Home » Artikelen » 95. Ben je een gulle schuld-gever?

P.S. Help je mee de MIR-Methode te verspreiden? Je doet me een groot plezier als je dit artikel wilt doorsturen naar anderen! Plaats gerust dit artikel op jouw Facebook-pagina of verstuur het via je email, Twitter of Linked-in! Gebruik de knoppen aan de linkerkant of hierboven! Dankjewel!

P.S. Ken je de MIR-Methode nog niet? Ga dan naar de home page. Bekijk daar de video en ook de uitgebreide instructievideo. Meld je ook aan voor de nieuwsbrief en de 6 weken begeleidingsmailtjes voor extra ondersteuning!

Hoe meer je leert, hoe gezonder je wordt!
Wil je meer achtergrondinformatie en extra krachtige MIR-Methode technieken leren? Meld je dan aan voor de Be the MIRror website. Daarop staan meer dan 90 video's, waarmee je jezelf de rest van je leven kunt begeleiden, wat je ook overkomt! Door lid te worden, draag je bovendien bij aan het wereldwijd verspreiden van de MIR-Methode. Dankjewel daarvoor!
Klik hier voor meer informatie.
Mireille Mettes

Reacties

95. Ben je een gulle schuld-gever? — 49 reacties

  1. Ik was een “gulle schuld-gever” maar had geen “sorry-moeder”. ”Sorry” stond niet in ons woordenboek.
    Bij ons was niets echt bespreekbaar, eerder zwijgen om de huisvrede te bewaren. “Struisvogel-techniek” noem ik het…kop in de grond tot het vanzelf overwaait…
    Er leefde binnen ons gezin een erg bekritiserende communicatie. De ander naar beneden halen om zichzelf groter te doen lijken… (Drama communicatie)
    Door Louise L. Hay ben ik het leven vanuit een ander oogpunt gaan bekijken en heb ik die behoefte niet meer…al merk ik sporadisch nog wel eens op dat de automatisch dynamiek bij kritiek nog wel eens getriggert word en mijn reactie er uit ligt voor ik het zelf besef. Ik heb er dan geen moeite mee om me daarna te gaan excuseren en toe te geven dat ik de ander de schuld niet had moeten geven.
    Hierdoor trek ik ook steeds minder bekritiserende mensen aan, ga ze zelfs automatisch uit de weg en trek steeds meer gelijkgestemden aan.

  2. ik ben 56 jaar en heb vreselijke traumatische ervaringen gezien concentratiekamp en mishandelingen lichamelijk tot vergiftigingen en misbruik en evenzo in thuisomstandigheden.30 jaar nu actief met vergeven maar lukt echt niet!!!

    • dag Matthijs, mensen zijn soms echt wel misselijk ! En vergeten kan ook niet, maar ik denk dat als je inderdaad al jaren een vergiffenis-boodschap naar jezelf en de boosdoeners (en evt. de “kosmos”) stuurt, dat de zware wonde wel iets lichter wordt, ook al besef je dat niet. MIR-Methode is het kleine zusje van EFT (emotional freedom techniques methode van Garry Graig) en volgens mij hebben beide het doel om jezelf te herprogrammeren naar jezelf toe je ware ik te kunnen ZIJN (dus niet jezelf begoochelen/bedotten of ook niet een “product” van de misère des tijds) Gun het vooral jezelf om terug een vrij wezen te zijn ! van harte

  3. Dankjewel voor dit artikel en de nieuwsbrieven. Je mails herinneren mij er telkens weer aan hoe belangrijk het doen van de MIR-Methode is. Ik doe het nu al weer twee jaar voor allerlei thema s in mijn leven en vergeet het ook wel eens, dus de mails zijn ook vaak een reminder. Dankjewel dat je er bent en deelt lieve Mireille

  4. Jeetje er gaat een wereld voor mij open. Dan moet ik ook een ‘Sorry moeder’ geweest zijn. Ik twijfel zo aan mijn zelf doordat mijn oudste dochter, mij overal maar dan ook overal mij en ook de wereld de schuld geeft van haar eigen gebreken. Omdat mijn oudste niets van haar leven wil maken en behandeld wil worden als de eerste de beste DIVA en ik haar voor de keuze heb gesteld, of je gaat naar school, en of zoekt werk ander neem ik afstand van jouw leven, die mijn leven tot een hel maakt. Krijg ik alle bagger over mij heen dat ik haar keihard heb laten vallen. Ik weet dat ik mij niet schuldig hoef te voelen, maar trek mij alle beschuldigingen toch aan.

