230. Hoe was jouw bevalling? De MIR-Methode helpt bij het verwerken.
Een kindje baren is een vanzelfsprekendheid. Moeder natuur weet de weg. Het enige wat je hoeft te doen, is in contact zijn met je lichaam en de golven van de weeën volgen en erin mee gaan. Eitje, zo’n bevalling! En dan heb je een wolk van een baby en is alles rozengeur en maneschijn! Toch is een bevalling voor vele moeders een bizarre achtbaan met intens heftige ervaringen die zelfs traumatisch kunnen zijn.
Traumatiserende bevalling
Verloopt een bevalling niet vlekkeloos, dan kan je daar lichamelijke en emotionele klachten aan overhouden. De emoties zijn dan intenser dan bij een ‘normale’ gebeurtenis. Gewoon omdat een kindje krijgen zo’n huizenhoog belangrijk iets is. Gaat er dan iets mis, dan zijn de emoties ook huizenhoog. Van intens verdriet, intense paniek tot en met diepgaande woede. Omdat er iets verkeerd ging, omdat er niet naar je werd geluisterd, omdat je respectloos werd behandeld.
Laat de moeder vertellen!
Ik heb wel eens overwogen om een boek te maken met daarin allemaal verhalen van vrouwen die een heftige bevalling achter de rug hebben. Maar ik vreesde dat het zo’n intens boek zou worden dat het vrouwen meer de stuipen op het lijf jaagt, dan dat het ze steunt. Toch is het belangrijk om de ervaringen te delen en te verwerken. Ik hoor nog regelmatig traumatische bevallingsverhalen. Daarbij is het zó belangrijk om de vrouw te laten vertellen en haar hele verhaal te horen, zodat ze het eindelijk eens volledig van zich af kan praten. Vaak willen vrouwen wel vertellen, maar worden ze snel afgekapt met: “Nou, je moet het maar gauw weer vergeten, je hebt nu toch een schat van een baby? Dat was het allemaal waard, hè?”
Wil jij je verhaal hier vertellen? Ga dan gerust je gang! Deel het met anderen, zodat je je verhaal eens een keer helemaal kunt vertellen!
Opvang voor de moeder
Na een bevalling is er veel opvang en controle voor het kindje. De opvang voor de moeder zou van mij mogen verbeteren. Coaching, energetische nazorg en vooral aandacht voor het herstel van de moeder, zowel lichamelijk als geestelijk vind ik nog onderbelicht. In Nederland en Vlaanderen wordt verwacht dat je met een paar weken alweer alles kunt. In landen als Marokko word je eerst 40 dagen in de watten gelegd. Dat vind ik toch prettiger klinken! We weten inmiddels dat een bevalling verwerken, ‘ontzwangeren’, zo’n 9 maanden duurt. Die 9 maanden zijn meestal ook echt hard nodig. Ik zou daar graag meer aandacht voor zien.
MIR-Methode na een bevalling
Heb je een bevalling achter de rug en voel je je allerminst blij? Laat de MIR-Methode je dan helpen.
Stap 1 ‘Zuurgraad optimaliseren’ zorgt voor het in evenwicht brengen van de zuurgraad op alle plekken in je lichaam. Door de bevalling is veel uit balans geraakt. Ook de stress tijdens de bevalling doet dit. Help jezelf sneller naar een evenwichtige zuurgraad met stap 1.
Met stap 2 ‘Detox alle toxische belasting’ haal je sneller de chemicaliën uit je lichaam die tijdens de bevalling gebruikt zijn. Bijvoorbeeld om weeën op te wekken of pijnstillers die je nodig had.
Bij stap 3 ‘Vader loskoppelen. Moeder loskoppelen.’ Maak je de verbinding losser met mensen die over jouw grenzen gingen. Mensen die dingen deden of zeiden die jou flink boos of verdrietig maakten. En je kunt ze hiermee makkelijker vergeven, zodat de band in tact blijft.
Met stap 4 ‘Meridianen zuiveren’ haal je de diepe emoties uit je meridianen die je tijdens de bevalling hebt meegemaakt. Blijf zien dat ze tijdens een bevalling enorm intens zijn, die emoties, omdat je met een oer-krachtige gebeurtenis te maken hebt. De emoties zijn daardoor ook uitvergroot. Met stap 4 breng je ze weer terug naar emoties die hanteerbaarder zijn.
De MIR-Methode het helpt je om lichamelijk aan te sterken. Onder andere met stap 5 ‘Alle tekorten aanvullen’, want een bevalling kost je extra voedingsstoffen door alle energie die je hebt verbruikt. Eet ongegeneerd van de voeding waar je trek in hebt! Vooral ijzerhoudende voeding is van belang na een bevalling wanneer je bloed hebt verloren.
Stap 6 ‘Hormoonstelsel in evenwicht brengen’ helpt je om je hormonen sneller in balans te brengen. Het is normaal dat je uit je doen bent, en laat de MIR-Methode een extra steun voor je zijn om je balans sneller terug te vinden. Stap 6 brengt ook de hypofyse in evenwicht, wat van belang is om de borstvoeding op gang te brengen.
Stap 7 ‘Basisbehoeften aanvullen’ heb je nodig om je gevoel van Veiligheid, Bescherming of Geborgenheid weer terug te winnen. Het vult ook je basisbehoefte aan Troost aan, mocht je tijdens of na de bevalling verdriet hebben ervaren.
Stap 8 ‘Chakra’s en aura optimaliseren’ is nodig om de enorme energetische krachten die door je heen gewoed hebben weer te kanaliseren, maar ook om je basischakra en 2e chakra weer in balans te brengen. Na een bevalling kan je een hele transformatie doormaken. Met stap 8 kan je jezelf daarbij begeleiden.
Stap 9 ‘Missie verduidelijken’ heeft alles met het nieuwe kindje te maken. Ineens ben je moeder. Een nieuwe missie! Hoe vervul je die rol? Maak het jezelf duidelijk met de MIR-Methode.
Wil je je ervaringen delen over jouw bevalling? Voel je vrij en vertel het hieronder. Opdat je je daarna bevrijd mag voelen van die intense ervaring! En doe daarna de 9 stappen van de MIR-Methode om het meteen te helpen verwerken.
Veel sterkte en vooral veel geluk met je kindje gewenst!
Groetjes, Mireille Mettes
Ik heb drie prachtige kinderen en drie verschillende, maar ook traumatische ervaringen. In principe dacht ik bij de tweede bevalling dat alles perfect was verlopen – al had ik even liggend, tijdens het persen, mijn benen dicht geslagen – pas 6 jaar later kwam dat als trauma boven toen bleek dat mijn zoon een hersenbeschadiging had – gilles de la tourette. Ik herkende het punt bij de bevalling, de oorzaak en mijn schuld. Dan praat ik nog niet eens over De eerste bevalling – een dochter met puntbloedingen, een gynacoloog die niet geloofde dat ik moest bevallen en die mij 20 jaar lang mijn trauma heeft laten doorleven. Toen nog bij de derde – het besef dat alles goed mis had kunnen gaan als hij later was geboren (nu 2 weken te vroeg). Het krijgen van borstkanker heeft mij uiteindelijk geleerd dit allemaal geleidelijk te kunnen verwerken. Wij vrouwen worden ook niet echt voorbereid op de geboorte. Ja, zwangerschapsgymnastiek maar niets meer. Nu voel ik mij beter en hebben de trauma’s van de bevallingen hun plek gekregen. Ik heb veel baat bij de MIR-Methode in het geloof en het weten dat alles goed gaat en goed komt. Dank je wel Mireille.
