlijk vind ik een paar kritische reacties juist de nuance aanbrengen. Niet meer hollen achter degene met “de waarheid”? Zelf mis ik juist de nuance in dit stuk. Bij traumaverwerking kan herbeleven/bewustwording binnen bijvoorbeeld voice dialoque, regressievormen,blokkades opheffen door weer eigen regie in te zetten, EMDR, etc ongelofelijk veel betekenen.
Ik snap je invalshoek… maar veels te kort door de bocht vooral als je net in de herbelevingen beland en nog geen flauw idee hebt hoe hiermee om.moet gaan en letterlijk bevriest. Ik voel er bijna een oordeel in en weggezet is dramaqween… voor mensen die het traject net begonnen (iig voor mij) bevestigd dit alleen de zelfveroordelong als aansteller. Nuanceer op zn minst je artikel en visie voor mensen die de eerste stappen op weg naar erkenning, woorden leren vinden etc… sorry maar dit maakt me bijna kwaad… t is al zo hard werken. Aandikken is echt een funest woord… met een dik oordeel…
Ps Dieren kunnen ook enorm getraumatiseerd zijn; kijk alleen al naar hoe er met dieren wordt omgegaan. En wij hebben natuurlijk geen idee hoe hun geheugen, hun hersenen werken, waarschijnlijk niet heel anders dan bij ons mensen. Hoe onze hersenen werken zijn we ook nog maar net aan het ontdekken.
Eens. Dieren laten in gedrag ook hun trauma’s zien en dglkse angsten zien. Ook dieren kunnen weer in vertrouwen komen door liefdevolle begeleiding.
1Ik ben het eens dat “blijven hangen” in het verleden geen zin heeft. Trauma’s ontkennen is m.i. ook niet de weg. Er zijn vele manieren om los van trauma’s te komen. Ze herkennen en erkennen is een belangrijke stap om weer verder te kunnen in het hier en nu.
Mireille, voor het eerst dat ik het niet helemaal eens ben met jouw stuk. Het komt op mij wat “calvinistisch” over.
Groet!
Beste Mireille, ik schrok echt van dit artikel. Volgens mij is dit de verkeerde kant van het positieve denken, leidend namelijk tot onderdrukking en ontkenning van emotionele pijn, en zeker een miskenning van de werking van het onbewuste. En relativering is al snel ook een vorm van mishandeling net zoals verwaarlozing dat is (“wat zeur je, kijk naar de kindertjes in Afrika”). Zelfs als iemand een zgn. drama-queen is, ook dan is er altijd een innerlijke of .uiterlijke reden voor; gevoelens liegen niet! Iemand die dan zgn eindeloos herhaalt, is iemand die niet weet hoe, en vaak ook zelfs niet wat, te helen. Terzijde: de gemiddelde GGZ-werker heeft ook geen idee/helend vermogen. Qua psychologisch denken heb ik zelf een hoge pet op van Teal Swan (www.tealswan.com). Zij stelt dat de mensheid (helaas) leert/groeit door trauma, vanaf de zwangerschap (en genetisch ook daarvoor) tot en met met de jeugd, met name de eerste zeven levensjaren, waarin die banen/paden in de hersenen waarover jij het hebt gevormd worden. En vervolgens; zo binnen zo buiten, de wet van de aantrekkingskracht; bepalen die (innerlijke) trauma’s (innerlijke kinderen, fragmenten) voor een belangrijk deel hoe onze uiterlijke werkelijkheid er uit ziet, net zo lang en net zo hevig als nodig is totdat ze herkend en erkend en hopelijk geheeld worden. Stop it zeggen, hetgeen ik mijn hele leven heb gedaan, en wat trouwens deel is van de traumatisering (je mag immers niet voelen/die gevoelens uiten), lijkt de makkelijkste, maar is wat mij betreft de minst effectieve wijze om hiermee om te gaan. Wat ik in mijn eigen zoektocht naar heling van trauma, zo mooi vind aan de MIR-Methode is dat het zacht is, dus het risico op hertraumatisering klein. Ik zelf vind herbeleving van elk individueel trauma eigenlijk niet te doen, maar dat neemt niet weg dat herkenning en erkenning ervan natuurlijk heel belangrijk is, en erover praten kan dus ook belangrijk zijn voor heling. En: een (innerlij) kind kan helemaal niet relativeren, en al helemaal niet sarcastisch zijn (een van de grootste kwalen tegenwoordig). Dus laten we in godsnaam al onze gevoelens en innerlijke kinderen, die vastzitten in en aan dat trauma, of ze nou door een zgn. grote of zgn. kleine oorzaak komen, serieus nemen en erkennen in respect en liefde. Dat is in mijn optiek de enige weg naar heling.
Wat een klote voorbeeld film waarbij de therapeut de client niet serieus neemt en hierdoor nog uitgebreid wordt geapplaudisseerd. Dus met andere woorden moet je als client niet overdrijven en gewoon ermee stoppen. Alsof deze filmpje niet erg genoeg is wordt dit door een therapeut gedeeld aan de bevolking. Ik heb er geen woorden voor…
Beste Usi,
Als je het kunt opbrengen, lees het artikel dan nog eens? Het gaat om het herbeleven van oude herinneringen. En dat dat doorbroken mag worden, omdat het anders in de hersenen een te sterke hersenverbinding creëert = hersenpaadje.
Sterkte voor jouw zoektocht!
Groetjes, Mireille
Beste Usi,
je geeft een goud eerlijke reactie. Ik kan het begrijpen. Maar Mireille’s antwoord hierop is ook heel juist. Soms is het als stoppen met roken en hierin komt ook het woordje STOP voor. Het heeft ook te maken met een overactief limbisch systeem. Dan moet de frontale hersenkwab ingrijpen om terug tot evenwicht te komen. STOP Zeggen is voor mij als water op het vuur gooien.
Er moet bij het bekijken van het het filmpje een lach op je gezicht komen, anders werkt het niet.. Dat is waar.
Groetjes,
Wilfried.
STOP, ik pas het wekelijks toe, en het werkt!
Ik vind het een heel goed artikel. Ben het er mee eens. Het is inderdaad wel zo dat je eerst je “trauma” moet doorwerken. Maar het gebeurt maar al te vaak dat mensen het continue blijven herhalen in zichzelf en naar anderen toe.
Uit ervaring weet ik dat dit op een gegeven moment tegen je werkt. Het steeds herbeleven is helemaal niet fijn en geeft een naar gevoel, je blijft het echt in stand houden en dat is nou juist niet de bedoeling. Op een gegeven moment is het gewoon klaar ook al voelt het niet zo. Maar je moet het kunnen loslaten en dat gebeurt niet door eindeloos te herkauwen.
Het filmpje vind ik geweldig. Ik doe bij mezelf al zo iets in andere woorden als vervelende gedachten zich aan mij opdringen. Maar Stop It, die ga ik zeker toepassen.
De wijze waarop deze psychiater het zegt, met zoveel kracht, dat is de juiste manier.
STOP IT!!!!
Mooi Karin, ik denk er ook zo over!
