Home » Artikelen » 15. Ziektewinst – Beter worden? Liever niet!

P.S. Help je mee de MIR-Methode te verspreiden? Je doet me een groot plezier als je dit artikel wilt doorsturen naar anderen! Plaats gerust dit artikel op jouw Facebook-pagina of verstuur het via je email, Twitter of Linked-in! Gebruik de knoppen aan de linkerkant of hierboven! Dankjewel!

P.S. Ken je de MIR-Methode nog niet? Ga dan naar de home page. Bekijk daar de video en ook de uitgebreide instructievideo. Meld je ook aan voor de nieuwsbrief en de 6 weken begeleidingsmailtjes voor extra ondersteuning!

Hoe meer je leert, hoe gezonder je wordt!
Wil je meer achtergrondinformatie en extra krachtige MIR-Methode technieken leren? Meld je dan aan voor de Be the MIRror website. Daarop staan meer dan 90 video's, waarmee je jezelf de rest van je leven kunt begeleiden, wat je ook overkomt! Door lid te worden, draag je bovendien bij aan het wereldwijd verspreiden van de MIR-Methode. Dankjewel daarvoor!
Klik hier voor meer informatie.
Mireille Mettes

Reacties

15. Ziektewinst – Beter worden? Liever niet! — 85 reacties

  1. Zeker herken ik dit. Als therapeut kom ik het vrij vaak tegen in mijn consulten. Fijn dat hier dus ook heel goed deze methode voor in te zetten is. Mooiste voorbeeld was mijn eigen zus. Ik ging haar behandelen en die behandeling sloeg aan. Ze ging zich beter voelen en had minder pijn van haar fibromyalgie. Na drie behandelingen gaf ze aan te willen stoppen. “Anders moet ik straks weer gaan werken en het bevalt me wel in de bijstand”.

  2. Heel herkenbaar
    Voor mij was ziek zijn als kind, achteraf gezien,een rede om nee te zeggen tegen dingen die ik niet durfde of wilde doen.ik kreeg bronchitis. Ook kreeg ik de aandacht die er anders minder was van mijn moeder.
    Dit realiseerde ik me pas jaren later toen ik over ziekte winst las. Ik realiseerde me toen ook pas, dat ik geen bronchitis meer heb gehad vanaf het moment ik op mezelf woonde.
    Dit is geen verwijt naar mijn ouders dit was een les voor mij om mijn grens aan te geven, ook als men daar niet blij mee is.
    Een bijzonder iets maar toen ik dit door had zo helpend om het anders te doen.
    Sla er soms in door om de rede te willen weten waarom ik weer ziek ben. Soms even ziek zijn zonder rede te hoeven weten is nu de les.
    Boek van Louis hay is helpend.

  3. beste Minke
    Vaak zijn mensen in een shock gestorven en nemen die shock mee in dit leven.
    Ik ken en heb mensen geholpen die bv ijzerstukjes, shrapnel, van een bom in in hun lichaam kregen en hierdoor gestorven zijn , komen terug in dit leven en krijgen vaak op latere leeftijd een chronische pijn.geen ziekenhuis etc kan iets vinden….wat blijkt…energetisch zit dat shrapnel nog altijd daar omdat die overtuiging meegenomen is uit dat vorig leven waarin men in shock gestorven zijn….dit is te genezen in 30 minuten…idem dito met fobieen etc.
    ook vaak bij mensen zodanig schuldgevoel over bv een vorig leven dat ze geen zin meer hebben om nog maar iets te doen in dit leven en als je ziek bent kan je , hoef je niets te presteren alleen maar ziek zijn en daarmee het schuldgevoel wegdrukken..liever slachtoffer en aandacht krijgen, dan daderrol op je te nemen. gepaard gaande met angst weer de zelfde zg fout te begaan. dus laag zelfvertrouwen en vaak in onbewuste laag woede naar jezelf waardoor je ook ziek kan worden. Ik ben ervan overtuigd dat als we onszelf totaal lief hebben we godsrealisatie hebben dus maw we houden niet zo veel van onszelf en zitten vol met oordelen die we projekteren op anderen om ons heen. Alles wat we zien, oordelen, voelen over een ander is wat er in ons zit naar onszelf toe. de spiegel die ons onszelf laat zien. Idem dito met een droom. alle voorwerpen, personen die er in voorkomen zijn allemaal kanten van onszelf. dwz als we over iemand dromen, door te bedenken hoe we die persoon zien, wat is een kenmerk van die persoon, en dat is precies wat we zelf in ons hebben en die ander laat dat zien…
    we veroordelen onszelf vaak zo ernstig en daarbij vergetende dat we het recht hebben fouten te maken, we zijn mensen , en inherent aan mensen is fouten maken zodat we de kans krijgen kennis te vergaren over onszelf , en hiermee vaak anderen veroordelen die hetzelfde doen wat je gedaan hebt, en ook te leren van jezelf te houden, jezelf te accepteren, jezelf te vertrouwen als je compassie kan voelen met jezelf….dus praten met jezelf, jezelf toespreken alsof jij de god bent in jezelf, je Hogere Zelf wat jou troost en je vertelt dat je niet beter wist , dat je niet anders kon en het jouw rol was om te spelen om te leren jezelf lief te hebben met je duistere kant, omdat je niet anders kon en niet kon ontsnappen aan de urge te doen wat je gedaan hebt. ga naar een therapeut die vorige levens kan zien als je niets kan vinden in dit leven wat hieraan geschakeld kan worden….doch alles wat gebeurd in vorig leven komt terug in dit leven met hetzelfde gevoel dus als je je schaamte/schuld/ slechtheidsgevoel terug kan vinden in dit leven hoef je niet dieper te graven. Ik denk dat het altijd beter is om te leren uit je slachtofferrol te komen dus geen stories over vorige levens meer te horen hoe je een vreselijk slachtoffer geweest bent maar vooral welke daderrol heb je op je genomen waardoor je weer in je kracht kan komen als je die daderrol kan accepteren.
    maar niet altijd is slachtofferrol wegdrukken goed want daardoor kunnen angsten ontstaan zijn in je leven die je met kennis en loslaten via MIR, opgeruimd worden.
    en jezelf gunnen, toestaan om gezond te zijn….dus dmv MIR
    Ook door jezelf toe te spreken en vooral compassie te voelen met jezelf, en de moed hebt om gezond te zijn zodat je zelfvertrouwen kan opbouwen. we zijn mensen en hebben alle recht om fouten te maken. verder zijn we allen radertjes in het uurwerk wat universum genoemd wordt. als je dat gaat voelen dan zit je in een genezingsproces.
    Met MIR jezelf te vertellen dat je recht hebt om gezond te zijn, dat je je jezelf gunt om gezond te zijn , dat ook jij een radertje bent, net zo belangrijk als iedere beroemdheid of vuilnis ophaler!! een radertje missen valt alles in elkaar!
    overigens ik ben een therapeut die zo werkt met clienten en doe dit gratis. het gaat heel snel als je totaal vertrouwen hebt …vaak in een uur of korter is het hele probleem van jaren ziekenhuis/artsen/therapeuten/lange verhalen opgelost. het ligt aan client of sessie werkt of niet. als er overgave en vertrouwen is , zoals hier met indiers, dan razendsnel totaal verandering in mensen . ik laat clienten nauwelijks praten, dus weinig aandacht geef ik. je moet wel in vorige levens geloven anders kan ik niets doen.
    Ik woon in India, werk via skype.psychotherapeut,psycho analist en helderwetend.
    Maar MIR kan al heel veel doen aan valse overtuigingen .en positieve input met MIR

    • Shakti Devi, ik heb je een vriendschapsverzoek gestuurd via facebook. Hoop dat jij de Shakti Devi bent aan wie ik hem gericht heb. 🙂 Groetjes, Hélène

    • Wat mooi en helder. Ook ik vraag me vaak af waarom ik van die vage klachten heb bij ons thuis met 8 kindrren kreeg je idd liefde en aandacht als je ziek was en dat was ik heel vaak. Wat raad U me aan wat kan ik doen ik doe de MIR-Methode 2jaar 2x per dag

      • Beste Ine,
        Gewoon rustig doorgaan! Nu je dit besef heel helder hebt, kan je het met de MIR-Methode loslaten.
        Veel geluk!
        Groetjes, Mireille

    • Hoi Shakti dank voor je inspirerende woorden. Ik probeer een connectie te maken maar ik kan je niet direct vinden via Skype. Heb je een website?