In 1978 beviel ik van mijn enige kind, een dochter. De weeën begonnen nadat ik terug was van de crematie van mijn geliefde oma. Direct om de 10 minuten, vruchtwater kwam ook al vrij. Mijn man belde de verloskundige die nog bij een andere bevalling zat. Gelukkig duurde dit niet al te lang, maar toch genoeg nervositeit. Na onderzoek thuis in de auto van de verloskundige met een noodgang naar het ziekenhuis. In de rolstoel de verloskamer in, ingeknipt en mijn dochter kwam 5 weken te vroeg op de wereld. Heel even op mijn buik en daarna onder een lamp in een bedje (couveuzes waren alle bezet!). Ik werd op de gang geparkeerd, mijn man rende weg om de wereld te vertellen dat hij een dochter had en was voorlopig niet terug. En daar lag ik op de gang zonder kind, zonder bel en na enige tijd met een voor mij onbereikbare maaltijd op een tafeltje over mijn bed neergekwakt. Gelukkig kwam er na enige tijd een verloskundige van een van de andere bevallende dames en die heeft me geholpen om bij mijn eten te komen. Hierna heb ik nog even mijn dochter door een ruitje vanuit het bed mogen bekijken, waarna ik per ambulance weer naar huis ging. Geen plek voor mij in het ziekenhuis. En daar lag ik thuis zonder kind. Ik voelde me BESTOLEN! Bovendien kon ik door het inknippen haast niet lopen en kon ik dus de eerste paar dagen niet naar mijn dochter toe. En dan komt er kraamvisite en moet je nog blij zijn dat je een gezonde dochter hebt gekregen, maar IK WAS HAAR KWIJT! Gelukkig had een neef van mijn man net een kant-en-klaarcamera en die heeft alles nog een beetje acceptabel voor me gemaakt door mij een boek met foto’s van mijn dochter vanachter het raam te geven. Had ik tenminste iets om zelf naar te kijken en te laten zien. Hierna nog een aantal weken alleen door het raam naar haar mogen kijken, voordat ik ‘die voor mij volkomen vreemde baby’ voor het eerst mocht vasthouden en zelf de fles geven. Helaas wilde deze baby niets van mij weten. Troosten van een huilbui was onmogelijk. Ze was eigenlijk nooit verdrietig, maar altijd ‘boos’. En wat ik ook deed, ik kreeg heel lang vrijwel geen contact. Dit heeft me heel veel pijn gedaan. Ik had het zo graag anders gezien, maar als je kind nooit eens lekker veilig tegen je aankruipt, nooit in je armen uit wil huilen? Hoe maak je dan een fijn contact? Enfin, ze is gelukkig inmiddels toch tot een fijne volwassen vrouw opgegroeid en heeft inmiddels zelf een zoon.
De geboorte van deze kleinzoon bracht me helaas volledig terug in de toentertijd niet verwerkte emoties rond de geboorte van mijn dochter. Ook mijn kleinzoon was iets te vroeg en moest enige tijd in het ziekenhuis blijven. Mijn dochter lag in een riante slaapkamer met eigen douche en toilet. Haar man op de divan bij haar en haar zoon direct naast haar bed binnen handbereik. Dit gaf me zo’n schok, dat ik er een paar jaar volledig van de kaart van was. (Mede veroorzaakt doordat ik nog niet volledig over het verdriet van het verlies van mijn vriend heen was). Ik wist niet wat me overkwam, maar het heeft me tenslotte wel mijn baan gekost (vervroegd met pensioen). Het ergste nu is, dat door deze late verwerking van mijn emoties ook het contact met mijn kleinzoon minimaal is geweest in de eerste jaren van zijn leven. Het lukte gewoon niet om de afstand naar mijn dochter vaak genoeg te overbruggen, waardoor ik mijn kleinzoon (inmiddels 8 jaar) nog steeds niet goed ken. Ik hoop niet dat anderen iets dergelijks moeten meemaken, want je ervaart dus de rest van je leven de gevolgen. De relatie met je kind en kleinkind zal altijd wat anders zijn, dan als het vanaf het begin afaan goed was geweest. Artsen en verplegers: let hierop s.v.p.
Hallo allen,
In 1952 in het ziekenhuis geboren (keizersnee). Van mijn moeder heel weinig info gekregen en zelf ook niet erg nieuwsgierig hoe het allemaal verlopen is. Een tip van de sluier kreeg ik tijdens een rebirthing sessie in 1986 “ik red het niet”. Inderdaad met zo’n onbekende “mantra” blijk je veel niet te redden…Dat werd tijdens mijn leven steeds duidelijker…Zelfs op nog veel latere leeftijd (67 jaar) kreeg ik bij een sessie nog te horen “je had nog een tweelingbroer kunnen hebben”. VERBIJSTERING!!! Maar ook BLIJDSCHAP. Waarom heeft niemand, indien bekend, mij dit niet verteld??? Sluit me dus aan bij eerdere reacties “VERTEL, VERTEL, VERTEL…en VRAAG, VRAAG, VRAAG!!! Kan nu (70 jaar) zeggen dat heel veel op zijn plek is gevallen en zelfs dat dit alles voor mijn proces nodig was. Toch is mijn dringende advies “zorg dat het niemand meer, op dit soort leeftijden, hoeft mee te maken!!! Dus…VERTEL en VRAAG!!!
Dag Mireille, wat fijn dat je aandacht schenkt aan dit onderwerp. Het zou inderdaad zo mooi zijn als moeders worden begeleid, omdat dit ook zo ten goede komt aan het kindje. Het is ook voor de moeders fijn om te weten hoe hun eigen geboorte was, omdat dit ook weer van invloed kan zijn op het geboorte geven. Ik heb twee podcasts ingesproken over de impact van conceptie, geboorte en bevalling op je leven. Traumatiek die hier opgelopen is kan nu nog je leven en de beslissingen die je neemt (negatief)beïnvloeden. Ook begint 1 op de 10 zwangerschappen als twee- of meerling. Duizenden kinderen lijden dus aan een prenatale verlieservaring. Dit heeft veel impact op het geboren kind en de invloed op het latere leven als volwassene. Info hierover vind je in mijn podcasts nummer 79 en 81. Ze staan op mijn website: http://www.sonjazwart.nl
Beste Mireille en anderen,
De bevalling en kraamtijd van mijn oudste dochter was lastig voor me: ze werd te vroeg geboren, ik had nog geen persoefeningen gedaan en de kraamverzorgende had haar geen vocht gegeven, waardoor ze geel werd en opgenomen en onder lampen kwam, terwijl ik thuis zonder kind zat en moest gaan kolven. Achteraf heb ik mij gerealiseerd hoezeer ik mijn moeder gemist heb (zij is overleden toen ik 7 was). Aan het verlies van mijn moeder heb ik inmiddels veel aandacht gegeven. Toch lees ik niet vaak, dat dit gemis er is en ook dat de veiligheid en vertrouwen toen enorm veranderd is. Het mag er zijn en het is goed wanneer andere vrouwen er voor moeders zonder moeder kunnen zijn.
Sinds 18w.is mijn dochter nu zelf zwanger en mag ik oma gaan worden. Onze relatie verandert nu al en ze vraagt me dingen over mijn zwangerschap. Ik neem de suggestie ter harte om over haar bevalling te gaan schrijven en ook vanuit haar (het babytje, wat daar zo eenzaam lag).
Over de eerdere kinderen, die niet geboren zijn, heb ik al mooie dialoogbrieven geschreven en ze een naam gegeven. Deze brieven heb ik al een keer aan mijn dochter voorgelezen een tijd geleden. Het is nu tijd om het verhaal over haar moeizame bevalling en eerste weken, liefdevol en vanuit nu, te gaan schrijven.
Ik ben ervan overtuigd, dat dit haar en mij zal helen.
Zo bijzonder om nu oma te mogen worden. Ik kijk er naar uit.
Dag lieve dappere moeders, heb alle reacties niet gelezen omdat ik …weet… wat zoiets met je kan doen.
Ben nu 67 jaar en op mijn 25ste kreeg ik mijn eerste kind. Was in die tijd eigenlijk nog zelf een kind. Onvolwassen naïef en verbloemde dat met groot en stoer. De bevalling bevalling begon met een heftige bloeding. Placenta proviand noemde ze dat. Ben met loeiende sirenes naar t ziekenhuis gebracht en daar aan allerlei slangetjes en apparatuur gehangen. Het was donderdag avond.
Heb de hele nacht weeen gehad en was zelf totaal in de war. De weeen werden erger en ik schreeuwde het uit. Helemaal vanuit onder m’n buik. En……..DAT WERD VERBODEN…. Er lagen nog meer vrouwen en die hadden daar last van werd me gezegd.
Af en toe kwam er een arts kijken. Hij stelde zich niet voor. Kwam binnen trok het deken weg…..ging met zijn handen in me en vertrok weer. Zonder een woord te zeggen. DAT WAS ZOOOOOO ONMENSELIJK?