Hartegroet,
Hilde
Wat ik in een Helende Reis doe, is juist wel teruggaan naar een nare herinnering. Ik ben heb met je eens dat alleen maar jouw image voeden, drama maken, zielig zijn, niet bijdraagt aan genezing. In de Helende Reis ga je terug naar een nare gebeurtenis, kan traumatisch zijn, kan ook een schijnbaar onbenullig voorval. Je gaat terug naar toen, en je gaat voelen, wat je werkelijk voelde. Bv. als je vader je een klap gaf, wat voelde je toen…? je gaat in gesprek met je vader in de HR en vertelt alles wat jij nooit hebt kunnen uitspreken. Het wordt een echt gesprek. Omdat je diep geconcentreerd bent, krijg je ook echte antwoorden. Pas als je hebt gemerkt dat vader je echt heeft gehoord en gezegd bv. dat hij het nooit zo bedoelde, dan kun je ook vergeven. Dat is soms een verwarrend begrip, maar mi. is vergeven het ultieme loslaten. En dat werkt!!! Jammer, Mireille dat je jouw titel zo kort door de bocht hebt neer gezet. Ik zou het leuk vinden als je contact met mij wilt opnemen, Ik ben verder fan van jou en je nieuwsbrieven, de MIR-Methode vind ik prachtig, groetjes, Margot de Hoest
Beste Margot,
Bij de helende reis, wordt er in mijn ogen niet gedaan aan opnieuw en opnieuw herbeleven. Ik vind de helende reis erg mooi en krachtig. De titel van het artikel heb ik expres zo gekozen, om mensen bewust te maken dat therapieën die enkel gericht zijn op laten herbeleven, averechts kunnen werken. Dankjewel voor je aanvulling om de helende reis mooi zichtbaar te maken!
Groetjes, Mireille
Ik vind de video brillant!! Heb het met veel mensen gedeeld. Voor mij is dit een waardevolle toevoeging bij de andere therapieën. Ik voel dat alle gebeurtenissen in mijn leven bewust doorleefd dienden te worden. Daar had ik andere therapien voor nodig dan deze. Daar was het juist wel nodig om erin te gaan. En deze therapie is voor alle keren wanneer dat niet hoeft. En nu stukken doorvoeld zijn hoef ik ze niet te blijven herhalen. Wanneer lage frequentie gevoelens en gedachten opkomen en ik wordt me er bewust van herhaal ik deze fantastische 2 woorden :))
Of de 9 als het niet helpt!
Wat een verscheidenheid aan reacties, boeiend om al die invalshoeken te zien. Ik vraag mij af is het een tijdverschijnsel, dat er zoveel wordt geleefd in het nu met de lading van het verleden. Zijn we te individualistisch geworden en verder af komen te staan van de natuur? Is het de druk van de omgeving waaraan we willen voldoen? Voor mij is het aanvaarden van wat er in het verleden is gebeurd. Heb ik er aan gedaan wat kon en in mijn vermogen lag. Niemand daarbij opzettelijk beschadigd?! Kan ik mezelf ahw elke dag in de spiegel aankijken en tevreden zijn?
Zo ja, dan kan ik door. Zo niet dan dan kijk ik of het te repareren valt en doen! Mezelf daarbij vergeven is ook een onderdeel. Met elke dag wordt de tijd in het vooruit korter en het verleden omgekeerd evenredig langer. Ik heb geen spijt van de dingen die gebeurd zijn maar ook niet van dingen die niet gebeurd zijn. Vormgeven aan de toekomst in de context van en met de lieve mensen in mijn omgeving is voor mij zinvol bezig zijn met mijn leven, want een ander leven is er niet (nu). Succes MM en iedereen goede dagen en veel levensvreugde in 2017.
Lieve allen,
Natuurlijk zit hier waarheid in maar ik vind de kop (Herbeleven niet goed voor je gezondheid)toch niet zo goed gekozen. Wanneer een ROUW- of VERLIES situatie niet goed doorleeft wordt kan de emotie stollen. Je hebt dan te maken met een verkramping die zich in uit in klachten, lichamelijk, geestelijk, sociaal en/of spiritueel. Vaak weet je niet meer waar het over gaat, er was toen geen ruimte of aandacht voor. Oordeel niet over de ander of jezelf maar ga het aan en ja…dat gaat d.m.v. HERBELEVEN en dat is zeker niet hetzelfde als er in blijven hangen en keer op keer hetzelfde herbeleven…blijkbaar is er dan nog iets wat je niet aan durft, of kunt aangaan….Ik wens iedereen heel veel EIGENLIEFDE toe en een begripvolle omgeving waar ruimte is voor GEVOEL. Warme liefdevolle groet. Marianne.
Verlate rouw,
Marianne, ik herken wat je schrijft. Ik werk met volwassenen,die tijdens hun jeugd (onder 20) hun vader en / of moeder verloren door de dood.
Wanneer deze volwassenen vastlopen, is het een enorme zoektocht, waar dit over gaat: gestolde emoties, het enorme gemis wat doorloopt in het leven, het verlies van continuiteit, veiligheid. En niet te vergeten alle secundaire veranderingen, waar je als kind mee geconfronteerd werd en gedwongen was in mee te gaan. Ondertussen wilde je eigenlijk maar 1 ding: groeien.
Deze volwassenen hebben bewezen dat ze onder moeilijke omstandigheden groot geworden zijn. Dat is duidelijk.
Toch is het opnieuw aangaan van een volwassen verbinding met je overleden ouder crusiaal in een verlaat rouwproces. Je ouder is voor jou nooit ouder geworden en je blijft daardoor vaak vanuit een kindperspe tief tegen veel dingen aankijken.
Dus voor volwassenen met Verlaat Verdriet, dit is de naam die aan deze verlate rouw gegeven is, voor hen is het juist van belang om te erkennen wat deze ruptuur teweeg gebracht heeft. Vaak gaat dit via de weg van herkenning, voordat onderkenning en zelferkenning kan volgen.
Voorafgegaan door bagetelliseren of ontkennen van wat het betekend heeft.
Je gegrijpt dat dit een enorme zoektocht kan zijn, die voor deze mensen veel moed vergt en hen kan bevrijden van veel overlevings- en beschermingspatronen. Bovendien kunnen ze hun ouder een plek geven in hun huidige leven en niet zoals zo vaak gezegd wordt: geef het een plek en klaar!
Dat STOP zeggen hierbij een onderdeel kan zijn, dat kan ik beamen, wanneer je het hebt over grenzen stellen, of zo je best doen, dat het nooit goed is wat je doet. Grenzen stellen of stappen zetten is nl ook iets wat je normaal gesproken van je ouders leert.
Zelf werk ik middels autobiografisch schrijven, een mooie vloeiende manier van intuitief bij herinneringen komen. Door met bijv.perspectiefwisselingen te werken/schrijven verschuift er iets mee.
Door het geschrevene voor te lezen, word je gehoord door jezelf en ook door de groep of begeleider. Dit is ook een prachtig en helend iets.
We ronden af met een dichtvorm, waardoor je letterlijk, wat geopend is, dicht.
Voor wie meer over Verlaat Verdriet wil weten, kijk op http://www.verlaatverdriet.nu
Op 13 mei is er in Nunspeet een symposium ‘ZEER’, met veel workshops, vrijwillig gegeven door mensen uit de doelgroep, ik ben er ook!
Fijn, om dit herbeleef artikel te mogen aanvullen Mireille.