    • Hoi Shakti Devi, wat een prachtig mooi geschreven en het raakte me diep. Ik ben zelf al heel mijn volwassen leven ziek en kom steeds meer uit bij zelf acceptatie en zelf liefde en een ernstige tekort daarin waardoor ik dus zo ziek ben geworden en waardoor geen enkele behandeling of healing hielp. Ook weet ik nu dat vorige levens daar een grote impact op hebben. Graag kom ik in contact met u en wil ik u hulp vragen. Hartelijke groet Erwin Romonesco

  4. Er zijn mensen die echt ziek zijn en liefdevolle aandacht verdienen. Het komt niet zo vaak voor, maar er zijn mensen die met hun ziekte macht uitoefen op anderen om die zo voor hun pijpen te laten dansen en het normaal vinden dat anderen maar altijd meteen klaar moeten staan. Een andere categorie zijn chronisch zieken. Wanneer van jongs af aan het leven wordt beheerst door ziektes, opnames in het ziekenhuis, medicijnen slikken etc., dan wordt hun persoonlijkheid daardoor gevormd waardoor groei en ontwikkeling wordt geremd. Om dat te doorbreken vraagt veel doorzettingsvermogen. Ruim veertig jaar geleden werkte ik in een ziekenhuis en er was voor de feestdagen een lijstje met namen van “vaste klanten” die niet opgenomen mochten worden. Of dat terecht was laat ik in het midden. Maar mogelijk waren daaronder zieken die eenzaam waren.

  5. Hallo Mireille,

    Ik voel de drive om te reageren.

    Ik was dus zo’n persoon die van ziektewinst werd beschuldigd!
    Beschuldigd, want zo voelde dat.

    Ik was een blij, opgewekt en ondernemend kind. Volop zin in het leven en dat is altijd (bijna) mijn drijfveer geweest in het leven.

    Op mijn 20steeds een grote wens in vervulling laten gaan. Ik ben vertrokken naar Londen om daar een jaar te leven. Op de bonnefooi met een paar zakcenten.
    Werk gezocht, In mijn levensonderhoud voorzien, vrienden gemaakt en enorm genoten.

    Eenmaal terug kreeg ik geelzucht, waar ik 9 maanden zoet mee ben geweest en me daarna niet echt genezen voelde.

    Toch weer werken en een opleiding.
    Na 3 jaar weer gaan reizen door Israël e Egypte. in dat jaar ben ik uitgegroeid naar zelfstandigheid en autonomie.

    Ik had mijn man al leren kennen en kwam terecht bij een schoonmoeder die dus de onmogelijkheid om het leven te leven; en dus in ziektes schoot.

    Voor mij – een dooddoener en vechters – (én Hoogsensitief) een levensles om hiermee om te gaan.

    Weer 6 jaar gestudeerd en gewerkt. Mijn andere passie: werken met emotioneel verwaarloosde en beschadigde jongeren.

    Ondanks mijn altijd aanwezige gebrek aan energie tgv de geelzucht, was ik als een vis in het water.door mijn opleidingen en de praktijk met elkaar te verbinden heb ik zo enorm groeiproces door mogen maken, waar ik vandaag nog de vruchten van pluk.

    Ik hield het allemaal vol door veel rust tussendoor te pakken.

    Ik was 32 toen ik mijn eerste kind kreeg en toen ging het licht uit.
    Ik kon niet meer nadenken, niet meer rekenen was bang voor wat er aan er hand was en durfde er niet over te praten. Kon er ook niet over praten, want ik kon de woorden niet vinden.
    Toch nog 2 kinderen gekregen.
    Na de eerste mijn baan op moeten geven. Ik die altijd eerdere ijzers in het vuur had, werd veroordeeld tot een zeer beperkend bestaan.

    Ik was een zombie. Leefde op wilskracht en mijn vechtersmentaliteit.

    En nee, niemand zag het. Een beetje make-up doet heel wat.
    Het interesseert mensen ook niet zo.
    De keren dat ik op begrip stuitte maakt me aan het huilen.

    Het heeft 25 (!) jaar geduurd. Ik ben door heel Nederland gereisd om er achter te komen wat ik nou werkelijk mankeerde.

    Totdat ik – nadat ik de hoop al een tijdje had opgegeven. – Bj een arts terecht kwam de de onderste steen boven wilde halen.

    Zij liet, mij weer (was de 4de keer) op m’n schildklier onderzoeken. En nadat die weer perfect was bevonden, gaf zij niet op.
    Kortom: traagwerkende schildklier!
    Natuurlijk medicijn en 3 maanden later…………kwam de grootste klap.

    Ik moest weer leren om te leven en wie was ik ook al weer.

    Ik kan je vertellen dat dat een hele ontnuchterende ervaring was.

    Opeens kwam ook 25 jaar inzichten op me af, waarvoor ik niet de Tegenwoordigheid van geest had om die toen te verwerken.

    Het gekke is dat het voor mijn man een gekke, verwarrende ontwikkeling was.

    Eerlijk is eerlijk: ondanks dat ik zeer eigengereid was, heb ik op zijn energie geleefd. Daar ben ik altijd duidelijk over geweest en dankbaar. Hij heeft mij dat kleine beetje eigen leven nog mogelijk gemaakt.

    Deze opmerking begreep ook niemand. Vonden het raar, terwijl het zo gemeend was.

    Door mijn opleiding, werk en schoonmoeder heb ik al vroeg gekeken naar de ziektewinst die er onder zou liggen.

    Ik heb er eentje gevonden: door het ziek zijn, moest ik mijn baan opzeggen en kon er voor mijn kinderen zijn.

    Ik had geduld (wel met hun hihi) en alle tijd om speeltuinen, wipkippen, en eendjes te voeren.
    Heel veel tijd hebben we doorgebracht op het strand.
    Ik moest activiteiten zoeken waar zij zich komen uitleven en ik op mijzelf kon zijn.

    Mireille, het is de eerste keer dat ik er zo uitgebreid over schrijf/vertel.
    Je onderwerp triggert dus blijkbaar iets.
    Dank je wel voor dit platform zodat mensen zich bloot kunnen geven.

    Nu ik 7 jaar – min of meer – gezond ben, vind ik het nog steeds moeilijk om zin aan mijn leven van alle dag te geven.
    Het ziek in zolang heeft schade achtergelaten, ik kan niet meer naar school, want niets beklijft meer.
    Wel doe ik spirituele cursussen en creatieve cursussen.

    Wat ik er wel van heb geleerd is dat ik op wilskracht een hoop bereikt heb.
    En in alle nederigheid buig ik die voor mezelf.

    Ik ben nu 61 en heb nog steeds zoveel zin in het leven. Ik moet niet meer zoveel van ezels. Ik hoef alleen maar te zijn! En mijn licht te schijnen.

    Oh ja, ik schrijf dit vanuit Egypte /Zuid-Sinai, waar ik weer een een paar maanden doorheen reis.
    En steeds vind ik jongeren waar ik een bijzondere ontmoeting mee heb. Blijkbaar toch de aard van het beestje.

    Veel (nog veel meer) succes,

    José

    • Beste José,
      Dankjewel voor je openheid! En dat je zo naar jezelf kunt kijken, is alleen maar een mooi voorbeeld van anderen. Veel geluk en sterkte en vooral veel plezier met de jongeren om je heen!
      Groetjes, Mireille

  6. Hallo Mireille,

    Zijn mooie woorden… prachtig geschreven.

    En wat herken ik mezelf hierin…

    Doe mezelf zo tekort… de lijst wordt alsmaar langer…

    Mijn onderbewuste laat mijn vluchten in ziekte, zodat ik me niet aan een afspraak hoeft te houden…omdat ik niet wist om hier onderuit te komen, zonder diegene te kwetsen.

    Ik ben al jaren met mezelf aan het werk. Ben mij bewust van de spiegels. Zie en voel dat ik ver van mezelf af was… de oordelen vanuit mijn jeugd geloofde… en deze ook leefde.
    Het doet pijn om te zien, en vooral te voelen, dat ik zover van mezelf af was…met alle gevolgen van dien.

    Maar wat nu?

    Ik zie het… ervaar het… maar de ziekte blijft… en ook de tekorten.

    Weet niet hoe ik dit om kan keren.

    Bedankt voor de inzichten.

    Fijne liefdevolle… en gezonde dag gewenst.

    Hartelijke groet,
    Ina

  7. En….ik herken me heel erg in dat als iets moois staat te gebeuren dat het gesaboteerd wordt door….tenen breken, ellebogen breken.