Er werd me gezegd dat ze wilden wachten met een keizersnede omdat de ….natuurlijk weg…. Het beste was.
Zo de hele vrijdag doorgebracht. Of ik in de hel was beland. En t bloed vloeien ging gewoon door. Niet zo veel meer maar toch.
Door het bloedverlies verzwakte ik steeds verder. Zaterdag s om tien voor vijf werd onze zoon geboren. Met de tang en zuignap gewoon eruit getrokken. Zijn hoofdje was in een punt getrokken. Was niet erg werd me gezegd dat verdween weer.
Mijn bloedgehalte was gezakt tot 2.4 en ik kreeg bloed toegediend. En dat was de druppel. Toen wist ik dat allemaal niet. Kwam er jaren en jaren later pas achter hoe funest dat is geweest. Zoveel bloed toegediend krijgen van andere mensen dan krijg je ook het dna van andere mensen en vanaf dat moment ben ik mezelf niet meer geweest. Had een vriendin die een andere nier kreeg en ook zij ervaarde dat. Hebben het daar samen veel over gehad, en besloten om nooit een donor te worden. Een lichaam is in staat om zichzelf te Helen. En als dat vermogen niet meer toereikend is sterft het lichaam. Wat er allemaal gebeurt in de reguliere
……..gezondheidszorg…… klopt totaal niet. Acceptatie van de dood is het mooiste wat we de aarde kunnen geven.
Dat is de meest natuurlijke weg.
Je snapt natuurlijk wel dat deze bevalling bepalend is geweest voor de rest van m’n leven tot ik daar zelf mee aan de slag ging.
Heeft veel jaren geduurd ….. en dan heb ik nog geluk gehad met mijn talenten samen met mijn doorzettingsvermogen.
Wat me het meeste pijn heeft gedaan is dat onze zoon daar zo mee geleden heeft. Ook zijn leven is er door beïnvloed.
Ik gunde hem een mooi en prachtige ervaring waar het leven voor bedoelt is.. een kadoo. Een ervaring waar je onwijs van mag genieten. Je meegekregen talenten aan de aarde mag schenken en bij beëindiging van je leven kunt zeggen
…..wat was dit een mooie ervaring!…….. DANK JE WEL!!!!!!
Ben heel lang boos geweest, op iedereen. Op de domheid de hebzucht en de macht. Op de statusmensen met de witte jassen aan.
Een man weet niets van een vrouwen lichaam. Daar moeten ze gewoon van af blijven. Gelukkig zijn er steeds meer vrouwen die vrouwen daarmee helpen.
Heb gelukkig die boosheid kunnen transformeren en door de loop van jaren geleerd dat we in een tijd leven waar veel aan t licht komt.
Boosheid houd de ellende in stand. Ik ben er van uit gegaan dat het onwetendheid is. Dus…..
……STERKE MENSEN VERGEVEN……
Nooitkunnen denken dat ik dat nog zou gaan beleven.
Vergeven vanuit je hart. Lost alles op.
Dank je wel Mirrrelle voor de uitnodiging om bovenstaande naar buiten te mogen brengen.
Heeft me goed gedaan en kan t verder loslaten.
Hoi Mireille,
Kan ik de MIR methode ook doen nu ik zwaNger ben? Ik ben zwanger van mijn tweede en merk dat ik echt angst heb voor de bevalling. Mijn eerste bevalling was inderdaad ook een hele traumatische.
Beste Irene,
Ja, je kunt gerust de MIR-Methode doen. Bekijk ook even de veel gestelde vragen (nr. 8) die gaan over de MIR-Methode bij zwangerschap.
Groetjes, Mireille
mijn eerste zwangerschap was vermoeiend en bloedverlies en twee weken te laat geboren. de weeën begonnen op vrijdag en ze is maandag eind van de middag geboren vliezen door geprikt en aan het infuus en met vacuüm geboren. met haar vijfde diabetes en in de puberteit coeliakie en te hoog cholesterol, ze heeft geen gemakkelijk leven. tweede kind weinig problemen en de voor weeën
waren mooi op tijd een hele week rustig ‘s avonds, naar de dokter en het was al 8 cm dus naar huis en bevallen. maar het kindje bleef zitten boven in en zakte niet, naar het ziekenhuis en vacuüm eruit het was een negen ponder en 57 cm en ze dachten veel vruchtwater mijn zoon is gezond.
33 uur had ik weeën, waarvan de laatste 12 uur elke minuut. Ik viel flauw, gaf over, zwarte troep spuugde ik.
Ik was zó kapot, wilde pijnstilling maar ik kreeg niks.
Toen mijn echtgenoot naar het toilet ging probeerde ik het raam van de verloskamer open te doen. Ik zou zijn gesprongen.
Nu ben ik blij dat de ramen niet open konden.Maar wat heb ik me alleen en bang gevoeld.
Ik wil nu toch na al die jaren mijn verhaal vertellen.
Ik was in 1991 in verwachting van mijn eerste kind.
De zwangerschap fijn .Ik voelde me goed. Na 41 weken braken mijn vliezen en ik dacht , nu gaat het beginnen . Mijn man is ook vol spanning. gedurende avond kwamen de weeën. Werden steeds heftiger dus de vroedvrouw gebeld. Zij zegt het zijn nog maar krampjes maar je gaat maar naar het ziekenhuis want de baby is gedraaid.Stuitligging. Mijn ouders brachten ons naar het ziekenhuis. Daar aangekomen wachtte men op een ambulance .Ik had helemaal niet met eigen auto mogen komen.
ik werd aan de weeën op wekkers gelegd. Wat een feest. Na 27 uur was ik zo uitgeput , dat ik met donderend geweld de operatie kamer in ging . Acute keizersnede. Uren later bleek dat ik een gezonde dochter had maar ik vond het niks dat vreemde kind in een couveuse .Ik was helemaal van de wereld door de narcose.De volgende dag kwam mijn dochter bij mij op de kamer liggen. Samen werden wij geïsoleerd omdat wij bij de bevalling een ontsteking hebben opgelopen. Niemand vertelde mij iets over de bevalling . Wel kwam er een docter met een groot gaas en die werd zonder iets te zeggen in mijn wond van de keizersnee geduwd.Ik schreeuwde en dacht dat ik tegen het plafond vloog. Na afloop zie hij , zodat viel wel mee . Mijn man kwam wel 2x per dag en ook de ouders kwamen wel.
Alleen de opmerking van mijn moeder kon ik niet plaatsen. Dit ben je zo weer vergeten.
10 dagen hebben we er gelegen samen . Een deur verder lag een moeder die bij mij op de zwangerschapsgym zat.Ook bevallen van een dochter.Zij kreeg veel bezoek en dat deed mij erg zeer. Weer thuis was er geen kraamhulp of andere info van iemand of iets. Veel gezeur bij een .apotheek ,die niet de juiste spoelmiddelen wilde geven enz. Ik heb zelf de draad maar opgepakt maar vond het wel raar dat ik ‘s nachts nog steeds de was moest ophangen en niet echt wat rust kon pakken. Ook was ik vlak en kon weinig genieten van het moeder zijn. Ook de communicatie met mijn moeder hierover was er niet. Na 2 jaar zo door te leven hoorde ik op tv de naam van Diekstra vallen . Dit was een boekje over , hoe je je kunt voelen na een bevalling. Dus maar gekocht en gelezen. Wat heb ik veel zitten huilen omdat ik er achter kwam dat ik een postnatalle depressie had. Ik heb toen wel eens aan mijn moeder gevraagd hoe mijn eigen bevalling was verlopen maar dan zei zij, daar wil ik niet over praten want dan gaat de beerput open. Hier ben ik zo van geschrokken dat ik er niet meer naar gevraagd heb. Nu is het 2018 maar in augustus 2015 is mijn moeder overleden en ben ik maar eens voorzichtig gaan vragen of iemand in de familie iets weet over de beerput. De een tante zei dat mijn bevalling heel heftig was geweest ,ook een stuitligging . Ook vertelde ze dat mijn moeder tijdens de zwangerschap van mij zwaar depressief was en enkele zelfmoordpogingen heeft gedaan. Ze is uiteindelijk 2mnd voor mijn geboorte opgenomen in het ziekenhuis maar kreeg geen medicatie omdat ze zwanger was. Na mijn geboorte werd ik zonder dat zij het wist naar mijn oma gebracht. Zij kreeg een behandeling met electroshock therapie. ( gevolg ,dat je gebeurtenissen van kort gelden bent vergeten ) Na totaal 5mnd mocht zij weer naar huis En was alles goed . Volgens de beleving van die tijd. ( kerk en sociale omgeving) . Na het gesprek met mijn tante begreep ik ineens waar de opmekking van mijn moeder vandaan kwam na de bevalling van mijn dochter. Ik ben tot op de dag van vandaag nog bezig om dingen duidelijk te krijgen en kom er ook achter hoeveel verdriet zei heeft meegedragen in haar leven doordat ze er niet over kon en durfde te praten. Ook kwam ik er achter dat zij van een tweeling was maar haar broertje is dood geboren. Nu is mijn dochter zwanger van een twee-eiige tweeling. Ik ga wel met haar steeds het gesprek aan over de geschiedenis zodat zij beter op de hoogte is dan ik. Het verhaal over de bevalling van mijn dochter wilde ik al veel eerder vertellen maar had geen idee waar. Dus hier. dank je voor het artikel hierover .