Dankjewel hiervoor,
Hartelijke groet, Els Pronk
Ik ben via u op verlaat verdriet gekomen en voelde herkenning, wat een nieuw en fijn gevoel gaf en hoop, ik woon zelf in zeeland en weet niet waar ik onder moet zoeken in deze provincie, of dat ik bij Titia Lies kan informeren.
Beste Els kunt u mij misschien verder helpen?
Bij voorbaat hartelijk dank
vriendelijke groeten
Jeanette Wychgel
Beste Mireille,
Mijn mail is wat laat want ik was afwezig.
Ja ik ben het met je eens, je moet een gegeven moment het verleden loslaten, want anders kun je niet verder.
Ik heb een zus, die leeft met het verleden en dus verstart en je kunt dan ook niet echt genieten in het huidige leven. Dat kan zij ook niet en ze wilt alles dramatiseren en verzuurt met het ouder worden. En het is ook niet goed voor haar geest. Ze zoekt haar heil in vreemde mystieke verhalen.
Natuurlijk is het moeilijk onze droevige gebeurtenissen van het verleden opzij te zetten, maar het verleden kan je niet veranderen.
Maar er iets anders van te maken met blij te zijn nu, dat kan je zelf doen. Dat kan al een zonnige dag zijn, een gezellig praatje met de buurvrouw en ga zo maar door. “Pluk de dag” ! ipv zielig doen en dramatisch doorgaan met het verleden.
Als je in reincarnatie gelooft, weet je ook, dat je in een nieuw leven andere dingen moet leren kennen. Ik vind het gevaarlijk om alles de schuld te geven aan een vroeger leven. En dan leef je dus ook niet bewust in je huidige leven.
Maar iemand die nooit over het verleden heeft kunnen praten, heeft zeker behoefte om eens de ellendige gebeurtenissen te vertellen en gehoord te worden. En daarna het opzij te zetten, zo van : ik heb het kunnen vertellen en kreeg medeleven maar ik stop met dit verleden iedere keer naar boven te brengen : stop it. Daar is inderdaad tijd voor nodig, maar je kunt dan wel doorgaan in het huidige leven en ervan genieten.
Hartelijke groet, Ada
blijf dicht bij jezelf en zorg goed voor jezelf.
ik leer de kinderen: wat je zegt ben jezelf.
herbeleven kan alleen als iets niet verwerkt is, anders is het; dat mensen niet oprecht zijn over hun emotie als prater of als luisteraar(stop it!(heb ik ook een tijdje gezegd)ipv ik heb geen ruimte voor je)!!! Het zou goed zijn als in het filmpje de rollen omgedraaid waren… Na jaren traumawerk leer ik, dat ik aan het leven van mensen kan zien; hoe ze hun leven niet kunnen leven, is hoe diep ze getraumatiseerd zijn. En ik ben het met je eens dat er heel veel gezondheidsgeld/tijd verspild word aan mensen die het minder nodig hebben.
kan je delen over geboorte/baarmoeder en kindertijd TRAUMA?
en over oprecht zijn??
vriendelijke groet Gert
Beste Gert,
Ja, dankjewel voor je suggestie over geboorte en oprecht zijn. Misschien vind je hier al iets: 75. Hoe ben jij geboren?’ en ‘92. Ben jij een Waarheidsbrenger?‘. Laat me weten als je nog aanvulling hierop wilt, dan schrijf ik daarover.
Groetjes, Mireille
Ik vind het principe van de MIR-Methode echt heel erg mooi, heb het lange tijd toegepast, en ben vaak blij geweest met de artikelen die ik in de nieuwsbrief aangereikt kreeg. Maar bij het lezen van dit artikel was het eerste dat in me opkwam een luid en duidelijk ‘nee’. Ik vind de titel onvolledig en misleidend. Het artikel zelf komt bovendien heel erg kort door de bocht op me over. Ik ben heel erg blij dat ik bij een hele goede therapeut heb mogen herbeleven. En ja, de therapie heeft even geduurd, maar ook niet langer dan nodig was. Precies lang genoeg. Het heeft me mijn leven teruggegeven.
Pas toen ik het artikel en de nuanceringen in de reacties las bedacht ik dat een titel als ‘Herbeleven kán slecht zijn voor je gezondheid’, wellicht wat passender zou zijn geweest. Een wat genuanceerder artikel daarbij zou in mijn ogen dichter bij de werkelijkheid zijn geweest. Ik denk dat, zoals het er nu staat, er niet alleen hele waardevolle therapieën en goede therapeuten tekort worden gedaan, maar ook mensen die aan het herbeleven zijn en zich daar erg mee geholpen voelen.
Hartelijke groet, Linda
Niet juist, ik snap de beweegredenen wel maar het het wegduwen werkt averechts.
Het onderkennen wat er was, dus het doorvoelen van verdriet en woede zijn hele echte emoties die in de generaties zijn weg gebagatelliseerd.
Wanneer je het op een juiste manier voelt, kan het echt zijn en hoef je jezelf niet te verloochenen.
Daarna komt er plaats voor de ‘vergeving’ en voor jezelf. Dit neemt idd een best lange tijd in beslag, zeker wanneer er niet echt plaats is geweest voor veiligheid, geborgenheid, (echte) liefde en aandacht.
Begin niet bij het eind…
Beste Lana,
De emoties mogen er zijn, het herbeleven werkt averechts. Misschien dat we elkaar op die manier kunnen vinden in onze mening?
Groetjes, Mireille
Dank je wel Mireille, het kwartje begint te vallen. Opluchting. Ben geen slaaf van mijn verleden…. Dat hoeft helemaal niet. Lieve groet, Jeanette
Helemaal eens als er vervelende dingen gebeuren kun je er in blijven hangen maar er verandert niets. Doorgaan met wat je altijd deed is voor mij de beste remedie en niet iedereen begrijpt dat. Maar ik geniet van de kleine dingen die er ook zijn en dat helpt mij om weer
vrolijk verder te gaan.
Beste Mireille,
Inderdaad een goed artikel, ik heb nog een paar opmerkingen
Bij dieren is de situatie niet altijd zoals je schetst. Ze kunnen wel degelijk trauma oplopen en door vergelijkbare situaties of geluiden daar aan herinnerd worden. Dieren hebben gevoelens en kunnen daar last van hebben.
Het is ook mijn ervaring dat het niet helend werkt om in het verhaal te blijven.
Ontdekken welke herinnering of gebeurtenis de betreffende emotie nu nog bij je oproept kan wel helpen om de emotie alsnog los te laten en te verwerken.
Groetjes
Marjoleine Benjamens
Back on your Feet /MIR-Methode begeleider
Beste Marjoleine,
Ja, dat kan inderdaad bij dieren! Dankjewel voor de aanvulling! Gelukkig hebben dieren niet het ‘vermogen’ om eindeloos terug te blijven kijken naar situaties. Ze reageren enkel op wat er nu gebeurt, waardoor ze schrikken. Halen we die trigger weg, dan zien we ze weer ontspannen. Dat maakt dat het doen van de MIR-Methode zo leuk is bij dieren, omdat die er zo snel positief op reageren. Dankjewel voor je aanvulling! En veel plezier met het begeleiden van dieren in Friesland!
Groetjes, Mireille
Ik las je artikel met stijgende verbazing vanwege je ongenuanceerde uitspraken en het vreselijk respectloze filmpje. Leuk bedoeld vermoedelijk maar ontzettend respectloos jegens mensen die hun problemen op een andere manier proberen op te lossen dan via jouw methode.