  8. Lieve Mireille, bij het lezen brak een grote blokkade door…..onvoorwaardelijke liefde voor de prachtige persoon die ik ben, en niet voor wat ik doe. Daarmee valt een grote last af waarbij mijn moeder mijn hele leven lang de liefde gehaald heb door tot vandaag toe haar 87e levensjaar in de slachtoffer rol te zitten. En….ik heb door “te doen” de liefde gehaald, mij vol te eten…en te trouwen met iemand die syndroom van asperger heeft. Ik ben al een uur aan het huilen en heb in een meditatie het innerlijk kind in mij beloofd dat ze vanuit de onvoorwaardelijke liefde “het zijn” mag genieten. Van daaruit meer spelen, lachen en op avontuur gaan. Ik wil je bedanken voor deze prachtige kerst cadeautje, knuffel, Wendy

  9. Dapper van je, Mireille!! Ik wist al lang dat er sprake van kan zijn. Maar dat was bij mij ook mijn valkuil: Ik wilde daardoor geen medelijden met mijzelf en door bleef gaan met er voor anderen te zijn. Ondanks dat ik al 28 jaar M.E. had….doorgaan. Ik wist niet wat liefde voor mezelf was. Ik kreeg van 3 narcisten de schuld van alles, dus ik ging maar door! Tot dit jaar ik nog zieker werd en niet te zuinig en nu, na een half jaar met heel veel MIR begin ik liefde te voelen en heb de goeie mensen om me heen. Ik doe elke dag nog de MIR en ik heb de fijnste Kerst met mijzelf achter de rug. Ik heb een paar goeie vrienden, maar was alleen met mijzelf. En ik ben nu ook graag alleen. Iets wat me nooit eerder lukte, want altijd waren er weer die malende gedachten, die drukte in mij hoofd en dat lichaam dat niet werkte. Maar ik kom heel langzaam in betere tijden…ik ben nu 63 jaar!! Dankjewel, Mireille….!

  10. Ook ik herken dit vanuit mijn jeugd. Geen nee durven zeggen en door ziek te worden was dit wel mogelijk en geaccepteerd ( bronchitis). Ik kreeg dit patroon door toen ik op kamers ging wonen en tijdens een training de opdracht kreeg eens te kijken naar klachten die ik heb of had die wat konden zeggen over mijn lichaam en geest. Het begon met spreekwoorden te vertalen die met ziekte / klachten te maken hebben, die zijn er genoeg. Deze waren al verhelderend voor mij. Ik realiseerde me toen pas dat klachten waren verdwenen sinds ik op kamers was gegaan en dus mijn eigen keuzes kon maken. Jaren later ook nog het inzicht dat chronische pijn een prima escape was om dingen niet te doen. Nu herken ik het eerder en zie er patronen in terug keren en daar kan ik dan mee aan de gang. Maar ook gezien willen worden, mensen verzorgen me,denken aan me, leven mee zijn belangstellend, even niet hoeven dit zijn de
    ” voordelen” van ziek zijn.
    Thuis werd ik dan ook gezien, verzorgt even extra aandacht even vertroeteld worden.
    Door nu grenzen aan te geven en mensen om me heen te hebben ” gebruik ” ik dit niet meer of heb het eerder door. Ik zorg nu beter voor mezelf en vraag hulp waar nodig.

  11. Dankjewel voor je wijze woorden, Ina. Pas nu rolt het kwartje naar binnen en kan ik accepteren dat alle drie mijn kinderen besloten hebben geen contact meer met te willen hebben sinds 13 jaar. Als ik vroeg naar het waarom kreeg ik van geen van drieën een antwoord daarop. Door een regressie kwam ik erachter dat zij allen al eerder mijn kinderen zijn geweest en dat ik het deze keer anders mag (niet moet) doen. Nu wél weg gegaan bij hun vader, wél gekozen voor mijzelf, wél hen hun eigen boontjes laten doppen, maar ook steeds schuldgevoelens gehouden daarover. Ik heb veel gelezen en energetisch werk gedaan, maar de antwoorden die ikzelf bedacht kwamen nooit echt binnen. Nu wel. Nogmaals dankjewel. Ik kan weer verder en hoef misschien de Lyme dan ook niet meer te gebruiken als ziektesmoes.

  12. Lieve Mireille,
    Je omschrijft het gevoel uitstekend. Herken het helemaal. De boeken die je benoemt staan ook op mijn plank. Herken het blindelings. Mijn lymfklieren moeten zich maximaal inspannen voor mijn gezondheid ( tumor ) te herstellen terwijl mijn motivatie om hier op aarde te blijven niet over loopt van enthousiasme. Snap heel best dat mijn klieren groot gelijk hebben om de kantjes eraf te lopen. Zo werkt de kosmos. Wordt ik door iemand gestraft? Jazeker; ben mijn eigen grootste vijand. Dus wat me kan redden zonder negatieve bijwerkingen en ook haast gratis is mijn eigen ( overtuiging ) kijk op het leven en de wereld is het veranderen in mezelf. Mijn schaduw kanten. Bijzonder dat ik pas zo laat Padwerk heb ontdekt. Is het een feest om schaduwkanten te vinden en te accepteren? Vaak achteraf zeker wel. Kost aardig wat oefening. Wel heel fijn dat de MIR-Methode via haar systeem ook het broodnodige bijdraagt. Dankje.

    grts Kees

  13. Zat vandaag weer helemaal in de mood van;
    Ik verdien straf, alleen al omdat ik besta, daarom verdien ik het dat alles in mijn leven misgaat.
    Behoorlijk heftig weer.
    Vraag me af wat hiervan de ziektewinst is, waarom ik mijzelf dit telkens weer aandoe.
    Doe mijn best om er weer uit te krabbelen.
    Dat lukt me redelijk goed, maar vraag me toch af waarom ik het af en toe nodig vind om mijzelf zo ernstig onderuit te halen.

    • Beste Lidwina,
      Ja goede vraag, ik denk dat veel mensen die kennen. Een antwoord zou kunnen zijn dat je liefde bent gaan verwarren met staf. Dat gebeurt in kinderjaren wanneer de enige aandacht van ouders via straf kwam. Er zijn ook hooggevoelige kinderen die zichzelf al straffen, omdat ze de lat zo hoog leggen voor zichzelf en niets goed genoeg is. Dan krijgen ze ook de neiging zichzelf te straffen.
      Ben blij dat je het je zo bewust bent! Dan ben je al over de helft!
      Veel geluk!
      Groetjes, Mireille

  14. Lieve Mireille,

    Ook ik val onder deze categorie zie ik nu ineens! Lang geleden werkte ik als docent. Na mijn verhuizing kwam ik als invalkracht voor de klas, ik viel in voor een docent die overspannen was. De klas die daar debet aan was had het binnen 3 weken zover dat ook ik strak langs de winkels liep met mijn ogen naar beneden. Laat me alsjeblieft niemand van die klas tegenkomen. Ik had toen ook het voornemen om NOOIT weer voor een klas te gaan staan.
    Mijn hart ligt echter wel bij “lesgeven” door goede gesprekken en eventueel energetisch behandelen iemand weer te zien glimlachen. Zijn of haar eigen kracht terug laten nemen… (met behulp van mijn eigen kracht en helderheid. Hoe mooi kan het zijn)
    En ik vond het al jaren gek dat ik mijn missie niet duidelijk kon krijgen, ook dit valt onder ziektewinst, niet weten wat ik wil met mijn leven op mijn 59e jaar). Dankjewel dat je door dit schrijven mij deze blokkade liet zien.

    Zonnige groet, Anneke

    • Beste Anneke,
      Wat heerlijk dat je je dit zo bewust bent geworden! Ik herken het ook, ik was ooit ook lerares middelbare school. Het lesgeven daar heeft soms niets meer met lesgeven te maken, maar meer met ‘leeuwen temmen’ of met ’emoties van jongeren opvangen’. Ik ben ontzettend blij dat je je lesgeef-missie weer kon terugvinden in een andere vorm!
      Veel geluk en zonnige groet terug!
      Mireille

    • Heel herkenbaar! Ik was juf in het speciaalbasisonderwijs, maar daar kon ik mijn missie niet in kwijt…ik werd er diep ongelukkig van en heb sinds kort een switch durven maken in mijn carriere, nu zit ik weer helemaal op mijn plek, kan toch nog ‘lesgeven’ en kan mensen laten glimlachen, ipv als een politieagent de kinderen vertellen wat ze allemaal wel en niet moeten doen…

