177. Herbeleven is slecht voor je gezondheid!
Dieren hebben het makkelijk. Ze maken iets mee, kijken ernaar, likken even aan hun wonden en gaan weer verder. Nee, dan mensen! Ze maken iets mee, kijken ernaar, raken volledig overstuur, maken er hele verhalen bij, likken aan hun wonden, blijven likken, laten anderen ernaar kijken, laten anderen zeggen dat het heel zielig en sneu is en als het de mens dan past, dan blijft hij erin hangen. Dan wordt de gebeurtenis een beroep en is het bijna niet meer uit het leven weg te denken. Het heet ‘dramatiseren’ of ‘herbeleven’ en is een van de grootste handicaps in het leven van een mens. Een ziekmakende handicap.
Als drama nog nodig is
Mensen vragen aandacht voor hun problemen door drama te creëren. Luistert er niemand, of niet echt, dan gaat de mens door met de situatie aan te dikken. Drama erop: “Het is echt heel erg, hoor!” En de situatie aandikken, erger maken dan het was, zodat de ander wel móet luisteren. Mensen die zich dit aanwennen en te vaak doen, noemen we ‘drama queens’ of zelfs ‘professionele slachtoffers’. Het zijn mensen die eraan gewend zijn allerlei redenen te hebben voor wat hen is overkomen en draaien zich erin vast. De echte reden, de diepe reden waarom ze dit blijven doen, blijft verborgen onder een dikke laag woorden en gedoe.
Eerlijk zijn naar jezelf
Dit is een van de allermoeilijkste stappen in je mensenleven: dat je ophoudt met oude gebeurtenissen aan te dikken. Dat je gaat zien dat je moeder nu eenmaal recht voor z’n raap praat en daarbij mensen kan kwetsen. Dat je je dat niet persoonlijk hoeft aan te trekken, dat is nu eenmaal haar onhandige manier van communiceren. Dat je vader nooit ‘ik ben trots op je’ tegen je zei, nooit een blijk van waardering gaf. Omdat hij nooit leerde met zijn gevoelens om te gaan. Het is wat het is. Niet te veranderen. Accepteren of vergeten.
Wat wil je eigenlijk zeggen?
Achter al het drama, het overdreven gedrag, schuilt een intens diep verlangen! Je wilt dolgraag dat iemand je begrijpt! En het verlangen is dat je snakt naar liefde, aandacht, geborgenheid, verbinding.
Wat je eigenlijk wilt zeggen is:
“Ik ben diep ongelukkig, ik wil me begrepen voelen. Wil je naar me luisteren?”
“Ik mis je nabijheid, wil je naar me toe komen?”
“Ik voel me zo mislukt en ik snak naar jouw steun. Wil je me dat geven?”
“Ik ga dood van verdriet dat ik niet werkelijk contact met je kan maken. Mag ik je vertellen wat ik werkelijk voor je voel?”
“Ik voel me zo alleen en mis echt contact met anderen.”
Revivificatie is slecht voor je gezondheid
Hoe meer je over je problemen vertelt, hoe sterker ze worden. Verwerking heeft nadelige effecten als je oude situaties telkens opnieuw voor de geest haalt. Je hersenen moeten dan telkens weer de plaatjes, woorden en gevoelens oproepen die je je herinnert. Dat maakt dat die hersenverbindingen steeds sterker worden. Net als een paadje dat door een grasveld loopt, omdat daar telkens mensen overheen lopen.
Hoe meer je je hersenverbindingen traint, hoe sterker ze worden. Dan word je heel goed in ‘oude koeien uit de sloot halen’. Dat gebeurt ook bij drama. Als je telkens oude pijnherinneringen terug haalt, maak je het sterker en blijf je er sterker in hangen.
Houd je daar mee op, dan kan je jezelf bevrijden. Dat was in het verleden. Het is geweest. Het maakt NU geen deel meer uit van je leven.
Hersenverbindingen worden sterker
Ik ben bezorgd over de mensen die langdurig bij therapeuten zijn, die je telkens weer laten teruggaan naar het verleden. Je maakt de hersenverbindingen dan sterker en de herinneringen worden sterker en intenser. Je komt er dan niet los van.