    • Wat snert voor u. Soms heb ik het gevoel dat moeder zijn de meest ondankbare en onderschatte fulltime baan op aarde is. Natuurlijk krijg je er ook een hoop voor terug, maar dit soort dingen zijn ingewikkeld.

      Het lullige van familie is dat ze altijd als een soort ‘wapen’ hebben dat ze familie zijn. Het kan dan voelen dat ze recht hebben op jou. Op je tijd, je aandacht en onvoorwaardelijke steun. Voor kleine kinderen is dat ook zo,die hebben het recht om volkomen egocentrisch van hun ouders uit te gaan. Het is volgens mij de taak van ouders om hun kinderen te leren dat het niet zo blijft, dat ze steeds meer voor zichzelf mogen gaan zorgen en zelf ook voor anderen mogen gaan zorgen.

      In uw geval: kijk toch eens wat u uw dochter geeft! Ze beseft het niet, want ze zal er wat privileges waar ze aan gewend is geraakt voor moeten opgeven. U schenkt haar het vertrouwen dat ze zich alleen zal kunnen redden als ze er aan werkt. U geeft haar de kans om met vallen en opstaan haar eigen weg te bepalen. U geeft haar ultieme vrijheid, juist door zeer duidelijk een grens te stellen.

      De driftbuien zullen slijten en als ze wat meer levenservaring heeft, zal ze u misschien zelfs om raad vragen, en nog later ook voor u kunnen zorgen. U doet wat goede moeders doen: u behoedt haar voor grote schade zonder haar in de weg te zitten. U geeft haar de mogelijkheid om karakter te ontwikkelen.

      Mijn eigen moeder heeft haar kinderen wijsgemaakt dat we vooral niet teveel geld moeten verdienen, geen verantwoordelijkheid hoeven te dragen, zo lang over onze studie moeten doen als mogelijk want genieten is belangrijker, altijd bij pappie en mammie kunnen aankloppen voor centen, onderdak, uitstel, troost bij ontslag etc. Dit heeft geresulteerd in vier jonge vrouwen van begin dertig die niet voor zichzelf kunnen zorgen, geen relaties kunnen onderhouden, geen baan kunnen houden, geen richting aan hun leven kunnen geven, zich altijd verongelijkt en tekort gedaan voelen, en heel goed kunnen manipuleren.

      Ik ben er daar één van, inmiddels 34 en nu pas vier jaar in staat mijn eigen rekeningen te betalen. Ik heb onderweg mezelf en anderen veel lees toegebracht en probeer intussen mijzelf zo goed en zo kwaad als het gaat op te voeden. Ik heb hierbij nul steun en enkel verwijt van mijn ouders en zussen. U bent een goede moeder. Ik hoop dat u dat terdege beseft.

      Schuldgevoel is rottig, maar kan met de tijd weg ebben als u het effect van uw opvoeding ziet op uw dochter. Ik hoop dat ze verstandige keuzes zal maken, maar weet dat het altijd haar keuzes zijn en u haar niet overal tegen kan beschermen. Praat er over met vrienden. Laat het kind haar eigen weg gaan, want pas dan heeft u uw taak als moeder volbracht. Ik had gewild dat ik zo’n goede opvoeder had gehad en zelf zou kunnen zijn. Ik hoop dat u daar enige geruststelling uit kunt putten.

  5. Hoi Mireille,
    Ik ben eigenlijk ook wel heel benieuwd naar je visie, als je zelf steeds schuld op je nek nemer bent en dat van andere overneemt, dus al die schuld voor van alles en nog wat voelt, terwijl het helemaal niks goed toevoegt eigenlijk. Ik ben is gaan opschrijven waar ik me allemaal schuldig over voel en kwam tot de ontdekking dat het echt werkelijk nergens op slaat, maar zit er wel mee, heb nu een extra zin toegevoegd aan de MIR-Methode schuld loslaten en ervaarde al veel verlichting en ontspanning, ook met geld werkt dat door, alsof ik door al die schuld ook schuld heb, hoe zie jij dat? Dank je wel

    • Beste Sandra,
      Ja schuld is echt een heel raar iets. Het is niet eens een echte emotie, maar is ons in opvoeding aangeleerd. Wat je erg goed hebt gedaan, is het allemaal eens opschrijven en daardoor te zien dat het ‘echt werkelijk nergens op slaat’, zoals jij schrijft. En die extra stap die je hebt toegevoegd, gaat je er beslist bij helpen.
      Veel geluk met het afschudden van al die schuld!
      Groetjes, Mireille

