225. Heldendaad: iemand vergeven! (met de MIR-Methode)
Mensen kunnen knap lastig zijn voor elkaar. Ze manipuleren elkaar, liegen elkaar voor, kunnen gewelddadig zijn, willen de ander voor zichzelf hebben. Zijn jaloers, boos, wrokkig, verdrietig, claimen anderen, wekken schuldgevoelens op, en ga zo maar door. We zijn een interessante soort in het universum, als je ziet wat we allemaal voor gevoelens kunnen hebben en als je ziet wat we allemaal doen naar onze soortgenoten! Ik heb wel eens gehoord dat als je naar de aarde komt en je kunt iemand vergeven, je zo’n beetje het dapperste doet wat je ooit kunt doen!
Iemand niet vergeven is als vergif
Vergeef je iemand niet, dan blijf je nog altijd aan die ander vastzitten, ongemerkt verbonden. En elk moment van de dag kun je weer geconfronteerd worden met herinneringen, met onverwerkte emoties, zoals woede, haat, ergernis, verdriet, angst. Wat doe je jezelf aan om daaraan vast te houden? Eigenlijk is elke keer dat je terugdenkt aan die ander als vergif in je systeem. Je geeft onbewust opdrachten aan je lichaam die ziekmakend zijn. Je brengt je trilling omlaag, maakt jezelf ziek. Is die ander echt zo de moeite waard om jezelf daardoor ziek te maken?
Mensen zijn onhandig
De meeste mensen hebben geen opleiding gehad in hoe ze met anderen moeten omgaan. De gevoelens van een ander begrijpen, respect hebben voor een ander, waar leer je dat eigenlijk? Niet op school, niet thuis, tenzij je geluk hebt gehad. En… de meeste mensen moeten het zelf uit zien te vinden. Daarbij hebben vorige generaties het extra zwaar gehad, omdat zij weinig zelf-educatie konden doen, zoals via internet of praatprogramma’s op televisie. Het was zelf ontdekken, vallen en opstaan en vooral leren om jezelf te beschermen. Ofwel door te vechten met machtsvertoon en een grote mond opzetten, ofwel door jezelf klein en onzichtbaar te maken, door te zwijgen en gedienstig te gehoorzamen.
Onhandig gedrag veroorzaakt ellende
Mensen die niet geleerd hebben hoe ze respectvol met anderen om moeten gaan, vertonen onhandig gedrag. Hun gedrag veroorzaakt daarmee ellende. Ze beschadigen iemand via geweld of intimidatie. Ze kleineren anderen door de ander geen ruimte te gunnen. Of ze doen het van onderop. Dat veroorzaakt ook ellende. Mensen die hebben geleerd zichzelf klein en onzichtbaar te maken, veroorzaken ook ellende. Ze veroorzaken schuldgevoel bij mensen, ze roepen respectloos gedrag op, ze kunnen mensen tot wanhoop drijven: ze kunnen nooit terugdoen voor jou wat jij allemaal voor hen deed.
De ultieme loskoppeling
Zolang jij nog verstrikt bent in het contact met de ander, blijf je aan de ander vastgekoppeld. Wat je ook probeert, die ander blijft invloed op jouw leven uitoefenen. Heel subtiel, heel onopvallend misschien, maar de invloed blijft. Om jezelf er werkelijk van los te maken, is er maar één ding nodig: de ander vergeven. Wat die ander je ook heeft aangedaan, hoe die ander je ook in de steek heeft gelaten: die ander vergeven is de enige manier om je van de ander los te maken. En… iemand vergeven is de dapperste daad die je ooit kunt doen in je leven!
Vergeving en de MIR-Methode
Iemand vergeven is soms het moeilijkste wat er is. De MIR-Methode kan jou daarbij helpen. Daarvoor is stap 3 ‘Vader loskoppelen. Moeder loskoppelen.’ ontwikkeld. Zodra je die woorden uitspreekt, terwijl je je bewuste via hand aaien tot rust brengt, zet je iets in gang in je onbewuste. Je onbewuste is eindeloos veel krachtiger dan je bewuste brein. Geef je opdracht aan je onbewuste om ‘vader los te koppelen’, dan werkt je onbewuste aan alle mannen waar je nog onbewust aan vast zit. En bij ‘moeder loskoppelen’ wordt gewerkt aan het jezelf losmaken van alle vrouwen waar je onbewust nog wat mee wilt afrekenen. Je onbewuste gaat er meteen mee aan de slag!
Via stap 4 ‘Meridianen zuiveren’ haalt je onbewuste alle emoties uit je systeem die nog vastzitten in jou, in relatie tot die ander. Worden de emoties verwerkt, dan is het loslaten en vergeven van die ander veel makkelijker.
Je gaat merken dat je steeds minder vaak herinnerd wordt aan die ander. Of dat beelden, herinneringen, woorden minder vaak in je op komen. Het kan ook zijn dat je die ander steeds minder vaak gaat ontmoeten. Of dat een ontmoeting je niet helemaal meer laat trillen, maar dat je volledig in rust kunt blijven. Ga maar observeren hoe het verandert!