Je zult daarom bij een MIR-Methode begeleider niet meemaken dat ze langdurig praten over het verleden, maar eerder snel naar de kern gaan via spiertesten en oude emoties met jou uitwissen. Meestal wordt er niet eens naar het hele verhaal gezocht van wat er precies is gebeurd. Dat is allemaal zonde van je tijd en onhandig gebruik van je hersenen. Lees over gedachtes ook artikel 136. ‘Spreek je gedachtes tegen‘.
Stressbestendig worden
Doe je de MIR-Methode, dan kan het heel goed zijn dat je steeds rustiger wordt en steeds ‘volwassener’. Met ‘volwassen’ bedoel ik dat je steeds flexibeler wordt in het verwerken van tegenslag. Dat je het beter kunt hanteren. Dat je je hoofd makkelijker tot rust kunt brengen: ‘Wat is er nu feitelijk gebeurd? Hoe erg is dat nou eigenlijk?’ Je kunt makkelijker relativeren, je schouders ophalen en blijft er niet meer in hangen. Je schudt zo stress makkelijker van je af.
En jij? Herken je dat? Dat je minder snel in het drama schiet, maar beter kunt zien wat er eigenlijk gebeurt? Herstel je makkelijker na iets heftigs? Na stress? Ik hoor het graag! Schrijf het hieronder, dankjewel!
Dat je je hersenen maar heerlijk licht mag houden!
Groetjes, Mireille
Het werd mij geadviseerd door een vriendin
Dit stuk is in mijn ogen veel te ongenuanceerd! Kwetsend ook voor mensen die jarenlang hun weg willen vinden vanuit trauma’s en/of andere moeilijke dingen. Eindeloos blijven herbeleven is niet aan te bevelen inderdaad maar heel vaak is het wel degelijk nodig om te achterhalen wat je trauma’s zijn voor dat je ze kunt laten gaan. STOP IT!!! is in veel gevallen echt te kort door de bocht. Dit stuk en filmpje komen bij mij nogal gevoelloos over. De nuances ontbreken en dat valt me tegen.
Beste Margriet,
Ik zal de video verwijderen. Ik denk dat het veel mensen tegen de schenen schopt, wat niet mijn intentie van het artikel is. Dankjewel voor het laten weten!
Groetjes, Mireille
Beste Mireille, reeds vele jaren doe ik de Mir Methode , s’ morgens en s’ avonds dus steeds zoals u zegt 2x per dag , ik ben nu ook
mijn getraumatiseerde hond beginnen te mirren , alsook ons paard die last heeft van exceem , ik heb begrepen dat telkens je een
dier behandeld je steeds jezelf moet mirren achteraf .
Gezien ik 2 dieren behandel én telkens na elk dier mezelf dan kom ik uit op 4 x toepassing van de Mir .
Kan u me raad geven hoe ik in dit geval tewerk moet gaan bij het mirren van mijn hond én eveneens ons paard ?
het grote succes van de Mir Methode
Lis
Beste Lis,
Het is heel eenvoudig: behandel beide dieren en daarna pas jezelf.
Laat je me horen welke verbeteringen je bij je dieren ziet?
Groetjes, Mireille
Ik ben van deze blog ontzettend geschrokken.
En gelukkig blijken lezers dat ook gelijk te
hebben opgemerkt. Geen feeling voor trauma’s
en de soms levenslange impact daarvan op het
leven.