    • Beste Emely,
      Ja hoor! Eigenlijk zijn alle moeders onbewuste ‘sorry moeder’s. Omdat ze het beste voor hun kind willen, cijferen ze zichzelf vaak weg. Ze hebben dan alleen niet meer in de gaten hoeveel ze inleveren en hoeveel ze eigenlijk op zich nemen.
      Groetjes! Mireille

      • Wat ik ook vaak zie gebeuren is dat moeders zich enorm wegcijferen en dit hun kinderen gaan kwalijk nemen, waardoor er een raar soort vicieuze cirkel ontstaat. De moeder blijft steeds achter met het gevoel “ik doe alles voor jou, en je bent er niet eens dankbaar voor” en het kind met het gevoel “ik ben alleen maar lastig en zit jou in de weg, waarom ben ik dan geboren?” Heel veel schuld over en weer. Heel triest en weinig mogelijkheden tot troost. Vaak zijn het dan de kinderen die ineens iets ontstellend ontroerends doen waardoor er weer wat lucht ontstaat. Maar kinderen gezond opvoeden is echt een vak apart!

  6. Je geeft als reactie bij Janneke,op 1- 4-2015 ,dat je het artikel naar sorry moeders kan sturen,maar wat als die niet meer hier op aarde is? Mijn man is nl een schuldgever,en ik heb mij vaak afgevraagd hoe dat komt,zijn broers doen het ook!Mijn schoonmoeder deed alles voor haar kinderen,maar of zij een sorry moeder was? Dat weet ik niet meer,ze is al heel lang geleden overleden.

    • Beste Anoniem,
      Is het voor jou mogelijk om er met je man over te praten? Om na te vragen hoe zijn moeder was? Of ze veel voor hen deed. Of ze wel eens sorry zei als de sportkleren niet schoon waren? Leeft de vader nog? Die kan die antwoorden misschien ook geven. Aan de andere kant hoef je het niet per se te weten. Belangrijker is dat je je ervan bewust wordt dat je een schuldgever als partner hebt en dat dat betekent dat je sterker voor jezelf mag gaan opkomen.
      Veel sterkte!
      Groetjes, Mireille

  7. Ik was 19 jaar getrouwd met wat achteraf een Narcist bleek te zijn………
    Nu 16 jaar later geef ik mezelf nog overal de schuld van als er iets gebeurd, heb weinig zelfvertrouwen en eigen waarde.Vaak zeg ik: Sorry dat ik besta…..Tegen mijn dochters zei ik: Sorry dat ik jullie zo’n vader gegeven heb……..

    • Op … staat veel over slachtoffers van narcisme. Lotgenoten, workshops, werkboek, coaches. Heel herkenbaar en verhelderend.

      • Beste Mischa,
        De website die je noemde, leidde naar een aparte website waar niet zoveel informatie stond. Wil je nog eens kijken welke website je bedoelde?
        Groetjes en dankjewel, Mireille

  8. hoi mireille

    ik heb z’n moeder niet gehad ik had een moeder die alleen maar kon commanderen
    en ik heb geprobeerd om het anders te doen
    ook een beetje aan hun zelf over te laten
    toen ik trouwde heb ik een belofte gedaan
    om voor het huishouden te zorgen en voor de kinderen
    dus ik was er altijd voor ze en nu nog

    groetjes mieke

  9. Het is natuurlijk de gemakkelijkste manier om op iets of iemand de schuld door te geven.Dit zijn de caterogie mensen die hun verantwoordelijkheid niet opnemen en ook geen gezichtsverlies willen hebben tov anderen.In plaats van toe te geven dat iets fout of vergeten zijn wat het ook moge zijn.Dat zijn mensen die pretenderen
    dat ze perfect zijn in het leven.Ik wens die gasten veel succes om dit vol te houden.Ik zie het wanneer ik het mis heb hoe de buitenwereld reageerd dat is mijn referentie.
    Groetjes Kamiel

    • Vergis u niet, schuld en schaamte zijn afschuwelijke gevoelens die, als je ze hebt, vreselijk pijn doen. Sommige mensen zullen er alles, werkelijk alles aan doen om dat niet te hoeven voelen. Het is als een schaafwond waar iemand met schuurpapier langs gaat als ze op hun gedrag worden aangesproken.