Behalve de in reacties al genoemde EMDR en Gestalttherapie, Gaat ook Reïncarnatietherapie ervan uit dat klachten en problemen het gevolg zijn van (vaak onbewuste maar altijd) onverwerkte ervaringen. Je gaat (onder begeleiding) alleen maar terug naar de oorzaak van een probleem dat je NU ervaart (zoals de vrouw in dat afschuwelijke filmpje: bang zijn om levend begraven te worden) om wat er in het Daar en Toen onverwerkt is gebleven – want het is misschien ooit wel degelijk gebeurd(!) – alsnog te kunnen verwerken en achter je te kunnen laten. Géén eindeloos herbeleven, opnieuw vertellen, en blijven hangen. Want met name dit soort zogenaamd ‘irreële’ angsten verdwijnen als sneeuw voor de zon na slechts 1 sessie!
Graag in het vervolg wat meer respect voor andere therapieën dan de MIR-Methode!
Beste Janniek,
Met mijn artikel toon ik juist wel respect voor therapieën die het verhaal bij mensen niet eindeloos blijven herhalen. Ben erg blij dat dat bij reïncarnatietherapie ook niet gebeurt! Dankjewel voor de aanvulling!
Groetjes, Mireille
Dag Mireille, wat wederom een steengoed artikel van je! Het is zo merkwaardig: jouw bericht komt altijd op het moment dat ik precies DIT nodig heb!! Hoe kan het? Het loopt dus helemaal synchroon….
Ik ben het ook helemaal met je eens hoor: het brengt me helemaal niet verder om een nare ervaring steeds weer op te roepen; wel lastig om hem weer kwijt te raken, vind ik….
Elke dag doe ik jouw MIR methode, sinds jaren…; zou het nog steeds helpen?
Hartelijke dank voor je enthousiaste, altijd positieve brieven!
Marijke Tjepkema
Meer dan ooit WAAR!!Mag wensen dat dit artikel einde en ver verspreid wordt.Zo draagt MIR = LIEFDEVOLLE EERST GEBORENE VAN MIREILLE, bij tot zelfhe(e)Ling! Martine
beste Mireille,
In de gezondheids’zorg’ maakt men zich er ook schuldig aan. Steeds als je in een nieuw traject komt wordt je geacht heel je verhaal te vertellen. Ik vond het meestal drama, omdat al die oude pijn opnieuw opgerakeld wordt.
Zelf had ik al ontdekt dat ik niet wilde praten als ik niet lekker in mijn vel zat, omdat al dat delen van emoties alles vaak nog erger maakte.
Nu wordt door dit artikel veel bevestigd van wat ik al ontdekt had. En pas werd ik ook weer met het verleden geconfronteerd, waardoor ik uit balans raakte. Ik heb een aantal dagen me terug getrokken en daarna gewoon gaan werken. Door het bewegen tijdens het post lopen kwam ik langzaam weer in balans. Ik heb de adviezen van een arts bezoeken niet opgevolgd en na een paar weken voel ik me weer stukken beter. Dit artikel sterkt me in mijn eigen inzichten. En vooral het filmpje vind ik geweldig als ondersteuning!! Dank je wel voor het delen.
Groetjes Jeanne
Heel lang geleden ben ik eens bij een psychologe geweest. Ik ben er dacht ik 3x heen gegaan, toen gestopt (Stop It!!!) haha. Ik vind/vond dat ze je zo snel in een slachtofferrol duwen. Zo van: “Oh wat erg dat je dat hebt meegemaakt, wat moet dat moeilijk geweest zijn……”
Nou ik had hier dus moeite mee, ik wilde absoluut geen slachtoffer zijn, dus ben er al snel mee gestopt. en heb toen het alternatieve opgezocht, zonder slachtoffer te zijn!
Nu heb ik de afgelopen jaren een aantal traumatische ervaringen gehad waarvan ik onlangs merkte dat het me in de weg zat en ik wil er vanaf. Ik doe de MIR-methode iedere dag en de EHBO-MIR en ben hierdoor tot giga inzichten gekomen, echt super!!!
Nu ben ik weer bij een psychologe, daar doe ik nu EMDR, om zonder zielige verhalen en ellenlange sessies de trauma’s te kunnen verwerken en dat werkt fantastisch. Kort en krachtig, dat past helemaal bij mij!
Er komt nu ineens zoveel ruimte vrij en opluchting en ik kan het heerlijk achter me laten.
En uiteraard ga ik gewoon door met de MIR-Methode. Ook de webinars hebben me enorm goed geholpen, inzichten gegeven en toen kon ik dingen loslaten.
Mensen die een dergelijk filmpje geweldig vinden hebben geen idee van wat een fobie inhoudt, of een trauma. Ik ben geschokt Door de liefdeloosheid, kan het ook niet rijmen met je reakties op post. Voel me hier onbehaaglijk onder. Wens verder verschoond te blijven van de nieuwsbrief. Dank.
Beste Margreet,
Probeer te zien wat ik ermee bedoel. Mensen met fobie of trauma’s kunnen dat prima helen, daar is hard werk en moed voor nodig. Maar het eindeloos blijven herhalen van de oorzaken, is daar niet behulpzaam bij.
Sterkte met alles!
Groetjes, Mireille
Ik weet niet waar jij dat prima op baseert, klinkt net zo gemakzuchtig en oppervlakkig als stop it. TfH heeft mij bij diverse therapeuten niet geholpen, andere therapieën ook niet. Netzomin als mirren. Ik ben er wel klaar mee, leef er al 60 jaar mee, dat laatste stukje red ik ook nog wel.
Beste Margreet,
Alle begrip en erg jammer dat je er geen baat bij had. Ik zal je emailadres van de lijst afhalen.
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Fijn Mireille, dit artikel! Het filmpje blijft hilarisch, elke keer dat ik het weer zie. Het is zinvol om te herkennen waar een patroon of een (onbewuste) overtuiging vandaan komt, maar het is niet het eindpunt (waar ik vaak hoor dat psychologische therapie blijft hangen), en vooral geen excuus voor wat je hebt of doet. Laten we het als startpunt nemen voor de moedige sprong naar voren, voor heling. “Draai het drama-volume naar 0”, blijf bij de feiten, omarm wat er is en vertrouw op je eigen kracht om de dingen om te draaien. De MIR-methode kan daarbij helpen, net als EFT en andere methoden die ons “systeem” ondersteunen om de innerlijke wijsheid aan te boren en de helende krachten te mobiliseren.
Hallo mireille ja zeker herkent ik dit ,staat soms van me zelf te kijken dat ik rustig blijf dankjewel
Nog niet zolang geleden een therapie gevolgd waarbij je nare herinneringen moest vertellen in tegenwoordige tijd met je ogen dicht.De therapeut speelt even je geweten en converseert met je en stelt vragen. Er ontstaat een emotionele ontlading die zich manifesteert in wenen. Na de sessie duurt het nog een paar weken maar blijkbaar is die gebeurtenis geklasseerd en voel je je lichter.Daarna waren er nog andere terugkerende gedachten die je slecht doen voelen. Er op dat moment bewust zijn van het feit dat ze aanwezig zijn is het goed te zeggen STOP! Dit helpt. Dit deed ik vroeger nooit en liet me maar meeslepen met die gedachten wat zeer destructief was. Groetjes, Wilfried
Dag Mireille,
Yes…geweldig… andere kijk. STOP IT! mooi filmpje.