De MIR methode heeft me veel goeds gebracht, maar deze methode heeft me niet geleerd, waar mijn migraine vandaan kwam. Met bio-energetica kwam ik bij mijn gevoel. De migraine bleek veroorzaakt te worden door verdrongen paniekreacties. Maar waar kwam die paniek vandaan. Heel langzaam kwam ik erachter dat ik als kind voortdurend bang was om iets ‘niet te kunnen, niet te weten en/of niet te durven’. Mijn vader accepteerde dat niet. Dus eerste reactie in mijn volwassenheid bleek paniek te zijn, die ik vroeger niet voelde. Toen ik de paniek ging voelen, doordat ik weer bij mijn gevoel kwam, verdween de migraine. Omdat ik weet waar de paniek vandaan komt, kan ik me al jaren direct weer geruststellen. Er is inmiddels dus goed mee te leven, maar een keer of 10 per dag is er wel die initiële paniek! Daar werk ik nu aan met EMDR/brain stopping. Een eerste sessie gaf me een verbazingwekkend resultaat. Benieuwd of ik er echt helemaal van kan worden bevrijd. Zonder kennis van de oorzaken van mijn rare lichamelijke klachten en later vreemde niet bij de situatie passende gevoelens, zou ik nooit zover gekomen zijn. Dus: soms is het heel goed om te weten waar je ellende vandaan komt, als je deze kennis maar gebruikt om van de symptomen in het nu af te komen en niet om je ‘zielig te blijven voelen’. Ik wens iedereen heel veel inzicht in zijn eigen functioneren met de daarbij horende liefde voor die dingen waar men nog niet helemaal tevreden over is. En de MIR-methode kan op vele fronten helpen, maar of je daar je totaal verdrongen gevoelens mee terug kan krijgen, weet ik niet. Die had ik gelukkig al terug voordat ik met MIRren begon zo’n 8 jaar geleden.
Beste Mireille, Met dit artikel heb je mijn vermoeden bevestigd.
Ik had al langer het gevoel dat je weinig affiniteit hebt met post traumatische stress en wat nodig is om ernstig traumatische ervaringen te verwerken.
Ergens in blijven hangen is niet gezond, maar iedereen heeft zijn eigen tempo om naar het moment van verwerken, loslaten en voorwaarts gaan toe te groeien.
Mensen die de dramaqueen uithangen hebben dat misschien wel als levensopdracht, totdat ze inzien dat die manier van aandacht trekken niets oplevert.
Mensen met echte trauma’s verstoppen zich eerder.
Ik vind wel dat het verschil maakt wat voor traumatische gebeurtenissen worden herbeleefd.
Trauma’s waarbij je lichaam betrokken was bewust herbeleven lijken mij minder gewenst. Daarvan kan ik me het schadelijke effect wel voorstellen.
Herbeleven kan op verschillende manieren plaatsvinden: onvrijwillig (flash backs/nachtmerries) en vrijwillig.
Door het vrijwillig te doen en je ervaringen als leerstof te gebruiken, kan het ontzettend nuttig zijn.
Door het analyseren van de situatie & je gevoelens en de oorsprong daarvan, kun je veel leren over jezelf, over andere betrokkenen en over natuurwetten waar wij mensen mee te maken hebben.
Door het praten met iemand die je echt begrijpt, die je een handvat geeft om met de oude pijn om te gaan, een handvat geeft om met gelijke situaties op je levenspad om te gaan en je door het begrip, de troost en veiligheid die daarvan uitgaan, uitnodigt en stimuleert om verder te gaan met je leven, kun je heel waardevolle stappen zetten in je leven.
Ik gebruik de Mir-methode ruim 9 jaar voor traumaverwerking en ondersteuning van mijn gezondheid die geleden heeft onder het getraumatiseerd zijn.
Door een nuttige mate van herbeleving kan ik tot de kern van zaken komen, waardoor ik nog betere zinnen kan mirren. En juist die zinnen, zetten de grootste helingskracht in werking.
Ik ben heel blij om hierboven meer kritische reacties op dit artikel te zien. Noor, Elionor, Chris, Renee, Karin en Jacintha, dank jullie wel.
Over het denken van de mensen absoluut.
Beste Mireille,
Veel mensen hebben de boeken van Tolle nog niet gelezen.
Velen kennen Ramana en wat hij over erkenning
schrijft, niet. Wie ben ik? van hem ook niet! Veel
belangrijke onderwerpen van de twee auteur hebben veel overeenkomsten. Over het denken van dempend absoluut.
Wegens dat ik nog wel terugval in het terug denken,
en dan betrap ik mijzelf erin, ben ik van mening uit eigen ervaring dat het Nu werkt, en het een magische oplossing geeft.
Het is heel moeilijk om het altijd toe te passen.
En het is makkelijker om dat niet te doen. Blijven klagen,
veel eten, zitten, dadelijk ook en blijven zitten. Ook bij de psycholoog, therapeut en de luisteraar.