  15. Hallo Mireille,

    Dank je wel nog voor je reactie op mijn reactie;) (ziektewinst).Fijn om met mensen van gedachten te kunnen wisselen en van elkaar te leren.
    Destijds was ik net begonnen met stap 5 en 7 en dat ging redelijk goed. Kleine klachten verdwenen langzaam.
    Na 2 weken begon ik met de hele MIR-Methode en dat heb ik geweten! Ik was begonnen onder het motto: baat het niet dan schaadt het niet, maar dat ging niet helemaal op.
    De eerste 2 dagen voelde ik me eigenlijk heel goed! Merkte zelfs het effect op mijn aura (had het gevoel dat ik straalde en dat kwam via anderen ook terug). Maar daarna werd ik steeds zieker. Zodanig dat ik het na een week niet meer verantwoord vond om door te gaan. Ik heb dus een stapje terug gedaan naar alleen 5 en 7. Blijkbaar zit er nog een heleboel rotzooi in mijn lichaam.
    Nu ben ik tegelijkertijd ook met andere therapieen bezig en ik vroeg me af of het niet zou kunnen dat het bijelkaar teveel tegelijk is. Ik merkte dat het na een psychotherapie/regressie snel slechter ging (mijn moeder is vorig jaar overleden,dus behalve mijn eigen ziektegeschiedenis ben ik dat ook aan het verwerken).
    Ik heb gelukkig wel het idee dat ik sterker geworden ben, maar toch wil ik even waarschuwen dat deze methode behoorlijk zware bijwerkingen kan hebben en als je veel klachten hebt (in mijn geval ziekte van Crohn die in een week tijd erg verslechterde), kun je (denk ik) maar beter heel voorzichtig zijn/beginnen.
    Maar heel interessant om te merken dat je met opdrachten en liefdevolle aanraking zoveel effect hebt op je lichaam. (en op wat nog meer?)
    Het begin van een nieuwe tijd…

    • Hallo Bregje,

      het is heel verstandig dat je terug bent gegaan naar alleen stap 5 en 7.
      De MIR-Methode ondersteunt alle andere therapieën en je kunt het dus altijd combineren; de reacties op de MIR-Methode worden er niet heftiger van.

      Jouw heftige reactie heeft te maken met je eigen gevoeligheid en de respons op de regressie; voor jou zou het heel goed zijn om samen te werken met een MIR-Methode therapeut, zodat er heel specifiek voor jou kan worden uitgetest waar de knelpunten liggen, om die dan meteen aan te pakken.
      Veel succes en dat je klachten maar spoedig mogen opklaren!
      Hartelijke groetjes, namens Mireille Mettes

      Marja Kikstra

      MIR-Methode begeleider in Enschede
      http://www.erevna.nl

      • Dank je wel voor de tips,Marja!
        Ik ga ze zeker opvolgen.
        Ben ook van plan om tzt contact op te nemen met een MIR-Methode therapeut, maar zoals je misschien wel door had, heb ik het op het moment al heel erg druk met dokters en therapeuten 😉 en niet te vergeten met ‘leven’ (want het draait niet alleen maar om gezondheid).
        Dus is het heel erg fijn dat jullie zo behulpzaam zijn.
        liefs,
        Bregje

      • Dag bregje!
        Respect hoor! Moedig en dapper hoe je aan de slag bent gegaan!!!
        Ik wil nog even iets aanvullen op Mireille’s
        Advies.
        In principe kun je verschillende therapieen wel combineren . De ene zal je meer aanspreken dan de ander. Belangrijk is mijns inziens dat je een therapeut hebt waar jij je veilig bij voelt en die met jou het onbewuste in duikt om je te helpen met jouw helingsproces! Mir is daar heel goed
        Voor, ik denk ook dat je met iemand samen aan de slag moet. Iemand die met jou meeloopt op je pad en er is als je een terug slag hebt en kan reflecteren! Succes!!! Liefs, lin weeteling

    • Hallo Bergje. De ziekte van Crohn kan je bestrijden en zelfs genezen door geen enkel dierlijk product meer te eten of drinken want die veroorzaken ontstekingen in het lichaam. Maar dat is iets dat reguliere dokters niet weten of niet willen weten want zieke mensen brengen veel geld op. Studenten leren niets over voeding enkel over medicijnen om symptomen te bestrijden. Veel liefs. Lydia

  16. Wooow wat een eye-opener, het raakt me, het komt binnen, dus het is een schot in de roos!!!
    Ik vraag mij al ruim 4 jaar af waarom ik mezelf zo saboteer, iedere keer als ik mijn leven wil veranderen gebeurt er wel iets op lichamelijk vlak, b.v. In 2008 een val door een luik waardoor ik weken zoet ben met niet meer kunnen lopen, ik had net mij plannen om mijn eigen praktijk op te zetten helemaal uitgewerkt en was razend enthousiast en niets kon mij nog tegenhouden……. Mijn steeds heviger wordende menstruaties, flinke bloedarmoede en altijd maar moe en lusteloos, niets lukte in deze periode.
    Mijn docente van de NEI-opleinding heeft op het examen tegen mij gezegd: “Jij hebt geen faalangst, maar succesangst”. BINGO!!!!
    Maar nu door dit van Mireille te lezen komt het echt pas binnen, valt het kwartje eindelijk!!!!
    In 2012 heb de MIR leren kennen en ben hem meteen gaan toepassen. Ik dacht dus hoppa dat mijn menstruaties normaal zouden worden, nou zo werkt het dus niet 🙂
    Wat wel heeft gewerkt is dat ik me steeds bewuster werd dat ik geen leven meer had en dat het zo niet lang meer verder kon. Eind augustus was het zo erg dat ik een van de beste stappen heb gezet. Ik heb toen besloten om mijn baarmoeder te laten verwijderen, dit was de enige oplossing om weer echt te kunnen gaan leven. DIt is eind oktober 2012 ook gebeurd en ik ben enorm opgeknapt. Door de MIR-Methode is het tot dit besluit gekomen 🙂
    Nu zou niets meer in de weg liggen, ik zou nu echt gelukkig worden en JOY krijgen… Nou niet dus… Ik heb andere stomme kwaaltjes gekregen en is het ene nog niet weg dan komt het volgende, niets ernstigs maar wel zo vervelend dat het mijn doen en laten beïnvloedt en ik zeer sjaggie word!

    Nu dit artikel zo binnen komt ben ik me ervan bewust dat ik nu samen met o.a. de MIR-Methode aan de slag kan gaan met de sabotage op het “een happy leven gaan leiden”.

    Ik heb er zin in 🙂

    • Oh ja, en niet te vergeten mijn grote dank uit te spreken naar mijn MIR-coach Diana, voor de begeleiding, wat een schat.
      En niet te vergeten dank aan mijzelf 😉 ik moet het uitvoeren!

    • Lieve Nicole,

      Dank je wel voor de lieve woorden en complimenten – ze doen zo goed! En wat een zelfinzicht en enorme groeistap!
      Dat is al een groot deel van het werk; je openhartige relaas zal zeker een bron van inspiratie zijn voor andere lezers.
      Ik wens je van harte toe dat je nu eindelijk soepel en met liefde en zachtheid voor jezelf, alle -onbewuste- blokkades mag gaan loslaten, samen met je MIR-Methode begeleidster!

      Warme groet, namens Mireille Mettes

      Marja Kikstra

      MIR-Methode begeleider in Enschede
      http://www.erevna.nl

    • Wouw………het woord SUCCES angst kwam recht binnen!!!!
      Op dit moment heb ik succes in een langer durende situatie. Het maakt me zacht warm en ontroerd. Allemaal nieuwe energiebronnen die voelbaar aan t worden zijn.
      En……door deze fase helemaal tot op de bodem te laten zijn transformeren alle angst celletjes
      Als ….beeld denker…..heb ik niet zo veel met woorden, maar soms komt iets recht binnen, zoals nu.
      HET SUCCES MAG ER HELEMAAL ZIJN?
      Ben 67 jaar en tot mijn veertigste heel veel …..ziek geweest. Ergens wist ik dat ik mezelf saboteerde. En door steeds maar weer
      Mijn eigen verantwoordelijkheid hierin te nemen, en vallen en opstaan, fouten te maken en nog meer fouten, worstelen van hier tot ginder, opgeven en niet meer te willen leven, dierbare te verliezen, heb ik langzaam, millimeter voor millimeter,
      Stukjes ELS in t licht gezet die nog in donkere hoekjes verstopt zaten.
      En met een warm welkom begroet. Was soms wel even slikken, ben ik dat ook??? T weer gauw weggestopt, maar dat hielp niet meer. Ze kwamen gewoon weer in een andere vorm op m’n pad.
      Werd ook een soort van verslaving …….waarvan ik nu door dit artikel ineens zag
      ANGST VOOR SUCCS
      Zolang ik maar aan mezelf bleef WERKEN, mezelf Helen, had ik altijd een excuus van, ben nog niet goed genoeg.
      Was nog geen heilige. Dus…….ben voor heilige gezakt en ga ook niet meer op her-examen.
      Ben een mens! Met alles erop en eraan.
      Voel op dit moment van schrijven een diepe ontspanning door me heen gaan.
      DANK JE WEL
      Els