Jezelf vergeven
Heb je iemand anders vergeven? Denk er dan ook aan om jezelf te vergeven. Voor jouw aandeel erin. Of voor wat jij anderen hebt aangedaan. Jij bent ook maar een mens!
Om jezelf vandaag een stap te laten zetten, kun je hieronder schrijven wie je -bewust- wilt vergeven. Met wie je werkelijk klaar bent. Van wie je in liefde afscheid wilt nemen. Schrijf het hieronder en geef jezelf daarmee al een grote impuls tot bevrijding, via het vergeven van de ander. Dankjewel daarvoor!
Ik wens je vrijheid in je hart!
Groetjes, Mireille Mettes
Ik vergeef mijn ouders voor alle liefdeloosheid naar mij en zichzelf toe. Hierbij vergeef ik mezelf en dat ik maar mededogen vrede en liefde zal vinden
Ik heb besloten mijn ex te vergeven. DAnk je wel voor deze site en steun hierbij !
Nog een methode die goed werkt om iemand te vergeven is de Journey Methode of de Helende Reis van Brandon Bays. In combinatie met de MIR fantastisch. Als je in de buurt van Hilversum woont, ik geef een door mij ontwikkelde cursus Opgeruimde Ouder Worden. Daar komt ook Vergeving bij. De Helende Reis heeft mij zelf veel goed gedaan! Groet, Margot de Hoest
Ik vergeef mijn schoonvader die mij na de uitvaart niet eens gedag heeft gezegd, terwijl ik nog mooi gesproken heb die dag op de uitvaart van mijn schoonmoeder.Zijn botte en kortaffe zakelijkheid die mij pijn doet als hij mijn man aan de telefoon wil hebben. Ik raak er aan gewend maar ‘t blijft pijn doen. Ik krijg wel steeds meer eigenwaarde en dat helpt enorm evenals steun van mijn man die t begrijpt met : hij is nu eenmaal zo en jij bent gevoelig en anders.
Prachtig! Deze verhalen….ervaringen. Ben 66 jaar en mijn leven heeft in het teken van gewelddadigheid gestaan.
Ben nu zo ver dat ik zowat iedereen vergeven heb! Zelfs mijn voorheen partner ( 47 jaar ) !!! En dat was niet niks. Toch koos ik in alle vrijheid daarvoor. Omdat ik van mezelf ben leren houden, dat heeft het me opgebracht.
Een warm en hartelijk hart en de kracht van zacht. Mooier kan t niet worden.
Toch…..al lezende merkte ik dat ik MEZELF nog niet helemaal vergeven had. Mijn aandeel was mezelf klein en hulpeloos houden en
Mezelf wijsmaken dat ik de kracht niet had om tegenstand te bieden tegen al het geweld.
Heb daar wel ongelooflijk veel m’n best voor gedaan om mezelf krachtiger te maken. Ben zelfs op 60 jarige leeftijd een training voor vrouwen Omgaan met gewelddadigheid te volgen. Een grote ommekeer !!!
Dus …….ik vergeef mezelf al mijn tekortkomingen en laf gedrag.
En
Ik vergeef mezelf dat ik niet gezien heb dat ik sterk en moedig ben.
STERKE MENSEN VERGEVEN
De grootste hulp is de o,ponopono traditie voor mij geweest en nog.
ik ben op het ogenblik mijn jeugd en mijn leven aan het vergeven, die mij hebben gekwetst inclusief mijn man en hij geeft nooit zijn fouten toe, waar ik op dit moment erg veel moeite mee heb om ook mijn man te mogen vergeven, ik heb hierdoor fibromyalgie opgelopen, en dat maakt het nog moeilijker voor mij, maar het valt allemaal niet mee, ik moet het allemaal doen ik heb niemand waar ik mee kan praten, dat maakt het nog moeilijker voor mij, ik heb nooit geleerd om voor mijzelf op te komen, wat ik tot nu toe heb bereikt heb alleen aan mijzelf te danken ben bijna 70 jaar jong en is t veel moeilijker, dan als je nog jong bent groetjes ursula
Sinds een paar weken ben ik weer bezig met MIRren.
Ik ben erg geraakt door de dingen die ik hier boven lees. Geraakt en onder de indruk.
Ik zit al bijna twee jaar thuis met een zeer ernstige burn out. Ik ben 60.
Heel veel oud zeer een plek gegeven, veel opgelost en mijn mind is beter dan ooit. Of het fysiek weer goed komt is de vraag, elke dag een millimeter er bij hoop ik maar, als ik zo door ga.
Ook met vergeven bezig geweest, Ho’oponopono.
We zijn het huis van mijn broer aan het leeghalen, een etage in Haarlem. Hij is in 2001 overleden, mijn moeder heeft zijn huis als mausoleum aangehouden. Nu met de woningnood is er besloten ook zijn etage te verhuren, mijn dochter van 23 gaat er wonen, nu moet het huis leeg.