Groeten, Era
Zelf denk ik dat het onderkennen/je realiseren van wat er gebeurd is in je jeugd, wellicht trauma’s belangrijk is om veel van je huidige gevoelens/heftige reacties/persoonlijkheid te begrijpen en in perspectief te zetten en te genezen. Dat wil niet zeggen dat het herbeleven goed/aan te raden is, maar ook niet dat je jezelf als een dramaqueen zou moeten wegzetten; gevoelens zijn wat ze zijn. Geef jezelf permissie te voelen wat je voelt. Het help volgens mij niet mensen weg te zetten als dramaqueens; elk mens heeft immers zijn eigen pad en wijze om zichzelf te helen. Dat is volgens mij een belangrijk aspect van waarom wij hier zijn. Dit geldt met name voor hsp-ers/empaths.
Zo blij weer met dit artikel!!! Zelfliefde is het moeilijkste wat er is en ik leer het nu (op mijn 53e!) door de MIR methode!!! Ik kan mijn vreugde daarover nauwelijks onderdrukken!!! En wat droevig voor de mensen die dit artikel niet als positief ervaren…zij zitten nog in het dramaqueenproces….ik wens hen zo ongelooflijk graag dat zij dit punt ook nog gaan bereiken! Liefs !!!
Ze hebben mij bewust als heel wakker iemand vanaf kind al aangepraat dat er iets niet aan mij klopte en mij trauma’s laten herbeleven en je herstel steeds uitstellen, mij later zelfs dat wonen onder begeleiding laten doen en proberen aan de medicijnen te krijgen. (Altijd geweigerd gelukkig) Deze “zorgorganisatie” hebben geprobeerd mijn leven te verwoesten. Ik was er las op mijn 38ste jaar weg nu zo’n 1,5 jaar geleden en knap nu helemaal op want er is niks mis met me ik zie alles heel helder en goed maar ze hebben me bijna van het tegenovergestelde overtuigd er was daar niks meer van me over toen ik daar bij het Ggnet zat.
Een zeer gevaarlijk statement!!!!!!!! En het is gewoon NIET WAAR!!!!!! Ik heb er ontzettend veel baat bij gehad. Onder goede, deskundige begeleiding heb ik veel herbeleefd en dat heeft me zóveel inzicht gegeven. Liefde voor mijn ouders, liefde voor mezelf. Zóveel meer begrip en ruimte mijn gevoelens. Ik ging weer bloeien en stromen en nog steeds. Ik ben meer mezelf dan ooit (72 jaar) en sta vol in het leven als mens en kunstenaar. Eindelijk vrij van de ballast van vroeger en liefdevol terugkijkend naar de dingen die vroeger door onvermogen, eigen struggelingen van ouders etc. misgingen. ONVOORSTELBAAR dat je dat ontraad. En GEVAARLIJK, want daarmee ontraadt je mensen om ook zulke helende therapie te ondergaan. Je hebt zó ongelijk, ik kan wel janken over zóveel domheid!!!
Heel heel gevaarlijk en schadelijk voor mensen die misschien nu wel niet meer durven uiten. Praten is helend. Zoveel nodig als nodig. Dit is gewoon eng en óngelooflijk onwaar en zeer zeer kwetsend inderdaad! Hoe kunt u dit beweren? Óngelooflijk. Totaal geen kennis van zaken lees ik hier en als hierboven nogmaals: heel gevaarlijk. Ik heb zitten huilen en kreeg stomp na stomp in m’n ziel.
Ik mis in het verhaal het onderscheid tussen de herinnering aan een traumatiserende gebeurtenis, ofwel de film/ het plaatje, en de fysieke stressreacties die in het hier en nu geactiveerd kunnen worden door een scala aan ’triggers’. Stress en angst zijn niet mentaal, maar puur fysiek. Onverwerkte stress zet zich vast in het lichaam en neem je mee in je verdere leven. Trauma is niet die film, die in het verleden thuis hoort, trauma gaat over de reactie van het lichaam in het hier en nu. En die lost niet op door jezelf te bevelen ermee te stoppen.
Fysieke therapiemethodes zoals EMDR, EFT en Somatic Experiencing zijn gericht op het ontkoppelen van de herinnering en de fysieke reactie nu. Als de stressreacties van het lichaam tot rust worden gebracht, blijft de herinnering intact, maar er kan aan gedacht worden zonder dat de zo beperkende fysieke reacties worden geactiveerd. En dan ben je bevrijd van trauma.