Houwen we d’r in haha!
Groet,
Maaike*
Na al de geschreven gedachten en al dat andere,komt bij mij de gedachten naar boven dat een ieder een eigen levenstocht maakt waarin iets gebeurt dat je meedraagt en dat, na langere tijd gaat knagen, gaat rafelen maar ondertussen blijf je zoeken naar een vorm dat je ruimte kan geven om het draagbaar te maken en los te laten misschien wel een kleine opdracht voor jezelf …. voor een ieder ?
Prachtige filmpje Mireille!
Niet herbeleven is schadelijk, maar rumineren. Zo zou ik het noemen. Dus dat je telkens weer er over gaat nadenken, het gaat analyseren, dezelfde dingen weer vertelt.
Herbeleven is juist helend. Je kunt in het gevoel duiken en zo wat je destijds niet hebt kunnen verwerken alsnog verwerken. Dit kan je zelf doen of met behulp van bv een hypnotherapeut,EMDR therapeut, innerlijk kind werk of een therapeut die meer somatisch gericht is: bv body drum release, somatic experiencing, rebirthing. Echt mogelijkheden te over.
Het filmpje verbeeldt voor mij iets heel anders: namelijk het onbegrip en niet serieus nemen van psychische problemen. Als we een gebroken been hebben, moeten we naar het ziekenhuis, maar als we een psychisch probleem hebben, dan moeten we daar maar ‘gewoon’ even mee stoppen! Zo werkt dat niet. Slechtste therapie ooit dus wat mij betreft.
Ik ben het er wel mee eens dat eindeloos praten bij een psycholoog geen tot weinig zin heeft. Dit heeft alleen zin als het emoties bij je losmaakt en juist dat is slechts een bijverschijnsel in de reguliere therapie. Je krijgt in dat geval een tissue aangereik en een ingestudeerde ‘wat vervelend voor je’ van een therapeut die afstand moet/wil bewaren. Er zijn zoveel effectievere methoden waar je je daadwerkelijk gesteund kan voelen en zo je verleden kan verwerken! Dit doe je alleen als iets uit het verleden je belemmert in het heden natuurlijk. Gaan zitten graven heeft geen zin, je gaat naar een therapeut omdat je vermoedt dat je huidige klachten een overblijfsel kunnen zijn van trauma uit het verleden.
Mee eens, praten en even tijd voor je gevoel, dat wil gewoon even gehoord worden, kan je ook zelf doen. een bully die stop it zegt helpt echt niet. wel grappig.
Soms is STOP IT wat je nodig hebt om te horen, om volwassen te worden en verder te leven. Het stuk gaat toch ook over drama queens? Het typetje Kijk-mij-dan-hoe-ellendig-ik-het-heb, en dan keer na keer na keer opnieuw hetzelfde verhaal aan MOETEN horen!! Weinig tot geen tijd hebben ze om er voor de ander te zijn, want zij hebben het ALTIJD ALTIJD ALTIJD veel erger.. energiezuigers zijn het op deze manier. En wie heel veel weerstand voelt bij het lezen van het bovenste stuk, is waarschijnlijk zelf ook een drama queen maar herkent t mis niet bij zichzelf. Ik zeg Amen Mireille Heerlijk stuk
Ik ben het volledig met je eens. Je hebt het duidelijk en goed omschreven.
Een herbeleving vraag je niet om en zoek je niet bewust. Die komt te pas en te onpas omhoog. Belemmerd je leven in het hier en nu. En is één van de symptomen van ptss. Daar moet je juist hulp bij krijgen om te kunnen ‘helen’. En EMDR is een therapievorm die goed zou kunnen werken.
Mooi omschreven deze nuance, ook ben ik het er helemaal mee eens. Als je deelt om te voelen en het oude trauma of de wond daardoor het licht kan zien en je erin gezien kan worden, door jezelf en de ander kan heling plaatsvinden!
Ik herken me hier volledig in, mijn ouders waren ook zo, en ik wil er echt tussenuit. Ik wist niet dat het zo eenvoudig was… de MIR-Methode tegelijkertijd toepassen, en ik voel me al een heel ander mens. De boek ‘een gesprekje met God’ heeft me m’n ogen doen opengaan, dat je niet alles moet aannemen wat je ouders je leren, je moet alles in vraag stellen, en de clu is verwerken en achter je laten, en er iets uit leren, en niet meer zagen over het verleden, het verleden is het verleden en kan toch niet meer veranderd worden. Ik heb nu al 1 sessie psych-k achter de rug, en ik herhaal telkens als mijn ouders lelijk doen: ‘ik zie mezelf graag, en ik ben het waard dat leven en liefde me gegeven wordt’ positieve woorden die je telkens herhaalt, ook bij de MIR-Methode is het ook zo, en het werkt heel helend! Zo diep geweest tijdens de burn-out, maar ik ben er bijna, maar het blijft elke dag alert zijn, en aan mezelf eens denken in plaats van aan anderen, wat niet zo eenvoudig is voor een HSP’er.
Dank je wel voor dit bericht, juist op dit moment.
Ik,had een heel mooie ervaring met de MIR-Methode hiermee. Ik ga door een lastige periode heen en het lukte me even helemaal niet om uit mn Drama te stappen. Het was als een rad gaan spinnen in mn brein en sleurde mn hele zenuwgestel mee. Resultaat, huilen, huilen, huilen, angsten enz. Ik was zelf niet in staat aan de MIR-Methode te denken. Tot mijn man liefdevol over mn hand begon s.o.s te “Mirren” zo’n 5 min.
Wonderbaarlijk kalmeerde mn zenuwgestel vrijwel onmiddellijk waardoor ik het langzaam kon overnemen met de 9 stappen te doorlopen. Hoewel het een groggy dag werd, stond ik de volgend dag fris op en kan ik verder zonder in het “drama” te blijven hangen…..
Beste Antoinette,
Hoera, wat fijn voor je! En wat fijn dat je man de EHBO al kende! Hoe waardevol dat iemand je daar dan bij kan helpen als je helemaal diep in de emoties zit! Goed gedaan, samen!
Liefs en heb het goed!
Mireille
Wat een interessante kijk weer Mireille .
Als ik kijk naar mijn kinderen ,die al jaren in therapie ( waaronder een psychiater die zich nooit vernieuwd heeft en aan iedereen, ook mijn kinderen ,al jaren antidepressiva voorschrijft(hoewel laatste onderzoeken uitwijzen dat dit geen goede werking heeft)zijn ,kan ik alleen maar beamen wat jij schrijft .
Ikzelf heb om bepaalde redenen ,jij weet ze wel, jarenlange ervaring ,de werking van psychologen en psychiaters( enkele zeer goeden daargelaten)in twijfel getrokken .Helaas worden zij nog steeds als wonderdokters gezien die alles helen .Maar die ook gezinsleden uit elkaar drijven .Want het gaat ze alleen maar om die ene patient ,waarbij ze vergeten dat gezins-familiebanden heel belangrijk zijn .Als dan toch therapie dan het hele gezin ook vind ik .Maar goed ik dwaal af ( zoals vaker ;-).Ik ga nu mezelf eens onderzoeken .Ik ben wel iemand die een gebeurtenis van mij af moet praten…als er wat naars gebeurd is .Daar heb ik een vriendin voor .Maar ik probeer wel het in te tomen …maar meestal lukt dat niet erg.Arme vriendin .Gelukkig gaan we in januari ook iets leuks doen.Naar een concert .Heeft ze wel verdiend .Dank voor je mooie zienswijze .Ik wist het al een beetje ,maar nu is het echt helder 🙂 .