Ook tijdens de burn out ben ik een juridisch gevecht aangegaan met de vrouw van mijn vader, die mijn vader in een huwelijk gesleept heeft toen hij ernstig geestelijk beschadigd was door een te late reanimatie in 1997. Normaal zou hij nooit meer getrouwd zijn. Kort na het ongeval heeft ze mijn vader zijn testament ten gunste van háár laten veranderen, hoe het allemaal mogelijk is geweest, dat de notaris en ook de gemeente mijn vader zulke grote zaken heeft laten doen, is een vraag, maar het is gebeurd.
In 2000 is mijn vader toch nog plotseling overleden. Die vrouw heeft het huis verkocht (500.000€) en de hele inboedel, kunst, antiek, porselein, zilver, mijn geboorte bed, dingen van grote emotionele en financiële waarde verkocht, weggegeven, enzovoort.
Ze heeft mij verraden bij de gemeente omdat ik niet eerlijk geweest zou zijn over de waarde van de erfenis, die ik dus nooit zou krijgen omdat zij alles zou erven.
Met een advocaat heb ik mijn kindsdeel bestreden, ook dat van mijn broer, die in 2001 net zo plotseling is overleden.
Tot het einde toe, ze is overleden aan tweevoudige kanker, zelfs over haar graf heen, heeft ze mij tegengewerkt. Waar ik hoopte dat ze met de dood in zicht wijzer zou worden, maar in tegendeel.
Uiteindelijk heeft de rechtbank ons op alle fronten gelijk gegeven.
Ze is dood, haar huis verkocht, het bleek dat ze al het geld wat ze mijn vader ontnomen had, verkwanseld had, haar notaris, haar vriend, de vereffenaar, de makelaar, iedereen om haar heen, zelfs een broer van mijn vader, hadden haar meegeholpen in het geniep geld en spullen in bezit te krijgen.
Nu we het huis aan het opruimen zijn, vond ik tussen de crematiespullen van mijn broer twee brieven van haar aan mijn moeder. (Stom genoeg staat ze ook op de rouwkaart van mijn broer, waarvan mijn moeder zei: wij hebben het in ieder geval netjes gedaan. En normale mensen verwachten niet dat er zulke dingen kunnen gebeuren.)
Ik haat haar, ik weiger haar te vergeven, ik zie haar af en toe staan, ergens tussen hemel en aarde, ze kijkt naar me. Ik scheld haar uit, ik draai het lied: ‘Evil woman’ van ELO, met veel plezier.
De twee brieven liggen al meer dan een week op de leuning van de bank, en ik vraag me af wat ik er mee zal doen. Of er iets in mij opkomt, een ritueel, om dit ‘te doen’.
De pijn die zij, en haar mede-boeven, ons aangedaan hebben is erg groot. Dat ebt langzaam weg, ik heb nog dingen gevonden in het huis van mijn broer waarvan ik haar betichtte dat ze ze had laten verdwijnen. Ik heb via een antiquair een kastje van mijn vader terug kunnen kopen tegen herstelkosten. Dat is alles wat er is.
Grappig genoeg is het huis van mijn broer, een simpele etage, nu net zo veel waard als het grote huis van mijn vader in 2000. Mijn vader heeft lang geleden in een droom beloofd dat hij zou zorgen dat het allemaal goed kwam.
Met het ene geld is ook heel veel ander geld verdwenen, met de kinderen ben ik arm geweest, maar ik heb altijd mijn rekeningen kunnen betalen en een dak boven mijn hoofd. De kinderen doen het goed, ons contact is goed, er is een liefdevolle adoptievader voor mij, in mijn leven geweest, ik zorgde goed voor hem en hij voor mij.
Het laatste wat mij nog rest: dat mens. Tuurlijk heb ik het al eens gezegd, ik vergeef je, ik heb het geprobeerd, te vergeven. Maar haar haten was mijn goed recht en ik deed het met plezier.
Maar nu komt dit in de bus: vergeven, in ieder geval voor mezelf. Ik had al gezegd: eerst ik, dan de kinderen en mijn bonussies (kleinkind en schoondochter), en de rest zien we wel, sociaal op een erg lauw pitje, het kan niet anders. Ik voel me af en toe eenzaam, dat is een strijd, de emotie en het fijne gevoel veel alleen te zijn, omdat het meestal nog veel te veel is om met mensen te zijn. Ook na bijna twee jaar. In en om het huis gaat het aardig, met Huishoudelijke Hulp, ik ben in staat om mijn kinderen bij te staan met zakelijke issues, ik pas af en toe op mijn bonuskleinkind, ik heb nog wat te bieden.