Wat jammer! Dit is een artikel wat zo’n beetje alle zielenleed over één kam scheert. Daarbij hebben dieren wel degelijk last van trauma’s, alleen kunnen ze er niets mee. En trauma’s vertalen zich in gedrag. Haal maar eens een geslagen dier in huis. Zou het echt zo zijn dat een ieder met zielenpijn een drama Queen is? Ik denk aan oorlogsslachtoffers, misbruikte kinderen, mishandelde kinderen en ander diep ingeslagen pijn. Dat is toch geen roep om aandacht? Onderzoek heeft aangetoond dat er fysiek iets veranderd in je hersenen. Wat zich vertaalt in gedrag of beleving. Een wetenschap op zich.
Soms heb je niet overal een oplossing voor met de MIR vrees ik. Het kan zeker ondersteunen! Het terughalen van het verdrongen leed, geeft ruimte aan doeltreffende verwerkingstherapie.
Ik ben teleurgesteld en boos over het geschreven item. Het doet beschadigde mensen tekort.
Wat ben ik dankbaar voor de MIR-Methode. Mijn hele leven 70 jaar geworsteld met een zeer ernstig jeugd trauma. Van alles geprobeerd, oprakelen verleden is gevaarlijk. Nu heb ik 4maanden de MIR-Methode gedaan en het lijkt of er een totaal ander mens in mijn lijf zit, die ik niet ken. Ik ervaar vrede rust geluk liefde, kan nog niet erg veel affectie verwerken, maar wel wat beter.in wezen gaat alles beter op een heel milde wijze. Ik wordt elke keer weer verrast als ik merk, he, dat is ook al weg of beter Mireille ik ben zo blij en ja ik praat er veel over met anderen. Mij dank is onuitsprekelijk. Lieve groet van Marie-louise.
Beste Mirreille,
Ik heb ook een verleden die niet zo prettig is, wel te verstaan vanaf mijn kinderjaren. Ik inmiddels bijne 70 jaar en inderdaad therapie in en uit. Maar uiteindelijk had ik lang geleden wel achterwege gelaten. Tot dat ik nu boeken las over de oorlog (mijn ouders in een kamp) en ik eindelijk besef dat mijn ouders en zeker mijn vader ook getroumatiseerd is. IK had spijt dat ik hem van me had afgestoten en wel gezegd dat ik met hem niks te maken wil hebben. Hij inmiddels overleden en zelf toen hij in zijn ziekte bed gekluister was kwam ik niet. Wat heb ik echt spijt toen ik die boeken las wat ze hadden meegemaakt in de oorlog tijd en getracht de kinderen en zijn vrouw te redden. OOO wat doet mij dat zeer dat ik nooit interesse had in die gebeurtenis. Ben getrouwd en heb een kind en drie kleinkinderen. Dit naar gevoel gaat op en af. Dit gaat gepaard met een gebeurtenis die mij een soort trauma??? rottig voel. in februari 1910?, was ik suisidaal – al mijn medicatie geslikt- en naar bed gegaan. Was 14 februari vrieden dag??. Ik dacht iedereen een berichtje te sturen en mooi kaartjes. Maar ik kreeg bericht van een vrouw die mij terug schreef: je hoeft het niet te doen, want je kind wil geen contact meer met jouw en ook zo je man. Aan mij hoef je ook niet te sturen en zal goed voor je dochter zorgen. DAT KWAM BIJ MIJ BINNEN en ik besloot om niet meer te leven. Mijn echtgenoot kwam thuis en zag mij liggen en meteen de ambulannce gebeld – ga ik vanuit-. Toen ik wakker werd zag ik al mijn zusters en fam. aan mijn bed en begreep niet wat er aan de hand was. Toen ik na een twee dagen helemaal mezelf was mocht ik naar huis. Wij woonde in een appartement op de eerste verdieping en bleek dat mijn buren binnen was geweest toen de ambulandce en politie binnen waren. IK SCHAAM MIJ DIEP DAT IK EIGENLIJK BOOS WAS DAT IK NIET DOOD WAS. IK had al een briefje gemaakt op mijn comp. dat ik het leven niet meer zag zitten door dat berichtje. Maar weer het leven opgepakt (is niet anders