Beste Theresa,
Ja mooi helder verwoord! Ik denk dat je daar een belangrijk punt noemt: dat vaak alleen degene met de problemen wordt besproken, terwijl er een heel gezin omheen is die ook invloed uitoefenen. Daar zijn ook hele therapieën op gebaseerd die erg goed kunnen werken. Dankjewel voor de aanvulling en fijn dat je iets leuks gaat doen met je vriendin! Vaak is van je afpraten belangrijk om de felle laag er even af te halen. Als zij dat ook bij jou mag doen, is het prima in evenwicht. Veel plezier samen!
Groetjes, Mireille
Niet alleen een gezin er omheen maar nog een stapje verder: ook een hele cultuur. Een cultuur waain de psychiater/psycholoog mede een voortbrengesel c.q. uitvoerder van is en als je al als peut in staat bent om kritisch naar jezelf te kijken (ze zijn er wel, denk bijvoorbeeld aan psychiater Jim Oss, dan nog vaak bijt je niet de hand die je te eten geeft. Aan andermans ellende, net als aan armoede wordt het meeste geld verdient. Geloof je het niet, kjjk dan nog eens goed om je heen.
Ik ben het wel eens met het niet steeds moeten herbeleven van shit. Maar het andere uiterste; ik ben het niet eens met snelle verdringing van vervelende dingen die gebeurden. Je moet eerst wel kans gehad hebben om het een wezenlijk onderdeel van je leven te laten zijn. Hoe je het went of keert, je bent ook wat je meegemaakt hebt. En daar zijn eerst wel woorden voor nodig. En zonodig ook met terugwerkende kracht bij ‘achterstallig onderhoud’ bij wat je te lang hebt laten pratten. Tenminste, in mijn optiek, want ik ben een woordenmens (en dichter). We blijven natuurlijk allemaal verschillend en onze eigen gebruiksaanwijzing houden. Ik MIR dagelijks (als onderdeel van een serie mijzelf aangeleerde oefeningen) en ik heb er veel aan. Groet Wulf, http://www.mede-menszijn.nl
Beste Wulf,
Ja, zo is dat. Het eerste van-je-af-praten-gesprek is belangrijk om te verwerken. Ga je het daarna nog een keer of 10 herhalen, dan noem ik het herbeleven. Dankjewel voor je woordenwerk!
Dag medemens!
Groetjes, Mireille
Ja, wat een geweldig goed filmpje :stop it”. Het is waar hoe vaker je je verhaal vertelt hoe erger het wordt. Het lijkt wel of je met alle geweld je verdriet of je pijn wilt blijven herinneren, je wilt het met alle geweld niet vergeten, je gedachten blijven maar herhalen. Het lijkt wel alsof je bang bent het te vergeten. Hoe meer aandacht je er aan besteedt, des te erger wordt het. Als je je gedachten zou opschrijven hoef je ze niet meer te onthouden en kun je het loslaten.
Het verleden kun je niet veranderen, je kunt er uit leren.
Dank je wel voor dit goed inzichtgevend artikel.
P.S. Mijn reactie had ik in de “ik vorm” kunnen schrijven.
Hai Be,
Ja, dat helpt enorm goed: een keer dat hele verhaal opschrijven en het daarna… in een map stoppen, doorscheuren en in prullenbak, begraven in het bos, verbranden… allemaal leuke manieren om er echt afscheid van te nemen. Dank voor de aanvulling! En door ‘je’ te schrijven, spreek je mensen rechtstreekser aan, dus juist mooi!
Groetjes, Mireille
Geldt dit ook voor de EMDR methode?, dat werkt wel met terughalen van trauma’s en deze ontkoppelen zodat je in het hier en nu deze herinneringen niet steeds worden getriggert. Want het lijkt me belangrijk om je te besekken dat het verleden voorbij is en om niet steunende gedachten niet te voeden, maar er zijn wel mensen die echt last hebben van ernstige trauma’s. Gr Daan
Beste Daan,
Ik vind EMDR een erg krachtige methode. Ik hoop dat mensen bij een goede EMDR-therapeut zijn, die na het werken aan een trauma daar dan ook niet meer naar terug gaat. Het is erg waardevol voor mensen met diepe trauma’s, zolang tussentijds ook de rust wordt gegeven om het trauma helemaal uit het onbewuste en uit de cellen kan verdwijnen. Soms ben ik bezorgd dat na het ene trauma al te snel weer aan een volgende wordt gewerkt…
Groetjes, Mireille
Ook al herken ik veel in wat je schrijft, over ingesleten emotionele paden naar vroegere pijnen, toch vind ik het gevaarlijk als je zegt dat herbeleving slecht voor je is.
Ik heb veel baat gehad bij herbeleving, wel onder deskundige begeleiding tijdens gestalttherapie. Ik heb oud zeer herbeleefd en kunnen resetten. Vanuit mijn volwassenheid heb ik mijn oude pijnen kunnen erkennen en met zachtheid gekeken naar de totale situatie. Mijn moeder kunnen vergeven, z haar pijn en worsteling gezien en beseft dat het niet aan mij lag. Met veel wijsheid en zachtheid naar het verleden kijken, leidden me naar grotere harmonie in het nu. Deze herbeleving is helend en goed. Anders dan een ingegroefd verhaal wat telkens weer verteld ‘moet’. Want dat dàt niet goed is ben ik helemaal met je eens. Maar de manier om daar van af te komen kan dus ook soms heel goed via herbeleving…. Met vriendelijke groet, Noor
Beste Noor,
Ja, en daar duw ik dit keer ook op: op het alsmaar herhalen van wat er ooit was. Fijn dat je je daar ook in kunt vinden. Ja, teruggaan naar wat er was, ervan leren en het loslaten, dat is absoluut waardevol.
Groetjes, Mireille
Heel behulpzaam artikel en ik heb keihard gelachen om het filmpje.
Ik heb 40 jaar geleden een keer een sessie gehad bij een therapeut die ook zei ‘ stop ermee’
En werkelijk, ik kon onmiddellijk stoppen met de gedachte die ik had.
Dat is nou een herinnering die ik graag herbeleef.
Hai Ilse,
Hahaha, ik had niet gedacht dat er werkelijk therapeuten zijn die dit ook dóen, ‘stop ermee’ zeggen. Het is uiteindelijk zó verhelderend!
Groetjes, Mireille
Heel mooi artikel Mireille! Ik heb het gedeeld op FB en Twitter!
Ik zeg ook al jaren tijdens een sessie: En? heeft het nut dat je dit zo lang bij je draagt? Het is al erg genoeg dat het gebeurd is. Dat heeft een ander gedaan. Waarom zou je het vasthouden dat doet die ander niet. Dat ben je zelf.
Ik merk wel dat iets al langer geleden gebeurd moet zijn om het makkelijker te verwerken. Sommige dingen hebben even tijd nodig. En ieder mens is anders in zijn verwerking. leidraad is: Als je er last van krijgt is de tijd aangebroken.