Maar een burn out is een Time Out, om mezelf opnieuw uit te vinden. Na 58 jaar. (als erg klein kind een ongeluk gehad wat mijn leven kapot gemaakt heeft)Dus ook wat betreft ‘dat mens’. Wat er met de brieven moet, weet ik nog niet, en hoe ik het moet doen, weet ik ook niet, maar haar vergeven, haar gif uit MIJN leven in ieder geval. Misschien haar gif terug geven, een vorm van vergeven. Dat ik het niet meer hoef te dragen, haar gif. Ik en mijn familie, mijn overleden vader en broer, weten hoe het zit, de waarheid, en ik hoef niet meer met haar gif te dealen, dat moet ze zelf doen verder.
Ik vergeef Marianne Julie Regout voor het bedonderen van mijn vader, mijn broer en mij. Het stiekem achter onze rug bekokstoven van het stelen van het geld en huis en inboedel van mijn vader. Voor de haat die ze koesterde tegen mijn vader en mij. Het liegen in het gezicht van mijn broer. Het verkwanselen van al het geld, en het tot het eind toe, met man en macht, met alle valse plannen die er bedacht kunnen worden, mij belemmeren mijn rechtmatige geld te krijgen, alsook de spullen van ons gezin. Ik vergeef haar haar slecht zijn, ze kon er blijkbaar niets aan doen.
Ik vergeef mij mijn haat jegens haar.
Ik vergeef mij ook mijn onzorgvuldigheid naar mijzelf toe, dat ik niet goed voor mijzelf gezorgd heb. Mijzelf gedwongen dingen te doen die niet goed voor mij waren, die mij beschadigd hebben. Ik wilde goed gevonden worden, na een leven van kritiek, haat, liefdeloosheid, alleen gelaten zijn en eenzaamheid. Ik wilde er bij zijn, niet er bij horen.
Ik vergeef mezelf, ik vergeef de ander die mij niet liefgehad hebben.
Het spijt me, vergeef me, ik hou van je, dank je wel.
AB
Wat heb je veel meegemaakt. Wilde je zoveel leren in dit leven?
Ik zou niet weten wie ik vergeven moet. Ik ga er vanuit dat alles met alles samenhangt in dit universum. Dus alles wat je doet/zegt komt ook altijd op de een of andere wijze bij jezelf terug. Dus waarom zou iemand mij willen kwetsen? Dat moet gewoon per ongeluk gebeuren of die persoon is gewoon ontzettend dom. Hij/zij krijgt het toch altijd op de een of andere wijze via het universum op zijn eigen boterham? Het is jammer dat nog niet iedereen op deze wijze denkt, maar eigenlijk is volgens mij elke godsdienst op dit basisprincipe gebaseerd (wie goed doet, goed ontmoet; het kwaad straft zichzelf). Dus ik heb eerder medelijden met iemand die mij bewust schade berokkent, dan dat ik langdurig boos blijf. Natuurlijk zijn er soms initiële boze emoties, maar die ebben meestal snel weg. Gewoon lekker lichamelijk afreageren door een stuk hard te lopen of even flink op een matras te slaan.
Tja, jammer, en dan lukt het daarna wel om er positief mee om te gaan. Meestal lukt dat vrij snel met bovenstaande kijk op de wereld.
Fijn dat het zo voelt voor jou! Ik herken het bij mezelf.
Ik ben bezig om te proberen mijn moeder te vergeven, toen ik jong was was zij er nooit voor mij, ze was naar mijn idee altijd boos en aan het huilen. Als kinderen deden we in haar ogen niets goed en waren meer buiten dan binnen om maar niet bij haar te zijn, ik kan me niet herinneren dat ze ooitblij was, lachte, gek deed of een dansje maakte, alles was kommer en kwel. Tijdens het begin van mijn middelbare schooltijd zijn we verhuisd van een liefelijk dorp naar een vreselijke plek met uitzicht op een gigantische fabriek, vanaf toen ben ik langzaam dood gegaan, mijnmoeder die alleen nog maar huilde en in een depressie zat en een vader die haar op handen droeg en overal mee naar toe sleepte om maar beter te worden waardoor voor ons drie kinderen geen tijd tijd en ruimte was. Onze intense verdriet werd niet gezien en ieder van ons probeerde op zijn eigen manier zijn hoofd boven water te houden.
Dit is de basis en de voedingsbodem geweest van de scheiding van mijn twee broers dien ik niet meer zie en mijn aversie tegen mijn moeder die ik nog wel steeds zie. Ik ben nu ziek en probeer alles een plek te geven in mijn hoofd en in mijn hart, vergeven en loslaten is hetgeen wat ik nu moet doen en een manier vinden om met iedereen nog eenmaal te praten zodat het op kan lossen. Daar zit mijn genezing alhoewel ik er nu ook achter ben dat ik verder terug moet zoeken in de familielijnen waar dingen zijn gebeurd waardoor mijn moeder is geworden wat ze nu is en ook mijn vaders aandeel heeft een reden gehad.