Wat een verhaal Ria. Het kon wel mijn verhaal zijn. Ook de zwangerschap goed en het komen met de auto. Een acute keizersnede,narcose enz. Een Postnatale depressie. En ja dat van de was ophangen. Zo vreemd Daar heb ik nu nog af en toe nog last van. Wat ik nog wel wil zeggen. Ik ben zelf een alleengeboren tweeling. En herken die depressiviteit. Het gemis van je zusje. Het is en blijft verdrietig. En zeker als je niet weet waar jouw gevoelens vandaan komen i.g.v je moeder dan. Misschien is de site Aranka Reewijk wat voor jou. Alleen maar om je moeder te kunnen begrijpen en misschien ook voor jezelf! Een cadeau dat je dochter een tweeling krijgt. Misschien ook een feest van her-erkenning.
Liefs Anne Marie
ik heb 3 bevallingen mogen hebben en ze waren veschillend,maar alle 3 fijn en byzonder.
maar de zwangerschap van mijn eerste kind en dochter-nu 54- was 7 maanden moeilijk:heeeeeel erg misselijk en overgeven.en dan een mooie bevalling,waar ik bang voor was,echter ik droomde steeds dat het fijn was.no 2 van een zoon dreigde moelijker te worden .vanaf 4 maanden moest ik plat met phenobarbitol,ook misselijk.de bevalling was weer goed,het op rekken minder leuk ,maar zonder hechting.no 3 ,een meisje ging zeer vlot ,weinig misselijk,plotseling thuis en snel
ik wil het niet uit mijn gedachten,maar als iets moois zo maar nog eens beleven en dat van iemand-ik dus-die overal bang voor is wat medisch is,maar bij de bevallingen was ik niet bang en heel bewust aanwezig.ik denk als ik nu een kindje zou krijgen met al die onderzoeken en kennis,ik het niet weet of ik het weer zou doen.De kennis is geweldig,daar niet van van.De misselijkheid en overgeven niet te doen.ik wens anderen ook zo’n bevalling toe zonder zorgen en weing pijn.veel liefs voor al de a.s.moeders en vaders .ik ben nu 79 jaar
Ha Mireille,
Tjonge wat een verhalen zeg!! Mag ik dit even zeggen? Lieve ouders, alsjeblieft, vertel je verhaal! En wat nóg fijner is, vertel het verhaal aan je kind want het was ook zijn of haar bevalling. Maar dan natuurlijk op een liefdevolle manier en op het begripsniveau van je kind (misschien al volwassen). Zelfs een baby kan het helpen rustiger te worden door zijn bevallingsverhaal te vertellen, al is het tijdens zijn slaap. Eindig wel altijd met te zeggen dat het nu goed is, dat je blij bent dat hij/zij er is enz.
Ik werk met kinderen en hun ouders, vaak met emotionele oorzaken voor lichamelijke problemen. En ik merk hoe groot het belang van de zwangerschap en geboorte en de tijd kort daarna is. Die opgekropte emotie kan enorm belemmerend zijn voor de verdere ontwikkeling en het welbevinden van het kind. Maar ook voor de relatie tussen kind en ouders.
Daarom adviseer ik ouders en kinderen vaak om samen hun geboorte verhaal nog eens na te gaan. Samen op de bank of in bed, foto’s erbij misschien.
Ik wens jullie allemaal heel veel liefde en een betere verwerking van de bevalling toe. MIRREN en vertellen!
Dank voor je post Mireille.
Lieve mensen,
Mijn miskramen heb ik zo’n 20 jaar na dato bij een kinesioloog ‘behandeld’. Mijn kindje een naam gegeven en denkbeeldig begraven in een zachte blauwe doek. Sindsdien doet het niet meer zo intens pijn. Soms voel ik nog wel een beetje verdriet, maar dat mag er zijn. Dat mag ik voelen. De MIR methode kende ik toen nog niet. De MIR-Methode kan ik lekker zelf doen. Kinesiologie behandelingen doe ik als er weer even iets heftigs komt wat ik onder begeleiding van deze lieve vrouw kan doorleven.
Veel liefs lieve mensen,
Nelleke
Mooi om te horen hoe de MIR-methode hierbij kan helpen.
Mijn eerste bevalling heb ik ook als traumatisch ervaren. Gelukkig kwam er daarna wel een kerngezond kindje uit.
Ik had veel behoefte om het te vertellen en in mijn hoofd te herhalen. Mensen vroegen hoe de bevalling was en lieten me vaak niet uitpraten. Dan begonnen ze over hun eigen bevalling.Zo raar.
Maar ik heb het verwerkt. De tweede bevalling ging een stuk beter. Al was er nog ruimte voor verbetering. Haha haha. Maar deze heb ik totaal niet als traumatisch ervaren.
Ik heb het idee dat hiermee ook de ervaring van de eerste verzacht is.
Wel heb ik door dit te lezen behoefte gekregen om op nieuw de MIR-methode te doen. Dank je wel hiervoor.
Beste Renske,
Ja, is enorm raar dat vrouwen over hun eigen bevalling gaan praten. Dat is meteen de aanwijzing dat zij het zelf ook nooit helemaal hebben kunnen vertellen en/of dat ze het nooit helemaal verwerkt hebben. Ben blij dat je het allemaal al een plek hebt kunnen geven! En fijn dat je de MIR-Methode in handen hebt!
Groetjes, Mireille
Hoi Mireille,
Mijn bevalling is inmiddels 32 jaar geleden. Het was een ‘gewone’bevalling: 17 uur. Wat ik het meest gemist heb is het contact met mijn zoon tijdens de bevalling, alsof hij los stond en ik de bevalling alleen deed, wat alleen maar pijnlijk en ook angstig was. Ik had graag een bevalling gehad met de kennis dat wij samen ter wereld kwamen, mijn zoon die een weg door moest om zijn veilige plek los te laten en ik die als moeder werd geboren. Ik was destijds ook jong, amper 19 en een schaarste voorlichting. En de voorlichting die ik kreeg op zwangerschapsgym, snapte ik niet helemaal… te jong te naïef. Als ik nu een zwanger vrouw zie en ik heb contact druk ik steevast op het hart dat je een bevalling samen met je kind doet. Als een ritueel. Wie weet kom ik in een ander leven nog eens terug en mag ik het nogmaals overdoen.
Phoe he, al is het al 29 jaar geleden. En wat ben ik trots op mijn mooie zoon. De bevalling kwam met 7 maanden. Ingeknipt, alles ging snel maar erna verloor ik enorme bonken bloed. Mijn zoon was prematuur en dismatuur, Het was een drukke volle maansnacht geweest. Er waren zoveel mensen bij. Er was personeelstekort en niemand zag dat ik nòg meer bloed verloor, alsof ze het niet optelden. Extreme pijnen ook en ik die tegen pijnstillers was smeekte erom. Ik kreeg een paracetamol, wat totaal niet werkte. Een verpleegster zei: ‘ ach mevrouw ik heb 3 kinderen gebaard’ en deed het af als aanstellerij. Op 1 moment dacht ik ‘het zou me niet verbazen als ik nu dood zou gaan’. Later bleek dat heel reeel te zijn geweest. Mijn billen waren paarszwart en ik heb weken niet kunnen zitten. Vooral het niet serieus genomen worden bleef zo lang hangen en het besef dat ik het bijna niet heb overleefd. En dan die borstvoeding die niet wilde lukken. 3x Borstontsteking. Het is nooit echt gelukt. Mijn zoon heeft asperger, is een prachtig mens.