  17. Hoi Mireille,

    Prachtig artikel! Ik heb jaren pijn gehad en kwam erachter dat er vaak emoties onder liggen. Als je pijn voelt in je arm, dan weer in je schouder, dan weer in je kaak etc… wordt het een bepaald patroon. Op een gegeven moment moet je ergens pijn voelen, waar je je op gaat richten. Voor mij was het makkelijk, want dan hoefde ik mijn emoties niet onder ogen te zien. Je kunt het ook zien als een uitvlucht (niet je ware zelf zijn). Het had bij mij te maken met grenzen stellen. Ging ik over mijn eigen grenzen heen, dan werd de pijn weer erger. Ik heb heel veel gehad aan de MIR-Methode, Meditatie en Mindfulness.
    Als je de MIR-Methode dagelijks toepast met aanvullend benoemen b.v. “pijn loslaten” en b.v. “angst om los te laten” benoemt, merk je al snel dat de gewoonte om pijn te hebben veranderd of misschien zelfs dat de pijn verdwijnt.
    Aanvullend aan de MIR-Methode heeft Meditatie en mindfulness geholpen me te ontspannen en in het moment te leven. Niet meer gericht op de pijn maar op hetgeen waar ik mee bezig ben. Waarbij de valkuil natuurlijk blijft om over je eigen grenzen gaan. Maar ook daar ben ik nog mee bezig met de MIR-Methode.
    Ik hoop dat de lezers hier iets aan hebben.

  18. Prachtig artikel, Mireille! Dankjewel.
    Ook de reacties vind ik superfijn om te lezen.
    Dit voelt ongelooflijk goed.
    Veel liefs,
    Liliane R.

  19. Mijn winst van een chronische klacht: ik ben bijzonder want niemand ken mij helpen, ik ben zo dapper omdat ik toch doorga met zoeken naar genezing, ik ben zo flink omdat ik nooit opgeef en altijd mijn werk doe.
    Mijn verlies in deze situatie: niemand kan dit begrijpen, wanhopig als een nieuwe therapie ook weer geen genezing brengt, het niet begrijpen: ik doe toch alles om beter te worden?
    Dit alles weet ik al jaren, toch helpt mij dit weten niet om alles los te kunnen laten. Mmmm, verwarrend.

    • Lieve Minke,

      wat dapper van je dat je dit zo open deelt! Dit inzicht is de eerste stap op weg naar genezing en heling! De MIR-Methode pakt zeker ook de onderliggende oorzaken aan en helpt zodoende om de ‘ziektewinst’ te kunnen loslaten. Voor jou zou het zeker helpen om met een begeleider te werken aan je klachten; dan wordt veel sneller tot de kern van de zaak doorgedrongen. Je kunt, als je dat wilt, hier op postcode een begeleider in je omgeving opzoeken.
      Ik wens je veel moed en heling toe bij het zetten van de volgende stappen!

      Warme groet, namens Mireille Mettes

      Marja Kikstra

      MIR-Methode begeleider in Enschede
      http://www.erevna.nl

    • Dag Minke, zo herkenbaar, dat almaar zoeken naar genezing, en het toch niet kunnen/willen vinden. En maar werken he, tot ge erbij neervalt…
      Maar is het verlies, dat niemand u begrijpt, of is het toch juist veilig en ziektewinst ?
      Voor mij ook erg verwarrend…

  20. Dag Mireille, het klopt, het raakt mij. Zelf heb ik er ook last van. Nu stel ik dingen doen die goed voor me zijn steeds maar uit. Dat doe ik al heel mijn leven. Om me maar niet gelukkig en voldaan te voelen. Dat is voor mij waarschijnlijk een veiliger/bekender gevoel dan gelukkig zijn. Pijn en verdriet en ontevreden met mijzelf zijn, zijn ook gevoelens die voor mij bekend zijn, en gek genoeg denk ik dat ik me daar dus veiliger bij voel als gelukkig zijn. Het is dus een vorm van ziektewinst. Mooi woord. Ik was even gestopt met de MIR-methode, maar ik begin er gelijk weer mee. Ik heb nog heel wat op te ruimen.

    • hoi Lidwina,
      Ik zou het zelf geschreven kunnen hebben wat jij hier vertelt. Dank je wel voor je mooie inzicht het helpt mij enorm. Veel succes met het maken van betere keuzes voor jezelf en het goede doen wanneer jij het nodig hebt, je verdient het! Liefs Olga

    • Het verhaal van mireille raakt mij ook, om precies de reden die je hier benoemt. Ik had het niet beter uit kunnen leggen! Een mooi doel om volgend jaar aan te werken!

  21. Mireille,
    Las je artikel laatst in Happinez, en het leek me meteen iets voor mij. Zelf doen en iets kunnen past me goed. In elk geval ben ik verleden week begonnen en ik voel me een stuk aardiger voor mezelf. Ook het loskoppelen van vader/ moeder doet e.e.a. bij me. Maar de behandeling is nog maar een week jong voor mij zodat resultaat nog niet merkbaar is. Alleen dat er dingen veranderen…. Maakt het waard je methode te doen Hartelijk dank dat je deze MIR-Methode hebt ontwikkeld en met iedereen wilt delen. Graag laat ik weer van me horen.( helaas geen echte ervaring met liever niet beter worden ) lieve groet, Marijke.

  22. Ja Mireille

    Dit is vaak zo het gaat om aandacht. Ziek zijn wordt ook vaak gestimuleerd door de naasten zonder dat deze er erg in hebben maar denken dat zij er goed aan doen. Men heeft vaak medelijden met een persoon die een ziekte heeft en gaat daar in mee, dit neemt vaak de kracht en het willen genezen van de persoon weg. Ik zie het regelmatig om me heen en men wordt boos als je het probeert uit te leggen. Maar niets doen houd in dat men zich steeds verder weg voelt glijden en dat de persoon er niet mee geholpen wordt. Samen kijken wat de persoon nodig heeft en hun rustig uitlegt zonder oordelen wat de oorzaak is kan helpen. Verder is het aan de persoon wat het met zijn leven wil doen en dat het zijn eigen persoonlijke keuze is hoe hij zich wil voelen. Vaak is het ook wel even lekker je even ziek voelen en dat er een ander is die even voor je zorgt. Ook voor de persoon die de zieke helpt is het om te kijken waarom zij de ziekte zo wil helpen zij kan het ook nodig hebben om te zorgen. Mocht iemand echt ziek zijn dan is het heerlijk dat er mensen zijn die er voor ze zijn maar die wel bij zichzelf blijven. Deze mensen zijn zo geweldig.

  23. Ik lees al jullie reacties en voel me ontroerd en ook trots op alle wijsheid die we samen blijkbaar al hebben!
    Jullie berichten vind ik ontroerend en erg ondersteunend voor wat ik heb willen zeggen. Dank jullie wel! Het is beslist niet makkelijk om naar een onderlaag te kijken wanneer je gezondheidsklachten hebt en ik wens je toe dat je dat niet alleen hoeft te doen, maar daarvoor heb je wel iemand nodig die dat zonder oordeel doet en die rustig wacht tot je zover bent om een volgende stap te zetten.

  24. Hallo Mireille,
    Hartelijk dank voor het bijzondere artikel.
    Het kwam mij op het juiste moment ”toeval”len ; door jouw artikel kon ik weer een stukje van mijn vastzittende problemen aanpakken.
    Ik ben net 10 dagen bezig met de MIR-Methode (waardoor ik me al een stuk beter voel!!) en kan nu hiermee aan de slag. Nog deze week maak ik af met de twee stappen (5 en 7) en daarna gaat een MIR-begeleider een protocol voor mij uitwerken. Ik zal haar ook dit laten weten, zodat ze er dit ook in kan verwerken.
    Er spelen zich “vreemde” processen af in het onderbewuste; inderdaad spelen aandacht krijgen een grote rol, maar ook houden, volgende stappen zetten die heel lastig zijn, je tegen.
    Weer een stapje in de goede richting; nogmaals dank !
    Wie weet volgen er meer artikelen, waar ik mee verder kan.
    Liefs, Marja

    • Beste Marja,

      Wat mooi om dit te lezen! Ja, die bewustwording, dat wil wat! Ik wens je toe dat je altijd zo open en eerlijk naar jezelf blijft kijken, want dat is bijzonder dapper en krachtig. Mooi!