Vergeven… Door deze mail toch wel even heel bewust geworden van wat er nog steeds speelt in mijn leven, ook al heb ik al een hele grote vooruitgang gemaakt, het sluipt steeds weer in mijn leven dat wegcijferen, goed doen voor anderen(is nu zelfs het grote plaatsje in mijn business, maar dit zie ik toch niet als fout, ik volé echt dat ik die meerwaarde kan betekenen in anderen hun leven, met mijn Massages, reiki, helende handen) alleen mag ik er zelf ook meer zijn, echt zijn zoals ik ben, helemaal compleet en dan dien ik nogmaals mijn ouders te vergeven, maar ook mijn groot ouders en als de voorgaande generaties, iedereen die ik in mijn jeugd tegen kwam die me gekwetst, vernederd, verlaten heeft, ja en nu besef ik heel goed dat al die mensen in weze ook helemaal goed zijn zoals ze zijn maar door omstandigheden net op die moment even niet hun liefst ik waren, ofwel dat ik die les op dat moment net nodig had om verder te evolueren, alles heeft een rede en komt op mijn pad op de juiste moment, zoals nu die mail, ja ik ben er klaar voor, ik vergeef, iedereen en ook mezelf, vooral ook mezelf omdat ik dat heel de tijd heb toe gelaten om bij me te dragen terwijl ik het helemaal niet meer nodig had! Bedankt!!!
Mooi!!!
Ik vergeef mijn vader die niet de veilige, aanwezige vader kon zijn waardoor ik mede nu zo vastgelopen ben en ook mijn moeder (RIP) die door haar eigen zware pad mijn broertje en mij onvoldoende kon beschermen. Ik laat graag los wat ik allemaal op mijn schouders heb genomen als kind wat eigenlijk niet te dragen was.
Mijn zus wil ik vergeven en in liefde loslaten. Mijn boosheid over gekwetste gevoelens heeft nu al lang genoeg geduurd.Ik wil me vrij voelen en ik verlang naar ruimte in mijn hoofd.Zij mag geen macht meer hebben over mij.
De boeken : “Radicaal Vergeven” en “Je kunt ook jezelf vergeven” van Colin C. Tipping vind ik een goede hulp bij het leren vergeven. Bovendien bevat het ook werkbladen, om mee aan de slag te gaan.
Een hartelijke groet
Andrea
ik vergeef mijn moeder(ik ben in de steek gelaten en er is nooit voor mij gezorgd we zijn kapot gemaakt door mijn moeder heeft ons nooit liefde gegeven, mijn vader die mij als dochter ook heeft laten zitten toen ik hem nodig had, daar kon hij weinig aan doen maar het heeft me veel pijn gedaan) en mijn lieve broer die ik heb opgevoed in onze jonge jaren, en zijn vrouw die nog erger is dan je grootste nachtmerrie, en ex schoonfamilie, en mijn huidige schoonfamilie en verder zijn er een heleboel mensen die mij heel veel pijn gedaan hebben ik heb ze allemaal al vergeven de bitterheid om deze pijnen is bij mij omgeslagen in tevredenheid om niets ik merk dat ik rustiger ben geworden door de jaren heen.
mijn eigen kinderen vergeef ik om hun gedrag van onbeschoftheid naar mij,ja als ik het zo benoem is het best heftig ja mijn hele leven( ik ben 56 jaar oud)
staat in het teken van pijn geestelijke pijn en dat heeft mijzelf verlamd lichamelijk een wrak daardoor.
Maar ik heb mijn humor en die zorgt ervoor dat ik mijn kracht behoud en de mensen die ik liefheb en lief zijn voor mij versterken dat.
ik zelf wil mij vergeven voor de mensen die ik ook pijn heb gedaan die zullen er zijn zeker! spijt me uit het diepst van mijn hart.
ik heb geleerd dat er altijd pareltjes zullen zijn tussen de gemene onaardige jaloerse en afgunstige mensen die je weer tegen zult blijven komen.
ik kan heel mooi tekenen en schilderen dat is mijn passie dat is mede mijn uitlaat klep.
ik ben best trots op mezelf ook al zal ik dat nooit zeggen.
ik hou van de natuur van de vogels de dieren en de luchten dan kan ik huilen van blijdschap.
liefs voor alle mensen ik gun iedereen alle goeds.
Ineke
n
Marja vergeef de vader van mijn dochter die mijn dochter niet wilde erkennen als zijn dochter en zijn familie wist niet ik was zwanger van zijn kind
Ik vergeef mijn (bijna) ex-man voor het emotionele overspel dat hij een behoorlijk lange tijd heeft gepleegd. Ook zijn leugens en zogenaamde verklaringen voor zijn gedrag. Hij heeft mij daarmee diep gekwetst en mijn vertrouwen beschaamd. Ik vind het moeilijk hem los te laten. Mijn dochter zei gister: ‘hij is het niet waard dat je je zo rot voelt’. Vergeven is dus de enige oplossing! Dan kunnen we allemaal verder!
