46. Wanneer je hart op slot zit
Verlies van een dierbare. Het is de harde kant van het leven. Waarom moest dit gebeuren? Waar is dit goed voor? Overlijdt iemand waar je zielsveel van houdt, dan is de realiteit zo bikkelhard dat het niet te hanteren is. Dan moet je je afsluiten, muren omhoog, ik ben er niet!
De grootste klap van het leven
Het is de grootste klap die je kunt krijgen. Je houdt zielsveel van iemand en ineens is die weg. Zomaar. Uit het leven gegrepen of na een ziekbed. BAM! Je krijgt een dreun die z’n weerga niet kent en bent volledig van de kaart. Soms loop je nog weken door, in het dagelijkse stramien alsof er niets is gebeurd. En dan zakt de waarheid, die koude, wrede waarheid langzaam naar binnen. Je dierbare is weg. Voor altijd. Onontkoombaar. Snoeihard.
Het leven is keihard
Het verlies van een dierbare zet je in één klap in de harde realiteit van het leven. Het leven is eindig. Het houdt een keer op. Om daarmee te leren omgaan, is misschien wel een van de grootste ‘lessen’ van het leven. Ik heb het lange tijd niet kunnen begrijpen: hoezo moeten mensen dood? Waarom moeten mensen zo aftakelen om uiteindelijk mensonterend te sterven? Waarom wordt iemand zomaar uit het leven gerukt? In de spirituele en religieuze wereld zijn er wel antwoorden op deze vragen. Toch zijn die antwoorden nooit voldoende. Het geeft schrale troost. De harde werkelijkheid is dat je je dierbare moet missen. Nooit meer zijn/haar stem horen. Nooit meer even elkaar aanraken. Voor altijd. Misschien word je na de dood ooit herenigd, maar daar heb je nu weinig aan: schrale troost.
Emoties die er niet mogen zijn
De emoties die met het overlijden van een dierbare de overhand nemen, zijn talrijk. Intens verdriet, maar ook frustratie of woede. Of misschien wel schuldgevoelens: “Had ik maar…”, omdat je denkt dat je het overlijden nog had kunnen voorkomen. Heb je er wel alles aan gedaan? Of schaamte omdat je opgelucht bent: “Wat ben ik blij dat hij eindelijk dood is!”, bijvoorbeeld wanneer je na jarenlange zorg voor iemand nu eindelijk weer vrijheid ervaart. Het zijn allemaal emoties die spelen en deze emoties mogen er niet zijn. Als je na 5 weken nog verdriet laat zien, kun je opmerkingen krijgen als: “Het leven gaat door.” Een enorm gevoel van onbegrepen zijn en eenzaamheid maakt zich dan van je meester. Het gevolg is dat je je emoties gaat onderdrukken. Je zet je masker op. “Ja hoor, met mij is alles goed!”
De MIR-Methode maakt emoties los
Emoties die er niet mogen zijn, komen door het doen van de MIR-Methode weer vrij. Je kunt daardoor verdriet gaan ervaren, of boosheid. Zonder dat je weet waar het vandaan komt, krijg je periodes van intense gevoelens. Het beste wat je kunt doen, is je eraan overgeven. Voel je je verdrietig, geef jezelf dan de ruimte om te huilen. Ben je boos, gooi het er dan uit! Sla op een kussen of ren de trappen op en neer. Weet dat de emoties gehoord en gezien willen worden. Alleen op die manier kun je ze oplossen. Dan ben je bezig met het echte verwerken. De MIR-Methode helpt je om de intense pijn te hanteren in deze heftige periode. En, het gaat voorbij!
Je hart openen
Mensen zijn logische wezens. Wanneer je iemand hebt verloren waar je zielsveel van hield, sluit je je hart af. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn en je voelt je zo belazerd door het leven! Om dat nooit meer te hoeven voelen neem je de beslissing: “Ik open mijn hart niet meer voor anderen. De kans dat ik weer zulke pijn ga voelen, is te groot!” Om jezelf te beschermen, doe je je hart op slot en laat je nooit meer gevoelens van intense liefde toe.
Doe je de MIR-Methode, dan laat je deze beslissing langzaam maar zeker weer los. De oude pijnen verdwijnen en je vermogen om intens lief te hebben, komt weer terug!
Herken je je in dit verhaal? Heb je steun aan de MIR-Methode? Laat het me hieronder weten. Dankjewel!
Met de toets ‘End’ op je toetsenbord spring je meteen naar het invulformulier. Persoonlijke gezondheidsvragen graag stellen aan een MIR-Methode begeleider!
Ik wens je toe dat je je dierbaren koestert, of ze nog leven of niet.
Sterkte en liefde gewenst!
Mireille Mettes
Hallo, 6 jaar geleden verloor ik plots mijn broer. Mijn zus en ik deelden hetzelfde verdriet om het verlies van onze grote broer en waren er voor onze ouders die toen 83 jaar waren. Maar amper zes weken later overleed plots mijn neefje.(zoon van mijn zus) Toen gebeurde er letterlijk iets met mijn hart, ik voelde het echt. Overspoeld door emoties van ongeloof, verdriet, machteloosheid en een enorme druk van: ‘ik moet er zijn voor hun.’ mijn ouders verloren op zes weken tijd hun zoon en kleinkind en mijn zus haar broer en zoon. Ik voelde een enorme verantwoordelijkheid en tegelijker tijd een enorme machteloosheid. Mijn hart ging op slot en ik zette een masker op:’ mijn gaat wel goed masker.’ 2 jaar schuilde ik achter mijn masker terwijl alles in mij schreeuwde dat dat het helemaal niet goed ging met mij en ik in een depressie zakte. Uiteindelijk ben ik ingestort en heb ik hulp gezocht. tijdens dit proces ben ik beginnen schrijven en verleden jaar is mijn boek verschenen: Déjà Vu, rouw en depressie mijn weg naar heling. Het boek was voor mij een deel van mijn verwerking maar ik wilde mijn verhaal ook heel graag delen zodat anderen er ook iets uit konden halen: herkenning, troost, inzicht,… Ik kan nu zeggen dat ik mijn hart terug heb geopend, de scherpe pijn is geheeld maar het litteken zit er nog. Maar in dat litteken zitten de mooie herinneringen aan mijn broer en neefje en de dankbaarheid dat ze al die jaren deel waren van mijn leven. En met dat litteken zitten ze voor altijd in mijn hart.