he met een rot gevoel). Ging prima wel met behulp van de therapie. DUS DIT IS VOOR MIJ ECHT TOT VORIGE WEEK AL ACHTER ME GEZET. Met een nieuwe leven begonnen en tot heden gaat prima. Tot dat ik eergisteren haar plotsklap op een verjaardag ontmoet en zijn mij omhelsde. IK was wel verstijfd en echt geschokeerd. IK werd emotioneel en gewoon haar een hand gegeven (niks aan de hand), maar tot heden zit ik weer even in die modes. IK had besloten van mij af te zetten, maar makkelijk gaat het niet. Wel zo door je schrijven geeft mij de moed om die dag te vergeten. Is al gebeurd en laat het zo. Maar dat is niet makkelijk hoor, maar bedankt dat ik je schrijven mag lezen en ik krijg wel een andere kijk. Mijn gevoel van emotie laat ik los en niet meer aan die tijd denken moch ik haar weer zie. Dat kan gebeuren en had die dag niet verwacht. Raar maar waar. IK hoop zonder medicijnen te leven. Ik wil dat!!!. SAS
Beste Mireille,
Ik vind het schitterend. Het verbaast me enorm hoe het zo anders geïnterpreteerd kan worden. Die ervaring heb ik zelf ook vaak als ik iets post waar ikzelf heel vrolijk van word. ‘STOP IT’ heeft mij al veel goeds gebracht. Ik ben door zulke dingen uit mijn slachtofferrol geraakt en trek dat dus ook niet meer aan. Heel leerzaam artikel.
Hartelijke Groeten,
Hilde D.
Persoonlijk vind ik een paar kritische reacties juist de nuance aanbrengen. Niet meer hollen achter degene met “de waarheid”? Zelf mis ik juist de nuance in dit stuk. Bij traumaverwerking kan herbeleven/bewustwording binnen bijvoorbeeld voice dialoque, regressievormen,blokkades opheffen door weer eigen regie in te zetten, EMDR, etc ongelofelijk veel betekenen.
Ik snap je invalshoek… maar veels te kort door de bocht vooral als je net in de herbelevingen beland en nog geen flauw idee hebt hoe hiermee om.moet gaan en letterlijk bevriest. Ik voel er bijna een oordeel in en weggezet is dramaqween… voor mensen die het traject net begonnen (iig voor mij) bevestigd dit alleen de zelfveroordelong als aansteller. Nuanceer op zn minst je artikel en visie voor mensen die de eerste stappen op weg naar erkenning, woorden leren vinden etc… sorry maar dit maakt me bijna kwaad… t is al zo hard werken. Aandikken is echt een funest woord… met een dik oordeel…
Beste Karin,
Ik ben blij met je reactie want dit artikel gaat inderdaad veel te kort door de bocht. Een drama queen die iedere bagatel opblaast om aandacht te krijgen is niet te vergelijken met een mens die diepe zieletrauma’s opliep en daar de rest van haar leven de sporen van draagt (en vaak niet eens begrepen wordt).
Er is een hemelsbreed verschil tussen “het slachtoffer uithangen” en het eerlijk onder ogen zien van trauma’s, het therapeutisch herbeleven van verdrongen gevoelens en verwoorden van je ervaringen om zo tot echte genezing te komen. Dat bereik je niet door een instant methode. Als je jezelf wijsmaakt dat je snel over trauma’s heen kunt stappen, ben je bezig met ontkenning en verdere verdringing. Alle respect voor mensen die de moed hebben om te werken aan het herstel van hun trauma’s, want het kan een lang en pijnlijk proces zijn. Maar er is licht op het einde van de tunnel! Lieve Karin, ik wil je feliciteren met het traject dat je begonnen bent en wens je veel kracht en vreugde toe!
Bedankt voor deze reactie. Wellicht een kanttekening/noot voor een artikel of vermelden waard! Het filmpje is trouwens hilarisch… zelfspot moet kunnen
Dank je voor de liefdevolle streling. Deze keer niet over mijn hand maar over mijn hart.
Elfje