      Veel geluk, ook bij de MIR-Methode begeleider!
      Mireille Mettes

  25. Mooi artikel wat ogen kan openen maar ook kan sluiten. Bij mij zijn ze inmiddels open en wat ik gemerkt heb dat ziek zijn “even niets hoeven doen” kan opleveren. Je mag niet zomaar niets doen! Je moet hard weken en vrije tijd en genieten komt pas “als” …. “als alles klaar is of…”als het eindelijk vakantie is of … “als er een feestje of speciale gelegenheid is maar niet zomaar omdat je moe bent of omdat je het gewoon verdiend om even te relaxen en beter nog: te genieten! Dus ga je jaar in jaar uit over vermoeidheidsgrenzen heen want ja, je “moet” door. Van wie eigenlijk? Ooit geleerd dat dit van me verwacht werd, dit was een onbewust patroon geworden totdat mijn lijf uiteindelijk stop riep door ziekten te creëren, eindelijk even rusten en bijkomen. Aanvankelijk griepjes verkoudheden tot chronische klachten. Nu op de weg terug en ik voel dat de MIR methode hier enorm aan bijdraagt want Ik begin steeds meer mijn eigen kleuren te kiezen en kom steeds meer op mijn eigen veilige plek 🙂 Ik ben dankbaar dat ik deze methode tegen ben gekomen Dankjewel en veel Liefs!

  26. Zo ook met mensen met bindingsangst die wel relaties aangaan, maar na een aantal maanden de relatie systematisch gaan verzieken omdat de gedacht aan ‘altijd hetzelfde’ hen gaat benauwen. Beter worden betekent vanuit hun beleving dat ze dan wel een relatie aan moeten gaan en dat vinden ze nu juist zo moeilijk.

  27. Lieve allemaal, weer een stukje bewustwording. Bij het doorlezen van alle reacties was er ineens die herinnering uit mijn babytijd.
    Toch zijn er ook veel dingen die je van het ziek zijn zélf kunt leren. Door een herseninfarct kwam mijn man in de revalidatie terecht. In dat wereldje heb ik zoveel gezien en geleerd dat ik er van overtuigd raakte dat er ook mensen (on)bewust ziek worden om juist dááruit een levensles te leren.

    • Dank voor je reactie Lydia, jouw ervaring resoneert erg met hoe ik het ook beleef. Ik ben al een aantal jaren aan het herstellen van burn-out (oftewel, stapeling van opgelopen blokkades, in dit en vorige levens, en ook via de voorouderlijke lijn) en ik heb nog nooit zoveel over mezelf en de wereld om me heen geleerd als in de afgelopen jaren! Mijn genezing en heling is een ware ontdekkingsreis en hoewel ik ook mijn mindere momenten heb, ik geniet élk moment van mijn leven! En vind steeds meer het licht, de liefde en mijn eigen creativiteit terug. Ik vind het ook heel belangrijk om te kijken naar dit onderwerp, ‘ziektewinst’ (ik vind dat geen fijn woord trouwens), en of en hoe dit misschien een rol speelt in mijn leven. Ik merk wel dat dit woord echt cultureel geladen is: in mijn tweede thuisland Chili is ziekte net zozeer onderdeel van het leven als gezondheid, en wordt het leven geleefd zoals het komt. Dat vind ik een verademing vergeleken met Nederland, waar je je bestaan en respect wordt geacht te ‘verdienen’. Als je dus ‘niets’ doet of ziek bent, dan is er iets mis met je… dit zit verweven in onze hele cultuur. “Niet lullen maar poetsen”, “niet zeuren, schouders eronder” zijn een duidelijke afspiegeling van deze ingebakken mentaliteit. In die zin heb ik soms juist wél moeite met de term ‘ziektewinst’ omdat het vaak gebruikt wordt in de zin van ‘doe er iets aan, je hebt het zelf in de hand’ en dan komt meteen de schuldvraag om de hoek kijken… met die insteek heb ik zeker moeite. Maar de insteek van Mireille Mettes juich ik toe! Zonder oordeel kijken naar wat eronder je ziekzijn schuil zou kunnen gaan. Soms is het echter ook heel helend om het er gewoon te kunnen laten zijn… is mijn ervaring. En dan verdwijnen sommige klachten ineens als sneeuw voor de zon.

  28. Na het lezen van dit artikel had ik een echt “aha moment” dat ik graag met jullie wil delen. Mijn moeder was een liefdevolle vrouw die mij omringde met zorg en steun in mijn gezin met jonge kinderen en twee werkende ouders. Toen ze plotseling overleed 15 jaar geleden aan een hersenbloeding was ik in een klap mijn moeder, raadgever, huishoudelijke hulp, kinderoppas, organisator, steun en toeverlaat kwijt. Het heeft me veel tijd gekost zelfstandig te worden daardoor. Mijn gehandicapte dochter omring ik met alle zorg en liefde die ik in me heb. Ik zie nu dat ik haar daardoor de kans ontneem echt volwassen te worden en zelfvertrouwen te krijgen. Met loslaten, wat niet eenvoudig is want er gaat van alles mis, doe ik haar meer liefde toekomen dan met vasthouden. Dank voor dit inzicht!!

    • Beste Ellen,

      Wat prachtig dat je dit inzicht kreeg! Dat is nou net waarom ik het geschreven heb. Soms is overbescherming, over-verzorging op een bepaalde manier averechts voor wat je wilt bereiken bij je kind. En ja, loslaten is dan de grootste kunst. Gelukkig kunnen we daarin heel wat doen met stap 3. Vader loskoppelen, Moeder loskoppelen, want als je dat aait geldt dat ook voor zoons en dochters.

      Veel geluk!
      Mireille Mettes

  29. Helemaal mee eens, vind het bijzonder om dit bij mijzelf te ontdekken wanneer ik eens een klacht of ziekte heb, zoek het symptoom op in je leven helen van Louise of thorwald en Rudtiger welke boodschap ligt er voor mij klaar.
    Makkelijker gaat het als de klacht voorbij is of kijken naar andere mensen welke klachten ze hebben en je komt zoveel meer te weten over die ander, maar uiteindelijk is ook die boodschap voor jezelf. Want jij bent meester over je eigen inzichten .Waar kun je jezelf meer in accepteren.
    Uiteindelijk is het een leidraad want alle ziekten hebben het doel jou verder te brengen dan je tot dan toe bent naar Eenwording:Een zijn met jezelf zodat je een bent met alles om je heen.

  30. Beste Mireille,

    Dit wilde ik al eerder doen, maar stelde het steeds uit, dus doe ik net NU, nl. jou zeggen dat je een erg moedige vrouw bent om dit delicaat onderwerp, en andere delicate onderwerpen aan te snijden. Proficiat daarvoor.
    Jij ‘wil’ mensen helpen en jij doet dat ook effectief. (Enfin, mensen die willen geholpen worden toch.) Jij hebt het hart op de juiste plaats. Ik voel dat jij je werk (jouw missie) ‘vanuit je hart’ doet en dat is de reden waarom ik jouw methode meteen heb toegepast. Ik voelde gewoon dat dit een methode was die zou werken.
    Ik wil je danken voor je grootse inzet voor de mensheid.
    Ik MIR volop en ondervind er de positieve gevolgen van. Ik sta sterker in het leven. Uiteraard, dingen die ‘dieper’ zitten hebben hun tijd nodig om uit het systeem verwijderd (zeg maar gemird) te worden. Ik ga er nog een tijd mee door.
    Nogmaals dank voor jouw prachtige en vooral ‘waardevolle’ werk. Wil je graag een keer zomaar eens ontmoeten, want ik ontmoet graag boeiende mensen op mijn pad.

    Warme groet,
    Maryse

  31. Dit is heel erg ingewikkelde materie.
    Ik geloof dat er zeker waarheid in zit.Aan elk ziekteproces zit een psychische kant.Maar komt dat omdat je ziek bent of word je ziek omdat er psychisch iets niet klopt? Wat is oorzaak,wat is gevolg?

    Een gevaar van dit soort artikelen is dat ‘gezonde’ mensen zieke mensen als aanstellers of ‘niet echt ziek’ gaan zien.
    Of..zoals in mijn geval dat je de ‘schuld’ bij jezelf gaat leggen.Als ik nou maar genoeg aan mezelf werk en een beter mens word,dan word ik beter en zolang ik ziek ben,doe ik dus iets fout.

    Inmiddels denk ik dat je soms ook gewoon pech kunt hebben(of dat je ziel een bepaald pad heeft gekozen om te leren).En dat je daar zo goed en kwaad als het gaat mee om moet leren gaan.
    De les kan bijvoorbeeld juist zijn dat je moet leren je zwakte te tonen,of lief voor jezelf zijn of om hulp leren vragen(vind ik heel moeilijk).