Ik vergeef alle mensen die mezelf en / of mensen uit mijn kringen pijn deden.
Ik neem in liefde afscheid van zij die negatief gedrag vertonen en vergeef hen.
Ik vergeef mezelf voor alle foutieve acties en reacties.
( ik dank iedereen die inziet dat positief gedrag goed is voor jezelf, je omgeving,
en vergeef mezelf dat dit in het verleden niet steeds zo was )
Viefke , heel mooi , Dankjewel voor deze mooie woorden!
Ik vergeef mijn zus, mijn broer, mijn vader, mijn moeder, mijn leraren, vriendinnen, mijn 1e vriend, mijn andere partners en ik vergeef mezelf!
Ik vergeef mijn schoonzus, mijn broer, mijn zwager en zusje voor de (hopelijk tijdelijke) kloof die ontstaan is in onze relaties.
Ik vergeef ook mijzelf daarvoor.
Iedereen die worstelt met vergeving en die denkt vergeven te hebben maar nog steeds de pijn en het verdriet voelt raad ik dit artikel aan.
https://www.nieuwetijdskind.com/de-aantrekkingskracht-van-schijnvergeving/#comment-305709https://www.nieuwetijdskind.com/de-aantrekkingskracht-van-schijnvergeving/#comment-305709https://www.nieuwetijdskind.com/de-aantrekkingskracht-van-schijnvergeving/#comment-305709
Vergeving van de ander of van jezelf. Het is al jaren geleden dat naar stichting Bartholomeus ging. Na een netvliesloslating en verkeerde behandeling (verhaal opzich zal ik niemand mee vermoeien) had ik een pijnlijk blind rechteroog. Na enkele jaren, ik was inmiddels naar het oosten van het land verhuisd, kreeg ik ook last moest ik ook geopereerd worden aan mijn linkeroog, ik was inmiddels geheel blind. Gelukkig was de chirurg in het oosten wat medemenselijker en beloofde een goed medisch team samen te stellen. Tijdens de operatie zei hij dat ik hierna nog een keer moest terugkomen omdat hij de gaatjes niet in 1 operatie kon dichten. Daarna zouden nog 2 operaties volgen: de olie moest uit het oog verwijderd worden en ik kreeg een kunstlens.
Na 5 weken kon ik weer wat zien, kocht een bril, maar realiseerde mij dat ik misschien wel slechtziend zou blijven de rest van mijn leven dus belde ik Barthimeus en na een telefonisch intake kreeg ik een uitnodiging. Ik hoopte op een goed gesprek waarin zij de mogelijkheden en onmogelijkheden zouden uitleggen die mij als kersverse slechtziende te wachten stond. Niets bleek minder waar. Ik kreeg de zoveelste oogmeting en daarna een “gesprek”. De betrokken dame had mijn polsdikdossier voor zich liggen en beweerde ijskoud dat ik een lui oog had, dat ze tegenwoordig geen mensen pamperen, maar dat iedereen het zelf maar moest uitzoeken. Ik werd met een kluitje in het riet weggestuurd, wel werd er een vette rekening gestuurd, die niet ik maar de gemeenschap moest ophoesten. Toen ik haar er over belde gooide zij de hoorn op de haak.
Daar had mijn man en ik dan 2,5 uur voor gereden. Heb zo’n enorme spijt dat ik dat arrogante mens niet flink de waarheid heb verteld, het is al 9 jaar geleden, maar nog neem ik dat mijzelf kwalijk.
Enige tijd later moest ik daar weer heen, ik kon niet meer computeren en zij raadden mij een programma aan waarvoor ik een wekenlange cursus moest volgen. Ik was niet enthousiast had een simpele ccmputer die zo’n zwaar programma niet aankon, had ook geen zin om te reizen voor een zinloze cursus, had nog 2 honden thuis, dus opgebeld om het af te zeggen, maar daar wilde zij niets van weten. Toen de monteur contact met mij opnam heb ik afgezegd, maar natuurlijk weer een rekening, dit keer voor 3 maanden zorg??????
Ik vergeef mijn biologische moeder dat ze mij en mijn 2 broers in de steek gelaten heeft, ze was toen ik werd geboren, de jongste van de drie, zelf 20. Nu ken ik de kant van haar verhaal, en heeft ze veel moeten verduren in het huwelijk met mijn vader destijds.
Ik vergeef mijn stiefmoeder dat ze me tot t bot toe gekleineerd heeft, door haar heb ik jarenlang n minderheidscomplex gehad. Maar daar heb ik aan gewerkt. Ik kan veel meer dan ik zelf altijd dacht te kunnen.
Ik vergeef mijn vader dat hij mij nooit heeft gesteund in de ruzies met mijn stiefmoeder.
Het is moeilijk om mijn broer te vergeven die mij seksueel heeft misbruikt, ik heb er nog steeds last van, ik kan sinds mijn 45e jaar daardoor nog steeds niet vrijen met mijn man, toen is alles omhoog gekomen van vroeger, heb t jaren weggeduwd. We zijn er nog steeds mee aan t werken, ben nu 51 jaar. Ik ga proberen om hem te vergeven in stapjes.