      Ik heb gemerkt dat als ik zelf noem hoe pijnlijk ik het vind om mijn fouten toe te geven en proberen goed te maken, dat een ander het al iets makkelijker kan. Zelfs achter de grootste gewetenloze narcist zit een klein huilend kind dat zich tekort gedaan voelt. Als je dat kind kunt aanspreken kun je gezonder contact hebben met zo iemand. Natuurlijk moet je daarbij eerst je eigen gezondheid in acht nemen. Ook uit pijn en onmacht heeft niemand het recht om over jouw grenzen heen te gaan. Maar ik vind het te makkelijk om te zeggen dat schuldgevers gewoon onverantwoordelijke eikels zijn. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik zelf een schuldgever ben en nogal makkelijk de slachtofferkaart speel.

  10. Hi mireille,

    Ik ken dit fenomeen als slachtofferschap. Je geeft iemand de schuld waardoor je uit je eigen kracht stapt. Ik heb dit geleerd bij een training van Ander Leven. Ik ben in die training, die drie dagen duurt, voor tachtig procent hersteld van me/cvs. Op dit moment kan ik het geleerde zelf toepassen en ik vertrouw erop dat ik voor honderd procent herstel. Echt een ander leven, dus! Ken je Ander Leven?
    Hartelijke groet,
    Esther van der Leeden

    Oh ja, en volgens mij kan je best deze mensen laten zien dat ze hun eigen verantwoordelijkheid hebben en kunnen nemen. Confronteer ze eens met de consequenties die het gevolg zijn van hun keuzes.

    • Beste Esther,
      Nee, ik ken Ander leven niet, maar het klinkt heel goed! Dankjewel voor het melden ervan!
      Groetjes, Mireille

  11. Lieve Mireille, Dankjewel. Zo’n thema!!!!!!
    Ik doe vreselijk mijn best hierin maar wat ga ik vaak de fout in….

    ‘Het overwinnen is nooit het overwinnen van degene, die het je lastig maakte, maar het overwinnen van de zwakheden en het verkeerde in je EIGEN natuur, die door de ander geactiveerd werden!!!!’

    Met liefs! Anja.

  12. dank weer je artikel: waarom komen ze altijd op het juiste moment
    en dan de jakhals en de giraffe ….zeer bekend ‘workshop’ voor mij
    maar is een ieder niet eens een ‘gulle gever’?
    naar jezelf kijken vergt moed.

  13. Erg mooi artikel.
    Als ik kritisch naar mezelf kijk, zie ik zowel de gulle schuld-gever in mezelf, maar ook heel erg de sorry-moeder. Ik doe beiden en ik baal ook van beiden! Want geef ik de ander niet de schuld, dan geef ik mezelf wel de schuld. Erg vermoeiend!

  14. Ja Mireille ,ik heb ook zo n moeder.
    Ze is inmiddels overleden.o,ja ik heb van haar geprofiteerd,mam waar zijn m n gymschoenen/mam ,nee geen zin om af te wassen,schiet nou eens op, heb je je koffie nog niet op!!JEEEE wat een lullig gedrag van mijn kant.En ik moet toegeven in mijn volwassen leven heb ikzelf heeeeel vaak met mijn vinger naar de ander gewezen.Zelf verantwoordelijkheid nemen ,is in mijn leven een missie geworden en dat werpt vruchten af, hoewel, ik heb veel dierbaren pijn gedaan!SORRY hiervoor dank aan jou Mireille ,ik ben zo blij met je,Rose

    • Beste Rose,
      En dit is het enige, dat we ons hiervan bewust worden! Goed gedaan, hoor, hoe pijnlijk het ook is om onder ogen te zien. Het feit DAT je dat doet, betekent dat je een moedige vrouw bent!
      Veel geluk!
      Groetjes, Mireille

  15. Oei, je ps. Om het niet naar een ander te sturen waarop het van toepassing is heeft me gered van desillusie en nieuwe nare conflicten vermoed ik, hoe graag ik het er met die ander ook over zou willen hebben ( lees die ander zou willen veranderen, wat dus niet lukt meestal, weet ik nu).
    Ik ben helaas zelf een sorry-moeder en besef dat ik mijn drie dochters weinig zelfrespect heb voorgeleefd en mij man en zoon hebben absoluut de neiging om over me heen te lopen en het zich gemakkelijk te maken (hele kluif wordt dat voor n hopelijk toekomstige schoondochter, waar ik dan sorry tegen zou willen zeggen 😉 ). Als ik iets voor mezelf vraag gaan ze slachtoffer spelen en ben ik te egoïstisch bezig ofzo.
    Ik heb het spel nu door en hoe draai ik het nog terug?
    Als ik het hard ga spelen ben ik bang dat het op een scheiding uitloopt en ben ik mijn gezin kwijt. Ik doe de MIRmethode al meer dan n half jaar en ervaar bij vlagen in mijn kracht te staan en als ik voldoende overtuigd mijn waarheid zeg, merk ik ook dat er meer ondersteuning en betrokkenheid bij mijn manvolk is. Grote veranderingen vragen veel geduld en volharding, vaak voel ik me eenzaam, doodmoe en grijpt wanhoop me aan.