    Dat is een ander soort winst die je uit ziekte kunt halen;).
    Ik heb ooit ergens gelezen: disease is your body saying NO when your mouth does not.

    • Beste Bregje,

      Zo mooi wat je je hardop afvraagt: komt het doordat je ziek bent, of word je ziek omdat er psychisch iets niet klopt? Dat is inderdaad de zoektocht die we ieder voor onszelf moeten uitzoeken.

      Ja, het is beslist zo dat gezonde mensen algauw iemand een aansteller gaan vinden, en vooral als de klachten onzichtbaar zijn. Ik hoop met het artikel de mensen te bereiken die zich onbegrepen voelen en die nog ‘s een keer naar binnen willen gaan, in de hoop nog iets van ziektewinst te vinden die ze los kunnen laten. Dit is een heel privé proces. Daarom wil ik ook niet dat dit artikel zomaar wordt doorgestuurd naar anderen.

      Die uitspraak vind ik fascinerend. Vertaald: ‘Ziekt is je lichaam die NEE zegt, omdat je mond dat niet doet.’ Ik vermoed dat daar heel veel waarheid in zit.

      Dankjewel voor je reactie! Ja, ik ben het met je eens dat soms je levensweg is dat je leert hulp te vragen, of jezelf leert te accepteren met alles wat je niet (meer) kunt. Toch hoop ik dat de MIR-Methode daar nog iets aan toe kan voegen en misschien verlichting van je klachten kan geven.
      Veel geluk!
      Groetjes, Mireille

      • Beste Mireille en Bregje,

        Dit artikel opent ogen en ik ben er van overtuigd dat de MIR-Methode hierbij kan helpen. Echter, ik ben het ook eens met Bregje en Mireille dat dit artikel verkeerd geinterpreerd kan worden en de kans bestaat dat je als het ware iets niet goed doet als je ziek bent en dat gezonde mensen hierover gaan oordelen. Ook ik worstel daar wel eens mee.
        Een van de grote paradoxen van de spirituele reis die een ieder op zielsniveau maakt is dat je in de kern in alle opzichten volmaakt bent, maar dat je in je huidige fysieke vorm te lijden kunt hebben van een hele reeële ziekte of beperking etc. Ik ben het dan ook eens met Bregje die zegt dat je ziel een bepaald pad heeft gekozen om een levensles te leren. Mijns inziens om redenen die we op het aardse niveau niet altijd kunnen begrijpen. Ervaringen komen op ons pad om te leren, ons zelf lief te hebben en anderen lief te hebben en dat kan soms juist zijn door een ziekte of handicap, relatieproblemen, rampen etc.en heeft de omgeving hierin ook zijn/haar levenslessen te leren.
        De meeste mensen zijn naar mijn idee dan ook volkomen capabel om hun eigen leven te leiden en hun eigen beslissingen te nemen. We bevinden ons in geen enkele gezagspositie om over anderen te oordelen, mensen maken eigen keuzes ook al zijn wij het er niet mee eens. Je kunt dan alleen ‘beoordelen’ welke reactie voor jou de juiste is en daarbij beseffende dat er meer is dan het menselijk oog kan bevatten.

        Een vraag die me ook nog bezighoudt, Mireille is dat de 9 stappen eigenlijk altijd in de toekomende tijd worden opgezegd en niet dat het al is geschiedt. Wat is daar de reden van?

        vriendelijke groeten, jose

        • Beste Jasmijn,

          De 9 stappen bevatten een actie. De bedoeling daarvan is dat je je zelfheling activeert. Om de stappen te formuleren alsof het al geschied is, gaat veel mensen te ver. Ze zullen de MIR-Methode dan niet eens willen proberen, omdat hun bewuste denken daar grote weerstand tegen zal hebben. Vandaar.

          Dankjewel voor al je wijze woorden, overigens!
          Groetjes, Mireille Mettes

        • Lieve jose,

          Heel erg mooi wat jij schrijft over oordelen.
          Dat herken ik heel erg.We zijn zo geconditioneerd om te oordelen!
          Kijk maar eens een avondje televisie…
          Het is iets wat je de hele dag doet,eigenlijk.Ik heb zelf al heel lang dat ik me onmiddelijk nadat ik oordeel af begin te vragen of het wel waar is wat ik denk en wat er misschien nog meer achter kan zitten.
          Een heel afgezaagd voorbeeld: je ziet een dikke man die een patatje eet. Eerst denk je:’Zou je niet iets gezonds eten?’ Maar misschien is hij wel dik omdat zijn schildklier niet goed werkt of omdat hij prednison moet slikken, enz.
          Maar vooral: iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen lijf en leven. Mijn oordeel zal hem niet helpen en slanker maken.
          Het is makkelijk om te denken dat ik het anders zou doen, maar ik sta niet in andermans schoenen en zij belopen niet mijn pad.
          En wellicht, als ik die verantwoordelijkheid voor mijzelf neem, heeft dat ook een positief effect op de rest van de wereld.
          Ik ben het dus helemaal met je eens; ook dat er meer is dan het menselijk oog kan bevatten.

          liefs,
          Bregje

  32. Sommige gezinnen draaien helemaal om de zieke. Als de zieke beter wordt, betekent dat, dat het hele gezin moet veranderen. Ook kende ik een vrouw die in een rolstoel zat, ze kon bijna niets meer. Haar man verzorgde haar, tot hij een verhouding met een andere vrouw kreeg. Ze was snel beter.

  33. Ik ben echt ziek maar niemand merkt het, hoop ik. In het kort, ik was 5 toen mijn vader stierf aan long ontsteking (was in de jaren 30 normaal), een zo’n goeie vader!! Op mijn 8ste kreeg ik een stiefvader die niks liever deed als mij pijn doen. Elke dag als ik uit school kwam dacht je wat heeft hij nu weer bedacht om mij af te ranselen. Dat heeft zo geduurd tot ze op mijn 18tiende mijn neus braken. Een zwaar leven heb ik altijd gehad, toch zijn er mensen jaloers op mij omdat ik het toch zo goed heb, hard werken, ze denken dat ik niks mankeer nu heb ik een man met Alzheimer het gaat maar door.

    • Nee Patricia, jou bedoel ik niet. Als je je ziekte verstopt dan kan het niet dat je gebruik maakt van je ziek zijn zoals ik schreef dat mijn schoonzus doet. Ze krijgt alles gedaan wat ze wil onder het motto dat zij ziek is en mijn broer trapt erin.
      Hij denkt dat het hoort dat je als je getrouwd bent dat je in voor en tegenspoed elkaar moet bijstaan. Dat is zeker waar maar zoals het bij hun gaat is toch niet de bedoeling. Ik zie hoe ongelukkig mijn broer is, en zo gaat het al zo n 50jr.Ik moest lachen om in een van de reacties te lezen dat toen de man met een andere vrouw ervandoor ging dat de vrouw die al in een rolstoel zat opeens beter was. En zo werkt het ook. Bij jou is dat toch niet het geval maar er zijn wel oplossingen. Bijvoorbeeld de MIR-Methode dat zal je echt helpen om uit de negatieve spiraal te komen en je denkproces te veranderen. Groeten en sterkte van Marianne

    • Lieve Patricia,
      Mensen zijn vaak jaloers op het stukje dat ze willen hebben. Dit heeft met ego te maken.
      Zelf doe ik op een ander niveau aan energie werk.(ook de MIR-Methode is energie werk)
      Misschien nu moeilijk te begrijpen maar de mensen die je in dit leven tegenkomt en die je het meeste pijn doen of je leven moeilijk maken, zijn op een ander niveau de mensen die het meest van je houden.
      Voordat je naar de aarde kwam zijn daar afspraken over gemaakt en degeen die je het meest dierbaar zijn op het andere niveau nemen de zwaarste taken op zich om jouw je levenslessen te laten ervaren en voor jezelf te kiezen.
      Zelf heb ik ook een heftig leven achter me en kan wat er in mijn verleden is gebeurd accepteren en probeer er mijn lessen uit te halen. Niet makkelijk maar het kan.
      Jouw verhaal geeft aan dat je een heel sterke vrouw bent. Probeer de mensen die jaloers zijn je pijn te vertellen. Mocht dat niet helpen probeer dan te zien dat dat o.a. hun proces is.
      Ik wens je veel sterkte en groei op je weg!
      Lieve groet,
      Ina

      • Dankjewel voor je wijze woorden, Ina. Pas nu rolt het kwartje naar binnen en kan ik accepteren dat alle drie mijn kinderen besloten hebben geen contact meer met te willen hebben sinds 13 jaar. Als ik vroeg naar het waarom kreeg ik van geen van drieën een antwoord daarop. Door een regressie kwam ik erachter dat zij allen al eerder mijn kinderen zijn geweest en dat ik het deze keer anders mag (niet moet) doen. Nu wél weg gegaan bij hun vader, wél gekozen voor mijzelf, wél hen hun eigen boontjes laten doppen, maar ook steeds schuldgevoelens gehouden daarover. Ik heb veel gelezen en energetisch werk gedaan, maar de antwoorden die ikzelf bedacht kwamen nooit echt binnen. Nu wel. Nogmaals dankjewel. Ik kan weer verder en hoef misschien de Lyme dan ook niet meer te gebruiken als ziektesmoes.