De bevalling zelf, ondanks alle toeters en bellen vond ik geweldig, het mooiste moment van mijn leven. De krachten die er dan zijn en waar ik in mocht zijn, zo intens. Dank dat ik even mijn verhaal mocht doen, het blijft gevoelig. Ik heb meteen de MIR-Methode weer opgepakt bij het lezen van je artikel.
Beste Marion,
Die reactie, dat het wordt afgedaan als aanstellerij, dat vind ik zo’n beetje het meest schrijnende wat er is. Je geeft het niet voor niets aan! Ik ben blij dat je er nog bent! En gelukkig dat je de bevalling zelf wel als prachtig intens hebt mogen ervaren!
Veel geluk voor jou en je zoon!
Groetjes, Mireille
Dag co-mirrers en Mireille,
Ik ga het kort houden, maar in mijn geval ( 7maand geleden) een absolute traumatische bevalling. Ik werd ingeleid op 41 weken, duurde zeer lang, hart van de baby ging serieus naar omlaag, weinig tot geen communicatie van vroedvrouwen, baby na de geboorte eigenlijk niet gezien, onmiddellijk naar neonatale met de papa (gelukkig was de papa met haar) en na 3 dagen verplicht buiten gezet van de materniteit. Ook de nazorg was niet schitterrend, wat wel jammer is gezien de hoge cijfers van post partum depressie….
Na de bevalling wel weer beginnen mirren en ik kan er nu al een beetje over spreken, maar zoals in het artikel staat, weinig mensen kunnen echt luisteren want inderdaad ‘het gaat toch goed nu met jou en de baby’…
Groeten,
Sara
Beste Sara,
Als het kan, kan het nog heel waardevol zijn om je hele verhaal een keer te vertellen. Hoeft niet hier, maar met iemand samen. Dan is het fijn vooraf een soort ‘spelregel’ te noemen: ‘Wil je naar me luisteren? Ik heb zo’n behoefte om het verhaal een keer helemaal te vertellen. Wil je me dan niet onderbreken en als er iets van jezelf in je opkomt, dat nog niet zeggen, maar bewaren voor een volgende keer? Ik wil zo graag een keer helemaal gehoord worden!’
Hoop dat het voor jou milder en milder mag worden en je veel troost aan je kindje mag beleven!
Groetjes, Mireille
Dag Mireille,
Dank je wel. Goed idee van die ‘spelregels’. Daar had ik nog niet aan gedacht :-). Ik ga wanneer ik er klaar voor ben het voor mezelf ook eens helemaal opschrijven denk ik. Nog bedankt voor de MIR-Methode. Het helpt echt! Groeten, Sara
Ik heb zelf 3 hele normale bevallingen gehad maar in die tijd kon je niet kiezen op welke manier je wilde bevallen. Volgens mij is het aantal vrouwen bij wie alles normaal gebeurd veel groter dan degenen die traumatisch bevallen. Als verpleegkundige weet ik best dat het af en toe heel moeilijk gaat maar dat is echt een klein percentage. Maar het is inderdaad fijn om er met iemand over te kunnen praten ook als alles goed gegaan is. Ik heb niet kunnen praten, bijvoorbeeld, over de depressie na de geboorte. Mijn man schold me uit want hij snapte er niks van en wilde mijn uitleg hierover niet geloven. “Je wilde dat kind toch zelf, wat zit je dan te janken?” Voor hem was dat allemaal aanstellerij. Dus heb ik dit van me afgeschoven en me niet kunnen uiten, ik heb veel moeten inslikken en verzwijgen. En dat is nu best aan mijn (slechte) gezondheid te merken!
Beste Johanna,
Ja, de onmacht en onbegrip van een man kan dan door je ziel snijden, hè? Depressie na een geboorte is nog een taboe op zich. Ik zal er eens over gaan schrijven. Hoop dat je inmiddels je verhaal al een keer hebt kunnen doen, tot in detail. Je kunt het ook hier typen, bij deze uitnodiging! In de hoop dat je gezondheid steeds meer gaat toenemen!
Groetjes, Mireille
Een wonder wat ik altijd graag wilde, een kindje.
De bevalling was een hel. Ruggeprik die fout gezet werd, aan mijn lot overgelaten, liesweeen wat niet mogelijk was volgens verloskundige…. (wat echt zo was)
Eindelijk de volledige ontsluiting, apparatuur stop gezet. Als je nu een wee voelt dan mag je persen en weg waren ze…
Ik raakte in paniek en na uiten boosheid kwam ze terug.
Werd ze boos omdat ik niet goed perste! (Alsof ik dit dagelijks doe)
Uiteindelijk was ze er bijna, knipte ze buiten de wee om.
Denk je het gehad te hebben… gaat ze je hechten zonder verdoving… alles bij elkaar gegierd… en draad er weer uit en opnieuw…
wat heb ik me eenzaam, boos en in de steek gelaten gevoeld!
Later gesprek met haar en het team gehad.
Was haar eerste opmerking: ik wilde je niet bewust pijn doen.
Dat deed de deur dicht.
Nu blijkt een jaar later, na prognose bekkenbodum instabiliteit dat er niet juist gehandeld is en ik nooit gewoon had mogen bevallen.
Herstelperiode 2 tot 3 jaar.
Beste Mariska,
Vaak in- en uitademen, als ik dit lees. Ik hoor het soms nog: hechten zonder verdoving. Alsof je dat niet meer zou voelen… En boos op je worden, omdat je niet goed perst. Inderdaad, hoe weet je nou of je het goed doet of niet? Ik kreeg gelukkig duidelijke instructies, zoals: houd je ogen open bij het persen. Wel erg goed dat je daarna nog een gesprek hebt gehad. Ook al hoorde je misschien niet wat je wilde horen, het heeft ongetwijfeld indruk gemaakt op het team in het ziekenhuis.
Nu veel sterkte met herstellen! Ik hoop dat de MIR-Methode jou daarbij kan ondersteunen.
Groetjes, Mireille
Hallo Mireille,
Mooi artikel. Gelukkig was ik eerder al in de gelegenheid om de intensiteit en heftige ervaringen van de bevallingen van mijn 3 dochters te verwerken.
Wat ik wel fijn zou vinden is of je ook een artikel hebt voor het verwerken van de ervaring van het kind tijdens de geboorte.
Bedankt alvast.
Liefs en groetjes,
Caroline
Beste Caroline,
Dit artikel is daar ook voor bedoeld. Dus voel je vrij om te schrijven. Hoewel je dat volgens mij hieronder al gedaan hebt, toch?
Groetjes en blij dat je al zoveel verwerkt hebt!