Beste Yvonne,
Ja, dat klopt wat jij zegt: langer geleden is makkelijker te verwerken. En erg belangrijk: ‘Als je er last van krijgt, is de tijd aangebroken om het te verwerken.’ Ik denk dat dit erg belangrijk is. Niet spitten zolang het je geen parten speelt. Dat maakt verwerking ook lichter.
Dankjewel voor je aanvullingen!
Groetjes, Mireille
Moet hier toch even op reageren.Ben geschoold in de leer van psychosynthese en ben levensbeschouwelijk counseler. Vaak gaat een hulpvraag in het NU over het verleden wat nog steeds in het heden mee is gereisd,wat nog seeds akelig krabbelt aan je,(op onbewust niveau) het opnieuw beleven op een manier die er wel (weer) contact mee maakt kan verhelderen ,waarom iemands gedrag op zekere hoogte niet meer nodig is,maar wel speelt,dit hoeft niet alleen door zgn graafwerk te gaan, Zodra er contact is met dat pijnlijke stukje kan men loslaten er naar kijken in het NU en zeggen:\” zo dat is klaar, het heeft me ook ergens gebracht maar nu is het klaar.\” Dit stuk zelfredzaamheid werkt louterend.Dus ben het niet helemaal eens met de stelling dat je beter niet kan herbeleven.Natuurlijk, alle momenten in verleden waren \”NU\”s maar er kunnen allerlei omstandigheden zijn waarom je (vaak als kind) niet bij machte was/bent in het moment van het Nu van toen iets adequaat te verwerken, de behoefte bestaat er wel vaak van een mens , dit op alle niveau\’s in balans te brengen.We gaan van Overleven naar Beleven in het gunstigste geval ,wat bijdraagt aan het \”gelukkig\”voelen wat niet de afwezigheid van problemen is. Dit moest ik even delen.Succes met de MIR.
Beste Henny,
Dankjewel voor het delen. Het is een kwestie van even aanstippen wat er vroeger is gebeurd, inzicht krijgen en dan weer verder. Zo hoor ik het ook in jouw woorden. En het is echt een verschil of iemand voor het allereerst over een akelig trauma durft te vertellen of dat herhaaldelijk wordt gezegd dat de moeder de schuld is van zijn/haar ellende. Dan zitten we in herhaling van zetten en professioneel slachtofferschap. Fijn om het te verhelderen, dankjewel!
Groetjes, Mireille
Ik ben het niet met u eens!
Dit klinkt als het onkruid wegmaaien boven het maaiveld en daar een betonnen plaat overleggen i.p.v. de wortels van het onkruid er uit halen.
Of anders gezegd: Iemand heeft een diepe wond in zijn lichaam. Met zalf e.d. wordt hij dicht gemaakt, waardoor het heel lijkt. Terwijl het van binnen aan het etteren is.
Beste Gonnie,
Het gaat om het blijven herhalen van gedachtes die je niet helpen. Terug denken aan wat geweest is, maar wat je niet meer kunt veranderen.
Groetjes, Mireille
Dank voor deze reactie. Zoals u hem nu beschrijft kwam hij de eerste keer niet binnen
Hallo Mireille,
Met je artikel ben ik het gedeeltelijk eens: mensen kunnen inderdaad blijven hangen in iets wat hen is aangedaan – slachtofferrol en dat levert niets op. Alleen dat je jezelf telkens naar voelt.
Aan de andere kant heb ik zelf ervaren dat teruggaan naar lastige ervaringen uit het verleden mij een goed inzicht gaven in hoe en waarom dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen.
Dat was voor mij een wow-ervaring, een eye opener. Van daaruit kon ik ook de stappen zetten om te komen tot: don’t fight reality, het te laten en op een positieve manier kijken hoe ik in het leven wilde staan.
Nu ik zelf therapie geef, merk ik dat mensen het prettig vinden in ieder geval hun verhaal (uit het verleden) kwijt te kunnen. Ik zie dat dit voor veel mensen een eye opener is doordat ze de situatie in het verleden nu anders kunnen bekijken. Daarna gaan we verder vanuit het punt ‘mensen om je heen kun je niet veranderen’ – dus moet jij kijken hoe je zelf het beste met de situatie om kunt gaan zodat het jou niet meer of zo min mogelijk belast.
Dat levert rust en acceptatie op.
Eigenlijk vind ik het kort door de bocht te lezen dat terug gaan naar je verhaal van het verleden ‘zonde van je tijd en onhandig gebruik van je hersenen’ is. Dat kan zo gelden voor mensen – tegelijkertijd heb ik gemerkt en gevoeld dat het voor mij en anderen wel goed kan werken om terug te gaan naar je levensverhaal.
Sommige gebeurtenissen (vaak traumatische) dringen zich ongewild op, en dan werkt ‘stop ermee’ niet.
EMDR is dan ook een methode waarbij je teruggaat naar de heftige gebeurtenissen uit het verleden – de hersenen worden ahw gereset en de nare herinneringen verliezen de nare emotionele lading.
Beste Federica,
Ja, ik denk dat daar ook het verschil in zit: zijn het herhalende gedachtes waarmee je jezelf verder ingraaft, of zijn is het bewust teruggaan naar een gebeurtenis om daarvan te leren. Als het om onzingedachtes gaat, is het belangrijk om die te doorbreken en vooral geen enkele kans meer te geven, zoals in de video te zien is.
Dankjewel voor je ruimte en aandacht dat mensen hun verhaal kunnen vertellen.
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Geweldig artikel mireille!..en wat een leuke video ,ik heb dubbelgelegen hier van het lachen!
en ja, je hebt helemaal gelijk,
het verleden hoort daar waar het is, in het verleden,
Ik ken mensen die nog steeds elke dag hun verleden mee heulen , en ik kan je vertellen dat dit niet de meest leuke gezellige mensen zijn, ik zelf ga nooit naar een psycholoog ,gewoon omdat ik idd niet terug wil naar mijn verleden
helaas hebben twee van mijn drie kinderen nu dusdanig verdriet over hun eigen leven dat ze graven om iets te ontdekken over vroeger?
ik kan hun niet helpen, vind het jammer dat ze niet doorhebben waar hun pijn vandaan komt nu!
ze zijn kwaad op mij ,vinden elk woord wat ik zeg teveel, Maar kunnen mij niet vertellen wat er is dan?
voor mij een reden om hun op de parkeerplaats voor mijn hart te zetten totdat ze door hebben wat er nu echt speelt bij hun!
fijne dag Mireille en Super bedankt voor dit pracht artikel
harte groet
Tiny
Beste Tiny,
Ja, dat is wijsheid, die parkeerplaats. Ondertussen zou je eens kunnen kijken naar geweldloze communicatie. Daarin word je geleerd dat het uiteindelijk van belang is om te achterhalen wat nu de werkelijke behoeftes zijn. Vaak willen kinderen aandacht van hun moeder, horen dat ze het goed doen, complimenten geven, laten weten dat je trots op ze bent. Geen idee of dat bij jouw kinderen ook speelt, maar ik merk dat de manier van spreken die ik via geweldloze communicatie me helpt om bij anderen te achterhalen wat er nu aan de hand is.