Martine
Heb dit jaar in mei en vijf weken later twee zussen verloren
Weet niet hoe ik hier mee om moet gaan omdat ik geen verdriet voel
Ze waren beiden erg ziek en mijn broer en ik hebben beiden heel lang verzorgd
Dit is toch niet normaal???ook al was ik erg opgelucht dat hun lijden voorbij was
Het is nu drie maand geleden en als ik dan lees dat je hart op slot kan gaan ben ik daar dan ook de (dupe) van?
Beste Jet,
Het hoeft niet zo te zijn dat je hart ol slot is. Het kan ook goed zijn dat je tijdens de intensieve zorg al stukje bij beetje afscheid hebt genomen, waardoor het rouwproces eigenlijk al voor een groot deel achter de rug is. Kan je je daar iets bij voorstellen?
Groetjes, Mireille
Een aantal mensen van wie ik zielsveel hield verlieten me, juist toen ik het heel moeilijk had. Het vertrek van mensen uit vrije keuze kan soms extra veel pijn doen, het ‘waarom’ voelt extra schrijnend, want de afwijzing is persoonlijk. Bij sterven, hoe zwaar ook, is er toch vaak ook een, zij het schrale, troost van overmacht. Iedereen veel sterkte gewenst met de pijn en emoties rondom verliezen, van welke aard en omvang ook, die o zo’n pijn doen. Hartengroet.
Ik zou mijn overleden broer en dochter graag ‘gewoon missen’ en huilen. Maar van ‘verstenen’ lig je ‘s nachts wakker! Ik doe een breed scala aan methodes. Ook de MIR methode.
Mijn vader stierf toen ik 14 jaar was. Hij werd ziek toen ik een jaar of 7 – 8 was. We mochten er niet over praten van mijn moeder, want hij zou het niet weten! Ik betrapte mijn moeder toen ze lourdeswater in zijn glas melk deed. Toen vertelde ze mij dat. Sindsdien heb ik zoveel mogelijk tijd met hem doorgebracht. Ik was zó gek op hem. Ik zie nog de brancard waar de kist mee naar het graf werd gereden. Er lag een rood geblokt plastic tafelkleed op! Die dag is mijn hart op slot gegaan, denk ik.
Nog elke dag het gemis van mijn grote liefde met wie ik 40 jaar samen was. hij was altijd ‘de rots in de branding”,…voor mij en de kinderen ,maar had helaas ook een andere- gesloten kant: hij negeerde steeds lichamelijke symptomen ,jarenlang… en ik hamerde er maar op om naar een dokter te gaan, heb alles in het werk gesteld om hem te bewegen aktie te ondernemen en hem hier te kunnen houden ….helaas heb ik hierin gefaald en dat blijft aan me plakken/achtervolgen .heb nog steeds nare angstdromen en weet het soms echt niet meer.
waarom ben ik nog hier???
Lieve Brenda. Je hebt niet gefaald. Je hebt jarenlang gezegd, dat hij naar de dokter moest gaan, maar hij was eigenwijs. Ik herken dat! Je blijft herhalen, maar ze luisteren niet naar je. J wordt eigenlijk een roepende in de woestijn. Elk mens heeft z’n eigen verantwoording over zijn of haar leven. En als iemand niet naar goede raad wil luisteren, dan houdt het op. Dan heb je niet gefaald. Dus geef jezelf nooit de schuld!!! Het is vreselijk om je man na 40 jaar te verliezen, maar misschien kun je naar een lotgenotengroep of rouwgroep gaan. Daar kun je met anderen praten over je gevoelens en hopelijk ook weer de draad oppakken om verder te gaan. Dat heeft tijd nodig, maar langzaamaan zul je zien, dat er weer Licht in je duisternis komt. Sterkte en een lieve groet Ria
Door emotie en veel stress van 3 Jr terug neem ik nu een zware 3jr bloedverdunner.
Ik neem omega 3 k2 en d3 gember knoflook elke dag werken ook bloedverdunnend.
Vanwege bijwerkingen vd bloedverdunner zou ik veel liever homeopatische bloedverdunner nemen.
Top
Mijn man had uitgezaaide longkanker 30 chemokuren gehad is vredig ingeslapen mis hem elke dag 42 jaar bij elkaar, maar ik ga wel weer naar buiten want ik moet verder
Zo te horen, doe je het heel goed Antje. Ze zeggen, dat voor elk jaar 1 maand rouw staat, dus in jouw geval 42 maanden rouw en daarna gaat het langzaam beter. Zal voor iedereen verschillend zijn, maar ik vind het heel knap, dat je na alle ellende de moed hebt verzameld om door te gaan. Weet zeker, dat het je gaat lukken! Heel veel sterkte met alles. Lieve groet Ria