Mireille
Inmiddels 19 jaar geleden bevallen van mijn 4e kindje. Eerste 3 kinderen vlot gegaan. Bij 1e en 4e bevalling geen persweeën gehad, dat was lastig. Voor de bevalling van 4e kind hele week onrustige gevoelens en aangegeven bij mijn man dat ik het gevoel had dat er iets niet goed zou gaan.Ook deze keer kreeg 2e kind pseudo kroep aanval voordat de bevalling gestart was, ook bij de 3e bevalling was dit zo… Bevalling verliep niet zo lekker, kind wilde niet komen, met man en macht is verloskundige op mijn buik gaan hangen om kind naar buiten te duwen. Tijdens de dag ging de ademhaling kindje niet zo best, ik veel bloed verloren, ´s avonds zou gekeken worden of ik voor bloedtransfusie naar het ziekenhuis zo moeten. Helaas….een paar uur later ging mijn man eten halen en heeft een ernstig auto ongeluk gehad en ernstige gevolgen. In plaats van dat ik naar het ziekenhuis gebracht ben, lag nu de vader van mijn kinderen in het ziekenhuis. 4 kinderen onder 6 jaar, waarvan jongste huilbaby was werd toen gedacht. Nee…achteraf heb ik pas de term hoog sensitief ontdekt. Man lag kritiek op intensive care,ik mocht mijn bed niet uit om naar het ziekenhuis te gaan. Als ik opgenomen werd in het ziekenhuis voor bloedtransfusie had ik 4 kleine kinderen alleen achter moeten laten bij de opa´s en oma´s. Dat ging ik niet doen. Na 2 dagen mijn bed uitgegaan naar het ziekenhuis om mijn man te bezoeken. Na 4 dagen iedere dag zelf op en neer naar het ziekenhuis om man te bezoeken. Helaas toen nog niet bekend met MIR methode, en niet de kennis die ik nu had. Leven werd overleven. Nu 19 jaar later nog steeds last van. Gelukkig heb ik nu een goede groep mensen om mee heen, geleerd hulp te vragen, geleerd te accepteren dat ik op dat moment niet anders kon, geleerd te accepteren dat ik het heel goed gedaan heb naar omstandigheden. Ik heb afgelopen jaren fouten gemaakt, schuldgevoelens steken nog regelmatig de kop op. In december heb ik wederom EMDR gehad om het ongeluk van mijn man af te sluiten. Het leven heeft vanaf dat moment voor ons hele gezin een andere wending genomen. Nu voor het eerst weer sinds een jaar voor mezelf aan het zorgen. Daarvoor was toch een depressie nodig om alles te verwerken. Stap voor stap heel voorzichtig zien dat sommige dingen gelopen zijn zoals het was. Ik had dit level graag aan mij voorbij laten gaan. En graag genoten van mijn laatste bevalling en kraambed. Dat komt nooit meer terug, blijft een dag met een zwart randje
Beste Mireille,
Bedankt voor al je nieuwsbrieven. En ook deze weer! Ik was benieuwd tijdens het openen: Gaat het over de bevalling van de aanstaande moeder, of gaat het over hoe je zelf als kindje geboren bent?
Het bleek het eerste te zijn.
Eerlijk gezegd hoopte ik op de tweede optie, omdat mijn vriend een traumatische geboorte heeft gehad. Hij was bijna gestorven door zuurstoftekort, omdat de navelstreng om zijn hals zat. Hij heeft het overleefd omdat de arts (in die tijd, nu nog???) zo’n kindje in een bak met koud water zet in de hoop dat het van de schrik gaat ademen. Bij m’n vriend is dat gelukt. Maar wat doet dat met een babietje? Lijkt me geen “welkom op aarde” ervaring.
Ik zou het interessant vinden om te horen hoe je over dit soort geboortes denkt Mireille!
Vriendelijke groet!
Beste Janneke,
Ja, bruut geboren worden doet zeker veel met een mens! Ik heb er in dit artikel ‘Hoe ben jij geboren?’ over geschreven.
Sterkte voor je vriend gewenst!
Groetjes, Mireille
geluk met je kindje gewenst…..is het niet “jullie” kindje. Ik denk dat zij samen die negen maanden hebben gedragen en meestal is de a.s vader ook bij de bevalling. Samen erover praten en genieten van die kostbare schat. Ken je het begrip doela ? Een vrouw die je begeleidt tijdens en na de bevalling:troetelt, verduidelijkt, verzorgt,masseert. Dat is meer voor de vrouw. Ik weet dat sommige mannen zo aangeraakt zijn door bij de bevalling te zijn, dat ze heel anders zijn gaan kijken naar hun vrouw, bewondering en intensere liefde.Samen mogen zij zorgen voor nieuw leven, dat niet voor niets bij hen komt wonen…Praten over de moeilijke momenten lucht op, soms is dat echt nodig.Teken,schilder, brei, borduur en WANDEL, dat is genezend(net als luieren) En vergeet de MIR methode niet…..
Beste Marianne,
Omdat ik me hier heel sterk focus op de vrouw en haar trauma, heb ik expres ‘je kindje’ geschreven. Ja, ik ken de vrouwen die anderen begeleiden bij zwangerschap, de doela, maar nog onvoldoende. Dat ze veel aandacht hebben voor de vrouw, was me nog niet duidelijk. Ik ga me er meer in verdiepen, dankjewel!
Groetjes, Mireille
Lieve Mireille en alle lezers,
Fijn dat we hier dingen over bevallingen kunnen delen met elkaar. Dank je wel Mireille. Mijn bevallingen verliepen wel aardig goed. Miskramen vind ik heftiger, vooral die ene keer dat ik bijna 16 weken was.
Ik heb van mannen wel gehoord dat zij ook heel getraumatiseerd kunnen raken van de bevalling van hun kindje. Zij staan er bij en zij worden ook vaak niet gehoord. Zij zien hoe hun vrouw er (soms) heel slecht aan toe is. Hoe zij alsnog naar het ziekenhuis moet wegens ernstige bloeding waarbij zij flauw viel bijvoorbeeld. Een man die zijn vrouw bijna ziet gaan. Nazorg voor beide ouders lijkt mij een hele goede zaak als daar meer aandacht voor is.
Mijn beleving van zwanger zijn en bevallen. Ik heb 4 miskramen gehad en zwangerschappen zijn voor mij juist iets vreselijks geweest. Laat mij maar bevallen, dat beviel mij veel meer 😉 Dit ondanks dat de eerste bevalling pittig zwaar was met vele uren persweeën tegenhouden omdat de ontsluiting nog lang niet volledig was.
Liefs,
Nelleke (54 en moeder van twee volwassen kinderen van 31 en 24)
Beste Nelleke,
Wat heb je een intense eerste bevalling gehad! Persweeën tegenhouden…! En vier miskramen is ook intens verdrietig… Als een zwangerschap heftig is, heeft dat ook veel impact, omdat het zo’n langdurige periode is. Ben blij dat je de MIR-Methode in handen hebt, mocht er nog een restemotie zitten van al je ervaringen.
Wat je schrijft over mannen… daar staat inderdaad bijna niemand bij stil. Hoop dat mannen er over kunnen praten en dat daar ook aandacht voor komt.
Dankjewel voor het aanvullen!
Groetjes, Mireille
Weet nog goed hoe bang ik was tijdens de zwangerschap ervoor een miskraam gehad dus continue checken op de wc gaat alles goed! En de bevalling ik was daar zo bang voor dat ik het niet zou overleven en mijn kindje moederloos zou zijn.(Dit nooit uitgesproken) Maar mijn kindje lag niet goed en ondanks dat ze met 3 man dit geprobeerd hebben om te draaien mocht ik kiezen gewoon of keizersnee. En omdat ik in de wachtkamer een verhaal had gelezen (toeval bestaat niet) van een vrouw die gewoon ging bevallen met een stuitligging en haar kindje had het niet overleefd was mijn keus snel gemaakt. Maar ook voor de keizersnee was ik zo bang! En gelukkig is alles goed gegaan maar daarna wat heb ik lang pijn gehad. Pff dat was niet leuk! Bij mijn tweede zwangerschap straalde ik aan alle kanten (was niet bang) en voelde me heel mooi! Weer keizersnee maar toen zat de zuurstof niet goed en voelde ik in een draaikolk al mijn krachten verdwijnen dat waren hele enge minuten ik gilde het gaat niet goed met mij ik ga weg en ik wil niet weg bij mijn kleintjes en toen gaven ze extra zuurstof en was ik er weer! Pff wat een emoties! Nooit willen missen!
Beste Mina,
Hoe verschillend elke bevalling dan kan zijn! Wat krachtig dat je nog hebt kunnen roepen dat het niet goed met je ging! Ben blij dat je bent gebleven!
Groetjes, Mireille
Hallo Mireille
Mijn eerste bevalling heb ik heel bewust meegemaakt . Ik dacht dat het de enigste keer zou zijn dat ik mocht bevallen . Mijn zwangerschap was ook zo bewust , ik wist dat meteen na de conceptie . De mevrouw van moeders voor moeders zei omdat t streepje licht kleurde dat ik t mogelijk nog kon kwijtraken door een miskraam. God wat was ik kwaad op dat mens ! De zwangerschap vond ik prachtig ,ik ontdekte per dag/week hoe mijn kind groeide .
We maakten het kamertje klaar en ik was helemaal blij dat het al bijna zover was . Ik was bij een gynaecoloog onder behandeling omdat ik een geschiedenis had van zorgen en ziekenhuisopnames .