Ik vergeef mijn baas die me slecht heeft behandeld de laatste 5 jaar dat ik in n depressie zat.
Ik vergeef mijn vriendin dat ze niet meer verder met onze vriendschap wilde gaan, ook nadat ze me heeft uitgemaakt voor lelijke dingen.
Ik vergeef mijn ex-vriend die me heeft geslagen en heeft verkracht.
Ik vergeef mijn schoonzus voor hetgene wat ze er vaak uit flapte, zodat ik boos werd, maar gisteren zei ze zelf, als ik dronken ben dan flap ik te veel en kwets ik daar mensen mee, dus ik vergeef haar dit.
Ik vergeef mijn man dat zijn rockband waar hij zanger van is, belangrijker vind dan mij. En dat hij daardoor vaak weg is.
Ik vergeef mezelf dat ik tijdens mijn depressie alleen aan mezelf dacht en mijn man alles alleen moest doe in en rond om het huis. Dat ik hem niet bijgestaan heb. Ook vergeef ik mezelf dat ik bij sommige mensen geld heb gestolen. Vooral bij mijn pleegouders, het geeft mij nog zoveel verdriet dat ik dat bij hen heb gedaan. Maar ik vergeef me daarvoor.
Ik merk wel dat t vergeven nu beter gaat, nu ik 5 weken met de MIR methode bezig ben.
Vandaag, 7 juli is internationale vergeef dag, dat lees ik net hier.
Op deze site staat hoe gezond het kan zijn om te doen… vergeef, vergat, vergeven…
Ik zou zoveel mensen willen vergeven, en inderdaad dat is zo’n beetje het moeilijkste wat er is. Maar het is ook waar dat je nooit van iemand los komt die je niet kan vergeven.
Ik ben een aantal keren zomaar midden op straat door vreemde mannen aangerand. Dat heeft me een groot deel van mijn toch al zwakke eigenwaarde gekost en vertrouwen in andere mensen, waar ik ook zo al moeite mee heb. Die mannen wil ik vergeven, ook al zal ik nooit goedkeuren wat ze hebben gedaan, maar dat is ook niet hetzelfde.
Ook mijn ouders, die echt hun best hebben gedaan, maar me niet hebben opgevoed tot sociaal en volwassen persoon met een eigen plek in de wereld, wil ik vergeven. Omdat zij ook uit liefde hebben gehandeld. Omdat ze me toch maar mooi het leven hebben geschonken, hoe ze dat later ook hebben ingevuld. Hun angst en onmacht is de reden geweest dat ze me niet konden geven wat ik nodig had aan veiligheid. Ik wil ze daar echt voor vergeven.
Mijzelf wil ik vergeven voor alle afspraken die ik niet nakwam, elke keer dat ik loog of stal, elke keer dat ik iemand tijd, energie en geld heb gekost. Het vertrouwen dat ik heb beschaamd en de hulp die ik negeerde. Ik heb veel verkeerd gedaan. Vooral zou ik mezelf willen vergeven dat ik altijd een manier wist te verzinnen om dit voor mezelf goed te praten. Ik wil niet langer verongelijkt door het leven gaan, dat doet namelijk ontzettend veel pijn. Ik wil me niet meer slecht voelen over mezelf. En dan niet omdat ik mijn eigen fouten opzij heb geschoven, maar omdat ik ze goed heb gemaakt. Omdat ik iets wezenlijks in mezelf wil veranderen en niet meer wil handelen uit angst en zelfbehoud, egoïsme.
Het is extra moeilijk om iemand anders te vergeven als je jezelf niet kunt vergeven, maar ik vind het heel erg moeilijk. Het is makkelijker als je fouten niet zo groot zijn en het een ander niet zoveel heeft gekost. Ik heb nu steeds het gevoel dat ik nog straf verdien voor wat ik heb misdaan. Dat het niet goedkomt omdat ik het niet meer ongedaan kan maken. Ik heb gelogen en zal voor eeuwig een leugenaar zijn. Ik heb gestolen en ben voor altijd een dief. Ik heb iemands vertrouwen beschaamd en ben dus een egoïstische manipulator die zich er met zielig doen vanaf maakt. Ik ben niet zielig, ik ben fout. Hoe vergeef je zo iemand?
Beste NE,
Dankjewel voor de helderheid waarmee je schrijft! De ergste straf is de straf die je jezelf oplegt. Laat je een kind zelf een straf bedenken, dan is het vele malen erger dan ze eigenlijk verdienen. Blijf zien dat wat je deed, op dat moment het beste was wat je kon doen. Omdat je anders je zin niet kreeg, om jezelf te beschermen, wat dan ook. En dat je het nu, met wat je nu weet, echt anders zou hebben gedaan. Vergeef die NE van toen. Zij/hij kon toen nog niet anders. Misschien helpt het als je het zo kunt bekijken?
