Dieren hebben het makkelijk. Ze maken iets mee, kijken ernaar, likken even aan hun wonden en gaan weer verder. Nee, dan mensen! Ze maken iets mee, kijken ernaar, raken volledig overstuur, maken er hele verhalen bij, likken aan hun wonden, blijven likken, laten anderen ernaar kijken, laten anderen zeggen dat het heel zielig en sneu is en als het de mens dan past, dan blijft hij erin hangen. Dan wordt de gebeurtenis een beroep en is het bijna niet meer uit het leven weg te denken. Het heet ‘dramatiseren’ of ‘herbeleven’ en is een van de grootste handicaps in het leven van een mens. Een ziekmakende handicap.

Als drama nog nodig is

Mensen vragen aandacht voor hun problemen door drama te creëren. Luistert er niemand, of niet echt, dan gaat de mens door met de situatie aan te dikken. Drama erop: “Het is echt heel erg, hoor!” En de situatie aandikken, erger maken dan het was, zodat de ander wel móet luisteren. Mensen die zich dit aanwennen en te vaak doen, noemen we ‘drama queens’ of zelfs ‘professionele slachtoffers’. Het zijn mensen die eraan gewend zijn allerlei redenen te hebben voor wat hen is overkomen en draaien zich erin vast. De echte reden, de diepe reden waarom ze dit blijven doen, blijft verborgen onder een dikke laag woorden en gedoe.

Eerlijk zijn naar jezelf

Dit is een van de allermoeilijkste stappen in je mensenleven: dat je ophoudt met oude gebeurtenissen aan te dikken. Dat je gaat zien dat je moeder nu eenmaal recht voor z’n raap praat en daarbij mensen kan kwetsen. Dat je je dat niet persoonlijk hoeft aan te trekken, dat is nu eenmaal haar onhandige manier van communiceren. Dat je vader nooit ‘ik ben trots op je’ tegen je zei, nooit een blijk van waardering gaf. Omdat hij nooit leerde met zijn gevoelens om te gaan. Het is wat het is. Niet te veranderen. Accepteren of vergeten.

Wat wil je eigenlijk zeggen?

Achter al het drama, het overdreven gedrag, schuilt een intens diep verlangen! Je wilt dolgraag dat iemand je begrijpt! En het verlangen is dat je snakt naar liefde, aandacht, geborgenheid, verbinding.
Wat je eigenlijk wilt zeggen is:
“Ik ben diep ongelukkig, ik wil me begrepen voelen. Wil je naar me luisteren?”
“Ik mis je nabijheid, wil je naar me toe komen?”
“Ik voel me zo mislukt en ik snak naar jouw steun. Wil je me dat geven?”
“Ik ga dood van verdriet dat ik niet werkelijk contact met je kan maken. Mag ik je vertellen wat ik werkelijk voor je voel?”
“Ik voel me zo alleen en mis echt contact met anderen.”

Revivificatie is slecht voor je gezondheid

Hoe meer je over je problemen vertelt, hoe sterker ze worden. Verwerking heeft nadelige effecten als je oude situaties telkens opnieuw voor de geest haalt. Je hersenen moeten dan telkens weer de plaatjes, woorden en gevoelens oproepen die je je herinnert. Dat maakt dat die hersenverbindingen steeds sterker worden. Net als een paadje dat door een grasveld loopt, omdat daar telkens mensen overheen lopen.
Hoe meer je je hersenverbindingen traint, hoe sterker ze worden. Dan word je heel goed in ‘oude koeien uit de sloot halen’. Dat gebeurt ook bij drama. Als je telkens oude pijnherinneringen terug haalt, maak je het sterker en blijf je er sterker in hangen.
Houd je daar mee op, dan kan je jezelf bevrijden. Dat was in het verleden. Het is geweest. Het maakt NU geen deel meer uit van je leven.

Houd er mee op! Stop it!

Dit korte comedy-filmpje geeft heel grof aan wat ik bedoel. Komt een vrouw bij een psychiater… misschien wel de meest efficiënte vorm van therapie die er is!

Als ik dit bekijk, ben ik bezorgd over de mensen die langdurig bij therapeuten zijn, die je telkens weer laten teruggaan naar het verleden. Je maakt de hersenverbindingen dan sterker en de herinneringen worden sterker en intenser. Je komt er dan niet los van.
Je zult daarom bij een MIR-Methode begeleider niet meemaken dat ze langdurig praten over het verleden, maar eerder snel naar de kern gaan via spiertesten en oude emoties met jou uitwissen. Meestal wordt er niet eens naar het hele verhaal gezocht van wat er precies is gebeurd. Dat is allemaal zonde van je tijd en onhandig gebruik van je hersenen. Lees over gedachtes ook artikel 136. ‘Spreek je gedachtes tegen‘.

Stressbestendig worden

Doe je de MIR-Methode, dan kan het heel goed zijn dat je steeds rustiger wordt en steeds ‘volwassener’. Met ‘volwassen’ bedoel ik dat je steeds flexibeler wordt in het verwerken van tegenslag. Dat je het beter kunt hanteren. Dat je je hoofd makkelijker tot rust kunt brengen: ‘Wat is er nu feitelijk gebeurd? Hoe erg is dat nou eigenlijk?’ Je kunt makkelijker relativeren, je schouders ophalen en blijft er niet meer in hangen. Je schudt zo stress makkelijker van je af.

En jij? Herken je dat? Dat je minder snel in het drama schiet, maar beter kunt zien wat er eigenlijk gebeurt? Herstel je makkelijker na iets heftigs? Na stress? Ik hoor het graag! Schrijf het hieronder, dankjewel!

Dat je je hersenen maar heerlijk licht mag houden!
Groetjes, Mireille