De laatste echo met 36 weken herinner ik goed . Mijn meisje was gestorven ,op zondag voelde ik dat ze wegvloog . En dinsdag de echo , vreselijk koud en zeer ziek . Zelf was ik ook bijna gestorven . Dit is nu in november 28 jaar geleden . Met Sinterklaas dag mocht ik uit t ziekenhuis om haar te begraven.
Nog steeds weet ik hoe ik mijn zwangerschap en bevalling ervoer.
Het was echt iets waarvan ik dacht nooit meer mee te mogen maken .
Gelukkig heb ik nog 2 wonderen ter wereld mogen brengen . Beiden ook meisjes. Dat was zo mooi , ook heel moeilijk en angstig de eerste na mijn doodgeboren kind . Dat ging ook niet helemaal oké , maar zo gelukkig met haar . Een heel mooi meisje . De laatste is een cadeautje. Echt een cadeautje, daar ging alles zo pijnloos en de eerste maanden wist ik er niets van . Zo’n mooie en pijnloze bevalling van haar . Nu zijn ze beiden alweer 24 en 20 jaar .
Liefs van Jolanda
Beste Jolanda,
Wat een droevige ervaring! En wat bijzonder dat je haar voelde weggaan! Ben blij dat je het hebt mogen overleven! En wat een wonder dat je nog twee kinderen hebt mogen krijgen. Heel begrijpelijk dat je veel angst had bij de 2e bevalling. Hoop dat je het van je af hebt kunnen zetten of dat de MIR-Methode je daar nog wat bij kan ondersteunen.
Veel geluk met je dochters!
Groetjes, Mireille
Jeetje, deze komt binnen zeg!! Mijn oudste kind ( ik heb er drie ) is kortgeleden al 40 jaar geworden en ik merkte laatst toen hij mij naar de bevalling vroeg dat het me nog steeds naar de keel grijpt.Omdat ik ver over tijd was zijn de ween opgewekt d.m.v. infuus.Dit werkte echter ook niet snel genoeg , maar na een hele dag kreeg ik een heftige bloeding. Vlak voor de nacht kreeg ik toen een infuus met bloedingsremmend middel en werd op een kamer apart gelegd.Ik had flinke ween met erge rugpijn, maar doordat het nachtpersoneel het druk had met een crisis-geval kwam er zelden iemand bij me kijken. Ik heb me nooit eerder zo eenzaam en ellendig gevoeld en ik was in staat om uit het raam ( 10 hoog in het Oudenrijn- ziekenhuis van Utrecht ) te springen . Gelukkig had ik er de kracht niet meer voor! De volgende dag kwam vroeg mijn man weer en pas in de middag is mijn zoon d.m.v. een zware tangverlossing ter wereld gekomen nadat mijn man zelf de arts had geallarmeerd. De placenta was al meer dan 50% afgestorven en het is een groots wonder dat mijn zoon er geen schadelijke afwijkingen aan heeft overgehouden. Maar dan erna: ik heb een jaar lang in mijn dromen opnieuw alles meegemaakt en ik had erge angsten voor mezelf omdat ik vaak de neiging kreeg om het kindje wat aan te doen. Ik viel heel erg af en was hypernerveus maar nooit is er aan mij gevraagd of het wel goed met me ging, nee er werd alleen maar gekeken of het kind wel groeide en alles klopte. Heel veel later ontdekte ik zelf dat ik een post-traumatische periode ben doorgegaan. Nu ik dit hele verhaal zit te tikken , rollen er dikke tranen !Gelukkig zijn mijn volgende 2 kinderen “normaal”geboren en dacht ik die 1e ervaring achter me gelaten te hebben. Nu blijkt dus van niet!Mireille REUZE BEDANKT voor deze eye-opener.!!!!
Beste Louise,
Wat een verschrikkelijk hel waar je doorheen bent gegaan! Echt PTSS, wat je zegt. Wat een wonder dat jij en je zoon er doorheen zijn gekomen! En dan daarna nog zo’n nare periode: dat is precies wat het is: alle aandacht voor het kind, maar niet voor jou. Dankjewel dat je het hebt durven zien en voelen. Doe je de MIR-Methode? Nu het weer aan de oppervlakte ligt, is het makkelijker om er met de MIR-Methode vrede aan te geven en het voor altijd los te laten.
Sterkte en vooral innerlijke vrijheid gewenst!
Groetjes, Mireille
Beste Mireille, mag ik hier reclame maken voor een boek dat alle (zwangere) vrouwen zouden moeten lezen: The Birthkeepers! Het gaat over natuurlijk bevallen en over de risico’s van medische interventies en verkeerde informatie….En natuurlijk over de kracht die in elke vrouw schuilt om zélf het kindje te kunnen baren!
Hartlijke groet, Gerda
Beste Gerda,
Ja, goed idee, dankjewel! Weet je of het boek er ook in het Nederlands is? En ik plaats je bericht ook onder het artikel over zwanger zijn: De MIR-Methode bij zwangerschap. Dan lezen aanstaande moeders het tijdig.
Dankjewel en groetjes, Mireille
Hallo Mireille
Ik heb in het verleden al vele verhalen mogen aanhoren van traumatische “bevallingen”. En ja ik heb de vrouwen in kwestie allemaal hun verhaal laten doen zonder “doodoeners” af te steken als “ja dat hoort er bij”.
Zelf heb ik niet zo een heel hoge pijn grens. Dus als iemand over pijn of een heel nare ervaring vertelt dan ben ik de laatste om te zeggen “zo erg zal het wel niet zijn he”.
Het aanhoren van al die verhalen over rampzalige bevallingen is daarbij 1 van de 1001 redenen waarom ik nooit voor kinderen gegaan ben. Bevallen is gewoon pure horror voor zo ver ik het begrepen heb. Sowieso krijgen we al vaak genoeg te maken met pijn en ongemak in dit aardse leven….dus waarom nog eens kiezen voor zwangerschappen die je buik totaal oprekken, voor constipatie zorgen, spataders, leverproblemen, rugpijn en dan na 9 maanden dracht de nachtmerrie van de bevalling zelf van pijnlijke weeën, over openscheurende vagina, of ingeknipt worden en bekken dat uitmekaar gerukt wordt en staartbeentjes die verschuiven en ruggenwervels die verplaatsten etc……en dat allemaal om een “eigen kind” te kunnen “hebben”….en dan komt reden 2 van 1001 redenen waarom ik nooit voor kinderen gegaan ben. We zijn al met meer dan 7 miljard mensen op deze planeet…is er werkelijk nog iemand te weinig dan? Zodat we allemaal nog extra babies moeten krijgen? Zijn er dan geen ouderloze kinderen genoeg of te wezen waar we sowieso voor kunnen zorgen?
En is het misschien niet beter eerst eens te gaan kijken hoe de planeet leefbaar kunnen houden met een zo grote groep mensen er op alvorens de groep nog te vergroten en de druk op de planeet nogmaals te vergroten?
En dan heb ik nog een andere vraag. In een ander artikel heb je ooit geschreven dat “herbeleven” eigenlijk heel ongezond is. Dat het helemaal geen goed idee is om over een trauma opnieuw en opnieuw te vertellen omdat het dan steeds opnieuw en opnieuw beleefd wordt….Waarom zou dit dan als het over bevallingen gaat wel ok zijn? Om het veel, lang en vaak van je af te praten?
Dit vind ik wel een beetje verwarrend.
Vriendelijke groeten
Sofia
Beste Sofia,
Duidelijke overwegingen heb je destijds gemaakt. Je vraag over herbeleven: dat is inderdaad iets dat averechts kan werken, omdat de hersenverbindingen naar die herinneringen toe dan te sterk blijven. De andere kant is wanneer er verhalen zijn of ervaringen waar nooit over gesproken is. Waar nooit iemand werkelijk naar geluisterd heeft. Die kunnen in het onbewuste blijven sluimeren zonder verwerkt te worden. Dan is het goed het verhaal eenmalig te vertellen en daarna de MIR-Methode te doen. Wanneer een herinnering aan de oppervlakte is, kan je het meteen aanpakken, loskoppelen en loslaten.
Dankjewel dat je zo iemand bent die volledig naar bevallingsverhalen van vrouwen wil luisteren!
Groetjes! Mireille
Wel ik had n goede bevalling.en dat komt grotendeels door mezelf.
Ik ben n kritische geest. Niet omdat ik op alles kritiek heb maar wel omdat ik altijd van binnen ga voelen of het geen men zegt of schrijft resoneert met hoe ik het aanvoel.