Groetjes, Mireille
Ik zit vaak aan de andere kant. Dat mensen bij mij komen met hun drama, woordenstroom waar niet tussen te komen is. En dan heb ik het gevoel dat ik moet luisteren. Het gaat wel steeds beter, ik kan steeds beter mijn grenzen aangeven, maar als ik te lang luister, put het me uit. Het enige wat echt helpt is, dat ik verbinding maak met mezelf en de ander en zeggen wat ik er echt bij voel. Dat lukt niet altijd, maar ik blijf oefenen.
Beste Joke,
Ja, dat kan een beste uitdaging zijn. Je merkt het vaak als mensen alleen willen vertellen, maar verder geen inzichten willen krijgen, wat je ook zegt. Soms helpt het om je tijd te begrenzen en bijvoorbeeld een afspraak er meteen na te plannen, zodat je wel weg móet: “sorry, ik moet nu echt weg.”
En dankjewel dat je in ieder geval er voor ze bent!
Groetjes, Mireille
Hallo Mireille,
ik lees je artikelen al heel lang en ik ben blij met dit artikel! Het is zooo belangrijk, dat mensen weten, dat ze hun wereld grotendeels zelf maken in hun hoofd – het is, zoals Boeddha gezegd schijnt te hebben: ” It’s your mind, that creates this world”. Dus, hou op met negatieve gedachten, navelstaren, zelfmedelijden…kijk iedere dag naar wat je hebt, leef in het hier en nu….gisteren is geweest, morgen is er nog niet….dus, wat let je, om er nu in dit moment iets moois van te maken? Wil je al langer iets zeggen tegen iemand? Bijvoorbeeld, dat je van hem of haar houdt…doe het NU…we leven NU en maak er iets moois van!
Veel succes en maak er wat moois van…je bent het aan jezelf verplicht!
Ik ben het ermee eens dat je niet bewust steeds vervelende gebeurtenissen moet herhalen in je hoofd. Daar krijg je alleen maar nare gevoelens van. Maar als je juist, zoals ik jaren geleden allerlei volkomen niet bij de situatie passende gevoelens krijgt (boosheid, angst), dan is het m.i. wat anders. Met behulp van bio-energetica ben ik geleidelijk (heeft jaren gekost!) gekomen bij de oorspronkelijke situaties die de gevoelens in het nu veroorzaakten. En door een eenmalige beleving bij deze herinneringen, ben ik deze gevoelens in het nu gelukkig kwijt geraakt. ‘Praten erover’ had voor mij inderdaad geen enkel nut. Maar jezelf begrijpen. Begrijpen waarom je bijvoorbeeld woest wordt als iemand kritiek heeft op je huishoudelijke kwaliteiten, is toch wel erg belangrijk. ‘So What’, denk ik nu. ‘Je hebt gelijk’. ‘Ik heb andere kwaliteiten en hoef niet perfect te zijn.’
Beste Marja,
En dat klinkt ook prima: dat je er eenmalig naar terug bent gegaan om het te begrijpen en om ervan te leren. Ik zie dat als een manier om jou te laten groeien, dus prima!
Groetjes, Mireille
Wat een geweldig artikel en filmpje! Het zegt precies zoals het is. Heel goed Mireille om op deze manier heel veel “slachtoffers” wakker te maken. Je doet fantastisch werk, ga vooral zo door. Ik ben een groot fan van je. Lieve groet Lara
ja weer een super knaller van artikel…. wat mogen we toch blij zijn met jouw werk Mireille..
Hoi Mireille, Alsof je het voor mij hebt geschreven. ik moet in mijzelf dus de oplossing creëren nu alleen nog van me af zetten!
Alleen, denken gaat vlugger dan doen. Ik ben nu dus begonnen!
dank je wel!
Beste Thieu,
Jezelf vooral in nieuwe, inspirerende situaties, boeken, documentaires brengen, helpt daar ook bij. Of praten met mensen die ook zo in elkaar zitten. Die kijken naar mogelijkheden en vernieuwingen en die niet in het verleden blijven hangen. Dankjewel voor het oppakken!
Groetjes, Mireille
Hallo,
Ik wil graag reageren: ik ben al enige tijd onder behandeling dmv EMDR. Traumatische herinneringen worden wel besproken, maar met het doel dmv emdr dat deel van de hersenen juist te neutraliseren. Dus in dit geval is het juist wel de bedoeling terug te gaan naar deze herinneringen.
Beste Hanneke,
Ja, in EMDR wordt dit gebruikt. Het belangrijkste is of je merkt dat die gebeurtenissen neutraal worden en dat je er niet telkens weer opnieuw naartoe moet van de therapeut. Ik hoop dat het je veel goeds brengt, want de methode is beslist waardevol.
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Weer een goed artikel. Ik besef nu ook dat er kennissen zijn die graag vissen en uitvragen naar die voorbije moeilijke situaties. Ze willen medeleven betuigen zeker en dan moet je de hele narige belevenissen terug uit de doeken doen. K zeg gewoonlijk dat ik heel veel geleerd heb uit die periode en dat het me sterker heeft gemaakt. Kijk naar een vogeltje dat een nest bouwt en de tak breekt af in een storm,hij herbegint. De wind blaast te fel en hij herbegint … en ondertussen maar fluiten om een partner aan te trekken. Ja wij kunnen heel wat leren van het dierenrijk en van jou. Dank u. Diana
Beste Diana,
Wat een mooie beeldspraak van dat nestje bouwen. En ja, het vergt best wel wat om niet oude gebeurtenissen keer op keer te vertellen. Als ze heel recent zijn, ja dan is het prima om erover te praten ter verwerking, maar oudere gebeurtenissen telkens ‘verversen’, nee dan doen de dieren het een stuk praktischer!
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Beste Mireille,
Na het ingrijpende verlies van mijn baan en de daarmee gepaard gaande meest donkere dagen in mijn leven , durf ik vol overtuiging te zeggen dat stil staan in mijn leven ( otw bewust rouwen ) en de MIRmethode doen me werkelijk de mogelijkheid hebben geboden om het oude te laten voor wat het is en het nieuwe te omarmen .
Dank voor al je voorwerk .
Beste Wilma,
Wat fijn dat je hebt kunnen rouwen en het oude los hebt kunnen laten. Dan is er weer ruimte voor het nieuwe, zoals jij schrijft. Grote stap!
Veel geluk!
Groetjes, Mireille
Zo helder!!
Mijn therapeut noemt het re-stimulatie. Toen ik dat snapte ging het beter met me.
Richarda
Beste Richarda,
Hee, dat is ook een helder woord, dankjewel voor het aanvullen!
Groetjes, Mireille
En als je lichamelijke klachten hebt, moet je daar zelf dan mee leren omgaan?
Of als iemand altijd klaagt dat ze pijn heeft, hoe ga je daar mee om?
Beste Leah,
De kunst is om de oorzaak van de klachten aan te pakken, zonder al teveel naar het verleden terug te hoeven gaan. Je hoeft het allemaal niet telkens opnieuw te beleven.
Iemand klaagt die pijn heeft… ook daar zoeken naar de oorzaken en daarbij de grote, pittige kunst om de pijn niet een te grote rol in je leven te laten spelen. Makkelijk gezegd hoor, dat realiseer ik me! Maar alle lichamelijke klachten hebben een oorzaak en vaak is die van emotionele aard, pijn uit het verleden.
Groetjes, Mireille