    • Beste Maria,
      Het is precies wat jij schrijft: ‘grote veranderingen vragen veel geduld en volharding’. Dat is de enige manier. Ga goed in jezelf na wat je wilt en waarom je iets wilt. Waarom is het belangrijk voor je? Laat dat aan ‘je mannen’ weten en herhaal die boodschap. Net zo vaak en net zo lang totdat ze gaan inzien dat het echt heel belangrijk voor je is. Mannen willen echt heel graag dat hun moeder of vrouw gelukkig is en als ze daaraan mee kunnen doen, zullen ze dat ook doen. De meeste mannen krijgen alleen nooit duidelijk te horen van de vrouw wat ze nou werkelijk heel graag wil! Soms vergt dat eerst diep graafwerk in jezelf!
      Het gaat je lukken!
      Veel geluk!
      Groetjes, Mireille

  16. Schuldgevers geven de regie ook uit handen. En als je je dat beseft en je wilt de regie weer in eigen handen, moét je wel naar je eigen aandeel kijken. Het is gewoon leuk om te merken wat je dan zelf allemaal kan doen! En het effect!

    • Beste Inez,
      Ja, wat mooi gezegd! Spijker op de kop! En dan het plezier dat een schuld-gever gaat krijgen, omdat hij of zij weer grip krijgt op het leven!
      Dankjewel voor de aanvulling!
      Groetjes, Mireille

  17. beste Mireille,
    Ik heb een schuldgever in mijn omgeving. Hoe kan ik dit onderwerp wel bespreekbaar maken, zonder dit artikel onder zijn ogen te leggen>
    Groeten
    Jolanda

    • Beste Jolanda,
      Dat kun je bijna niet. Het enige dat je kunt doen, is door de boosheid heen gaan vragen waar het de schuld-gever eigenlijk om gaat. Wat is de goede bedoeling van de ander, waar zitten de emoties? Ik vind het werk van Marshall Rosenberg hier heel duidelijk en bruikbaar voor!
      Veel sterkte!
      Mireille

  18. Hallo Mireille,

    Dank je wel, wauw..dit artikel geeft mij veel inzicht in mijn relatie met mijn zoon. (Toevallig ben ik ook deze periode in een helend proces met mijn tienerzoon van 16 beland.)
    Alleen ben ik niet de schuldgever, maar de sorry-moeder..
    Mijn vraag is dan ook of je misschien tips hebt voor mij als ‘sorry-moeder’?

    Warme groet,

    Sandrine

    • Beste Sandrine,
      Lees het artikel ‘vrouwenkwaal’. De MIR-Methode helpt je om langzaamaan je zelfvertrouwen terug te krijgen. En hoe meer je je ervan bewust bent, hoe makkelijker het wordt. Het woord ‘sorry’ mag je voortaan achterwege laten. Word je er eerst bewust van hoe vaak je het zegt en: hoe ontzettend onterecht het is dat je het zegt, want kijk maar eens wat je allemaal doet, zo liefdevol en belangeloos. Word je er maar bewust van hoe vaak je ‘stank voor dank’ krijgt en ga daar vanuit verder werken aan je eigenwaarde. Uiteindelijk verlangen schuld-gevers naar liefdevol tegengas!
      Veel geluk!
      Groetjes, Mireille

      • Dank je wel voor je reactie Mireille..
        Ik vind het erg spannend, maar ik ga ermee aan de slag!