Sterkte!
Groetjes, Mireille
Ha Mireille, bedankt voor je snelle reactie. Ik weet wel dat ik niet anders kon, anders had ik het zo nooit aangepakt. Maar dat ik er een reden voor had maakt het nog niet oké. Alleen is vergeven dus inderdaad iets heel anders dan goedkeuren. Misschien is het juist wel een goed teken dat ik er niet zomaar overheen kan stappen, want er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik misschien geen geweten had. Van de andere kant: als ik geen geweten zou hebben zou ik er geen last van hebben. Dus de pijn die ik voel is wel goed, vermoed ik. Het hoort bij de moeite die je moet doen om jezelf of een ander te vergeven.
Beste NE,
Wijze woorden! Ja, als je er zo overheen kon stappen, zou je geen geweten hebben. Bewijs dat je een goed mens met een goed hart bent die iets heel onhandigs heeft gedaan. Sterkte met jezelf vergeven!
Groetjes, Mireille
Ik vergeef mijn zusje en mijzelf omdat we zo onbereikbaar zijn voor elkaar op het moment.
Hi,
daarin kan ik mij terugvinden. Nu ik dat zo neerzet komt het woord ‘acceptatie’ in me naar boven. Daar heeft het voor mij mee te maken : het accepteren dat zij zo helemaal haar eigen weg is gegaan en gaat, dat onze familieband zo weinig telt en
nu kom ik toch bij vergeven, dat zij zo vaak de ‘koude kant’ die in onze familie zit volgt, ten koste van de warme kant, die van het hart.
Dank je voor jouw reactie en wat is het toch fijn dat Mireille er is ! Met warme groet vanuit mijn hart, Evalidja
Vergeven is mooi, maar gaat gepaard met vergeten.
Na vergeving komt vaak verzoening. Is dan wat een ander gedaan heeft, due niet vegeven en/of vergeten kan, verzoening mogelijk?
Nee, want de ander zit vast in zijn drek. Onderwijs je daar ook in
Ik vergeef mijn vaderen moeder die uiterlijk voor me hebben gezorgd maar psychisch en sociaal er nooit tij was voor een gesprek. Mond houden werken studeren en moeder en vader mee helpen om en rond het huis.
Ik vergeef Pieter die me 8 jaar fysiek gebruik heeft in naam van Tantra.
Ik vergeef Stefan de sekteleider die me gruwelijke straffen heeft laten ondergaan,hius auto al mijnspaargeld de erfenis (300.000) gulden alle kleding en siraden heeft verduisterd, voor wie ik in de gevangenis ben beland en dagen geen eten kreeg.Uitgemergeld en uitgehongerd.
Ik vergeef mezelf dat ik dit normaal vond om mannen te gehoorzamen.
Ik vergeef mezelf dat ik dit lichaam zo slecht heb kunnen voelen en verzorgd heb.
Nu, na 65 jaar is het mijn beurt om te leren wat zacht zijn betekent.
Annie
Annie, het is heel dapper dat je dat allemaal maar opschrijft. Geen makkelijke klus om iemand te vergeven die je dat heeft aangedaan! En ook met jezelf heb je wat goed te maken. Ik wens je alle sterkte toe en ook bedankt, want het relativeert ook om zoiets te lezen. Ik hoop dat je alle rust, vrede en vriendelijkheid zal voelen die je 100% verdient.
Ik vergeef mijn vriend dat hij mij in de steek heeft gelaten waardoor ik zo vreselijk teleurgesteld ben , omdat ik dit niet had verwacht.
Ik hoop dat ik hem nu echt ga loslaten want het ”vreet” aan mij
Ook vergeef ik mijn ouders omdat zij niet in staat zijn geweest te leren wat liefde is
.
Tot slot vergeef ik mijzelf voor de vele fouten die ik mijn leven heb gemaakt
Zolang er boosheid is, kun je niet vergeven. Niet naar jezelf, niet naar anderen. Waar komt de boosheid vandaan? Voor mij is het accepteren en loslaten….
Er is niet alleen boosheid, ook verwardheid. Ik had mijn hand uitgereikt om een situatie volledig te klaren tussen mij en een vriendin. Ik merkte enkele onlogische acties die in strijd was met waar ze voor stond, waarvoor ze “zogezegd” ijverde. Het feit dat dit niet helemaal klopte wou ik haar verhaal horen op een ontspannen verbaal geweldloze manier. Ik kreeg geen antwoord, enkel de sleutel die ik haar had gegeven (als poes opppas). De vriendschap bleek voor haar voorbij. Praten kon niet meer. Die verwarring zal altijd blijven waarom ze toen de situatie niet met mij wou bespreken of…onder ogen zien. Mensen maken fouten en deze zou ik meteen vergeven hebben; mocht zij hierover eerlijk geweest zijn. Loslaten is hierdoor nog wat moeilijk…