  34. Hallo Mireille, Ik kan mij voorstellen dat sommige mensen dit artikel als kwetsend kunnen ervaren, maar je intentie’s zijn zuiver. Een bepaalde situatie kan na een lange tijd als heel vertrouwd overkomen, en dit verkiezen we (on)bewust als mens liever, als het onbekende. Fijn dat je dit deelt, het zet je zeker aan het denken! Bij het zinnetje: “Vader loskoppelen”, voel ik altijd weerstand. Mijn vader is bijna twee jaar geleden toch nog plotseling overleden op 67 jarige leeftijd, en dat voelt nog steeds als een groot gemis. Aanstaande november gaan wij als gezin zijn as uitstrooien, het laatste van wat er van hem is, moet ook losgelaten worden. Warme groeten!

  35. Je blijft aan jezelf werken maar af en toe merk je niet altijd wat het met je doet het waarnemen van dingen gaat zo bij je voorbij.
    Onbewuste, maar ik voel me goed door de MIR-Methode wil nu nog graag de helende reis ervaren.
    Mireille dank je daar voor gr

  36. Willen ziek zijn kan een uiting zijn van een tekort aan aandacht in de kindertijd! Bij ernstige ziekte kreeg je op zijn minst de aandacht van een dokter!
    dat is een gegeven dat zich ongemerkt nestelt in je systeem……en waar je heel bewust moet aan werken om het weer weg te krijgen…..
    veel groetjes Lieve

  37. Mooi en zo waar Mireille, en heel integer weer hoe je hiermee omgaat.
    Als je je realiseert dat een deel van jou niet beter wil worden, EN HET DAAR EEN HEEL GOEDE REDEN VOOR HEEFT, dan kun je dat deel met respect en liefde benaderen, dat heeft het namelijk verdiend. Pas dan kan er ook iets veranderen. Alles verdiend eerst erkenning…en deze processen hebben tijd nodig!
    Dag mooi mens,
    Liefs, Marleen

  38. Ik heb een broer die getrouwd is met een “zieke”vrouw. Al 50 jaar loopt hij achter haar aan om haar te pamperen. En wij zijn familie moesten ook naar haar ogen kijken. Nou dat doe ik allang niet meer maar ik zie hoe mijn broer niks aan zijn leven heeft (gehad) en dat doet mij heel erg pijn. Ik kom nu nooit meer bij hen omdat ik het niet kan aanzien en ik kan natuurlijk niks zeggen want het gaat mij niet aan. Ik zou het nooit geloofd hebben als ik het niet zelf had meegemaakt. Ze heeft al alle ziektes ter wereld meegemaakt en ze weet alles beter dan alle dokters die ze toch bezoekt. En als ze dan weer eens in het ziekenhuis ligt dan geniet ze van alle aandacht en verzorging daar. Jammer van iemands leven he en ook van haar man die denkt dat hij niet egoïstisch mag zijn en ook eens voor zichzelf iets mag verlangen.

    • Marianne, het is lastig om van iemand anders te bepalen of hij/zij echt ziek is of zich alleen maar aanstelt om aandacht te krijgen… Ook als de ziekte deels veroorzaakt of in stand wordt gehouden door de “winst van ziek zijn” is dat vaak een onbewust proces, en voelt de persoon in kwestie zich dus ook wel degelijk écht ziek.

      Je schrijft dat je broer al zijn hele leven “pamperend” achter zijn vrouw aan loopt. Je zou je voorzichtig af kunnen vragen of daar voor hém dan misschien ook een bepaalde “winst” in zit…?
      Zeker binnen (intieme) relaties is het heel moeilijk om van buitenaf te oordelen, omdat er allerlei dynamieken spelen tussen mensen, die hun gedrag mogelijk voeden.

  39. Helemaal mee eens, ik maak het thuis mee. Mijn dochter had anorexia. Ze zei het zelf: Een reden om niet beter te willen worden is dat iedereen nu zo aardig voor me is en steeds vraagt hoe het me gaat. Omdat het ook erg betrekking had op mij, hoe ik met haar omging, ben ik me ervan bewust geworden dat ik teveel aandacht aan haar gaf als het niet goed met haar ging, ik bouwde mijn hele leven om haar behoeften en grillen. Ten koste van mezelf en de rest van het gezin.(Zelf vroeger gepest, nu mijn dochter, dus heel veel medelijden). Ik heb het roer radicaal omgegooid, kreeg te horen van mijn dochter dat ik haar niet meer hielp, niet wilde dat ze beter werd en dat ze sinds ‘ik zo doe’ veel beter met haar vader kan praten. Ik heb het allemaal over me heen laten komen en ben ermee doorgegaan. Gevolg: Mijn dochter is nu ineens veel zelfstandiger, neemt zelf de verantwoording voor haar gedrag ipv dat ze dat mij toeschuift, we gaan de goede kant op. Ze wilde vroeger niet ouder worden, zei vaak dat ze het zo fijn vond toen ze een baby was, toekomstplannen waren ver weg. En nu, er is weer toekomst. Ik denk dat mensen die ‘niet beter willen worden’ vaak mensen in hun leven hebben die het voordeel dat het oplevert voeden. Het is niet altijd voldoende alleen ‘de zieke’ een spiegel voor te houden.

  40. Hoi Mireille,
    Dapper artikel, heel lang geleden mezelf heel bewust ‘klemgezet’ met wat ik nu kan zien als ‘negatieve affirmaties’ agv levensangst, nog steeds restjes aan het wegwerken.
    In ‘Je kunt je leven helen’, een heel liefdevol boek van Louise Hay, staat ook een heel handzaam overzicht van lichamelijke klachten en hun (waarschijnlijke) oorzaken, dat ik regelmatig als naslagwerk gebruik.

  41. Dag Mireille, een goed onderwerp om bewustzijn op te creëren. Ook goed om er zorgvuldig mee om te gaan. Het is denk ik een aspect van een mogelijke aandoening. En niet een aspect van ieders aandoening altijd. Ik werk veel met schaduwkanten. Daarmee bedoel ik die kanten van ons die zich buiten ons directe bewustzijn bevinden. Daarmee in dialoog gaan is fijn. Het aspect dat je beschrijft is vaak een kindsdeel dat mag ervaren dat er ook andere manieren tot erkenning zijn dan zie zijn. Zelf waardering. Hartelijke groet, Inge Hindriks, Psycholoog, Talentencoach, Soulstainability

  42. Vaak waar. Maar je bent je er vaak niet bewust van. Het is inderdaad de kunst om over je gevoel van verontwaardiging heen te stappen en te kijken wat als ik nu wel beter was zou ik dan mijn leven zoals het zou zijn als ik beter was, met plezier oppakken? Voelt het echt goed of wil ik het met mijn hoofd? Zoals combineren werk met kleine kinderen… Je hebt je opleiding af, een leuke job met goedlopende loopbaan en eindelijk kun je die talenten van je uitleven .. Als je dan moeder wordt, dan wil je in je moederhart liever niet je kinderen naar de opvang brengen. Maar dat is ook lastig toegeven want die verwachting heb je in je hoofd niet, je staat immers midden in je werkende leven. En al die andere moeders doen het ook. Dat heeft mij veel pijntjes en ellende en ziek thuis zitten opgeleverd .. Jammer dat ik dat pas achteraf in zag. Nu leer ik met onder andere yoga goed in contact met mijzelf mijn gevoel te blijven. Pas dan ben ik goed mijzelf en sta ik in mijn kracht. Veel liefs!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

* Vul alleen je voornaam in!

P.S. Je reactie zal niet meteen zichtbaar zijn op de website, omdat die eerst door ons gelezen wordt. Soms kan dat even duren wanneer we veel reacties ontvangen. Let op! Persoonlijke gezondheidsvragen worden niet beantwoord. Stel deze aan een MIR-Methode begeleider. Hartelijke groeten, Team MIR-Methode.