        Groetjes Sandrine

  19. Goedemorgen Mireille,
    Zeer herkenbaar. Mijn moeder was ook zo’n schuldgever type.
    Iedere dag kreeg ik wel een paar keer te horen : dat is jouw schuld.
    Zij was dan ook “perfect”.
    Het gevolg is denk ik wel dat ik altijd de schuld bij mijzelf zoek
    in plaats van verder te onderzoeken of dat wel zo is.
    Ja, het blijft moeilijk; probeer een evenwicht te zoeken.
    Hartelijke groeten, Inge

    • Beste Inge,
      En het onderzoeken of het wel waar is dat jij de schuld krijgt, dat is precies waar het om gaat. Zoveel mogelijk zien wat je wel voor moois hebt gedaan en je daar meer bewust over worden.
      Veel geluk, het groeit vanzelf in je!
      Groetjes, Mireille

    • Beset JP,
      Leuke vraag! Het hele verhaal is dan hetzelfde! En sorry-vaders hebben daarbij extra schaamte dat ze niet ‘sterk’ of ‘mannelijk’ zouden zijn. Versterken van hun eigenwaarde is de weg daar naartoe.
      Wil je hem erover vertellen? Dan kan hij zich er meer bewust van worden.
      Groetjes! Mireille

        • Beste JP,
          Nou nee, dat zeg ik niet. Het hangt er maar net vanaf hoe die vader een sorry-vader is geworden. Dat kan ook weer bij zijn moeder liggen. Of bij zijn vader.
          Groetjes, Mireille

  20. (weer) Herkenbaar ! Ik ga er ook mee aan de slag, ik neem mijn verantwoordelijkheid en kom voor mezelf op, zonder de schuld bij de ander te leggen.
    Dat met in gesprek gaan met leidinggevende vind ik een hele goede tip. Met mijn ex-werkgever kan dat niet meer (alhoewel ik dat al regelmatig probeerde), maar in mijn nieuwe baan kan ik dit wel oppakken.
    Ik ben weer heel blij met je artikel, het geeft inzicht en ik kan het zelf aanpakken!
    Ik dacht vroeger vaak, waarom snap je me niet, waarom zie je niet dat ….? Maar, als ik het niet aangeef, niet vraag, logisch dat men het niet ziet!
    Tegenwoordig praat ik al meer, geef ik meer aan en zie ik het al meer in dat ik zelf verantwoording moet nemen, dat wordt door dit artikel gesterkt.
    Ook de tip het niet door te sturen (waar ik wel aan dacht …. iemand (naast mezelf) die het héél goed zou kunnen gebruiken), inderdaad, dat heeft geen zin.
    Ik ben blij dat ik steeds meer en meer inzicht krijg, mede door jouw artikelen.
    Lieve groet, Janneke

    • Beste Janneke,
      En heerlijk om te lezen dat je het zo praktisch oppakt! Veel geluk! Het artikel kun je niet doorsturen naar ‘schuld-gevers’, want dat is te kwetsend, maar je kunt het wel aan ‘sorry-moeders’ doorsturen. Graag zelfs!
      Groetjes!
      Mireille

  21. Dank je wel voor de goede raadgevingen en INDERDAAD de tijd moet er rijp voor zijn “JEZELF “!
    Stilte is mij boodschap en het komt vanzelf.

  22. Hoi Mireille,

    Ja herkenbaar weer. Een vriendin van mij doet dit. En geeft mij vaak de ‘schuld’. Jammer dat ze de MIR-Methode niet wil toepassen!

  23. Lieve Mireille,

    Er was me al heel veel duidelijk maar toch.. dan nog er naar handelen, jouw methode laat me nóg meer zien en mijn grenzen kan ik steeds beter aangeven en ja…wat ik heel bijzonder vind is dat ik makkelijker rustig blijf praten als ik in een discussie beland. Eerst had ik de neiging om uitdrukkelijk en hard te gaan praten, soms zelfs tegen schreeuwen aan en dat dan uit frustratie. Nu luister ik beter, blijf rustig (het lukt nog niet altijd) en het lijkt of mijn energie “zachter” wordt.

    Ik blijf in elk geval doorgaan met mirren

    dank je wel en lieve groet, Hannie

  24. Dankjewel Mireille voor dit artikel. Hier heb ik veel aan en ik hoop mijn gezin ook. Ik ga er mee aan de slag en ben open voor wat er uit komt.
    Met hartelijke groet
    Maud

    • Beste Maud,
      Wat super van je! Het vergt altijd moed om naar jezelf te kijken. Ik verheug me er altijd op als mensen zo open zijn om naar zichzelf te kijken. Veel geluk met je gezin!
      Groetjes, Mireille

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Vul alleen je voornaam in!

P.S. Je reactie zal niet meteen zichtbaar zijn op de website, omdat die eerst door ons gelezen wordt. Soms kan dat even duren wanneer we veel reacties ontvangen. Let op! Persoonlijke gezondheidsvragen worden niet beantwoord. Stel deze aan een MIR-Methode begeleider. Hartelijke groeten, Team MIR-Methode.