Ik ging voor thuis bevalling.Gelukkig n dokter gevonden die me daarin steunde. En toen ik ook nog las dat de mortaliteit minder is bij thuisbevallingen dan bij ziekenhuisbevallingen voelde ik me helemaal gesteund.
Ik ontspande me bij de gedachte dat ik gemaakt ben om te baren.Wd hadden geen geld en zelfs geen kinderkamer en ik was pas met mijn zaak begonnen en toch voelde ik dat het een goede tijd was voor n kindje.Alles hoeft toch niet perfect te zijn?
Ik liet me onderzoeken maar ik liet me niks aanpraten…me niet bang maken.Dat was best wel n overwinning want ik had toen een angststoornis door mijn opvoeding.
En de bevalling zelf tja…ik wist dat het pijn ging doen maar merkte dat de pijn veel minder was als ik op n emmer zat…zoals ook Afrikaanse vrouwen doen (mijn vroedvrouw had in Afrika gewerkt)
Na 1 uurtje was alles achter de rug.
Ik wil maar zeggen…ik denk dat jd er beter aan doet een boek te schrijven over goede bevallingen en de mindset die daarbij hoort. Dat dokters vaak dingfn aanoraten bv.Dat je van bevallingspijn niet doodvalt…en die kan reduceren door op n emmer te zitten.
Dat gehurkt bevallen veel beter is omdat de zwaartekracht dan meespeelt…did even sterk iw dan n vacuumpomp maar dan wel.gratis.
Vrouwen moeten zich natuurlijk laten onderzoeken en als er echt dingen zijn bv een te smal bekken dan is medische ingreep nodig.maar in vele gevallen niet.
Om een ander voorbeeld te geven…een vrouw baarde een kindje op 7 maanden. Dat kindje was ok…bevalling goed verlopen. Nog even in de couveuze en dan nr mama thuus. Maar de dokter zei we moeten dit vermijden.Hij gaf de vrouw weënremmende middelen. Ik zei doe dat toch niet…dd natuur weet wat ze doet.Maar ze geloofde de dokter.Bij de bevalling is haar baarmoeder gescheurd en is ze gestorven.
Wat ook es goed zou zijn is een boek over n onvervulde kinderwens en hoe daarmee om te gaan.Want dat zit ook in het medische verdienmodel…Klassiek zijn de verhalen van koppels die dan maar adopteren en plots nadien wordt de vrouw toch zwanger…een mooie illustratie dat er veel in the mind gebeurt
Hoe moet ik het zeggen, mijn dochter is nu 10 jaar, maar haar bevalling was zo indrukwekkend op een nare manier, dat ik nu pas besef dat dit toch wel meer invloed heeft gehad op de afgelopen jaren dan ik dacht. Niet lullen maar doorgaan, was altijd mijn devies. Ergens helpend als je ineens 24 uur per dag voor je kind beschikbaar moet zijn, maar de uitputting die ik ervaren heb, heeft jaren doorgewerkt. Onlangs vond ik mij een best leuke moeder, maar die gedachte toestaan was ook wel confronterend: Wie was ik dan daarvoor? Altijd maar oververmoeid? Te weinig leuke interacties met mijn kinderen gehad? Altijd maar bezig met zorgen voor de kids en opvoeden?
Nu MIR ik al 3 jaar bijna iedere dag en ik ga mezelf niet meer veroordelen naar aanleiding van deze gedachten. Nee, ik ga verder met beter voor mezelf zorgen door mijn voeding en slaap de waarde te geven die ze nodig hebben. En op tijd naar mijn lichamelijke klachten te laten kijken. Ik ben trots opgezet dat ik gisteren daarvoor al een afspraak heb gemaakt met de specialist.
Bedankt Mireille voor je zachte en krachtige methodiek. Veel vrede en kracht gewenst door mij
Beste Biekie,
En zo is dat! Mooi doorgaan met fijn voor jezelf zorgen en ‘best een leuke moeder zijn’!
Groetjes, Mireille
Beste Mireille,
Ik zal nooit de bevalling van mijn eerste kind vergeten. Het was een zware bevalling, mijn zoon woog maar liefst 9,5 pond!Tijdens de bevalling werd ik nog met spoed naar het ziekenhuis gebracht en onderweg moest ik de weeën inhouden.Wat ik als prettig heb ervaren was dat het kind meteen op mijn buik werd gelegd. Maar daarna!!! De baby werd weggehaald om schoongemaakt en aangekleed te worden, artsen en verpleging en mijn man verlieten de verloskamer en ik heb daar zeker twee uur moederziel alleen gelegen, terwijl ik enorm afkoelde. Ik kon nergens bij om de verpleging om hulp te vragen. Wat een afschuwelijke eenzame uren zijn dat voor mij geweest, omdat ik gewoon vergeten was.
Beste Ankh,
Poeh, dat waren inderdaad afschuwelijke uren. Doe nu vooral de MIR-Methode om de connectie met die herinnering los te maken.
Sterkte met verwerken!
Groetjes, Mireille
Ankh, je bent de enige niet, helaas.
Mijn dochter wordt dit jaar 40. Ik dacht dat ik de enige was met een dergelijk trauma. Ze kwam 5 weken te vroeg. Met spoed naar het ziekenhuis, ingeknipt en kind geboren. 2 seconden op mijn buik en toen weg in een bedje met lamp. Ik werd gehecht en daarna met bed en al op de gang ‘gegooid’. Papa racete weg om de wereld te verkondigen, dat hij een dochter had. En toen kwam het ontbijt dat op mijn bedtafeltje werd ‘neergekwakt’, waarna ik weer alleen was en niet overeind geholpen werd. Ik had heel erge honger, maar kon niet bij mijn ontbijt. Na een tijdje werd er nog een bevallen moeder bij mij op de gang gezet. De kraamhulp voor haar heeft me toen overeind geholpen. Daarna mocht ik heel even naar mijn dochter kijken vanachter glas en werd ik per ambulance naar huis gebracht. En toen kon ik er de eerste paar dagen niet naar toe en daarna mocht ik haar pas na een week of 3 voor het eerst aanraken. Dus daarvoor alleen door het glas kijken als ze door de zuster gevoed werd. Vreselijk!
De bevalling op zich was een pienut. Ik had met zwanger worden moeten wachten tot ik een niersteen kwijt was. En dan heb ik echt liever 10 van zulke bevallingen dan 1 niersteenaanval! De dokter en verloskundige vonden dat een héle vreemde opmerking. Maar echt: die niersteen was véél pijnlijker.
Helaas heeft het behoorlijk wat moeite gekost om mij na deze slechte start moeder te voelen toen ik mijn dochter tenslotte thuis kreeg. Dat wens je niemand toe. Ik blijk dus niet de enige te zijn met dit soort ervaringen.
En dan mijn dochter, die in een riante kamer in het ziekenhuis met eigen douche en toilet en divan voor papa lag na de bevalling van haar zoon, die direct voor haar bereikbaar naast haar bed in zijn eigen bedje lag. Ik hoop dat dat toch tegenwoordig ‘normaal’ is!!!! Ik was wel een beetje jaloers op deze fijne start.
Interessant is het boek: Vrije geboorte van Anna Myrthe Korteweg
Beste Bert,
Dat lijkt me een mooi boek voor vrouwen die nog een bevalling voor de boeg hebben. Dank voor de tip!
Groetjes, Mireille
Oh ja… bevalling. Het lijkt alsof ik t vergeten was maar ik voel bij dit artikel een duidelijk gevoel van onmacht, boosheid, verdriet en frustratie langskomen. Inderdaad ik moest er maar niet meer over praten want wat geweest is is geweest. Ik start binnenkort een behandeling voor PTSS en vraag me nu af of mijn bevallingservaring daar toch ook geen deel van is. Daar wil ik t voor nu bij laten. Ik neem de eye opener die t geeft mee in mijn vervolgtraject. Dank!
Beste Sanne,
Goed dat je het waarneemt in jezelf. Veel sterkte en geluk bij de behandelingen! Vraag ook of je de MIR-Methode er naast mag gebruiken. Dat kan het loslaten versnellen.
Groetjes, Mireille
Dank je wel voor je warme betrokkenheid en aanrakende artikel weer!